Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Ο Νίκος Δήμου αναλύει τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών

Στο ιστολόγιο του Νίκου Δήμου διαβάζουμε:

Με την μέθοδο του Ροΐδη

"Το 1875 ο Εμμανουήλ Ροΐδης εξέδιδε  την διάσημη σατιρική εφημερίδα «Ασμοδαίος». Σε αυτή έγραφε σχόλια και καυστικές «σκνίπες» με διάφορα ψευδώνυμα. Ένα από αυτά ήταν «Σωφρόνιος Βατοπεδινός», καλόγηρος.

Προφητικό;

Σε μία «σκνίπα» αναλύει την σύσταση των χρημάτων που απεκόμιζαν σκανδαλωδώς οι τότε διαπλεκόμενοι κεφαλαιοκράτες (που έφαγαν και την δική του περιουσία «δια παγίδος τινός της εφευρέσεώς των, καλουμένης Μετοχής»).

Αναλύοντας λοιπόν τις λίρες τους, λέει ότι απαρτίζονταν «εκ των ακολούθων στοιχείων: Δάκρυον ορφανού 2%, Στεναγμοί χήρας 1%, Πείνα συνταξιούχου 1%, Εύνοια Τούρκου 3%, Ελαστικότης Κώδικος 5%, Νωθρότης Εισαγγελέως 3%, Ευήθεια μετόχου 85%».

Παρακαλώ να προσέξετε πως τα μεγαλύτερα ποσοστά – μετά την αφέλεια του μετόχου – παίρνουν η ελαστικότητα του νόμου και η νωθρότητα του εισαγγελέως. Τα ίδια τα σημερινά πριν από 134 χρόνια…

Αναλύοντας με την ίδια μέθοδο την αρνητική ψήφο προς όλα τα κόμματα (αποχή 50%!) και ιδιαίτερα προς την Νέα Δημοκρατία, θα έλεγα ότι η σύνθεσή της είναι:

-        Εφραίμ & Αρσένιος: 5%,

-        «Κομιστής» & Ζαχόπουλος: 5%,

-        Κουμπάροι: 5%,

-        Ομόλογα: 5%,

-        Υποκλοπές: 5%,

-        Χριστοφοράκος & Καραβέλας: 5%

-        Τσουκάτος: 5%

-        Κουκουλοφόροι και τρομοκράτες: 5%

-        Γραφειοκράτες που αργούν (ΥΠΕΞ): 5%,

-        Γραφειοκράτες που βιάζονται (Βατοπέδι): 5%,

-        Ευθύνες υπουργών: (Ρουσσόπουλος, Βουλγαράκης, Μαγγίνας, Παυλίδης,   κλπ.) 50%.

 

Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και ο κύριος Κωνσταντίνος Καραμανλής ουδεμία φέρουν ευθύνη, αφού ανέλαβαν την πολιτική τοιαύτη – καθότι, ως γνωστόν, η πολιτική ευθύνη είναι τελικά το ανώτατο στάδιο της ανευθυνότητας.

 

Τελικά δεν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ – έχασε η ΝΔ. Όσο για την Ευρώπη, αυτή έμεινε στα αζήτητα. Μόνο το ΚΚΕ έχει μία συνεπή Ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι εναντίον. Αλλά μήπως όλοι οι άλλοι (που την ξέχασαν) είναι υπέρ;"



Για την "ευήθεια" του εκλογικού σώματος δεν υπολόγισε ποσοστό ο αγαπητός Νίκος Δήμου. Εκτιμώ απεριόριστα και την προσωπικότητα και το έργο του, αλλά θεωρώ ότι σημαντικό μερίδιο -τόσο για τα τωρινά εκλογικά αποτελέσματα (της οιονεί συμμετοχής στα κοινά ή της οιονεί αντίστασης) όσο και για παλαιότερα- έχει και η συγκεκριμένη παράμετρος. Αλλιώτικα δεν θα εξοβελίζονταν από την πολιτική σκηνή (κεντρική, κομματική, αυτοδιοικητική κλπ) όσοι δεν ακολουθούν την πεπατημένη χαϊδεύοντας τα κατώτερα ένστικτα των ψηφοφόρων, για να εξασφαλίσουν στη συνέχεια την αποδοχή τους και την ψήφο τους, ενώ ο τόπος βουλιάζει στην απαιδευσία και τα σκουπίδια (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς).    

