Από την ώρα που άκουσα την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, να θέσει τον Μανώλη Γλέζο επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας, μελαγχόλησα. Ήταν σαν ν΄άκουσα γι΄ακόμα μια φορά, παραποιημένο έστω, «Κατέβασε τον Γλέζο από το πατάρι». Αυτή η τραγική έλλειψη φαντασίας, η ομφαλοσκόπηση σε όλο της το μεγαλείο, η σχεδόν τεμπέλικη αντιμετώπιση της προοπτικής, του αύριο. Για Δήμαρχο «Γλέζος ως μήνυμα», για Ευρωκοινοβούλιο «Γλέζος ως μήνυμα», για επικρατείας «Γλέζος ως μήνυμα», στο Σύνταγμα, στις συγκεντρώσεις «Γλέζος ως μήνυμα»… Στα πόσα «Γλέζος» ένας λαός εμπεδώνει το μήνυμα και στα πόσα «Γλέζος» ένας αρχηγός κόμματος οσφραίνεται στην κοινωνία το επόμενο μήνυμα; Πότε το μήνυμα μετατρέπεται σε κονσέρβα για ώρα ανάγκης; Μήπως με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ήτοι της συγκεκριμένης μανιέρας που δεν μετακινείται ούτε στο ελάχιστο, αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τα πάντα. Οι ίδιες και οι ίδιες λέξεις, «η πλουτοκρατία», η «αντίσταση του λαού στο μεγάλο κεφάλαιο», «το δίκιο του εργάτη», «οι κλέφτες εφοπλιστές θα πληρώσουν»…. Ο εγκλωβισμός. Ο απόλυτος εγκλωβισμός. Η αμετακίνητη θέα που έχει μείνει στα ίδια και ίδια σύμβολα. Ενώ η ζωή τρέχει, η εποχή αλλάζει. Δεν είναι τιμή για τον Μανώλη Γλέζο, είναι άρνηση της συνέχειας, της «γέννας» του επόμενου… Κάποιον άλλο «Μανώλη Γλέζο» που δεν δοξάστηκε όσο εκείνος, που δεν τιμήθηκε με θέσεις όπως εκείνος, που δεν του ξεχρέωσε ίσως την υποχρέωση το κράτος όπως σ΄εκείνον. Έχει και «Σάντες» η ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία. Που δεν καταδέχτηκαν οφίτσια. Που διάβηκαν τη ζωή χωρίς να πιαστούν από το χέρι της κομματικής πολιτικής. Έτσι για να ισορροπήσει η μπαλάντζα της ιστορίας. Για να σταλεί το μήνυμα στην επόμενη γενιά. Τι να σταλεί δηλαδή; Πού να προλάβετε να στείλετε έρμοι πολιτικοί όλων των κομμάτων μήνυμα; Ας πούμε να προσεγγίσετε. Να πάρετε τζούρα. Να βάλετε μάτι… Σε μια γενιά που καθόλου τυχαία δοξάζει επιτέλους το «αντι-σταρ». Δίνει βήμα και χώρο στον καθέναν! Σταρ είναι ο καθένας… Σταρ της ζωής του. Άρα Της Ακέραιης ευθύνης του. Μιας γενιάς συγκλονιστικής που δεν δονείται από το «Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, ήμασταν χίλιοι δεκατρείς» αλλά από το «….μονάχα φρόντισε μη την εξευτελίσεις».
ολόκληρο το άρθρο βλ.
Αλέξη, κατέβασε τον Γλέζο από το πατάρι | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon
Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Παρασκευή 13 Απριλίου 2012
Κοπιώδεις προσπάθειες ... ενός σπάταλου κράτους
Εκατό μέρες οδοιπορικά!
Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Η θέση του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Κρίνοντας την πρόσφατη ιστορία, πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι η σημαντικότερη θέση που υπάρχει στην Ελληνική Δημοκρατία. Για χάρη του μισθού του προέδρου της ΕΕΤΤ ήρθαν τα κάτω πάνω στα μισθολόγια του Δημοσίου. Οι δικαστές ανακάλυψαν ότι ο πρόεδρος της εν λόγω Αρχής έχει υψηλότερο μισθό (10.000 ευρώ) από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, και με συνοπτικές διαδικασίες επιδίκασαν στον εαυτό τους εξωφρενικές αυξήσεις. Εξι χιλιάδες δικαστές σχεδόν διπλασίασαν τον μισθό τους και επιδικάστηκαν 900 εκατομμύρια ευρώ σε αναδρομικά! Με βάση δε τις αυξήσεις των δικαστικών -το 2007, τότε που λεφτά υπήρχαν- αυξήθηκαν και οι μισθοί των βουλευτών και κάποιοι συνταξιούχοι εξ αυτών προσέφυγαν να πάρουν αναδρομικά που έφταναν κατά κεφαλήν μέχρι τις 200.000 ευρώ.
