Μικρές αγγελίες

Είμαστε ... πίσω!

Mερικοί από μας λέμε συχνά «Στην Ελλάδα είμαστε πίσω» ή «Στην Ελλάδα δεν πάμε ποτέ μπροστά»: μια κοινοτοπία. Τη διαπίστωση, που συνοδεύεται από βαθύ αναστεναγμό, δεν τη μοιράζονται όλοι οι Έλληνες. Από πατριωτισμό, εθνική υπερηφάνεια, αντιδυτισμό, σύμπλεγμα ανωτερότητας-κατωτερότητας. Ωστόσο, αυτό το «είμαστε πίσω» έχει υλική βάση: στην Ελλάδα σκεφτόμαστε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’70. Στη δεκαετία του ’70 σκεφτόμασταν με όρους της δεκαετίας του ’40: η ατμόσφαιρα ήταν πολεμική, όπως και σήμερα• ο τρόπος θέασης του κόσμου, τα συνθήματα και τα αιτήματα παραμένουν απαράλλακτα. Από τη μια πλευρά μια ψευτοπατριωτική Δεξιά (αναίσχυντα κομματική και υπονομευτική του πολιτικού συστήματος), από την άλλη μια ψευτοπατριωτική Αριστερά που ευαγγελίζεται τη σοβιετική εξουσία... Και στη μέση ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξαντλημένο από τα ίδια του τα τερατώδη σφάλματα, από την απουσία κάθε πολιτικού ήθους...
Ένα από τα ενδογενή προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η οικονομική και η πολιτιστική απόσταση μεταξύ των χωρών που τη συνθέτουν. Η παρουσία της Ελλάδας στην ΕΕ και ειδικά στην ευρωζώνη, εκτός του ότι αποτελεί μια παραφωνία, έχει προκαλέσει, με την επίφαση του εξευρωπαϊσμού, την ασφυξία της τοπικής οικονομίας, καθώς και την αναβίωση του συλλογικού χωριάτικου πείσματος έναντι των Ευρωπαίων. Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα εμφανίζει βαθιά ιστορική ρήξη με το ευρωπαϊκό της παρελθόν και συνιστά ένα τεχνητό έθνος που συνδέθηκε με την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό αυτής της γλώσσας μέσω ύστερων πολιτικών πρωτοβουλιών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν περισσότερη συνάφεια με την Τουρκία παρά με το χρυσό αιώνα. Όχι μόνον εξαιτίας της χρονικής απόστασης, αλλά εξαιτίας της παιδείας (και της έλλειψής της) καθώς και μιας παγιωμένης νοοτροπίας που συγκροτείται στη βάση του «ρωμέικου». Παρότι λοιπόν η Ευρώπη δεν νοείται χωρίς την παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας, η Ελλάδα μπορεί να νοηθεί χωρίς την Ευρώπη την οποία εξάλλου δεν φαίνεται να θέλει να «φτάσει». Οι Έλληνες νιώθουν προσβεβλημένοι στην προοπτική να «φτάσουν» κάτι: πιστεύουν ότι αυτό το κάτι, είτε δεν τους αφορά, είτε το έχουν ήδη ξεπεράσει.
Η κρίση είναι πράγματι παγκόσμια και γι’ αυτήν ευθύνονται δομικά προβλήματα και εξελίξεις του συστήματος της ελεύθερης αγοράς (αποβιομηχάνιση, «απο-υλοποίηση» της οικονομίας, αποδέσμευσή της από τη νομοθεσία και τη δεοντολογία). Όμως η Ελλάδα καταρρέει επειδή «είμαστε πίσω». Και είμαστε πίσω, μεταξύ άλλων, επειδή δεν υπάρχει πολιτική ηθική κι επειδή δεν εφαρμόζονται οι νόμοι: στην ευρωπαϊκή έρευνα «ανοχής του εγκλήματος» (οικονομικού και γενικότερα ποινικού) ερχόμαστε δεύτεροι μετά την Ουκρανία (όπου υποτίθεται ότι γίνεται μύλος...). Η σχέση του πολίτη με τον νόμο παραμένει «τριτοκοσμική», δηλαδή