Σχέδιο «Δραχμής» εμφανίστηκε σε χωράφι!

Σε μείζονα πολιτική κρίση εξελίσσεται το πρώτο «αγρογλυφικό» επί ελληνικού εδάφους που ανακάλυψε την προηγούμενη εβδομάδα, αμέσως μετά τις εκλογές, ένας αγρότης στη Θεσσαλία και που, όπως όλα δείχνουν, δεν είναι ένα αφηρημένο γεωμετικό σχήμα ως συνήθως, αλλά η εικόνα του κέρματος μιας Δραχμής, γιγαντιαίων διαστάσεων.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Α.Κ., διαπίστωσε τα παράξενα κενά στις καλλιέργειές του. Ανήσυχος για τις επιδοτήσεις που θα έχανε και πιστεύοντας ότι είναι έργο της Τρόικας, απευθύνθηκε στο ειδικό κλιμάκιο του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που έχει συσταθεί ειδικά για την εξέταση τέτοιων φαινομένων.

Οι εμπειρογνώμονες του κόμματος, αφού έφτιαξαν το ιστορικό των ψεκασμών που έχει δεχθεί το συγκεκριμένο χωράφι από άγνωστες νεοταξικές ουσίες και εξέτασαν τις αεροφωτογραφίες, αποφάνθηκαν ότι «κάποιοι» (ίσως και οικονομολόγοι από άλλους πλανήτες), προσπαθούν να στείλουν μήνυμα στους Έλληνες.

Αμέσως μόλις δημοσιοποίησαν τα συμπεράσματά τους στην ειδική σελίδα τους στο Facebook, υπήρξε άμεση αντίδραση από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει λόγο για «μεθοδευμένο σχέδιο τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, με δήθεν σενάρια επιστροφής στη δραχμή».

Για το θέμα εκδόθηκε, επίσης, επίσημη ανακοίνωση από το Eurogroup όπου τονίζεται για άλλη μια φορά πως η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τα συμφωνηθέντα, ενώ σύμφωνα με δήλωση υψηλού αξιωματούχου, κανένας εξωγήινος δεν δικαιούται να μιλάει για επιστροφή μιας χώρας μέλους στη δραχμή, υπονομεύοντας έτσι το σχέδιο διάσωσης.

Τέλος, η Χρυσή Αυγή, κατά τη διάρκεια της καθημερινής της γραφικής media-κής απειλής, έδειξε τα σχέδια πτήσης των νέων μυστικών ψεκαστικών αεροπλάνων (σε σχήμα φλιτ) και υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά θα τα καταρρίψει.


Σχέδιο «Δραχμής» εμφανίστηκε σε χωράφι! | ΜΟΥΦΑNET | Protagon

Η εθνική μας σχιζοφρένεια και η (δύσκολη) θεραπεία της

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα δικαιολογημένα μας ανησυχεί. Η χώρα χορεύει ταγκό με την πολιτική αστάθεια στην άκρη του γκρεμού. Η ανησυχία όμως, για να είναι γόνιμη, πρέπει να συνοδεύεται από οξυδερκή κατανόηση. Τότε μόνο συναίσθημα και λόγος αλληλογονιμοποιούνται.

Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάρρευση του δικομματισμού και την έξαρση των ακραίων, λαϊκιστικών κομμάτων. Το εκλογικό αποτέλεσμα μοιάζει με ομιλία σχιζοφρενούς - είναι ακατάληπτο. Είναι λογικό να φοβάται κανείς... Η οικονομική αβεβαιότητα πολλαπλασιάζεται με την πολιτική αστάθεια. Από την άλλη, είναι αστόχαστο να «θυμώσεις» με το εκλογικό αποτέλεσμα, να «επιπλήξεις» ή να ειρωνευτείς τους ψηφοφόρους. Πρέπει ν’ αποφύγουμε, και τον άλογο φόβο και την αναίσθητη «καταδίκη». Χρειαζόμαστε καθαρό μυαλό για να κατανοήσουμε μια παράδοξη πολιτική κατάσταση.

