Το άγχος του "θανάτου" και η ελπίς της αιώνιας νεότητας

Η πρώτη επέτειος των Δεκεμβριανών της μεταπολίτευσης εύλογα συνδέεται με την προσπάθεια αναστοχασμού των γεγονότων που σημάδεψαν, εν τέλει καταστροφικά και τραγικά, τη ζωή μας. Ελπίζω αυτή τη φορά να κυριαρχήσει ο Λόγος, ενδιάθετος ή φωνούμενος, των έργων ή να υπάρξει ο ευτυχής συνδυασμός τους, με άλλα λόγια η έλλογη πράξη.

Η ελπίς αυτή είναι αναιδής, σαν όλες τις ελπίδες του ανθρώπου.

Η νιότη έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελπίζει πως με τη δράση της θα ανατρέψει τα κακώς κείμενα, που είναι ασύλληπτα πολλά και πολυπλοκότερα εκείνων που οι γονείς τους είχαν να αντιμετωπίσουν.

Η νιότη διαθέτει το ελαφρυντικό ... του ρομαντισμού ή του μηδενισμού.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, η σημερινή καθεστηκυία τάξη, έχει την υποχρέωση, λόγω ηλικίας και ωριμότητας, να διακρίνει το δικό της αγωνιστικό της παρελθόν από το διεκδικητικό παρόν της σημερινής νεολαίας.

Η κατανόηση της διαφοροποίησης των αιτημάτων σε κάθε φάση "διεκδίκησης της ουτοπίας", δεν σημαίνει αναγκαστικά την ταύτιση με την επάρατη εξουσία της δικτατορίας των συνταγματαρχών ή του παρακράτους.

Η απεμπόληση των ιδιοτήτων και των ρόλων που αναλογούν στη γενιά της ωριμότητας, συνδέεται με τη λατρεία της αιώνιας νεότητας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια υπέρβασης του άγχους του "θανάτου".

Η αιώνια νεότητα, όμως, μήπως εκτός από βιασμό της φύσης συνεπάγεται και την "αιώνια επιστροφή", δηλαδή την επανάληψη παρόμοιων καταστάσεων στο διηνεκές;

Μήπως, με άλλα λόγια, αντιμάχεται την πρόοδο;