Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Η γυναικεία ματαιοδοξία και ανωριμότητα

Θλιβερή κατρακύλα η μορφή γυναικάρας που περπατούσε και έτριζαν τα πεζοδρόμια, η μορφή 60χρόνης που δεν ωρίμασε το μέσα της, δεν αγάπησε τον χρόνο της, δεν αγάπησε την ψυχή της και το κορμί της με τα λάθη του, τις ρυτίδες του, τη χαλάρωσή του. Η γκόμενα που χαμογελούσε και τα αρσενικά έσκαγαν μύτη από τις γωνιές για να θαυμάσουν την ομορφιά και την ηδονή που δεν είχαν. Η γυναικάρα που έπαιζε το βλέμμα φιλήδονα και οι μάγκες της άναβαν το τσιγάρο. Η γκόμενα που σήμερα βγάζει οίκτο, θλίψη, δάκρυ και πόνο. Γυρνά πια με κατακόκκινα χείλη που έχουν ξεφουσκώσει από τον χρόνο και τρέχει το κραγιόν από τις ρυτίδες του στόματος που σχηματίζουν σούφρωμα. Αποφεύγει να γελάσει, γιατί τα μάτια της σκάβουν τα μάγουλα μέχρι τ’αυτιά. Τραβά, διαρκώς, με τα ταλαιπωρημένα δάχτυλά της τα φρύδια ψηλά, γιατί χαλάρωσαν τα βλέφαρα από το χρόνο. Ξέχασε πως έκανε ελαφρώς κοιλίτσα και εξακολουθεί να φορά τα θεόστενα φορέματα, τα θεόστενα παντελόνια με τις εφαρμοστές μπλούζες. Βάφει κατάμαυρα τα μακριά μαλλιά που έχουν ξεφτίσει στις άκρες τους οι τρίχες. Αραίωσαν οι τούφες, διάφανο πια το κρανίο και εκείνη εκεί, να επιμένει να τα συντηρεί μέχρι την άκομψη μέση της. Προσπάθησε να ξεχάσει τον χρόνο που πέρασε και επιμένει να δείχνει παιδούλα, για να διεκδικήσει ένα βλέμμα θαυμασμού που πάντα - ή σχεδόν πάντα - είναι βλέμμα λύπης, αποδοκιμασίας, χλευασμού. «Μεγάλωσε πια, ξέρεις τι γυναικάρα ήταν στα νιάτα της; Συγκλονιστική!» λένε οι άντρες μεταξύ τους.

Περιφέρεται αδιάφορα για να νοιώσει δυνατή, ποθητή, ουσιαστική, υπέροχη, δροσερή, αλλά έχει χάσει στα σημεία. Την αίγλη της την άρπαξε από τα μαλλιά και την έκανε σημαία για το τώρα, το δικό της χθες. Καταχράστηκε το θηλυκό της βλέμμα για να αυξήσει το κασέ της, υλικό και ψυχικό, σε βαθμό που την άδειασαν όλοι και όλα. Δεν φρόντισε να σεβαστεί τους έρωτές της, να τους τοποθετήσει εκεί που τους άξιζε, να τους λατρέψει και να τους ευγνωμονήσει, όπως τους έπρεπε, για ό,τι της πρόσφεραν: για τα ταξίδια και τις στιγμές, για τους χορούς και τα τραγούδια, για τα κρασιά στα κολονάτα ποτήρια ή τη ρετσίνα στα γραφικά ταβερνάκια του τόπου της. Δεν εκτίμησε τον έρωτα που της έκαναν, δεν τον αφουγκράστηκε, όπως του άξιζε, ένοιωσε πως πάντα θα είχε τους άνδρες να τρέχουν στη ουρά για να χαθούν στα σκέλια της, να γευτούν το επίχρισμά της. Η αλαζονεία της ηλικίας ή η μαλακία του εγκεφάλου της; Η επιπολαιότητα της πίστης στην αιωνιότητα ή η απουσία του ρεαλισμού; Οι κόλακες που δεν την άφησαν να ωριμάσει ή η δική της έμφυτη ανωριμότητα; Ίσως τίποτα από τα αυτά, ίσως όλα μαζί.

βλ. ολόκληρο το κείμενο εδώ Η γκόμενα που ξέπεσε | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

η άμεση δημοκρατία και «το κόμμα είμαι εγώ»

Πάντα καίριος ο Παντελής Μπουκάλας επισημαίνει:

"Ποιοι ξαφνιάζονται άραγε τώρα στο ΠΑΣΟΚ με τη στάση του κ. Παπανδρέου, που αποδεικνύει ότι το «L’ etat c’ est moi» εφαρμόζεται απολύτως και στο κόμμα; Ή μάλλον, ποιοι δικαιούνται να δηλώνουν όχι μόνο ξαφνιασμένοι αλλά και ενοχλημένοι και εξεγερμένοι; Οι ανταγωνιζόμενοι κόλακές του μήπως; Οσοι έσκυψαν προθύμως την κεφαλή για να περάσει ο ηγέτης θριαμβευτικά, πάνω από ευτελισμένες «άμεσες δημοκρατίες»; Οσοι τον λάτρεψαν σαν μετενσάρκωση του Περικλή και σαν ευρωπαϊκό αντίστοιχο του Μπαράκ Ομπάμα; Οσοι σκηνοθετούσαν κοτζάμ προσκυνηματικό ταξίδι «Επιστροφής στις Ρίζες», στο Καλέντζι δηλαδή, όταν πρωτοβγήκε, με τις κάμερες να καταγράφουν ευλαβικά κάθε κίνηση του Ηγεμόνα, σαν να ’ταν ο νέος Μάο στη «Μεγάλη Πορεία» του; Οσοι περιέγραφαν τη διαστημική του στολή στον Γύρο της Αθήνας με το ίδιο δέος που θα περιέγραφαν τη φορεσιά του πρώτου εν Αθήναις Εξωγηίνου;

Βρήκε και τα ’κανε ο κ. Παπανδρέου. Βρήκε το έδαφος στρωμένο από τον πατέρα του. Βρήκε τις συνειδήσεις των στελεχών καλλιεργημένες σαν συνειδήσεις ευπειθών μαλιστανθρώπων, εξού και η ανελλήνιστη χαιρεκακία του κ. Ν. Παπανδρέου. Χωρίς αυλικούς, ουδείς γίνεται Λουδοβίκος. Το κόλπο είναι πάντα να τους πείθεις πως δεν είναι ταπεινοί θεράποντές του, αλλά ηγεμονίσκοι σχεδόν ισότιμοί σου και κληρονόμοι σου."

Για ολόκληρο το άρθρο βλ. kathimerini.gr - «Το κόμμα είμαι εγώ»