συγκρουσιακή, με συνέπεια ήττα του νόμου (εργασιακές σχέσεις, διαχείριση, ασφάλεια, πρόνοια, πολεοδομία, φορολογία, προστασία περιβάλλοντος... Δεν υπάρχει τομέας δραστηριότητας που να μη χαρακτηρίζεται από ανομία). Εξάλλου, η νομοθεσία δεν έχει προχωρήσει από το 1981-82 και δεν έχει εκκαθαριστεί από τα οθωμανικά στοιχεία. Για παράδειγμα, δεν έχει θεσπιστεί η πλήρης ισότητα ανδρών-γυναικών στην εργασία και στην οικογένεια. Το αν η πλήρης ισότητα εφαρμοστεί στην πράξη και εμποτίσει τις νοοτροπίες είναι άλλο κεφάλαιο...
Το «είμαστε πίσω» σημαίνει ακριβώς αυτό: οι νοοτροπίες δεν ακολουθούν την ευρωπαϊκή πορεία. Η Εκκλησία δεν έχει χωριστεί από το κράτος και απολαμβάνει ειδικών προνομίων• διατηρούμε ακόμα την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία (όπως οι Τούρκοι)• η εκπαιδευτική μηχανή είναι ξεχαρβαλωμένη και, σε μεγάλο της μέρος, βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που έχουν επιδείξει πιστοποιητικό αριστερών κοινωνικών φρονημάτων (κάτι που συνέβαινε σε μερικά πανεπιστήμια στη Γαλλία μετά το 1968). Τα κοινωνικά φρονήματα βαραίνουν περισσότερο από την επιστημονική και παιδαγωγική αξία: το επίπεδο της επιστήμης και της έρευνας είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη.
Επίσης, είμαστε η μοναδική χώρα στον δυτικό κόσμο με σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα το οποίο συγκεντρώνει υπολογίσιμη δύναμη και ακόμα μεγαλύτερη επιρροή. Το κόμμα αυτό –που υπόσχεται στον «λαό» φύκια για μεταξωτές κορδέλες– συμπληρώνεται από παρεμφερείς σταλινοειδείς ομάδες διαβρώνοντας τον συνδικαλισμό και καταστρέφοντας τους ήδη ευάλωτους δημοκρατικούς θεσμούς. Στην Ελλάδα επικρατεί ακόμα ο χωρισμός του σύμπαντος σε «Δεξιά» και «Αριστερά», σε «καλούς» και «κακούς»• η Αριστερά μοιάζει με θρησκευτική αίρεση: ένδοξος γλωσσικός μαλλιαρισμός και η λογική του «όλα είναι δρόμος». Κι όμως, η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει εξελιχθεί: σήμερα εκφράζει τη δημοκρατία στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, το κοσμικό κράτος, την «πρόοδο» με όρους ποιότητας ζωής, την κοινωνική αλληλεγγύη στη βάση των ίσων ευκαιριών. Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποτινάξει τα ολοκληρωτικά της στοιχεία, έχει γυρίσει σελίδα.  Στο επίπεδο της εξουσίας, μολονότι διαφθορά και σκάνδαλα σημειώνονται σε όλες τις χώρες, δεν επικρατεί το δίκαιο του πιο ισχυρού, επικρατεί το δίκαιο του πιο τρελού. Στο επίπεδο της εργασίας επιβραβεύεται απροσχημάτιστα η λούφα: το εργασιακό ήθος χλευάζεται ως ψυχική ασθένεια, η επιχειρηματικότητα ως ασυγχώρητη καπιταλιστική φιλοδοξία. Όσο για την οποιαδήποτε κοινωνική φιλοδοξία ερμηνεύεται σαν απαράδεκτη οίηση. Πρέπει να είμαστε όλοι μέτριοι, ή κάτω του μετρίου, αλλιώς «κάτι ύποπτο συμβαίνει»... Όλα αυτά και κάμποσα ακόμη που συνιστούν τις παράπλευρες απώλειες του άλματος από την υπανάπτυξη στη θέση του φτωχού συγγενούς στην Ευρώπη δικαιολογούν το «είμαστε πίσω» και τον βαθύ αναστεναγμό. 