Τι σημαίνει αυτό; Μια κατάσταση είναι παράδοξη όταν, παρά τη διατύπωσή της σε λογικό επιχείρημα, οδηγούμαστε σε αντιφατικά συμπεράσματα. Ενα παράδειγμα. Αν πω στην κόρη μου: «να είσαι αυθόρμητη», διατυπώνω μια παράδοξη προτροπή. Γιατί; Διότι η εντολή μου είναι αντιφατική: η υπόρρητα προστακτική συμπεριφορά μου («κάνε αυτό») αναιρεί τη συμπεριφορά που ρητά της ζητώ να υιοθετήσει. Την προστάζω να κάνει κάτι που δεν προστάζεται!

Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα παράδοξα οδηγούν συχνά σε αυτό που ο μεγάλος ανθρωπολόγος και ψυχοθεραπευτής Γκρέγκορι Μπέιτσον ονόμασε «διπλή δέσμευση» (double bind). Πρόκειται για μια σχέση επικοινωνίας η οποία παγιδεύει τους συμμετέχοντες: το ρητό μήνυμα που στέλνει ο Α στον Β, αναιρείται από ένα άλλο, υπόρρητο, μήνυμα, με αποτέλεσμα ο Β να νιώθει παγιδευμένος και να συμπεριφέρεται αντιφατικά. Με άλλα λόγια, ο Β βρίσκεται σε «διπλή δέσμευση» όταν γίνεται αποδέκτης δύο αντιφατικών μηνυμάτων από τον Α. Οταν, για παράδειγμα, ο άντρας λέει στη γυναίκα του: «έλα στην αγκαλιά μου», αλλά ο τόνος της φωνής του είναι τέτοιος που είναι σαν να της λέει «μείνε μακριά μου», τότε έχουμε δύο αλληλοαναιρούμενα μηνύματα.

Ας πάμε τώρα στην πολιτική. Στις πρόσφατες εκλογές ο πολίτης τέθηκε ενώπιον μιας βαθιά παράδοξης κατάστασης: να καταδικάσει τα δύο κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά και να αποτρέψει την πολιτική αστάθεια που θα επέφερε η καταδίκη τους. Να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αλλά και να μην εφαρμοστεί η συμφωνία με τους δανειστές. Να αισθανθεί τον θυμό, αλλά να ψηφίσει με λογική. Αυτά είναι παράδοξα διλήμματα, τα οποία παράγουν παράδοξη συμπεριφορά.

Τι έλεγαν ουσιαστικά Σαμαράς και Βενιζέλος; «Ψηφίστε μας για να σώσουμε τη χώρα». Αυτό είναι το ρητό μήνυμα. Το υπόρρητο μήνυμα, αυτό δηλαδή που δεν το λένε αλλά εμείς το γνωρίζουμε, είναι ότι τα κόμματά τους είναι αυτά που κατέστρεψαν τη χώρα, την οποία τώρα θέλουν να σώσουν. Το πλήρες μήνυμα, λοιπόν, είναι: «Ψηφίστε μας [εμάς που καταστρέψαμε τη χώρα] για να σώσουμε τη χώρα»! Ιδού το παράδοξο: τα δύο μηνύματα, το ρητό και το υπόρρητο, αλληλοαναιρούνται. Ο πολίτης παγιδεύεται. Για να δεχθεί το μήνυμα πρέπει να το απορρίψει! Για να δεχθεί, δηλαδή, τη ρητή προτροπή «ψηφίστε μας» πρέπει να απορρίψει τους φορείς του υπόρρητου μηνύματος «καταστρέψαμε τη χώρα».

Στο αντιφατικό μήνυμα ο πολίτης απαντά αντιφατικά: επιλέγει ακραία, λαϊκιστικά κόμματα για να τιμωρήσει τα πρώην κυβερνητικά, αρνούμενος ταυτόχρονα ότι έτσι αυτοτιμωρείται. Είναι χαρακτηριστικό της «διπλής δέσμευσης» ότι το άτομο δεν έχει επίγνωση της παραδοξότητας των επιλογών του, γι’ αυτό και παγιδεύεται σε δήθεν εναλλακτικές. Οι εναλλακτικές του (τα κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας έναντι των κομμάτων των άκρων και του λαϊκισμού) αποτελούν μέρος της «διπλής δέσμευσης». Ο πολίτης νομίζει ότι έχει επιλογές, αλλά στην ουσία είναι παγιδευμένος σε ένα δεδομένο «παιχνίδι». Θα αποκτήσει αυθεντικές επιλογές όταν εξέλθει από το υπάρχον «παιχνίδι».