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Ελένη, Γιάννη Ρίτσου

...Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,
θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας
είταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι άνθρωποι,
αθώοι,
να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να χτυπούν
το κεφάλι
στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει
ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μες από μια χαραμάδα
λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ' το χρόνο και τη σκιά τους. Ωστόσο -ποιος
ξέρει-
ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει
η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κ' η ομορφιά του ανθρώπου... 

σφυγμομετρήσεις και exit polls

"Οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης είναι το αποφασιστικό όργανο της εικονολογικής εξουσίας που ζει σε τέλεια αρμονία με το λαό. Η εικονολογία βομβαρδίζει τους ανθρώπους με ερωτήσεις: πώς πάει η οικονομία; υπάρχει ρατσισμός; είναι ο ρατσισμός καλό ή κακό πράγμα; ποιος είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας όλων των εποχών; ... καθώς η πραγματικότητα είναι μία ήπειρος που λίγοι την επισκέπτονται και που, δικαίως άλλωστε, δεν αρέσει καθόλου, η σφυγμομέτρηση έχει γίνει ένα είδος υπέρτατης πραγματικότητας. Ή για να το πούμε διαφορετικά, έχει γίνει η αλήθεια. Η σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης είναι ένα κοινοβούλιο που συνεδριάζει διαρκώς, που αποστολή του είναι να παράγει την αλήθεια, να πούμε μάλιστα, την πιο δημοκρατική αλήθεια που γνωρίσαμε ποτέ. Καθώς ποτέ δεν πρόκειται να βρεθεί σε αντίφαση με το κοινοβούλιο της αλήθειας, η εξουσία των εικονολόγων θα ζει πάντοτε μέσα στο αληθινό, κι ακόμα κι αν γνωρίζω ότι κάθε ανθρώπινο πράγμα πεθαίνει, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποια δύναμη θα μπορούσε να συντρίψει την εξουσία αυτή.
Με την ευκαιρία της σχέσης ιδεολογίας και εικονολογίας, προσθέτω ακόμα τούτο: οι ιδεολογίες ήταν σαν ρόδες τεράστιες, που γύριζαν πάνω σε ράγες και εξαπέλυαν πολέμους, επαναστάσεςι, αναθεωρήσεις. Οι εικονολογικές ρόδες γυρίζουν επίσης, αλλά η τροχιά τους δεν έχει καμιά επίδραση στην Ιστορία. Οι ιδεολογίες έκαναν τους πολέμους τους και η καθεμία ήταν ικανή να επενδύσει με τη σκέψη της ολόκληρη εποχή. Η εικονολογία οργανώνει μόνη της την ειρηνική αλληλοδιαδοχή των συστημάτων της στο χαρούμενο ρυθμό των εποχών. ... Οι ιδεολογίες ανήκαν στην Ιστορία, το βασίλειο της εικονολογίας αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η Ιστορία. "
Το ελαφρά διασκευασμένο απόσπασμα από την αγαπημένη μου Αθανασία του Κούντερα είναι αφιερωμένο σε όσους θα πάνε να ψηφίσουν, υπακούοντας στις αρχές και στις ανάγκες της δικής τους πραγματικότητας και όχι εκείνης των εικονολόγων και σε όσους την ώρα των ατέρμονων και ανούσιων αναλύσεων θα δούνε μια ταινία, θα πάνε μια βόλτα, θα ακούσουν μουσική, θα ερωτευθούν, θα συζητήσουν με βάση τη δική τους αντζέντα...