Το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου αντλήθηκε από εδώ: Προδημοσίευση: "Η φοβερή τροπή των πραγμάτων", Σώτη Τριανταφύλλου (Athens Voice Books) | ΒΙΒΛΙΑ | Protagon

Η σιωπή των "καλών"

Περίπου δυο η ώρα το μεσημέρι. Αρχές της οδού 3ης Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, λίγα μέτρα από την Ομόνοια. Στη στάση λεωφορείων, πενήντα - εξήντα άτομα. Κάνει «διαολεμένη» ζέστη.  Ένας νεαρός, έχει πέσει μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο, σχεδόν ουρλιάζει: «Μη με αφήσετε, θα με σκοτώσουν! Μην τους αφήσετε να με πάρουν, θα με κρεμάσουν!» Δυο  άλλοι νεαροί, προσπαθούν να τον σηκώσουν. Τον τραβάνε από τα ρούχα, γδέρνεται στα πλακάκια το δέρμα του. Συνεχίζει να ουρλιάζει. Τον αφήνουν προς στιγμήν να… ξεκουραστούν και συνεχίζουν το τραβολόγημα. Αδιάφορα βλέμματα, αδιάφορα και τρομαγμένα μαζί, συνοδεύουν τα ουρλιαχτά και τα παρακαλετά του. Οι δυο, σίγουροι πως κανείς δεν θα τους εμποδίσει, συνεχίζουν να τον τραβάνε. «Ναρκομανείς είναι, θα τα βρουν μεταξύ τους», λέει ο δίπλα. Το λεωφορείο έρχεται, ανέβηκα και έφυγα. Πήρα μαζί τον φόβο να βοηθήσω και την ατολμία όλων, να τους σταματήσουμε. Η συνέχεια είναι άγνωστη. Είπα μέσα μου «σαν εφιαλτικό όνειρο είναι αυτό».

Στο σταθμό του Μετρό στην Αττική, ομάδα νεαρών, στρατολογημένων από τη «Χρυσή Αυγή», μπροστά στα μάτια του Security, επιφορτισμένου με την ασφάλεια των επιβατών και του σταθμού, μαχαιρώνουν ένα μετανάστη. Ρωτάνε, μάλιστα, ο ένας τον άλλον, αν «μπήκε το μαχαίρι καλά» και η απάντηση είναι ξεκάθαρη «φυσικά, όλο». Ούτε ο υπάλληλος προσπάθησε να τους σταματήσει, ούτε κάποιος περαστικός. Μήτε ο ειδικός φρουρός, που βρίσκεται (;) στο σταθμό. Εκατό ειδικοί φρουροί είναι αποσπασμένοι στους σταθμούς του μετρό, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ πληρώνει η εταιρία στο κράτος αλλά, αν εξαιρέσεις το σταθμό του Συντάγματος, πουθενά αλλού δεν τους βλέπεις. Αόρατοι φρουροί, ορατή η βία στους σταθμούς. Κυρίως τα βράδια. Η συνέχεια του περιστατικού είναι  προβλεπόμενη. Ο νεαρός θα πήγε στο νοσοκομείο, πήρε την ιατρική φροντίδα και επέτρεψε στον φόβο του. Η καταγγελία της ρατσιστικής βίας δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στις μέρες μας.

Καθημερινά, όλο και πληθαίνουν τα θύματα της βίας των νεοναζί. Καθημερινά, όλο και η σιωπή μας μεγαλώνει. Συμφιλιωνόμαστε με τη βία και η συμφιλίωση δεν διαφέρει και πολύ από την  ίδια τη βία. «Η γενιά μας, θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις μοχθηρές πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων" είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.  Αρχίζω να ντρέπομαι. Να ντρέπομαι τη σιωπή των καλών, περισσότερο από όσο φοβάμαι τη βία των κακών. 

Το άρθρο αντλήθηκε από εδώ: Η αποτρόπαια σιωπή μας | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Mεταξωτοί άνθρωποι...

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος:«Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Mεταξωτοί άνθρωποι...

Ο λευκός δείπνος ξεκίνησε το 1988 από τον François Pasquier και την παρέα του. Οι ίδιοι ονειρεύονταν να δειπνίζουν στους πιο ωραίους υπαίθριους χώρους του Παρισιού. Πλέον αυτά τα πολυτελή πικ-νικ γνωρίζουν παγκόσμια επιτυχία. 

«Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, οι επισκέπτες "επενδύουν" σε ένα μέρος μοναδικής κληρονομιάς. Οι συμμετέχοντες μοιράζονται το γούστο για τα καλά και όμορφα πράγματα κάτω από το σύμβολο της κομψότητας, της χρηστικότητας και του savoir-vivre» λέει ο Aymeric Pasquier.