Πώς; Με εμπνευσμένες, αντισυμβατικές πρωτοβουλίες πολιτικών ηγεσιών, οι οποίες θα δημιουργήσουν ένα νέο «παιχνίδι». Το πολιτικό παράδοξο θα αρθεί αν, για παράδειγμα, τα δύο ιστορικά κυβερνητικά κόμματα ομολογήσουν τον καταστρεπτικό ρόλο τους, αλλάξουν ηγεσίες, και δεσμευτούν έμπρακτα σε μεγάλες αλλαγές που θα αναιρούν τον μέχρι τώρα φαύλο χαρακτήρα τους. Προσοχή: πρέπει να ξεκινήσουν τη ριζοσπαστική αλλαγή από τον εαυτό τους, όχι να καλούν τους άλλους να αλλάξουν! Μόνο όταν το ρητό μήνυμα «ψηφίστε μας» διατυπωθεί από ηθικο-πολιτικώς σεβαστά πρόσωπα θα ακουσθεί αυτοτελώς, χωρίς δηλαδή το συνεκφερόμενο υπόρρητο μήνυμα που το υπονομεύει.

Ενα άλλο ενδεχόμενο είναι να εμφανισθεί ένα καινούργιο φιλευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, «αντικομματικό» κόμμα, υπό άφθαρτη, ικανή, και πειστική ηγεσία, που θα συντονίζεται αυθεντικά με την κοινή εμπειρία. Θα χρειαστούν για κάτι τέτοιο τόσο οι ελάχιστες πολιτικές εφεδρείες που έχουν διασώσει το πολιτικό κεφάλαιό τους, όσο και νέοι πολιτικοί. Τότε η τιμωρητική ψήφος θα πάρει θετικό περιεχόμενο. Δεν είναι εύκολη αυτή η σύνθεση. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να συγχρονισθούν το ρητό και το υπόρρητο μέρος του πολιτικού μηνύματος. Είναι ο μόνος τρόπος να έχει τη δυνατότητα ο πολίτης να αντιδράσει με μη παράδοξο τρόπο.

Το καλό με την εκλογική κατάρρευση του δικομματισμού και την ανάδειξη του ακραίου λαϊκισμού είναι ότι τώρα γνωρίζουμε την παράδοξη συμπεριφορά μας και τα αυτοκαταστροφικά αποτελέσματά της. Αρα μπορούμε να ελευθερωθούμε από τη «διπλή δέσμευση» και να αναζητήσουμε αυθεντικές εναλλακτικές. Αρκεί να δημιουργηθούν, φυσικά...

Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι; Η αισιοδοξία ωφελεί αυτούς που ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν. Η απαισιοδοξία γονιμοποιεί τη δράση αυτών που θέλουν να αποτρέψουν αυτά που οι ίδιοι προβλέπουν. Τόλμη και φαντασία χρειάζονται. Υπάρχουν;


Το ανωτέρω άρθρο του Χαρίδημου Τσούκα έχει αντληθεί από εδώ
kathimerini.gr | Η εθνική μας σχιζοφρένεια και η (δύσκολη) θεραπεία της

Μάνου Χατζιδάκι, Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκ-παίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν ε-φησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπό-τακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποί-θηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε τον φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε τον ναζισμό, σαν ιδεολο-γία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύ-νη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβι-βάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας, εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξα-σφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης.)
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαι-τήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητας. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους.)
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσε-ων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κιν-δυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσι-κή, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκε-ντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε τον χορό τους με τις ο-μοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιο-δρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται πε-ρισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ’ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ’μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράστα-ση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 1993

Ψήφος χωρίς προφύλαξη | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

η «Χρυσή Αυγή»  εκμεταλλεύτηκε τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας με τους μετανάστες αλλά αυτό δεν δικαιολογεί  την αλματώδη άνοδο της σε όλη σχεδόν την Ελλάδα (στην Λακωνία για παράδειγμα παίρνει 10% και στην Κορινθία παίρνει 12%!).  Η «Χρυσή Αυγή» θέρισε το μίσος για την πολιτική, που έσπειραν πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Και ως κόμμα μίσους επιβραβεύθηκε από αυτούς που είχαν πειστεί ήδη ότι «όλοι είναι κλέφτες» και «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει».