Εξ αυτών συνάγεται ότι στην ΕΕΤΤ βρίσκεται το πρώτο κινούν μιας εξωφρενικής σπατάλης, που μας στοίχισε συνολικά -σε μισθούς και αναδρομικά τα τελευταία χρόνια- περί το 1% του ΑΕΠ. Δεν έφτανε, όμως, μόνο αυτό. Την περασμένη εβδομάδα η Βουλή ψήφισε ένα 98.000(!) λέξεων νομοσχέδιο με τίτλο «Ρυθμίσεις Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών, Μεταφορών, Δημοσίων Εργων και άλλες διατάξεις». Εκεί που ρυθμίζονται οι συχνότητες, ρυθμίζονται και τα εκτός έδρας του προέδρου και των αντιπροέδρων της ΕΕΤΤ. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 16, παρ. 1, «δικαιολογούνται στον πρόεδρο και στους αντιπροέδρους της ΕΕΤΤ, κατά παρέκκλιση των κείμενων διατάξεων, μέχρι εκατό (100) ημέρες κατ’ έτος εκτός έδρας. Αν αναλάβουν θέσεις προέδρου ή αντιπροέδρου στον Φορέα Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες» ή/και μέλους Διοικητικού Συμβουλίου σε άλλο Διεθνή ή Ευρωπαϊκό Οργανισμό στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της ΕΕΤΤ, δικαιολογείται υπέρβαση του ανωτέρω ορίου».
Αν υπολογίσουμε ότι χωρίς άδειες, διακοπές και εορτές υπάρχουν 230 εργάσιμες μέρες, με μια παράγραφο -εν μέσω 98.000 λέξεων- δίδονται 100 και πλέον μέρες για εκτός έδρας στον πρόεδρο και τους αντιπροέδρους της ΕΕΤΤ· κι αν μάλιστα γίνουν μέλη σε κάποιον διεθνή ή ευρωπαϊκό οργανισμό, μπορεί να μην πατάνε και καθόλου στο γραφείο τους.
[...]
Τελικώς, το μεγαλύτερο έλλειμμα σ’ αυτή τη χώρα είναι τσίπας. Δεν ντράπηκε αυτός που εισηγήθηκε το προνόμιο (σίγουρα δεν το σκέφτηκε μόνος του ο κ. Βορίδης), δεν ντράπηκε και ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών που το έδωσε και ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ που το δέχθηκε; Κατά τα άλλα η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και η περιστολή της σπατάλης συνεχίζονται...
kathimerini.gr - Εκατό μέρες οδοιπορικά!
Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Η θέση του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Κρίνοντας την πρόσφατη ιστορία, πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι η σημαντικότερη θέση που υπάρχει στην Ελληνική Δημοκρατία. Για χάρη του μισθού του προέδρου της ΕΕΤΤ ήρθαν τα κάτω πάνω στα μισθολόγια του Δημοσίου. Οι δικαστές ανακάλυψαν ότι ο πρόεδρος της εν λόγω Αρχής έχει υψηλότερο μισθό (10.000 ευρώ) από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, και με συνοπτικές διαδικασίες επιδίκασαν στον εαυτό τους εξωφρενικές αυξήσεις. Εξι χιλιάδες δικαστές σχεδόν διπλασίασαν τον μισθό τους και επιδικάστηκαν 900 εκατομμύρια ευρώ σε αναδρομικά! Με βάση δε τις αυξήσεις των δικαστικών -το 2007, τότε που λεφτά υπήρχαν- αυξήθηκαν και οι μισθοί των βουλευτών και κάποιοι συνταξιούχοι εξ αυτών προσέφυγαν να πάρουν αναδρομικά που έφταναν κατά κεφαλήν μέχρι τις 200.000 ευρώ.
Εξ αυτών συνάγεται ότι στην ΕΕΤΤ βρίσκεται το πρώτο κινούν μιας εξωφρενικής σπατάλης, που μας στοίχισε συνολικά -σε μισθούς και αναδρομικά τα τελευταία χρόνια- περί το 1% του ΑΕΠ. Δεν έφτανε, όμως, μόνο αυτό. Την περασμένη εβδομάδα η Βουλή ψήφισε ένα 98.000(!) λέξεων νομοσχέδιο με τίτλο «Ρυθμίσεις Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών, Μεταφορών, Δημοσίων Εργων και άλλες διατάξεις». Εκεί που ρυθμίζονται οι συχνότητες, ρυθμίζονται και τα εκτός έδρας του προέδρου και των αντιπροέδρων της ΕΕΤΤ. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 16, παρ. 1, «δικαιολογούνται στον πρόεδρο και στους αντιπροέδρους της ΕΕΤΤ, κατά παρέκκλιση των κείμενων διατάξεων, μέχρι εκατό (100) ημέρες κατ’ έτος εκτός έδρας. Αν αναλάβουν θέσεις προέδρου ή αντιπροέδρου στον Φορέα Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες» ή/και μέλους Διοικητικού Συμβουλίου σε άλλο Διεθνή ή Ευρωπαϊκό Οργανισμό στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της ΕΕΤΤ, δικαιολογείται υπέρβαση του ανωτέρω ορίου».
Αν υπολογίσουμε ότι χωρίς άδειες, διακοπές και εορτές υπάρχουν 230 εργάσιμες μέρες, με μια παράγραφο -εν μέσω 98.000 λέξεων- δίδονται 100 και πλέον μέρες για εκτός έδρας στον πρόεδρο και τους αντιπροέδρους της ΕΕΤΤ· κι αν μάλιστα γίνουν μέλη σε κάποιον διεθνή ή ευρωπαϊκό οργανισμό, μπορεί να μην πατάνε και καθόλου στο γραφείο τους.
[...]
Τελικώς, το μεγαλύτερο έλλειμμα σ’ αυτή τη χώρα είναι τσίπας. Δεν ντράπηκε αυτός που εισηγήθηκε το προνόμιο (σίγουρα δεν το σκέφτηκε μόνος του ο κ. Βορίδης), δεν ντράπηκε και ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών που το έδωσε και ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ που το δέχθηκε; Κατά τα άλλα η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και η περιστολή της σπατάλης συνεχίζονται...
kathimerini.gr - Εκατό μέρες οδοιπορικά!
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
αυτοκτονικές σημασιοδοτήσεις
Το μήνυμα του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα τις προάλλες:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω ότι αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».
Εγώ πάντως τρομάζω όταν κάποιος θυσιάζεται ανιδιοτελώς για τους άλλους και οραματίζεται ως συνέχεια της πράξης του Καλάσνικοφ και κρεμάλες.
Αν όμως είναι όραμα για κάποιους να δουν τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου κρεμασμένους ανάποδα όπως το σώμα του Μουσολίνι στην Πιατσάλε Πορέτο ή όπως το κεφάλι του Βελουχιώτη και του Τζαβέλα κρεμασμένα στην πλατεία Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων, τότε τι είναι άραγε εφιάλτης, ημερολόγιό μου;
Δεν μου αρέσουν αυτά τα οράματα, τα απεχθάνομαι• γιατί δεν είναι μόνο φρικτές υποσχέσεις για το μέλλον. Είναι και πραγματικότητες από το πρόσφατο παρελθόν, του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Εκατοντάδες κομμένα κεφάλια και βασανισμένα σώματα επιδείχθηκαν σε πλατείες για να αναθαρρήσουν οι φίλοι και να φοβηθούν οι εχθροί. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοσταλγούν αυτή τη βαρβαρότητα;
Και με την ευκαιρία, ας σκεφθούν λίγο τα μέντια το «φαινόμενο Βέρθερου», όπως το λένε οι κοινωνιολόγοι: όταν δίνεται μεγάλη δημοσιότητα σε αυτοκτονίες, ακολουθούν και άλλες. Κάποιοι άνθρωποι που είναι σε οριακή κατάσταση διαβαίνουν το όριο και αυτοκτονούν λόγω της δημοσιότητας που δημιουργούν οι αυτοκτονίες που προηγήθηκαν - πολύ περισσότερο όταν αντιμετωπίζονται θετικά, θέλω να πω: όταν επαινούνται οι αυτόχειρες για το ήθος τους και τη γενναιότητά τους.
Πεθαίνουν ωραίοι ως Ελληνες οι γηγενείς - ενώ είναι εντελώς άχρηστοι ακόμη και όταν σκοτώνονται οι μετανάστες: δύο πακιστανοί εργάτες πήγαν να σώσουν δύο ηλικιωμένους ημεδαπούς και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν αλλά σκοτώθηκαν και οι ίδιοι. Το ανόητο ζευγάρι των γερόντων προσπαθούσε να περάσει με αυτοκίνητο από σημείο σιδηροδρομικών γραμμών όπου δεν υπήρχε καν διάβαση, κόλλησαν στις γραμμές, πήγαν να τους βγάλουν οι δύο Πακιστανοί, έφθασε το τρένο, τους τσάκισε όλους.
Αν είχε προλάβει να τους βάλει στα «κέντρα» που ετοιμάζει ο Χρυσοχοΐδης, θα είχαν σωθεί οι δύο άχρηστοι ξένοι. Μάνες τούς κλαίνε, παιδιά και γυναίκες τούς κλαίνε, δεν ξέρω. Μπορεί και να μην το μάθω ποτέ• γιατί δεν ήταν ηρωικός θάνατος με στόχο τους Τσολάκογλου και με αίτημα κρεμάλες για να μεταδοθούν λεπτομέρειες, ανόητο ατύχημα ήταν. Δεν χρειάζεται καλούς σαμαρείτες η χώρα, εκδικητές θέλει.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: ΤΟ ΒΗΜΑ - Το Επταήμερο του Διόδωρου - γνώμες
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω ότι αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».
Εγώ πάντως τρομάζω όταν κάποιος θυσιάζεται ανιδιοτελώς για τους άλλους και οραματίζεται ως συνέχεια της πράξης του Καλάσνικοφ και κρεμάλες.
Αν όμως είναι όραμα για κάποιους να δουν τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου κρεμασμένους ανάποδα όπως το σώμα του Μουσολίνι στην Πιατσάλε Πορέτο ή όπως το κεφάλι του Βελουχιώτη και του Τζαβέλα κρεμασμένα στην πλατεία Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων, τότε τι είναι άραγε εφιάλτης, ημερολόγιό μου;
Δεν μου αρέσουν αυτά τα οράματα, τα απεχθάνομαι• γιατί δεν είναι μόνο φρικτές υποσχέσεις για το μέλλον. Είναι και πραγματικότητες από το πρόσφατο παρελθόν, του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Εκατοντάδες κομμένα κεφάλια και βασανισμένα σώματα επιδείχθηκαν σε πλατείες για να αναθαρρήσουν οι φίλοι και να φοβηθούν οι εχθροί. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοσταλγούν αυτή τη βαρβαρότητα;
Και με την ευκαιρία, ας σκεφθούν λίγο τα μέντια το «φαινόμενο Βέρθερου», όπως το λένε οι κοινωνιολόγοι: όταν δίνεται μεγάλη δημοσιότητα σε αυτοκτονίες, ακολουθούν και άλλες. Κάποιοι άνθρωποι που είναι σε οριακή κατάσταση διαβαίνουν το όριο και αυτοκτονούν λόγω της δημοσιότητας που δημιουργούν οι αυτοκτονίες που προηγήθηκαν - πολύ περισσότερο όταν αντιμετωπίζονται θετικά, θέλω να πω: όταν επαινούνται οι αυτόχειρες για το ήθος τους και τη γενναιότητά τους.
Πεθαίνουν ωραίοι ως Ελληνες οι γηγενείς - ενώ είναι εντελώς άχρηστοι ακόμη και όταν σκοτώνονται οι μετανάστες: δύο πακιστανοί εργάτες πήγαν να σώσουν δύο ηλικιωμένους ημεδαπούς και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν αλλά σκοτώθηκαν και οι ίδιοι. Το ανόητο ζευγάρι των γερόντων προσπαθούσε να περάσει με αυτοκίνητο από σημείο σιδηροδρομικών γραμμών όπου δεν υπήρχε καν διάβαση, κόλλησαν στις γραμμές, πήγαν να τους βγάλουν οι δύο Πακιστανοί, έφθασε το τρένο, τους τσάκισε όλους.
Αν είχε προλάβει να τους βάλει στα «κέντρα» που ετοιμάζει ο Χρυσοχοΐδης, θα είχαν σωθεί οι δύο άχρηστοι ξένοι. Μάνες τούς κλαίνε, παιδιά και γυναίκες τούς κλαίνε, δεν ξέρω. Μπορεί και να μην το μάθω ποτέ• γιατί δεν ήταν ηρωικός θάνατος με στόχο τους Τσολάκογλου και με αίτημα κρεμάλες για να μεταδοθούν λεπτομέρειες, ανόητο ατύχημα ήταν. Δεν χρειάζεται καλούς σαμαρείτες η χώρα, εκδικητές θέλει.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: ΤΟ ΒΗΜΑ - Το Επταήμερο του Διόδωρου - γνώμες
Κυριακή 1 Απριλίου 2012
εκλογές για .... αντιμνημονιακή εκτόνωση ή μεταρρυθμιστική τόνωση;
Αν και πρυτανεύει ο οργή της περίσκεψης, αν και σκεφτόμαστε ποιον θα τιμωρήσουμε με την ψήφο μας κι όχι ποιον θα ψηφίσουμε για τις προτάσεις του, αν και τα περιθώρια επιλογών είναι αμυδρά ή ίσως ανύπαρκτα, αν και οι καιροί οι μενετοί ημείς αγανακτούμεν και αγανακτισμένοι ψηφίζουμε!
Από το ενδιαφέρον άρθρο του Φώτη Γεωργελέ (the paper - Edito 385 | www.athensvoice.gr ) σταχυολογούμε:
Στη γειτονική Ιταλία, η κυβέρνηση Μόντι στις πρώτες 100 μέρες μείωσε στο μισό το κόστος του πολιτικού προσωπικού, ακύρωσε την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων από τις ΗΠΑ, κατάργησε τις φοροαπαλλαγές της εκκλησίας, αποσύρθηκε από την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων. Άνοιξε κλειστά επαγγέλματα και αγορές, με αεροφωτογραφίες ανακάλυψε 1 εκατομμύριο ακίνητα που δεν πλήρωναν τέλη, έστειλε τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς στα κοσμικά θέρετρα για σαφάρι εναντίον της φοροδιαφυγής. Μείωσε κατά 30% το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και προκήρυξε τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες με στόχο να εισπράξει 2,5 δις.
Όλοι κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι σοβαρολογούν και σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί τους. Μείωσαν κι εκεί μισθούς και συντάξεις, όμως τα δημοσιονομικά μέτρα έγιναν πιο εύκολα δεκτά γιατί πείσθηκαν ότι δεν είναι απλώς μια προσπάθεια να μεταφερθεί το κόστος στους ασθενέστερους για να διατηρήσουν άλλοι τα προνόμιά τους.
Στην Ιταλία κανείς δεν μιλάει για πρόωρες εκλογές. Ο αριστερός πρόεδρος Ναπολιτάνο δηλώνει ότι εκλογές τώρα θα ήταν καταστροφικές. Στη γειτονική μας χώρα, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν ότι περνάνε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση για να προχωρήσει γρήγορα τις αλλαγές που έκριναν αναγκαίες. Αν δεν τα πάει καλά, θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους ή την ανοχή τους. Έτσι γίνεται συνήθως. Εμείς συζητάμε αν ο Μόντι είναι τεχνοκράτης. Πιο πολιτικές δεν θα μπορούσαν να είναι οι αποφάσεις της ιταλικής κυβέρνησης.
Πελατειακό κράτος, όμως, χωρίς λεφτά δεν υπάρχει. Αυτή είναι και η αληθινή αιτία της πολυδιάσπασης των ελληνικών κομμάτων. Ο συνδετικός ιστός, οι πελατειακές σχέσεις, χωρίς λεφτά διαλύονται.
Έτσι τα πράγματα οδηγήθηκαν αναγκαστικά εδώ. Σε εκλογές χωρίς ερώτημα. Μήπως είναι η αυτοδυναμία; Μέσα σε ενάμιση χρόνο το Πασόκ κατάλαβε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: Η αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας είναι τιτάνιο έργο που απαιτεί διευρυμένες πολιτικές συμμαχίες και κοινωνικές συναινέσεις. Και από πέρυσι το καλοκαίρι ζήτησε συγκυβέρνηση από τα άλλα κόμματα. Αλλά και η Ν.Δ. πιο πριν ούτε που προσπάθησε. Μόλις τα ελλείμματα εκτροχιάστηκαν, δεν δοκίμασε καν να προχωρήσει στα μέτρα που επέβαλλε η χρεοκοπία. Στη μέση της θητείας της και αυτή εγκατέλειψε το σκάφος άνευ αγώνα. Τι άλλαξε στα δύο αυτά χρόνια; Έγιναν σοφότεροι;
Κάπως έτσι προχωράμε σε περίεργες εκλογές, όπου όλοι συζητάνε την επόμενη μέρα και όχι την ημέρα των εκλογών. Γι’ αυτό ακούγονται οι πιο αστείες θεωρίες από τα χείλη πολιτικών και δημοσιογράφων: Στις εκλογές θα εκτονωθεί ο κόσμος. Θα έλεγα τώρα πώς εκτονώνεται ο κόσμος, αλλά θα το κόψει η διόρθωση. Στις εκλογές ψάχνουμε να βρούμε κάποιους που θα κάνουν δέκα πράγματα που πρέπει, μπας και πάρει μπρος η οικονομία και γλιτώσουμε τις δουλειές μας. Όσοι έχουμε ακόμα. Δεν εκτονωνόμαστε.
Παραδόξως, είναι το μόνο που δεν συζητιέται σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο. Αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη, αυτά τα 10 πράγματα που θα επιλέξουμε. Από πού θα γίνουν οι μειώσεις των δαπανών, πώς θα εισπραχθούν περισσότερα έσοδα, ποιες μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε. Τα ελληνικά κόμματα έχουν άλλα θέματα. Αυτοδυναμίες, ποσοστά, κρεμάλες. Τα πραγματικά ερωτήματα τα αποφεύγουν σαν το διάολό τους.
Έχουμε 12 αντιμνημονιακά κόμματα να διαλέξουμε. Τα 10 αντιμνημονιακά της αντιπολίτευσης αρνούνται το ίδιο το πρόβλημα. Δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχουν χρέη, ελλείμματα, δεν χρειαζόμαστε δανεικά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, όλα είναι ένα κόλπο των κατακτητών για να μας υποδουλώσουν. Και τα άλλα δύο αντιμνημονιακά της κυβέρνησης, ό,τι κάνουν το κάνουν γιατί τα «εκβιάζει» η τρόικα, το «επιβάλλουν» οι δανειστές μας. Γι’ αυτό ξαναγράφουν το νομοσχέδιο για τα ταξί τέταρτη φορά. Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα οδηγήσει σε αναγκαστική ενηλικίωση περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, μέσα κι έξω από τη σημερινή κυβέρνηση. Αλλιώς, βοήθειά μας.
Από το ενδιαφέρον άρθρο του Φώτη Γεωργελέ (the paper - Edito 385 | www.athensvoice.gr ) σταχυολογούμε:
Στη γειτονική Ιταλία, η κυβέρνηση Μόντι στις πρώτες 100 μέρες μείωσε στο μισό το κόστος του πολιτικού προσωπικού, ακύρωσε την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων από τις ΗΠΑ, κατάργησε τις φοροαπαλλαγές της εκκλησίας, αποσύρθηκε από την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων. Άνοιξε κλειστά επαγγέλματα και αγορές, με αεροφωτογραφίες ανακάλυψε 1 εκατομμύριο ακίνητα που δεν πλήρωναν τέλη, έστειλε τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς στα κοσμικά θέρετρα για σαφάρι εναντίον της φοροδιαφυγής. Μείωσε κατά 30% το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και προκήρυξε τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες με στόχο να εισπράξει 2,5 δις.
Όλοι κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι σοβαρολογούν και σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί τους. Μείωσαν κι εκεί μισθούς και συντάξεις, όμως τα δημοσιονομικά μέτρα έγιναν πιο εύκολα δεκτά γιατί πείσθηκαν ότι δεν είναι απλώς μια προσπάθεια να μεταφερθεί το κόστος στους ασθενέστερους για να διατηρήσουν άλλοι τα προνόμιά τους.
Στην Ιταλία κανείς δεν μιλάει για πρόωρες εκλογές. Ο αριστερός πρόεδρος Ναπολιτάνο δηλώνει ότι εκλογές τώρα θα ήταν καταστροφικές. Στη γειτονική μας χώρα, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν ότι περνάνε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση για να προχωρήσει γρήγορα τις αλλαγές που έκριναν αναγκαίες. Αν δεν τα πάει καλά, θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους ή την ανοχή τους. Έτσι γίνεται συνήθως. Εμείς συζητάμε αν ο Μόντι είναι τεχνοκράτης. Πιο πολιτικές δεν θα μπορούσαν να είναι οι αποφάσεις της ιταλικής κυβέρνησης.
[...]
Πελατειακό κράτος, όμως, χωρίς λεφτά δεν υπάρχει. Αυτή είναι και η αληθινή αιτία της πολυδιάσπασης των ελληνικών κομμάτων. Ο συνδετικός ιστός, οι πελατειακές σχέσεις, χωρίς λεφτά διαλύονται.
Έτσι τα πράγματα οδηγήθηκαν αναγκαστικά εδώ. Σε εκλογές χωρίς ερώτημα. Μήπως είναι η αυτοδυναμία; Μέσα σε ενάμιση χρόνο το Πασόκ κατάλαβε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: Η αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας είναι τιτάνιο έργο που απαιτεί διευρυμένες πολιτικές συμμαχίες και κοινωνικές συναινέσεις. Και από πέρυσι το καλοκαίρι ζήτησε συγκυβέρνηση από τα άλλα κόμματα. Αλλά και η Ν.Δ. πιο πριν ούτε που προσπάθησε. Μόλις τα ελλείμματα εκτροχιάστηκαν, δεν δοκίμασε καν να προχωρήσει στα μέτρα που επέβαλλε η χρεοκοπία. Στη μέση της θητείας της και αυτή εγκατέλειψε το σκάφος άνευ αγώνα. Τι άλλαξε στα δύο αυτά χρόνια; Έγιναν σοφότεροι;
Κάπως έτσι προχωράμε σε περίεργες εκλογές, όπου όλοι συζητάνε την επόμενη μέρα και όχι την ημέρα των εκλογών. Γι’ αυτό ακούγονται οι πιο αστείες θεωρίες από τα χείλη πολιτικών και δημοσιογράφων: Στις εκλογές θα εκτονωθεί ο κόσμος. Θα έλεγα τώρα πώς εκτονώνεται ο κόσμος, αλλά θα το κόψει η διόρθωση. Στις εκλογές ψάχνουμε να βρούμε κάποιους που θα κάνουν δέκα πράγματα που πρέπει, μπας και πάρει μπρος η οικονομία και γλιτώσουμε τις δουλειές μας. Όσοι έχουμε ακόμα. Δεν εκτονωνόμαστε.
Παραδόξως, είναι το μόνο που δεν συζητιέται σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο. Αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη, αυτά τα 10 πράγματα που θα επιλέξουμε. Από πού θα γίνουν οι μειώσεις των δαπανών, πώς θα εισπραχθούν περισσότερα έσοδα, ποιες μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε. Τα ελληνικά κόμματα έχουν άλλα θέματα. Αυτοδυναμίες, ποσοστά, κρεμάλες. Τα πραγματικά ερωτήματα τα αποφεύγουν σαν το διάολό τους.
Έχουμε 12 αντιμνημονιακά κόμματα να διαλέξουμε. Τα 10 αντιμνημονιακά της αντιπολίτευσης αρνούνται το ίδιο το πρόβλημα. Δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχουν χρέη, ελλείμματα, δεν χρειαζόμαστε δανεικά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, όλα είναι ένα κόλπο των κατακτητών για να μας υποδουλώσουν. Και τα άλλα δύο αντιμνημονιακά της κυβέρνησης, ό,τι κάνουν το κάνουν γιατί τα «εκβιάζει» η τρόικα, το «επιβάλλουν» οι δανειστές μας. Γι’ αυτό ξαναγράφουν το νομοσχέδιο για τα ταξί τέταρτη φορά. Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα οδηγήσει σε αναγκαστική ενηλικίωση περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, μέσα κι έξω από τη σημερινή κυβέρνηση. Αλλιώς, βοήθειά μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)