Στο Παρίσι, από το 1988, οι αρχές βλέπουν με "καλό μάτι" τα λευκά δείπνα. Σύμφωνα με υποδείξεις των διοργανωτών, οι συμμετέχοντες φέρνουναναδιπλούμενα τραπεζάκια και αναδιπλούμενες καρέκλες, τραπεζομάντιλακαι λευκά σερβίτσια. Όλοι τηρούν τους κανόνες του παιχνιδιού έως το τέλος, χωρίς ποτέ να προκληθούν ζημιές ή αναστάτωση στην κυκλοφορία.Μετά την ολοκλήρωση του δείπνου, ο χώρος μένει ανέπαφος σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό.

«Ένα από τα συστατικά της επιτυχίας για την υπαίθρια τραπεζαρία μας,είναι ότι οι συμμετέχοντες γίνονται χορηγοί» υποστηρίζει ο AymericPasquier. «Ο καθένας έρχεται και φεύγει με το λεωφορείο ή το μετρό, ενώ παίρνει μαζί του τα σκουπίδια», συμπληρώνει.

Τονίζεται πως μόνο το κρασί και η σαμπάνια επιτρέπονται, ενώ η μπύρα και άλλα οινοπνευματώδη ποτά απαγορεύονται ρητά. Οι διοργανωτέςανησυχούν για μια ομάδα στο Facebook που είναι "κατά των απεριτίφ",αλλά η καλή φήμη των εκδηλώσεών τους τάσσεται σαφώς υπέρ τους.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο

μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Ο σουρεαλισμός ως πολιτική πρακτική

city news and voices - Ο σουρεαλισμός ως πολιτική πρακτική | www.athensvoice.gr

Το τέλος της μεταπολίτευσης

«Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, 
ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές».
                                                                                                      Karl Kraus

Ολόκληρο το άρθρο εδώ
city news and voices - Όχι απλά ένα σχέδιο και ευχές | www.athensvoice.gr

Στη χώρα που σκοτώνονται.

Ο «Γιάννης ο φονιάς» είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου. Ψυχρός ρεαλισμός, εικόνες που θυμίζουν μεγάλο ιταλικό κινηματογράφο. Παραθέτω τους στίχους: «Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας Πατρινιάς κι ενός Μεσολογγίτη / Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή, επέρασ’ απ’ το σπίτι / Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα, μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα / Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα, του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα / Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη / Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς με του καημού τ’ αγκάθι θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη».

Το τραγούδι κυκλοφόρησε στον δίσκο «Αθανασία» το 1976. Τότε η ελληνική κοινωνία αναθεωρούσε τα χουντικά της κατάλοιπα και είχε την τάση να συγχωρεί ώστε να ξαναβρεί τη συνοχή της. Όσο και να κλαίει το Φροσί, όμως, το φονικό του Γιάννη δεν συγχωρέθηκε από κανέναν. Ούτε από τον ίδιο, που «θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά...».

Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν μου ήρθε τυχαία. Μετά το θλιβερό περιστατικό της Παιανίας βρεθήκαμε μπροστά σε ένα νέο δίλημμα, μπερδεύοντας για μια ακόμη φορά το νόμιμο και το ηθικό. Η δολοφονία σαφώς είναι παράνομη, το κίνητρο, όμως, και οι συνθήκες της κρίσης την κάνουν ηθική; Η ιδεολογία που εκφράζουν εφημερίδες όπως η «Δημοκρατία» και το «Πρώτο Θέμα», που η πρώτη βαφτίζει τον 24χρονο «ήρωα... με ψυχή» και η δεύτερη «ήρωα της διπλανής πόρτας», επαναφέρει για μια ακόμα φορά την (αμερικάνικης προέλευσης) ανάγκη του Έλληνα για αυτοάμυνα. Ο ίδιος προσπάθησε να περάσει πανελλήνια πασιφιστικά μηνύματα του τύπου «όχι άλλο αίμα» και «τα όπλα δεν είναι η λύση», αλλά ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας του 2012 αποθεώνει τον φονιά κι έχει βρει πολλές λέξεις για να δικαιολογήσει το φονικό. Είναι παράξενο που δεν αναρωτηθήκαμε φωναχτά «γιατί δεν πυροβόλησε στον αέρα;».

