Η τεκνοφαγική Ελλάδα

«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της! Η λιμνάζουσα κοινωνία μας υπό την επίδραση των μεσαιωνικών της παραδόσεων και τις τελευταίες δεκαετίες υπό το καθεστώς των οργανωμένων μετριοτήτων, δεν ανέχεται τις αξιοκρατικές διαφορές και προτιμά εκ συστήματος από τα προικισμένα άτομα τους εκτομίες.

Όπου λαϊκίστικη δημοκρατία εκεί και κουλτούρα διαφθοράς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, μεταξύ άλλων βρίσκει την εξήγησή του και ο εθνικός μας κανιβαλισμός. Βεβαίως πρόκειται για σφάξιμο των νέων «με το μπαμπάκι» σε επίπεδο κοινωνικό, όμως ο συμβολισμός του δεν παύει να έχει αξιοσημείωτες ανθρωπολογικές αναφορές.

Την τεκνοφαγική κουλτούρα έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και σε επίπεδο πραγματικό. Οι φυλές της κεντρώας Αυστραλίας μετέρχονται την τεκνοφαγία έως τις απαρχές του 20 αιώνος χωρίς να επιδίδονται σε άλλου είδους κανιβαλισμό. Σε κάποιες από αυτές, οι εξαιρετικά αφοσιωμένες στα παιδιά τους μητέρες προκαλούσαν έκτρωση, έψηναν το έμβρυο και το έτρωγαν από κοινού με τα υπόλοιπα «αδέρφια» του, θεωρώντας ότι έτσι τα τελευταία δυναμώνουν. Σε άλλες πάλι, όταν οι μητέρες και τα αδέρφια πεινούσαν, έτρωγαν χωρίς τύπους και τελετουργικά ένα κάθε δύο παιδιά τους, το οποίο σκότωνε ο ίδιος ο πατέρας, πιστεύοντας ότι θα διπλασιαζόταν η δύναμη εκείνων που επιζούσαν.

Με την τεκνοφαγία ζητούσαν να επανακτήσουν μέρος του εαυτού τους, το οποίο αποσπούσε συμβολικά με τον σχηματισμό του το έμβρυο – σπέρμα του πατρός είτε το μετασχηματισμένο πια βρέφος σε νήπιο ξεκολλημένο από πάνω τους.

Θα ήταν αυθαίρετο άραγε να σκεφθούμε ότι και η κοινωνία μας – μεταξύ άλλων του είδους της – κάνει το ίδιο σε συμβολικό επίπεδο προκειμένου να διαφυλάξει τον δικό της εαυτό, μέρος του οποίου ανεξαρτητοποιείται δυνητικά κάθε νέα γενιά; Μήπως στο πρόσωπο των νέων αναγνωρίζει μιαν απειλή νεωτερισμού εις βάρος της και εις βάρος των καθιερωμένων «τρόπων», οπότε σπεύδει να τους «φάει»; Η κατεστημένη κοινωνία και τάξη φοβάται τις αυτόνομες προσωπικότητες και σπεύδει να τις συμμορφώσει προς τα ισχύοντα, πρώτα με την πίεση του περιβάλλοντος και εν συνεχεία με την παιδεία των αποστηθίσεων και των έτοιμων απαντήσεων και τέλος με την πολιτική ζωή των συσσωματώσεων και των εντάξεων που φθάνει να ομαδοποιεί ακόμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων.

Η Ελλάδα θα ενηλικιωθεί και θα γυρίσει όντως σελίδα εφ΄όσον τα παιδιά της θ’ απλώνουν φτερά και θα προκόβουν εδώ, όπως προκόβουν με το σπαθί τους όταν πηγαίνουν στις προηγμένες χώρες. Θα γλυτώσουμε από τον ανθρωποφαγικό μας κόσμο και εαυτό αφ’ ής στιγμής μάθουμε να ατενίζουμε άφοβα το μέλλον».

Ο Στέλιος Ράμφος και η τεκνοφαγία μας | ΒΙΒΛΙΑ | Protagon

Όταν τσουγκρίζαμε με Σεφέρη

Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Στην καθημερινότητά μας τραγουδούσαμε ποιητές. Ελύτη, Σεφέρη. Βουρκώναμε με τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Τσουγκρίζαμε ποτήρια με Βάρναλη. Βιβλία άλλαζαν χέρια. Δεν θεωρούσαμε ουτοπία τον Μπακούνιν. Ξετρυπώναμε συγγραφείς. Ότι ανθίσταται ανθίζει…Έτσι το μετάφρασα στα χρόνια. Όχι ότι το καταλάβαινα τότε. Γεννηθείσα το 1961. Αλλά θυμάμαι εκείνα τα Κυριακάτικα τραπέζια. Υπήρχε μια εμμονή με τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια τότε. Αρνάκι με πατάτες στο φούρνο, ρολό με αβγό ως έκπληξη στο κέντρο της ζύμης, κασέρι χοντροκομμένο, άντε και ρώσικη σαλάτα...Μεγάλη εξτραβαγκάνζα! Κι έλεγαν, κι έλεγαν και στα ξαφνικά ξεκίναγαν το τραγούδι. Μα πόσο εύκολα ξεκίναγαν το τραγούδι! Και μπερδεύονταν οι εποχές και τα ρεύματα. Και συνταιριάζονταν ο «πιο καλός ο μαθητής» του Ζαμπέτα με κανένα παλιομοδίτικο βαλσάκι «Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα» και ξανά πίσω σε Μητσάκη «Όοοο οοοο όμορφη Θεσσαλονίκη» και κανένα σουξέ της εποχής «κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει;».

