Αν κανείς ξεμπαρκάρει στην Ανκόνα, τη μικρή αυτή πόλη της Ιταλίας, θα αντιληφθεί πως εντός του αστικού ιστού της λειτουργούν δεκάδες κοινωνικές κινήσεις αλληλεγγύης και στήριξης πολιτών. Αν κάνει τον κόπο να συνομιλήσει με εθελοντές που στέκονται πίσω από κιόσκια, θα κατανοήσει πως στη γειτονική Ιταλία υπάρχει πληθώρα σχημάτων που έχουν στηθεί με συλλογικές πρωτοβουλίες για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που προκαλεί η κρίση. Στην Ανκόνα… διότι στις μεγάλες πόλεις τα δίκτυα αλληλεγγύης βρίσκονται παντού. Τα κόμματα της Αριστεράς, οι αυτόνομες κινήσεις πολιτών, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία, ναι η Εκκλησία, οι συνειδητοποιημένες ομάδες παρέμβασης, έχουν συγκροτήσει ανάχωμα και επιχειρούν να διασώσουν τις δομές του κοινωνικού ιστού. [...]
Στη δική μας χώρα, που μπαίνει αισίως στον πέμπτο χρόνο ύφεσης και με την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα σμπαραλιασμένα από την οικονομική και κοινωνική κρίση, αναδείχτηκε ένα μόνο κοινωνικό κίνημα. Το «Δεν πληρώνω». Από τους συλλέκτες χρυσών δοντιών στους «Δεν πληρώνω» η απόσταση μπορεί και να είναι μηδαμινή. Εκφράζουν σε επίπεδο ομάδων παρέμβασης το ίδιο διαχρονικό ένστικτο που χαρακτηρίζει την κοινωνική παράδοση αυτού του τόπου. Στα δύσκολα αναδεικνύονται λίγοι άριστοι και πολλοί μαυραγορίτες. Συνήθως κερδίζει η απληστία των μαυραγοριτών και η βουλιμία των δοσίλογων. Κατά παράδοση αυτή η συνομοταξία τρωκτικών εκφράζεται από πολιτικά σχήματα που αναδεικνύουν ως σύνθημα την Πατρίδα, την Οικογένεια και βεβαίως την Εκκλησία. [...]
Ο θεσμικός καταπατητής
Δευτέρα βράδυ και ένας καλοζωισμένος και επιθετικός κύριος, όστις αποκαλείται και πρύτανης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, προσπαθούσε να καταδείξει πως η παραβίαση του νόμου και των θεσμών αποτελεί μέγιστο αγαθό. Εκφραστής του ελλαδικού σκοταδισμού, υπέρτατου πνευματικού προϊόντος του σύγχρονου πανεπιστημιακού-κρατικοδίαιτου συστήματος, όστις εναντιώνεται στην εφαρμογή του νόμου περί Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, συμπεριφέρεται ως απόλυτος άρχων του δικού του πανεπιστημίου. Πρόκειται για άλλη μία έκφραση καταπάτησης περιουσίας του Δημοσίου. Μεταξύ του πρύτανη και ενός βοσκού στα Άγραφα η απόσταση είναι μηδαμινή. Τουλάχιστον ο βοσκός καταπατεί εκτάσεις για να θρέψει τα πρόβατά του. Ο πρύτανης καταπατεί για να εκθρέψει την πολιτική του φιλοδοξία. Η «Αφροδίτη της Μήλου» στη γερμανική της εκδοχή, αν και απαράδεκτα αλαζονική, είχε απόλυτο δίκιο