Τα περιστατικά βίας είναι καθημερινό φαινόμενο. Για τα περισσότερα υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. Οι μούντζες και οι κρεμάλες στη Βουλή, τα γιαούρτια στον Νταλάρα, τα ραντεβού του Άγιου Παντελεήμονα, τα χιλιάδες δακρυγόνα στο Σύνταγμα, το καμένο Αττικόν, η δολοφονία του οικογενειάρχη στην οδό Ηπείρου, τα χαστούκια στην Κανέλλη, το «αν πεθάνουμε, θα σας πάρουμε μαζί μας» των ταξιτζήδων, τα σπασμένα κεφάλια των μεταναστών, οι αυτοκτονίες, τα γεγονότα στην Πάτρα και άλλα, πάρα πολλά παραδείγματα χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως υποθέσεις εργασίας ώστε να διανθίσουν διάφοροι τα πολιτικά τους επιχειρήματα. Έτσι, η άσκηση βίας νομιμοποιήθηκε κοινωνικά, τόσο που η αυτοδικία για κάποιους είναι κίνημα και όχι έγκλημα. Και αν το κίνημα δεν είναι «καθαρό», τότε είναι κάτι επικίνδυνο.

Στη χώρα που σκοτώνονται. | BREAKING NEWS | LiFO

8 ευχές για τις 18 Ιουνίου 2012

1. Ότι θα αποκτήσουμε μια ισχυρή κυβέρνηση, αποφασισμένη να κυβερνήσει. (Το θεωρείτε ταυτολογία; Πόσα χρόνια έχει αυτός ο τόπος να κυβερνηθεί; Δεκαετία - και βάλε.)

2. Ότι οι πολιτικοί μας θα γίνουν ασυνεπείς. Δεν θα εφαρμόσουν αυτά που έλεγαν και υπόσχονταν, αλλά εκείνα που πρέπει. Θα ξεχάσουν λαϊκισμό και πολιτικό κόστος.

3. Ότι θα γίνει η επανάσταση. Όχι αυτή που οραματίζονται τα άκρα (δεξιά και αριστερά) αλλά μια επανάσταση του ορθού λόγου και του κοινού νου. Χρόνια ζούμε μέσα στον παραλογισμό, την παράνοια και την παραφροσύνη.

Ξαφνικά τα μόνα κριτήρια παντού θα γίνουν η αξιοκρατία, η αποτελεσματικότητα, η απόδοση, η παραγωγικότητα, η ποιότητα. Και η προκοπή θα γίνει εθνική αρετή.

4. Ότι οι νεοεκλεγμένοι θα τολμήσουν να συγκρουστούν με συμφέροντα. Όχι μόνο του κεφαλαίου αλλά και με τα πιο παραλυτικά των συντεχνιών και των ομάδων πίεσης.

5. Ότι θα μπουν οι σωστές προτεραιότητες: υγεία, παιδεία, ασφάλεια, εργασία. Που έχουν βασικές προϋποθέσεις τη σωστή διοίκηση και την ορθολογική διαχείριση. Για να λειτουργήσει π.χ. σωστά η υγεία, χρειάζεται πόρους και σωστό μάνατζμεντ.

6. Ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να πείσει τον λαό να κάνει το παραπάνω. Να ανασκουμπωθούμε όλοι και να προσφέρουμε κάτι περισσότερο στο σύνολο. Αντί να διεκδικούμε και να διαμαρτυρόμαστε (έστω δίκαια), αντί να προβάλλουμε αιτήματα, σε μια στιγμή που το καράβι βουλιάζει να αδειάσουμε ο καθένας δυο κουβάδες νερό.

7. Ότι θα πάψει να βασιλεύει η ατιμωρησία και η ανομία. Ότι οι κυρώσεις, τα πρόστιμα και οι ποινές θα επιβάλλονται - κι αφού επιβληθούν, δεν θα χάνονται στην ομίχλη. Κι ότι ο φοροφυγάς και το λαμόγιο θα πάψουν να είναι πρότυπα επιτυχίας. Να γίνουμε (επιτέλους) κράτος δικαίου.

8. Και για να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις. Σταθερότητα, ξεκαθαρισμένο επιχειρηματικό πλαίσιο, ενθάρρυνση της καινοτομίας. Στην εποχή μας δεν χρειάζονται κεφάλαια αλλά κεφάλια.

Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Δήμου εδώ 8 ευχές για τις 18 (Και μετά ξύπνησα...) | ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ | LiFO

Η Αντριανάρα και η Ελλαδάρα!

Στο νησί που μεγάλωσα υπήρχε η πιο θηριώδης γυναίκα που γνώρισα ποτέ: η Αντριανάρα. Ήταν μια χοντρή με μάτι πάντα γρυλωμένο, άγρια κατσαρά μαλλιά που τα συγκρατούσε με σπάγκους και πλαστικές πεταλούδες, για να μην πέφτουν στα μάτια της. Μια βαριά πολιομυελίτιδα την είχε ακινητοποιήσει σε μια καρέκλα. Καθόταν κάτω από μια ροδιά, στον κήπο του σπιτιού της, και έβριζε ό,τι εκινείτο στον οπτικό της κύκλο.

Συνήθως έπαιρνε μπρος το καταμεσήμερο, όταν όλα στο (τότε) ήσυχο νησί μου είχαν πέσει σε λήθαργο. Μόνο τις μύγες άκουγες και τα φύλλα της μουριάς. Και ξαφνικά την Αντριανάρα. Ξεκίναγε όπως οι σειρήνες, από χαμηλή ένταση - και ανέβαζε στροφές, αυτοπυροδοτούμενη. Στο τέλος ωρυόταν, πάνω στην καρέκλα της - έβγαζε αργόσυρτες κατάρες, βλαστήμιες και κυρίως προστυχιές. Το ασθενικό της ποδαράκι πηγαινοερχόταν σαν μαραμένο φύλλο.

Αν θυμάμαι καλά, η πιο μεγάλη της έκρηξη είχε συμβεί όταν μια «καραπουτανάρα» της είχε κόψει τη νύχτα όλα τα άνθη της γαρυφαλλιάς της. « Έτσι να σου κοπούνε τα βυζιά σου, κλασάνα!”.

Είχε τρεις γιους δύο μέτρα, μεγάλους αλήτες. Όταν τους τσάκωνε να κάνουν τα κατορθώματά τους (ή κάποιος γείτονας πήγαινε με τα μάτια χαμηλά, να διαμαρτυρηθεί), τους ζήταγε να της πάνε το λουρί στα χέρια, γονάτιζαν κι εκείνη τους χτύπαγε καθιστή. Σε κάθε λουριά έβγαζε έναν στεντόρειο στεναγμό ανακούφισης: «Εθαραπάηκα, παλιοπούστη!»

Όταν μάθαινε ότι κάποια την κακολογεί από τις πέρα συνοικίες, ειδικά τις πιο κόσμιες (γιατί η γειτονιά μου ήταν η ταπεινότερη, ονόματι «Γύφτικα»), καλούσε ταξί, το οδηγούσε έξω από την πόρτα της υβρίστριας και ζητούσε από τον ταξιτζή να σβήσει τη μηχανή και να της ανοίξει το παράθυρο.

Εκεί, για όση ώρα ήθελε (οι εκρήξεις της κυμαίνονταν από μισή μέχρι μία ώρα) άρχιζε να βρίζει σαν λιμενεργάτης: «Μωρή ποίξια, μωρή δείξια, που είπες ότι το παιδί μου σου γάμησε την κατσίκα σου, μωρέ κατρουγιάλι τσιμπόχειλο, μυγόχεσμα, ψωλομούτρα, εμείς μωρή έχουμε ανάγκη να γαμήσουμε την κατσίκα σου..." κ.λπ. Έβριζε, έβριζε έξω από την κλειστή πόρτα και μετά έλεγε στο ταξί να την γυρίσει στην αυλή της.

Εκεί, με μια χάρτινη βεντάλια Λουξ, έκανε αέρα στον ιδρωμένο λαιμό της και σε πιο ήπιο τόνο επαναλάμβανε τις βρισιές που είχε πει και ανάμεσα γέλαγε βραχνά, μιλώντας στο φάσμα του εξοντωμένου της θύματος: «Θα σου πω εγώ, μωρέ κλοκιό, που είσαι σα στραπουντί χεσμένο, που θα τα βάλεις με την Αντριανάρα».

Και ήσυχα έπεφτε το βράδυ. Η Αντριανάρα καλμάριζε και με τη δροσιά της νύχτας, στο σκέτο φως του φεγγαριού, συχνά έπιανε το τραγούδι. Ελαφρά του Μεσοπολέμου. Ή κάτι από αυτά τα χαριτωμένα τραγουδάκια μας, που κάτω από τις γιρλάντες τους κρύβουν την πιο μεγάλη πλήξη - αυτή την πλήξη που κάνει τους Ιόνιους τόσο λοξούς και απρόβλεπτους.

Η συνέχεια του άρθρου εδώΠεθαίνουμε σα χώρα | EDITORIAL | LiFO

Μεγάλη Εβδομάδα

Μολονότι ο τίτλος μας παραπέμπει σε θρησκευτικά δρώμενα (πάθη, σταυρώσεις, αναστάσεις κ. λπ.) και δημιουργεί εύκολους και μελοδραματικούς συνειρμούς, πρόθεσή μας δεν είναι να ανάγουμε την τρέχουσα δύσκολη και σκοτεινή προεκλογική περίοδο σε χριστιανική αφήγηση.

Αυτή την εβδομάδα ο ρόλος του σταυρωτή και του σταυρωμένου δεν είναι καθόλου σαφής, ο Βαραββάς μπορεί να είναι και Ιησούς και τούμπαλιν. Ο καθείς διαλέγει ό,τι τον συμφέρει γι αυτό και η όποια «ανάσταση» (και μάλιστα Κυριακή βράδυ) μπορεί να σημαίνει τα πάντα. Αλλωστε δεν νομίζω (όπως και πολλοί άλλοι) πως θα υπάρξει οποιαδήποτε «ανάσταση» όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Δεν αναφερόμαστε συνεπώς σε σενάρια σωτηρίας - αναζητούμε σενάρια μικρότερης καταστροφής, αναζητούμε σενάρια ομαλότερων εξελίξεων. Σενάρια καθολικής εθνικής ανάκαμψης. Γι αυτό και όσοι διαλαλούν εύκολα πως ανοίγουν «το δρόμο στην ελπίδα» χωρίς κανένα ουσιαστικό επιχείρημα, χωρίς καμιά κοστολόγηση των οραμάτων, συμπαρασύρουν έναν λαό που αρέσκεται σε διακηρύξεις σωτηριολογικές.

Πρέπει να αποδεχθούμε κάποτε πώς η περίφημη «σοφία» του λαού είναι μετακυλιόμενη: πασοκική, νεοδημοκρατική και τώρα συριζέικη. Αν δεν μάθουμε κάποτε, ως έθνος και ως λαός, να στοχαζόμαστε καλά, δηλαδή να στοχαζόμαστε ελευθερωμένοι από το προσωπικό μας συμφέρον, αν κάποτε δεν αποκτήσουμε ορθολογική παιδεία και ορθολογική δημοκρατία, τότε αργά ή γρήγορα (σε μια βδομάδα ή σε τρία τέρμινα) η καταστροφή θα είναι απόλυτη. Τα ποικίλα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά φαινόμενα του τελευταίου καιρού δείχνουν όχι «ανάσταση», έστω και με ανηφόρα: δείχνουν όλεθρο. Αν μας τρομοκρατούν τα μαύρα σενάρια της Ευρώπης, άλλο τόσο είναι εφιαλτικά τα νεοπαγή, αντί-δημοκρατικά, αντί-λογικά σενάρια μιας επιπόλαιας «ελπίδας». Αυτή λοιπόν η εβδομάδα είναι όντως μεγάλη, αλλά η σημασία της δεν θα προκύψει από χαρμόσυνους αναστάσιμους ήχους. Θα προκύψει αν - τώρα μια για πάντα - δείξουμε, μέσα από κοινές, έλλογες κινήσεις, δημοκρατική σοφία. Υπερ - κομματική. Υπερ-μεσσιανική.

ΤΟ ΒΗΜΑ - Μεγάλη Εβδομάδα - γνώμες

Τραμπούκοι και ελληνικό ... γονίδιο

Φυσικά δεν είναι ίδια η κάθε μορφή βίας. Φυσικά, άλλο το εν ψυχρώ και άλλο το εν θερμώ. Άλλο ένας γενικά ψύχραιμος τύπος που παρεκτρέπεται μια φορά, και άλλο ο πάντα τραμπούκος. 'Αλλο το γιαούρτι, άλλο η γροθιά, άλλο η σφαίρα. Και βέβαια άλλο η ζιζέκια "συστημική βία", άλλο η "λεκτική βία", άλλο η πραγματική.

Άλλο όμως η δεξιά και άλλο η αριστερή βία; Άλλο όταν το θύμα είναι πολιτικός και άλλο όταν είναι συγγραφέας; Άλλο όταν Έλληνας, άλλο όταν Αλβανός; Άλλο η βία on camera και άλλο off camera;

Τούτα τα συζητήσαμε πολύ αυτές τις μέρες (δυστυχώς, από μια δευτερεύουσα αφορμή, μόνο και μόνο επειδή συνέβη στον αέρα, ανάμεσα σε γνωστά ονόματα).