Και δώστου γέλια και οχλαγωγία. Και κάπου εκεί οι γυναίκες μάζευαν πιάτα κι έφερναν γλυκό μωσαικό και φρούτα. Και καθάριζαν πορτοκάλια και πασπάλιζαν κανέλα και ζάχαρη. Σε εκείνο λοιπόν το σημείο… Καθώς σήμαινε το τέλος της Κυριακής και ξέσερνε μελαγχολία, ξεπετιόνταν «τα απαγορευμένα». Σιγά σιγά λες για να ξεθαρρέψει ο ένας απ΄τον άλλον «Πάνω στην άααμο την ξανθή γράψαμε τ΄όνομά της….» Σουτ! Θα μας ακούσει κανείς. Έκλειναν με μιας τα παράθυρα. Σχεδόν αντανακλαστικά. «Χεστήκαμε» απαντούσε η ρετσίνα με ένα κομμάτι μήλου μέσα. «Για μπελάδες ψάχνεις; Θες να βρεθούμε σε καμιά ασφάλεια; Ταξιδάκι στη Μακρόνησο;». Επενέβαιναν οι γυναίκες. Μα εγώ επέμενα! Τόσο που το «απαγορευμένα» γαργάλαγε το παιδικό μυαλό μου…«Πείτε, πείτε τα απαγορευμένα», «Σιωπή! Δε ξέρεις εσύ. Είσαι μικρή ακόμα. Χούντα έχουμε», «Τι είναι χούντα;». Δικτατορία είχαμε. Ένας ο εχθρός. Στόχος συγκεκριμένος! Άντε δυο. Ένας για κάθε κόσμο. Χωρισμένος στα δυο ο κόσμος. Ένα το τείχος του Βερολίνου. Οι μέσα να λογαριάζουν εχθρούς τους απέξω και οι απέξω να λογαριάζουν εχθρούς, τους από μέσα. Μοιρασμένα πράγματα. Κι όταν μετά από χρόνια έπεσε το τείχος…Εγώ ως πολλάκις ονειροπαρμένη φαντάστηκα ότι ο κόσμος πάλι θα χωριστεί στα δυο. Σ΄αυτούς που μετράνε το πνεύμα ως βασιλιά και στους άλλους που θα λογαριάζουν το χρήμα. Και θα είχε ενδιαφέρον η συμβίωση.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Πού κατατάσσεις τις μέρες μας; Ποιος ο εχθρός μας; Σε ποια ομάδα να μπεις, να δώσεις δυνάμεις. Πώς έπεσε τέτοια βουβαμάρα στον πνευματικό κόσμο; Και πόσο αστείο ακούγεται «πνευματικός κόσμος»! Σε πόσα κομμάτια διαμερισματοποιήθηκε η αντίσταση για να μη μείνει ούτε μια στάλα; Γέμισε ο τόπος εχθρούς. Είναι η Μέρκελ; O Σόιμπλε; Η τρόικα; Η Κίνα. O παλιός και ο απόγονος του μικρός Παπανδρέου; Οι πεινασμένοι για εξουσία που δεν χόρτασαν ποτέ; Ο αμίλητος Καραμανλής; Και οι ανίκανοί του; Ο νεποτισμός όχι μόνο των πολιτικών; Το χρήμα; Η καταναλωτική κοινωνία; Tο παρελθόν μας; Ή το παρόν; Οι συνδικαλιστές; Oι εργατοπατέρες; Οι κυνόδοντες; Οι φθηνοί. Οι ακριβοί. Η γενιά του Πολυτεχνείου. Το ΠΑΣΟΚ. O ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευκολίες μας; Ιδίως αυτές. Ο κακός εαυτός μας; Η Χρυσή Αυγή. Ατέρμονο αμπεμπαμπλομ με τους εχθρούς. Eσύ! Εγώ; Αποκλείεται. Αυτός! Φράκαρε το μυαλό να λογαριάζει. Αυτοί που φαίνονται, αυτοί που κρύβονται, οι ύπουλοι αενάως απόντες-παρόντες, αυτοί που υποψιάζομαι. Με πνίγουν οι υποψίες. Πνιγμένοι στα ερωτηματικά, ξεχάσαμε τα θαυμαστικά που είπε και ο φιλαράκος μου ο Λουκάς. Ποιος είναι ο εχθρός; Πόσοι; Πώς να καταφέρω ευθύβολη μπουνιά χωρίς έναν συγκεκριμένο στόχο;

Στιγμές, στιγμές φοβισμένη συνειδητοποιώ την «πολυτέλεια» που έδινε η δικτατορία. Ένας ο εχθρός, ευδιάκριτος. Κάποτε τραγουδούσαμε Ρίτσο «Καταλαβαινόμαστε τώρα δεν χρειάζονται περσότερα»…Αυτό μου λείπει. Αν βιαστικά με λογαριάσεις ότι ανυποψίαστη, νοσταλγώ δικτατορίες θάσαι μεγάλος βλάκας. Απλώς απόκαμα να καταμετρώ εχθρούς…Έχασα το νούμερο. Τρόμαξα για καθέναν που προσθέτω. Ταλαιπωρημένη η ψυχή θυμήθηκε εκείνον τον ξεκάθαρο εχθρό. Τον έναν Εφιάλτη. Ένα άγαλμα να αποκαθηλώσω, ένα τείχος να γκρεμίσω. Να το δείχνουμε! Να συνεννοούμαστε την μάχη…Το να συνεννοούμαστε τη μάχη νοστάλγησα. Και παράλληλα κάτι ν΄ανθίσταται και ν΄ανθίζει. Για στάσου! Ν΄ανθίσταται και ν΄ ανθίζει….Μήπως να κυλιστώ στον έρωτα; 

Όταν τσουγκρίζαμε με Σεφέρη | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

O Πέτρος και η μισή Αθήνα

Ο Πέτρος Τατσόπουλος δήλωσε πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα. Το δήλωσε επιχειρώντας να πείσει τη Χρυσή Αυγή ότι δεν είναι «αδελφή». Συγκεκριμένα: «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή». Περισσότερο μισογυνισμό βεβαίως κουβαλάει η διατύπωση «έχω πηδήξει» από αυτόν που ενδεχομένως υπονοείται, φημολογείται κλπ. Δεν το λέω για να δικαιολογήσω τη Χρυσή Αυγή καθώς είναι σαφές πως οι άνθρωποι συστηματικά χρησιμοποιούν την πρόκληση. Το λέω γιατί ακόμα κι αν κάνω ότι δεν πρόσεξα το απολύτως ρατσιστικό «αδελφή»… ως γυναίκα δυσκολεύομαι να μην σταθώ στο «έχω πηδήξει».

Βεβαίως ζούμε σε μια κοινωνία όπου για πολλά αγόρια έχει σημασία να αποδείξουν ποιος την έχει μεγαλύτερη (αν και εν προκειμένω, ο κ. Τατσόπουλος κατά τις φήμες στις οποίες και απαντά, είναι ακόμα μακριά απ’ αυτό το ψυχοφθόρο των μεγεθών). Δεν βρίσκω τον λόγο όμως, που αυτό θα πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε ως κάτι το σύνηθες, ως κάτι που απλώς συμβαίνει και όχι ως κάτι που δεν θέλουμε κυρίως από τους ανθρώπους που θέλουν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη του τόπου. Από τους εκπροσώπους της Αριστεράς δε, όπως ήταν η παράδοση της φωτισμένης της πλευράς, περιμένουμε πάντοτε ένα λόγο άλλου ήθους και ύφους και όχι ένα συμμετρικό λόγο ως προς τους αντιπάλους της. Στην περίπτωση που η Αριστερά υιοθετεί τον άλλο λόγο, χάνει τον δικό της, άρα και την ταυτότητα της. Ύστερα, στις ρατσιστικές προκλήσεις, όπως το ποια είναι η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου για να δικαιούται ή όχι λόγο, η σωστή στάση είναι το άτομο να αρνείται να δηλώσει την σεξουαλική του ταυτότητα αλλά να υποστηρίζει ότι πολιτικό λόγο δικαιούνται όλοι ανεξαρτήτως σεξουαλικών, θρησκευτικών ή άλλων επιλογών.

Εικάζω πως η «μισή Αθήνα» του Πέτρου δεν θα νιώθει και σπουδαία πια. Όμως μια ιδέα, κύριε Τατσόπουλε, θα ήταν να αφήσετε την πολιτική και να διεκδικήσετε την υπόλοιπη μισή Αθήνα αν πιστεύετε ότι αυτή είναι η σωστή απάντηση στις κάθε φορά φήμες. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη… και καλή τύχη αν τη χρειάζεστε. 

O Πέτρος και η μισή Αθήνα | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Ο πνευματικός μας

Εχει γράψει τριάντα βιβλία, έχει γράψει θεατρικά έργα, έχει πρωταγωνιστήσει στα θεατρικά έργα που έχει γράψει, είναι πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το όνομά του είναι Θεοδόσης Πελεγρίνης. Εγινε διάσημος στο πανελλήνιο όταν είχε προωθήσει τη λύση του μεταναστευτικού μεταφέροντας τους καταληψίες από τους χώρους του ιδρύματος στο οποίο πρυτανεύει στο Μέγαρο Υπατία. Στις 31 Μαΐου 2010 εξεφώνησε λόγο  στα Προπύλαια όπου, με φωνή που επάλλετο από αρετήν και τόλμην, ανακοίνωσε προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των συγκεντρωμένων ότι «ζούμε σε καθεστώς ανελευθερίας». Προχθές, στην τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στον Σκάι, ξεκαθάρισε τι εννοεί: «Ανελευθερία είναι να θέλεις μια φραντζόλα ψωμί και να μην μπορείς να την αγοράσεις.» Ή, ακόμη καλύτερα: «Ανελευθερία είναι να θέλεις να πας μια εκδρομή και να μην μπορείς να πας».

Μετά τον ζουμερό ορισμό της ελευθερίας προχώρησε στον ορισμό της φιλοσοφίας. Εδώ δεν αναφέρθηκε στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πηγαίνει εκδρομές. Αναφέρθηκε σε συστήματα που δουλειά του φιλοσόφου είναι να τα γκρεμίζει για να χτίζει στη θέση τους καινούργια. Ως «φιλοσοφών», όπως σε μια στιγμή αυτοσυνειδησίας χαρακτήρισε τον εαυτό του, είπε ότι ο Σωκράτης δεν απέδρασε από το κελί του γιατί δεν του άρεσε ο τρόπος της απόδρασης που του πρότεινε ο Κρίτων. Του ίδιου όμως του αρέσει, πάντα κατά δήλωσή του, ο τρόπος με τον οποίον διοικεί το Πανεπιστήμιό του. Εφερε δε ως παράδειγμα χρηστής διοίκησης το κλείσιμο του server που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα όπου, λέει, με τον τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκε την όλη υπόθεση απεφεύχθησαν μείζονες καταστροφές.

Οντως δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, όπως στη Γάζα, στο Ιράν, δεν επιτέθηκε με πυρηνικά και δεν κηρύχθηκε ο Γ' Παγκόσμιος. Αντιθέτως κινδύνευσαν ζωές στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, αυτό όμως, για λόγους λεπτότητας υποθέτω, απέφυγε να το αναφέρει. Κατά τα άλλα, πάντα ως φιλοσοφών, έκανε έκκληση να εξαιρεθούν από τον νόμο περί εφεδρείας οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου - προφανώς για να τον βοηθήσουν να γκρεμίσει το σύστημα προκειμένου να το ξαναχτίσει με την ησυχία του. Και πάλι ως φιλοσοφών απεφάνθη πως η αξιολόγηση είναι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα από αυτό που νομίζουμε εμείς οι αφελείς, αδαείς και αφιλοσόφητοι. Ορίζοντας δε την πολυπλοκότητα της αξιολόγησης, βάσει της αρχής της κομψότητας που διακρίνει τη θετική σκέψη, έκρινε πως στο κάτω-κάτω όλο το διδακτικό προσωπικό για να γίνει διδακτικό προσωπικό έχει κριθεί. Οταν  ρωτήθηκε τι θα διάλεγε από τα δύο, το Πανεπιστήμιο ή το θέατρο, απάντησε αυθόρμητα και τα δύο. Για να συμπληρώσει, πάντα ως φιλοσοφών θεατρίνος, πως τα θέλει και τα δύο γιατί το σημαντικότερο κληροδότημα που μας άφησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας είναι ο διάλογος.

Το μεσονύκτιο είχε παρέλθει προ πολλού και ο στυλογράφος που χρησιμοποιούσα για να προλάβω τη σκέψη του βάραινε στα δάχτυλά μου, όπως η νύστα στα βλέφαρά μου. Ομως κι αυτά που πρόλαβα είναι νομίζω αρκετά για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο πως οι πρυτανικές αρχές είναι η μόνη αχτίδα φωτός στη χειμωνιάτικη νύχτα της έρημης χώρας.

[Ανορθόδοξα] Ο πνευματικός μας

ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ

Ησκηνή είναι γνωστή, την έχει δείξει η τηλεόραση δεκάδες φορές. Ένας άντρας τρέχει έντρομος να σωθεί, πίσω του ένα τσούρμο τον κυνηγάει, τον βρίζει, τον χτυπάει στην πλάτη με γροθιές, του πετάει στο κεφάλι μπουκάλια και καφέδες. Οι διαδηλωτές δεν έχουν τίποτα προσωπικό με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη. Το πιθανότερο είναι να μην τον ξέρουν καν. Βάζουν ναζιστικά εμβατήρια στα μεγάφωνα και του ορμάνε επειδή είναι Γερμανός. Στη δικιά μας πρωτόγονη και ανορθολογική αντίληψη της πραγματικότητας οι ξένοι είναι οι εχθροί, φταίνε για την τύχη μας. Οι μαυροντυμένοι ακροδεξιοί χτυπάνε Πακιστανούς, Ινδούς, Αφρικανούς, οι κόκκινοι συνδικαλιστές προπηλακίζουν Ευρωπαίους. Οι ξένες πρεσβείες εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες προς τους υπηκόους τους. Να αποφεύγουν την κυκλοφορία στην πόλη, ιδίως αν είναι ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής.

Με την ανοσία 3 χρόνων παράνοιας και εκτροχιασμού, ξεχνάμε το γεγονός γρήγορα. Δεν το ξεχνάει κανένας άλλος. Για τον υπόλοιπο πλανήτη ό,τι συνέβη είναι αδιανόητο. Στον πολιτισμένο κόσμο οι πρεσβευτές, οι εκπρόσωποι μιας χώρας, είναι ιεροί. Ακόμα και στη διάρκεια πολέμου είναι ιεροί. Μόνο στο Ιράν, στη Λιβύη συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Οι σκηνές αυτές, που είδε ολόκληρος ο πλανήτης, παρουσιάζουν μια χώρα άναρχη, πρωτόγονη, υποανάπτυκτη, φανατική, μισαλλόδοξη, βίαιη. Κι αυτό ποτέ η Δύση δεν θα το ξεχάσει. Για να μιλήσω τη γλώσσα που καταλαβαίνει αυτή η χώρα, τη γλώσσα του συμφέροντος, αυτά τα λίγα τηλεοπτικά λεπτά στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα μας κοστίσουν πολύ ακριβά, στις δουλειές μας, στα εισοδήματά μας. Εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες θα ακυρώσουν τις διακοπές τους. Επενδυτές ούτε που θα διανοηθούν να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών θα πιέσει τα κοινοβούλια, κάθε λύση ευνοϊκή για τη ρύθμιση του χρέους μας, για παραπάνω δανεισμό, θα γίνει πιο δύσκολη.

Εμείς παίζουμε ακόμα το τυχοδιωκτικό και ανεύθυνο παιχνίδι που μας έχει οδηγήσει μέχρι εδώ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπερασπίζονται τους δράστες καταγγέλλοντας «ακραία καταστολή, δικαστικό πραξικόπημα, ποινικοποίηση αγώνων». Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, οι βουλευτές τους μέσα στη Βουλή προβλέπουν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους το φρικτό τέλος του Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη. Οι βουλευτές τους ονομάζουν τον ανάπηρο Γερμανό υπουργό Οικονομίας, ο «κουτσός». Υπάρχουν εφημερίδες που περιγράφουν τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης υπό τον τίτλο «αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν σε συλλήψεις επειδή οι πολίτες αντέδρασαν στις δηλώσεις Φούχτελ». Όχι πια στα υπόγεια της κοινωνίας, αλλά στον κυρίαρχο δημόσιο διάλογο, το αδιανόητο έχει γίνει αποδεκτό. Αν δεν σ’ αρέσουν οι δηλώσεις κάποιου, τον δέρνεις. Ακόμα χειρότερα, δέρνεις τους ομοεθνείς του. Έπειτα, καταγγέλλεις το φασισμό και καταθέτεις στεφάνι στο Πολυτεχνείο.

Τα κόμματα που υποδαυλίζουν, που υπερασπίζονται τη βία, εγκληματούν. Γιατί νομιμοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Όταν μιλάνε για «πραξικόπημα, εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, τροϊκανή χούντα, μνημονιακή δικτατορία», δεν είναι τρελοί. Ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουν ότι σιτίζονται από αυτή τη «δικτατορία» με 14 εκατομμύρια το χρόνο κομματική επιχορήγηση. Η παραποίηση της πραγματικότητας έχει στόχο τη νομιμοποίηση της βίας. Μόνο αν έχουμε δικτατορία, η βία των πολιτών είναι αποδεκτή. Μπορούν να μιλάνε οι βουλευτές τους «για καλάσνικοφ που θα βγουν στις πλατείες», οι συνδικαλιστές τους για «ρουκέτες στις ερπύστριες».

Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που μιλάνε για τη «βία της απόλυσης, τη βία της μείωσης των μισθών, τη βία του τραπεζικού δανείου που δεν έχεις να πληρώσεις τη δόση», εγκληματούν. Γιατί σχετικοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Δήθεν δεν μπορούν να κάνουν τη διάκριση με την πολιτική βία, οι δυσκολίες γίνονται βία, η αδικία ονομάζεται βία, η φτώχεια είναι βία, όλα ίδια είναι με το να πληγώνεις το σώμα του άλλου. Αν σου μειώνουν το μισθό, δέρνεις. Αν σου κόβουν τη σύνταξη, πυρπολείς το Αττικόν. Αν σε απολύουν, καις ζωντανούς 3 ανθρώπους στη Μαρφίν. Έτσι δεν κάνουν όλοι; Έτσι δεν κάνουν παντού;

Λένε ψέματα. Ο «κόσμος» δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Οργανωμένες πολιτικές ομάδες είναι που χτυπάνε, που πληγώνουν. Οι άνθρωποι δεν μαχαιρώνουν μετανάστες. Οι άνθρωποι δεν κυνηγάνε Γερμανούς. Δεν δέρνουν πολιτικούς, δεν γιαουρτώνουν συγγραφείς, δεν χτίζουν καθηγητές.

Άγνοια, ιδεοληψίες, κοινωνικός εγωισμός, κομματικές επιδιώξεις, ιδιοτέλειες και συμφέροντα, εκτροχιασμένα, καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά, οδηγούν την παραζαλισμένη κοινωνία σε αυτοκτονικά άκρα. Όποιος σπέρνει αίμα, θερίζει αίμα. Σαν ν’ ανοίξαμε μια κλειδωμένη πόρτα αυτά τα τελευταία χρόνια και ξαφνικά έγινε ευκολότερο να σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους ως αντικείμενα. Ως ανθρώπους που δεν ματώνουν το ίδιο κόκκινα με μας. Υποκριτικά, οι ενορχηστρωτές της πολιτικής βίας προσπαθούν να πάρουν τις αποστάσεις τους από τα ναζιστικά, αντιδημοκρατικά, αντικοινοβουλευτικά φαινόμενα. Ναι, είναι αλήθεια ότι η ύφεση δημιουργεί το εύφορο έδαφος για την εμφάνιση ρατσιστικών και ολοκληρωτικών απόψεων. Είναι όμως αλήθεια ότι την πολιτική βία και τη ρητορική του μίσους κάποιοι άλλοι φρόντισαν να την κάνουν οικεία, αποδεκτή, ανθρώπινη. «Δικαιολογημένη αγανάκτηση και δίκαιη οργή».
Όσα ήταν κλειδωμένα κάτω από μια επιδερμική, όπως φάνηκε, επιφάνεια δημοκρατίας και πολιτισμού, τώρα βγαίνουν στο φως. Και την κληρονομιά της πολιτικής βίας και του πολιτικού ανορθολογισμού θα την κληρονομήσουν οι πιο αδίστακτοι εις βάρος όλων.

Αν όλα αυτά είναι μια προσπάθεια εκλογίκευσης των όσων νιώθω σε κάθε τέτοιο περιστατικό, στ’ αλήθεια, η ενστικτώδης απέχθεια που νιώθω είναι πέρα από πολιτική. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή που όταν γυρνούσαμε από το σχολείο με κατεβασμένο φρύδι και αίματα οι πατεράδες μας το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν ήταν «εσείς πόσοι είσαστε;», κι αν η απάντηση ήταν «περισσότεροι» τρώγαμε άλλο ένα χαστούκι. Γιατί μεγαλώναμε μαθαίνοντας ότι οι άντρες δεν τα βάζουν ποτέ δύο εναντίον ενός. Αν έχεις προσέξει, σε όλα αυτά τα πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής και ρατσιστικής βίας που συνέβησαν σε ένα χρόνο, το μοτίβο ήταν πάντα ίδιο: ένας όχλος κυνηγάει ένα ανυπεράσπιστο θύμα να το γιουχάρει, να το χτυπήσει, να το εξευτελίσει. Κρυμμένοι μέσα στο πλήθος, σίγουροι ότι μετά θα τρέξουν οι βουλευτές τους να τους υπερασπιστούν, θα κλαφτούν για την «άδικη δίωξη» και την «ποινικοποίηση των αγώνων». Και σχεδόν πάντα, η αποκαλυπτική λεπτομέρεια, θα πετάξουν καφέδες. Είναι η ριζοσπαστικότητα της τσάμπα μαγκιάς, η θρασυδειλία της ασυλίας, η διαδήλωση του φραπέ.

the paper - Edito 414 | www.athensvoice.gr

Η βία είναι η νέα καραμέλα του λαού

Το φαινόμενο που μαστίζει το νοητικό των Ελλήνων πολιτών κατά τους τελευταίους μήνες, είναι η παντελής σύγχυση λέξεων και εννοιών. Η κοινωνικοπολιτική κρίση έχει αναδείξει με ανάγλυφο τρόπο το πνευματικό έλλειμμα και τη μορφωτική ανεπάρκεια της πλειοψηφίας, καθιστώντας τελικά σαφές ότι η ανυπαρξία κριτικής σκέψης είναι το θεμέλιο της χαώδους σημερινής πραγματικότητας. Οι Έλληνες συλλήβδην, καλούνται να διαχειριστούν το οριακό κοινωνικό γίγνεσθαι, είτε ως πρωταγωνιστές, είτε ως εμμέσως ενδιαφερόμενοι, αλλά αδυνατούν εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσουν το τέρας της κοινωνικής παραδοξότητας λόγω των ελαττωματικών γνωστικών τους εργαλείων.

Η έννοια της βίας είναι αυτή που έχει υποστεί πιο ανηλεή κακοποίηση από κάθε άλλη, το τελευταίο διάστημα. Χιλιάδες ανθρώπων έσπευσαν να ερμηνεύσουν τη βία κατά το δοκούν, συνδυάζοντας την ημιμάθειά τους και τα πληγωμένα τους αισθήματα με το υποκειμενικό, φιλολογικό τους φλέγμα, αδιαφορώντας πλήρως για μια μικρή λεπτομέρεια. Την κυριολεξία.

Οι Έλληνες του 2012, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την τυφλή και άκριτη εκτόνωση της συσσωρευμένης τους οργής, προβαίνουν σε μια ανερμάτιστη διαστολή του πνεύματος του όρου της βίας, για να χωρέσουν μέσα σ’ αυτή κάθε υποψία δυσαρέσκειας που ανακύπτει στη ζωή τους. Η βία ως έννοια αρχίζει να εκφυλίζεται, γιατί ο μέσος Έλληνας έχει αποφασίσει πως ό, τι τον προσβάλλει ηθικά, ψυχολογικά ή πρακτικά αποτελεί εκδήλωση βίας εναντίον του. Δεν είναι όμως έτσι.

Η βία αποτελεί ασφαλώς μια έννοια που διακρίνεται σε ποιοτικές κατηγοριοποιήσεις και ποσοτικές διαβαθμίσεις, γεγονός που διασφαλίζεται και τυπικά από τις διδαχές του ποινικού δικαίου. Μπορούμε λοιπόν, να μιλήσουμε για σωματική, ψυχολογική ή για ψυχοσωματική βία, αλλά δεν μπορούμε να εξισώνουμε τις διάφορες μορφές της και να παίζουμε με τις κλίμακές της ανάλογα με τις ανάγκες και τα προσωπικά μας φρονήματα. Είναι αυτονόητο δε, ότι είναι εντελώς αδόκιμο να εφευρίσκουμε μορφές βίας, για να δικαιολογήσουμε ή να νομιμοποιήσουμε την ανάγκη μας για αντίδραση απέναντι σ’ αυτό που μας πλήττει.

Το βασικό χαρακτηριστικό της πραγματικής βίας είναι η κατάλυση της ελεύθερης βούλησης (εννοείται πως η επιφύλαξη νόμου και οι παρεμφερείς έννοιες εξαιρούνται της παραπάνω αρχής). Η κακή κυβερνητική πολιτική και η λήψη άδικων μέτρων δεν συνιστούν άσκηση βίας και μια τέτοια καταχρηστική αντίληψη μπορεί να οδηγήσει σε ολέθρια κοινωνική ανευθυνότητα και αυθαιρεσία. Η φαυλότητα της μνημονιακής πολιτικής, την οποία τόσο βολικά ο λαός χαρακτηρίζει βία σε βάρος του, είναι μια κατάσταση που διαμορφώθηκε με τη συναίνεσή του, όπως αυτή εγγράφεται πολιτικά, βάσει των επιμέρους χαρακτηριστικών της έμμεσης δημοκρατίας. Μια πρακτική που χαίρει εκλογικής νομιμοποίησης (και μάλιστα πρόσφατης) δεν αποτελεί εκδήλωση βίας, όσο χυδαία κι αν είναι. Η αντίφαση που προκύπτει από την διάσταση βούλησης και ενέργειας του εκλογικού σώματος αποτελεί σίγουρα μια προβληματική πτυχή της πολιτικής συνείδησης των εκλογέων, αλλά δεν τυποποιεί φαινόμενο βίας. Ο λαός επιλέγει αυτούς που τον κυβερνούν. Η διάψευση των προσδοκιών του δεν είναι βία σε βάρος του. Είναι απλώς εσφαλμένη κρίση.

Μου φαίνεται εντελώς περιττό να επισημάνω τους κινδύνους που ενέχει μια τόσο υποκειμενική θεώρηση της βίας σε επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς. Παρεκκλίνοντας από τη γραμματική προσέγγιση μιας τόσο λεπτής έννοιας, οδηγούμαστε αναπόδραστα σε ένα ζοφερό κοινωνικό πεδίο, όπου κάθε πράξη είναι οιονεί βίαιη και κάθε αντίδραση εν δυνάμει δικαιολογημένη.

 Οι νεοέλληνες είναι τώρα περισσότερο από ποτέ εγκλωβισμένοι στην παραδοσιακή και τόσο προσφιλή τους ψυχολογία (αυτο)θυματοποίησης, η οποία αποτελεί οχυρό έναντι της σκληρής πραγματικότητας αλλά και ισχυρό όπλο κατά της κοινής λογικής.

[ΓΝΩΜΕΣ] Η βία είναι η νέα καραμέλα του λαού. Από τον Άρη Αλεξανδρή | ΓΝΩΜΕΣ | LiFO

Oι νεκροί του Πολυτεχνείου

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από

12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Η μελέτη αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σχετική βιβλιογραφία ως η πλέον έγκυρη επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα (βλ. ενδεικτικά Δημήτρης Παπαχρήστος, Το Πολυτεχνείο ζει, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004, σελ. 41-45, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Πολυτεχνείο '73, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2004, σελ. 176-177, 424-425, Βαγγέλης Αγγελής & Ολύμπιος Δαφέρμος, Όνειρο ήταν, έκδοση ΕΔΙΑ-Οδυσσέας, Αθήνα 2005, σελ.378-388).

Το πόρισμα Τσεβά

Σημαντικές πληροφορίες για τα γεγονότα της εξέγερσης δίνει και το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά γραμμένο ένα χρόνο περίπου μετά τα γεγονότα.  

Διαβάστε εδώ το πόρισμα Τσεβά  

ολόκληρο το άρθρο εδώ ΤΟ ΒΗΜΑ - Το παραμύθι της Χρυσής Αυγής και οι νεκροί του Πολυτεχνείου - κοινωνία

Το μεγάλο ελληνικό θαύμα

Μέσα στο χάος της παράνοιας στο οποίο βυθίζεται αυτό που καταχρηστικά πια αποκαλούμε ζωή, σε έναν κόσμο όπου βουλευτές τραμπουκίζουν, φοιτητές καταλαμβάνουν servers και πολίτες μετατρέπονται σε vigilantes, είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε μια αναμφισβήτητη αλήθεια:

Την τρομερή και σπουδαία πρόοδο της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα τις τελευταίες δεκαετίες, και μια τρομερή και σπουδαία πρόοδο σε συγκεκριμένα πράγματα ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Πρόκειται για ένα επίτευγμα -ή μάλλον, για ένα μπουκέτο επιτευγμάτων- που χάνεται μέσα στο χαμό της γενικότερης κατάρρευσης.

Θα το αγγίξω μόνο επιδερμικά εδώ, ξεκινώντας από το εξης:

Κοίταξε αυτή τη φωτογραφία. Την τράβηξα τις προάλλες σε ένα σταθμό του μετρό της Αθήνας. Βλέπεις τι δείχνει; Ανθρώπους να στέκονται στη δεξιά πλευρά της κυλιόμενης σκάλας.

Δεν είμαι δα και αιωνόβιος, αλλά είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι μια εποχή που δεν υπήρχε μετρό και οι κυλιόμενες σκάλες ήταν σπουδαία καινοτομία που τη βλέπαμε στους λίγους υπόγειους σταθμούς του ΗΣΑΠ, στο Μινιόν και στο Λαμπρόπουλο, και μας φαινόταν φοβερή τεχνολογία. Αυτά σε μια εποχή που οι άνθρωποι κάπνιζαν στα αεροπλάνα και χιλιάδες πολίτες υποδέχονταν μια ιταλίδα πορνοστάρ στο αεροδρόμιο. Ένας δάσκαλος στην πρώτη δημοτικού μας βάραγε τα χέρια με τη βέργα. Αυτά γίνονταν στη δεκαετία του '80. Τότε στις κυλιόμενες σκάλες οι άνθρωποι στέκονταν όπου να 'ναι.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ city news and voices - Το μεγάλο ελληνικό θαύμα | www.athensvoice.gr

Το μυστικό του κ. Zara

Το 1975, όταν ο Amancio Ortega Gaona ετοιμαζόταν να ανοίξει το πρώτο του κατάστημα ρούχων στην ισπανική Λα Κορούνια, ήθελε να το ονομάσει “Zorba”, προς τιμήν της ομώνυμης ταινίας του Μ. Κακογιάννη. Επειδή, όμως, δυό τετράγωνα πιό κάτω υπήρχε ένα μπάρ που το έλεγαν “Zorba” , ο ιδιοκτήτης του τα βρήκε με τον Gaona και το καινούργιο κατάστημα ρούχων ονομάστηκε τελικά “Zara”.

Το πέτυχα στο πιό ενδιαφέρον ρεπορτάζ που διάβασα τους τελευταίους μήνες και δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ κατά πόσον ο κ. Gaona θα ήταν σήμερα ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος του Κόσμου αν δεν υπήρχε το διπλανό μπαρ κι αν τελικά βάφτιζε την ευλαβικά ισπανική επιχείρησή του με ένα ελληνικό όνομα. Το βέβαιο είναι ότι ο σημερινός κολοσσός του κ. Gaona, η Inditex, είναι η υπ’ αριθμόν ένα εταιρεία λιανικής πώλησης ρούχων στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή παράγει 840 εκατομμύρια ρούχα και αξεσουάρ τον χρόνο, τα οποία πουλάει σε 5.900 καταστήματα και 85 χώρες.

Ο κ. Gaona δεν έχει δώσει ποτέ καμία συνέντευξη, δεν παρίσταται σε κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν υπάρχει σε φωτογραφίες. Η ίδια «σεμνότητα» διακρίνει ολόκληρη την Inditex (Zara, Zara Home, Bershka, Massimo Dutti, Oysho, Stradivarius, Pull & Bear, Uterqüe). Δεν διαφημίζεται ποτέ και πουθενά, μετά βίας διαθέτει ένα μικρό τμήμα Μάρκετινγκ και δεν συνεργάζεται με διάσημους σχεδιαστές όπως οι ανταγωνιστές της. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που αγοράζουμε ρούχα – και να δηλώνει κέρδη ύψους δύο δις ευρώ τον χρόνο, την ίδια ώρα που η Ισπανία προσπαθεί να αποφύγει τον Μηχανισμό Στήριξης.

Αντί να ξοδεύει λεφτά σε διαφήμιση, η Inditex φροντίζει να ράβει τα ρούχα της όσο το δυνατόν πιό κοντά στο ισπανικό αρχηγείο της. Κάνει, δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που συνηθίζεται σε όλες τις ανάλογες βιομηχανίες της Δύσης. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής γίνεται στα ισπανικά εργοστάσια της εταιρείας και σε συνεργαζόμενες μονάδες στην Πορτογαλία, την Τουρκία και στο Μαρόκο. Τα υπόλοιπα ρούχα ράβονται σε χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία και το Μπαγκλαντές αλλά τα πιό «τρέντι» κομμάτια παράγονται εντός Ευρώπης, έτσι ώστε ο μάξιμουμ χρόνος μεταξύ σχεδιασμού και παράδοσης να μην υπερβαίνει τις 2-3 βδομάδες.

Αυτή η ταχύτητα είναι ένα άλλο «μυστικό» της επιτυχίας του κ. Zara. Το στόκ των καταστημάτων ανανεώνεται κάθε 11 μέρες (!!), με αποτέλεσμα την ριζική αλλαγή των καταναλωτικών συνηθειών μας. Το βλέπουμε, μας αρέσει και το αγοράζουμε επί τόπου, αφ’ ενός διότι είναι φτηνό και καλό κι αφ’ ετέρου διότι αν δεν το πάρουμε επι τόπου, δεν θα το ξαναβρούμε.

Αυτό στο οποίο επενδύει η Inditex, είναι τα ακίνητα. Εκτός του ότι φροντίζει να βρίσκεται στους ακριβότερους δρόμους των πόλεων, δίπλα στα καταστήματα των ακριβότερων Οίκων Υψηλής Ραπτικής, η εταιρεία έχει ένα ειδικό ταλέντο στο να ξετρυπώνει πολύτιμα ακίνητα και να αγοράζει ιστορικά ή ξεχωριστά κτίρια. Τελευταίο παράδειγμα τα 324 εκατομμύρια δολάρια που πλήρωσε πέρσι για να αγοράσει χώρο στο περίφημο 666 Fifth Avenue στη Ν. Υόρκη – το πιο ακριβοπληρωμένο κτίριο στην ιστορία του Μανχάταν.

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας πρέπει να πω ότι ανησύχησα. Ναι μεν η Zara έχει μόνο 45 καταστήματα στις ΗΠΑ, προφανώς διότι φυλάει τα ρούχα της για να έχει τα μισά ( οι ξένες εταιρείες έχουν «μακράν παράδοση παταγώδους αποτυχίας» στην αμερικανική αγορά ) αλλά το 666 Fifth Avenue δεν μου ακούγεται και πολύ γούρικο. Ίσως επειδή τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με αυτό.

Το μυστικό του κ. Zara | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Τι επιτυγχάνουν οι απεργίες;

Ειλικρινά, θα ήθελα να ρωτήσω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο και τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Κ. Τσικρικά τι ακριβώς έχουν πρακτικά κερδίσει οι εργαζόμενοι με τις απανωτές, αλλεπάλληλες απεργίες, γενικές, ειδικές, εικοσιτετράωρες, σαρανταοκτάωρες κ.λπ.; Η γενική αίσθηση είναι ότι δεν κέρδισαν σχεδόν τίποτα σχετικό με Μνημόνιο και μέτρα (σκληρά και άδικα σε αρκετές περιπτώσεις) που υιοθετήθηκαν. Στον έναν ή στον άλλο βαθμό, έγινε αυτό που έκρινε ως επιβεβλημένο η τρόικα. Με άλλα λόγια, η αδιάκοπη κινητοποίηση μηνών υπήρξε, απλώς, αναποτελεσματική. Δεν σταμάτησαν τα μέτρα. Δεν ανέκοψαν τις τάσεις και τη δυναμική αύξησης της ανεργίας.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα έπρεπε να γίνουν κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες κατά των μέτρων και του Μνημονίου; Κάθε άλλο. Επρεπε να γίνουν. Οταν το εισόδημα, το επίπεδο διαβίωσης ενός λαού, πλήττεται τόσο δραματικά, ο λαός δεν μπορεί παρά να διαδηλώνει, να διαμαρτύρεται, να απεργεί. Αλλά ζητούμενο είναι πώς οργανώνουν την κινητοποίηση αυτή οι θεσμικά υπεύθυνοι συνδικαλιστικοί φορείς. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι οργανώνονται όχι για να εκτονωθούν ή για να δηλώσουν το ιδεολογικό πιστεύω τους (αν και τα δύο μπορούν σε κάποιο βαθμό να ισχύουν), αλλά ως πράξη που αποβλέπει να φέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα, να μεγιστοποιήσει το όφελος υπέρ των εργαζομένων, να αποτρέψει δηλαδή άδικα και εξόχως ζημιογόνα μέτρα. Ομως αυτό εμφανώς δεν έγινε. Τα μέτρα πέρασαν και εφαρμόζονται. Αντίθετα, έγινε κατάχρηση των απεργιών και ιδιαίτερα της «γενικής απεργίας».

Η γενική απεργία είναι μια κορυφαία πράξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν γίνεται κάθε πέντε ημέρες. Σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Γαλλία) θεωρείται ακόμα το καταλυτικό γεγονός που μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις, κυβερνήσεις, καθεστώτα, να νεκρώσει τη χώρα. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στη γενική απεργία με ιδιαίτερη φειδώ και με στοχευμένη στρατηγική ώστε, κι αν ακόμη δεν ανατρέψει καθεστώτα, να φέρει κάποια απτά, συγκεκριμένα αποτελέσματα. Εδώ έχουν γίνει αναρίθμητες γενικές απεργίες τα τελευταία χρόνια με μηδαμινά αποτελέσματα. Το ένα Μνημόνιο διαδέχεται το άλλο. Στην Ισπανία, π.χ., οι απεργιακές κινητοποιήσεις φαίνεται ότι μέχρι στιγμής έφεραν κάποια αποτελέσματα, καθώς η χώρα δεν προχώρησε σε αίτηση για «πρόγραμμα διάσωσης» και σύναψη μνημονίου όρων. Κάποια αποτελέσματα έφεραν επίσης σε Πορτογαλία και Ιταλία. Και στις τρεις όμως αυτές χώρες οι απεργιακές κινητοποιήσεις υπήρξαν μετρημένες, στοχευμένες. Γενικότερα, εάν η απεργία δεν είναι απλώς εκδήλωση ιδεολογικού πιστεύω (κάτι που μπορεί να ισχύει στην περίπτωση του ΚΚΕ), τότε η αποτελεσματικότητά της δεν μπορεί παρά να είναι ένα κριτήριο για την οργάνωση και εκδήλωσή της.

Σε διαφορετική περίπτωση, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να οδηγεί ενδεχομένως σε ευτελισμό του θεσμού (όπως αποτυπώνεται με τη φθίνουσα συμμετοχή εργαζομένων σ’ αυτή), συμβάλλοντας στην πλήρη παράλυση της λειτουργίας μιας πόλης, εν προκειμένω της Αθήνας, που έχει ούτως ή άλλως πληγεί από την κρίση και τις συνέπειές της. (Ιδιαίτερα παραλυτική είναι βέβαια για την πόλη η τόσο συχνή και άλογη προσφυγή στην απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Μια αφανής πλευρά της απεργίας αυτής είναι, λ.χ., ότι το Πανεπιστήμιο ουσιαστικά δεν λειτουργεί γιατί δεν μπορούν να γίνουν μαθήματα, καθώς δεν μπορούν να προσέλθουν οι φοιτητές).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (και της τρόικας) υπό το οποίο λειτουργεί η χώρα, οι μορφές δράσης συνδικαλιστικών φορέων και κοινωνικών εταίρων γενικότερα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα της κατάστασης αυτής. Τα μέτρα που υιοθετούνται στην Ελλάδα εκπορεύονται σε σημαντικό βαθμό από την ΕΕ (κάποια κι από το ΔΝΤ) ως προϋπόθεση για τη χορήγηση της χρηματικής βοήθειας προκειμένου να μη χρεοκοπήσει η χώρα (αν και πολλά από αυτά, ιδιαίτερα τα διαρθρωτικού χαρακτήρα, θα έπρεπε να είναι αμιγώς ελληνικής προέλευσης και ιδιοκτησίας). Είναι δηλαδή μέτρα υπερεθνικής προέλευσης και επιβολής. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι εκδηλώσεις εθνικού πλαισίου και στρέφονται «ενάντια» στην κυβέρνηση του εθνικού κράτους.

Είναι εμφανές συνεπώς ότι, εδώ, υπάρχει μια ασυμμετρία. Μήπως δηλαδή και το συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να αναζητήσει νέες, υπερεθνικές μορφές δράσης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που να στρέφονται «εναντίον» των πραγματικών decision-makers (ανεξάρτητα από τη σκοπιμότητα ή μη κάποιων μορφών απεργιακής δράσης);
Τι επιτυγχάνουν οι απεργίες; | Παναγιώτης Ιωακειμίδης | Μεταρρύθμιση

Οι ήρωες της καθημερινότητας

Τους είδα πρώτη φορά αρχές του καλοκαιριού, στην άκρη της παραλίας. Εκείνη δεν θα ’ναι τριάντα χρονών και το αγόρι κάπου στα επτά-οκτώ. Του μιλούσε, του διάβαζε, του έφτιαχνε το καπελάκι να μην τον χτυπάει ο ήλιος. Πιο πέρα οι φωνές βούιζαν, μπαλάκια εκτοξεύονταν, η αμμουδιά γινόταν μια βεντάλια από χρώματα. Μα εκείνη η γυναίκα και ο γιος της έδειχναν χαμένοι στο δικό τους κόσμο. Μια νέα μητέρα, στην ηλικία των κοριτσιών που ξεδίνουν στα μπαρ και στις καφετέριες. Κι ο μικρός. Ένας άγγελος. Ψηλόλιγνος με χέρια σαν κλαράκια και με μάτια-σβώλους που δεν έφευγαν από πάνω της. Ένα αυτιστικό παιδί. Βυθισμένο στη σιωπή.

Τους είδα πολλές φορές από τότε. Τους είδα έξω από το σούπερ-μάρκετ, εκείνη κουβαλούσε ένα σωρό σακούλες και πάλευε να ξεμπλέξει το χέρι της για να μην αφήσει τα ακροδάχτυλά του. Τους είδα στο βίντεο-κλαμπ, του έδειχνε τα έργα κινουμένων σχεδίων. Τους είδα να περπατούν κάποιο απόγευμα στην πλατεία, εκείνος ήθελε να χαϊδέψει ένα σκυλί, εκείνη τον άφησε. Κάθε φορά που τους έβλεπα, συνειδητοποιούσα πως υπήρχε ένα σύννεφο που τους προστάτευε. Η μεμβράνη ενός δικού τους κόσμου, μια χώρα μυστική, υπέροχη, δίχως τη παραμικρή δυσλειτουργία. Μακριά από μνημόνια, απεργίες, μέτρα εθνικής οδύνης. Όλος ο αγώνας ήταν εκεί και έμοιαζε πάντα φυσιολογικός, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αν αυτή η μητέρα εγκαταλείψει το παιδί της θα είναι μια τεράστια προδοσία. Δεν υπάρχει περίπτωση να το εγκαταλείψει. Η τρυφερότητα, η στοργική της αφοσίωση, η υπευθυνότητά της αγγίζουν βιβλικές διαστάσεις. Η δική της πατρίδα είναι εκείνο το παιδί. Και κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να μην προδώσουν ποτέ την πατρίδα τους. Άλλοι άνθρωποι φεύγουν με τη πρώτη δυσκολία, υποκύπτουν, εγκαταλείπουν. Άλλοι συμβιβάζονται και λειτουργούν εξαναγκαστικά. Οι μητέρες κι οι πατέρες του έθνους μας προβαίνουν διαρκώς σε μικρές και μεγάλες προδοσίες. Μα όχι εκείνη η μητέρα. Εκείνη η μητέρα είναι ο βράχος του γιου της. Ποτέ δε μου έδωσε την εντύπωση ότι τον αντιμετωπίζει σαν να έχει κάποιο πρόβλημα. Το ότι είναι αυτιστικός είναι μια λεπτομέρεια που ωθεί εμένα να ηρωοποιήσω τη φροντίδα της. Για κείνην, είναι η ζωή της. Η ζωή τους. Η κάθε μέρα δεν είναι απλά παρά η κάθε μέρα. Βιωμένη στη πατρίδα τους. Σε αυτή τη μαγική σχέση που τους συνδέει.

Σε καιρούς σαν κι αυτούς, θα ήθελα να πιστέψω ότι αυτή είναι η Ελλάδα. Έχω μεγάλη ανάγκη να το πιστέψω. Μα δεν μπορώ. Την ώρα που τούτη η γυναίκα κι ο γιος της με γεμίζουν θάρρος και κουράγιο, ένας Αιγύπτιος μετανάστης μπορεί να βρίσκεται αλυσοδεμένος και δαρμένος σε κάποιο δρόμο της Σαλαμίνας. Μπορεί ένας φούρναρης, που έχει διατελέσει και αντιδήμαρχος, να ξυλοκοπεί μαζί με τον γιο του τον Αιγύπτιο, να τον έχει δέσει και να τον μεταφέρει με την βοήθεια φίλων σε ένα εξοχικό, όπου θα τον βασανίσουν επί μέρες καμαρώνοντας πως τον έχουν δέσει «όπως τις καμήλες στην Αίγυπτο». Την ώρα που τούτη η γυναίκα κι ο γιός της με γεμίζουν δύναμη, πολιτικοί λένε κι άλλα ψέματα, συμμορίες σπέρνουν τον τρόμο σε πλατείες με άκακα φαντάσματα, ληστές μπουκάρουν σε σπίτια και σκοτώνουν οικογένειες, οδηγοί βρίζονται στους δρόμους και δημοσιογράφοι βρίσκονται στο εδώλιο της δικαιοσύνης επειδή κάνουν τη δουλειά που αρνείται να κάνει η δικαιοσύνη. Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, αναζητούμε τους ήρωες στα μάτια των παιδιών μας ή των γονιών μας ή των συντρόφων μας, επειδή δεν έχουμε πού αλλού να στραφούμε, επειδή τίποτα δεν φαίνεται ικανό να μαγέψει αυτή τη χώρα και να την εμπνεύσει εθνικά. Μια παχιά κίτρινη σκόνη αιωρείται παντού και πνίγει τους πραγματικούς αγωνιστές, τους ανθρώπους χωρίς δουλειά, εκείνους που μοχθούν σιωπηλά, τους ηλικιωμένους που επιβιώνουν με ψίχουλα, τους αρρώστους που παλεύουν, τα εκατομμύρια νοικοκυριά που δίνουν τον άνισο αγώνα τους κι αυτή τη μητέρα με το αυτιστικό παιδί που έχουν γίνει οι ήρωες μου. Δεν είναι όλη η Ελλάδα αυτοί. Μα είναι η αληθινή Ελλάδα. Η μόνη Ελλάδα που μας κρατάει ζωντανούς να ελπίζουμε για ένα θαύμα.

city news and voices - Οι ήρωες της καθημερινότητας | www.athensvoice.gr