Την «Χρυσή Αυγή» βοήθησε επίσης ο αποκλεισμός της από τα κανάλια. Η δημόσια διαπόμπευση και ο (γιαουρτο)πόλεμος που δέχτηκε ένας δημοσιογράφος στα Γιάννενα (που «έβγαλε» έναν Χρυσαυγίτη) τρομοκράτησε τα κανάλια, ενώ τον αποκλεισμό σιγόνταραν στελέχη της Αριστεράς αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, που ζητούσαν από τους δημοσιογράφους να μην δώσουν βήμα στους  εκπροσώπους του «ναζισμού». Αντί λοιπόν ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του να απολογούνται για τους ύμνους που έχουν υπογράψει για τον Χίτλερ, έγιναν τιμητές του «αντισυστημικού αγώνα» προβάλλοντας ως εύσημα τον αποκλεισμό τους από εκδότες και καναλάρχες.

Ο πόλεμος όμως εναντίον της πολιτικής (ακόμη και από δημοσιογράφους που ήταν για χρόνια στα μισθολόγια πολιτικών) έφερε άλλο ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Σε αυτές τις εκλογές - τις κρισιμότερες υποτίθεται των τελευταίων δεκαετιών - ψήφισαν πεντακόσιες χιλιάδες λιγότεροι πολίτες από όσους είχαν ψηφίσει το 2009! Έτσι η αποχή ξεπέρασε το 35% γιατί αν δεν έχεις κόμμα να ψηφίσεις, δεν πάς καν στην κάλπη. Επίσης ένα 19% του εκλογικού σώματος (που ψήφισε!) δεν θα έχει τελικά εκπροσώπους στη Βουλή. Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της Ελλάδας, 7 κόμματα έχουν ποσοστά ανάμεσα στο 1% και το 3% και δεν θα βγάλουν ούτε ένα βουλευτή. Η πλειοψηφία δηλαδή της κοινωνίας είτε δεν ψήφισε, είτε ψήφισε κόμματα που δεν θα έχουν βουλευτές. Θλιβερό δεν είναι;

Ας επιστρέψουμε όμως στη… μειοψηφία της Βουλής των 300σίων. Η «θεσμική νοθεία» που επιβάλλει ο εκλογικός νόμος (της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ) είναι πρωτοφανής. Θα σας δώσω ένα μόνο παράδειγμα. Η Νέα Δημοκρατία παίρνει στην Α’ Αθηνών 16% και 8 έδρες και ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 19% και 3 έδρες!  Ναι δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Ο νικητής παίρνει τρεις έδρες και ο χαμένος οκτώ (το γράφω και ολογράφως για να το εμπεδώσετε).

Δυο λόγια όμως αξίζουν στους ηγέτες που ονειρεύτηκαν να γίνουν πρωθυπουργοί. Ο Αντώνης Σαμαράς (που ξεκίνησε να ζητά εκλογές όταν ήταν αντιμνημονιακός αλλά τις πήρε για κακή του τύχη όταν έγινε μνημονιακός) κατάφερε το πρωτοφανές για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση: Να έχει 33%, να επιβάλλει εκλογές, να παίρνει 19% και να παριστάνει τον... νικητή.

Δίπλα του (ή μάλλον: από κάτω του) το ΠΑΣΟΚ, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ουδόλως τι έχει συμβεί. Έχασε σε 30 μήνες το 70% της δύναμης του (ή αλλιώς το 30% του εκλογικού σώματος - 1% κάθε μήνα δηλαδή) αλλά το πρόβλημα του συνεχίζει να είναι οι... άλλοι.

«Μα για τον νικητή των εκλογών δεν θα πεις τίποτε», ακούω από την γαλαρία. Ναι, όντως, νικητής των χθεσινών εκλογών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός (και όχι βέβαια οι «Συνιστώσες») πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που θα πρέπει να καταλάβει σε ποια Ελλάδα νίκησε. Στην ίδια Ελλάδα που νίκησε και ο Μιχαλολιάκος και ο Καμμένος. Στην (μόνη «δυτική») χώρα που χιλιάδες άντρες κάνουν σεξ με (ναρκομανείς) πόρνες στο δρόμο χωρίς να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Γιατί πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν από το AIDS, όπως δεν κινδυνεύουν και από την δραχμή. Και μπορούν να ψηφίζουν άφοβα ό,τι ακριβώς τους έρθει, χωρίς προφύλαξη.


Ψήφος χωρίς προφύλαξη | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon