Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Δημόσιο ή κρατικό; Μια σκόπιμη σύγχυση

Πολλοί ταυτίζουν κάθε κρατική δραστηριότητα με το δημόσιο συμφέρον. Το κράτος, αντί να εμφανίζεται ως ένα από τα μέσα από τα οποία μπορεί να εκφραστεί το δημόσιο συμφέρον και η παροχή υπηρεσιών που αφορούν την αναδιανομή των δημόσιων αγαθών, παρουσιάζεται ως η ίδια η ταυτόσημη έκφραση των δημόσιων αγαθών. Αυτή η αντίληψη μάλιστα ντύνεται με μια δήθεν αριστερή επιχειρηματολογία, η οποία εξοβελίζει στο πυρ το εξώτερον όσους διαφωνούν με την ταύτιση κρατικού και δημόσιου. Το δημόσιο συμφέρον όμως είναι το σύνολο των ατομικών συμφερόντων που απομένει, όταν απ’ αυτά αφαιρεθούν τα στενά συντεχνιακά και εγωιστικά συμφέροντα.

Από την άλλη, δημόσια αγαθά δεν είναι αυτά που διατίθενται από το κράτος, αλλά εκείνα που διατίθενται στο κοινωνικό σύνολο, αλλά πάντοτε σε συνάρτηση με τις δυνατότητες της ίδιας της κοινωνίας συνολικά και του κάθε μέλους της ξεχωριστά. Δημόσια αγαθά είναι εκείνοι οι κοινωνικοί πόροι που δεν τελούν υπό τον έλεγχο του κάθε ατόμου ξεχωριστά, αν και είναι αναγκαία για κάθε άτομο ξεχωριστά. [...]

Με αυτή τη σύγχυση θεωρήθηκε πως τα δημόσια αγαθά (όπως π.χ. οι συγκοινωνίες, το τηλέφωνο, το νερό κ.λπ.) είναι τέτοια αν παράγονται από το κράτος. Φυσικά είναι τέτοια όχι γιατί παράγονται από το κράτος, αλλά γιατί παράγονται για να εξυπηρετούν ανάγκες που ξεπηδούν από την ανισότητα των ελεύθερων αγορών. Η αντίληψη που ταυτίζει τα δημόσια αγαθά με τη δημόσια παραγωγή τους κατασκεύασε ένα κοινωνικό και οικονομικό έκτρωμα, κατασκεύασε το κράτος-βιομήχανο και παραγωγό.

Έτσι, αντί να επικεντρωθούν οι πόροι για ένα κράτος που θα παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, κοινωνική και ατομική ασφάλεια), αυτοί σπαταλήθηκαν σ’ ένα κράτος που λειτουργούσε ως διαμεσολαβητής συμφερόντων. Αυτό το κράτος κινήθηκε στις γκρίζες περιοχές μεταξύ των συντεχνιακών συμφερόντων και των κρατικοδίαιτων ιδιωτών επιχειρηματιών. Αυτή είναι η πραγματική διαπλοκή και η πραγματική διαφθορά. Αν δεν αλλάξει αυτή η αντίληψη που θέλει το δημόσιο να ταυτίζεται με το κρατικό και το ιδιωτικό με την κρατική επιδότηση, η χώρα αυτή δεν θα σωθεί ποτέ.

Η χώρα χρειάζεται ένα δημόσιο τομέα που θα λειτουργεί ως ζώνη προστασίας όσων δεν μπορούν να ακολουθήσουν την ξέφρενη πορεία των σύγχρονων κοινωνιών του ρίσκου. Ενώ παράλληλα αυτός ο τομέας θα ενθαρρύνει και θα ελέγχει όλες αυτές τις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες που θα ενισχύουν έναν εξωστρεφή, μη κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα. Έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε έτσι;


Ολόκληρο το άρθρο εδώ the paper - Δημόσιο ή κρατικό; | www.athensvoice.gr