Μιλήσαμε και για το γενικό πλαίσιο του πολιτικού λόγου, που λέει για χούντες, για προδότες και για "λιγότερο Έλληνες". Για τις κρεμάλες της πλατείας. Για κανάλια που επιδιώκουν τον καυγά. Είπαμε δηλαδή και για τους ηθικούς αυτουργούς. Σωστά κι αυτά.

Υπάρχει κάτι που δεν είδα να λέγεται και θέλω να το θυμήσω. Είναι οι αξίες που κουβαλάμε οι Ελληνες όχι στην πολιτική και στον δημόσιο χώρο, αλλά στο σπίτι, στο σχολείο, στην καθημερινή συναναστροφή. Το πολιτισμικό υπόστρωμα που προδιαθέτει πώς θα αντιδράσουμε όταν ζοριστούμε και πόσο εύκολα θα δούμε τον απέναντι ως εχθρό.

Μην πείτε οτι δεν υπάρχει αυτό, οτι οι λαοί δεν έχουν διαφορετικά συστήματα αξιών, οτι τις διαφορές τις έχουν μόνο τα άτομα. Υπάρχουν πολλές έρευνες που καταγράφουν συστηματικές διαφορές αξιών ανάμεσα σε λαούς ή σε εθνικότητες. Δεν σημαίνει βέβαια οτι "όλοι" οι Έλληνες είναι "έτσι" και "όλοι" οι Ελβετοί "αλλιώς", αλλά πάντως οτι μερικές αξίες είναι πιο κοινές στην Ελλάδα από ό,τι στην Ελβετία. Και οτι μερικές από τις διαφορές αυτές είναι αρκετά μεγάλες ώστε να επηρεάζουν την ζωή της κοινωνίας, την πολιτική και την οικονομία.

Ένα από τα ευρήματα των ερευνών το ανέδειξε πέρυσι στο TEDxAcademy ο Ηλίας Παπαϊωάννου στην ομιλία του για το κοινωνικό κεφάλαιο (βλ. στο 16'20''). Είναι από το World Values Survey (Παγκόσμια Έρευνα Αξιών), και ειδικότερα από την ερώτηση: Ποιά στοιχεία (χαρακτήρα ή αξιών) θεωρείτε σημαντικά να αποκτήσει ένα παιδί;

Ε, λοιπόν, το στοιχείο "να ανέχεται και να σέβεται τους άλλους" ήταν στην Ελλάδα λιγότερο σημαντικό από ό,τι ήταν σε κάθε άλλη χώρα. 'Ημασταν 69οι στους 69. Δεν θεωρούμε σημαντικό να διδάσκουμε στα παιδιά ανεκτικότητα και σεβασμό. Οι τελευταίες χώρες (μαζί με την Ελλάδα) ήταν η Ουγκάντα, η Σαουδική Αραβία, η Αλγερία και το Πακιστάν. Οι πρώτες πέντε χώρες σε αυτόν τον δείκτη ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία.

Κάθε τέτοια έρευνα πρέπει να διαβάζεται με επιφύλαξη αλλά εδώ το εύρημα είναι αρκετά καθαρό. Συνδυάζεται και με πολλά άλλα που δείχνουν οτι οι Έλληνες είμαστε γενικά ο πιο καχύποπτος από τους εύπορους λαούς. Δεν εμπιστευόμαστε τον διπλανό, τον συνεργάτη, τον προμηθευτή, εκτός από τους πολύ δικούς μας, τους συγγενείς.

Η χαμηλή εμπιστοσύνη, η χαμηλή ανοχή, ο χαμηλός σεβασμός είναι, νομίζω, το υπόστρωμα της διχόνοιας, της αλληλοκατηγορίας και τελικά της εύκολης προσφυγής στη βία, όταν ζοριζόμαστε. Σε μεγάλο βαθμό, το υπόστρωμα αυτό υφαίνεται στο σπίτι και στο σχολείο.

[...] Τι σύνοψη βγαίνει από αυτά; Νομίζω η εξής: θέλουμε τα παιδιά να έχουν τα προσωπικά εφόδια για να πετύχουν τους ατομικούς τους στόχους. Να είναι ανεξάρτητα, επίμονα και όχι παθητικά υπάκουα. Αλλά μας ενδιαφέρει πολύ λίγο να γίνουν καλοί συνεργάτες, καλοί συνομιλητές και τελικά, καλοί πολίτες. Η αριστεροσύνη μας και η εθνικοφροσύνη μας είναι ακραία εγωιστικές.


Ολόκληρο το άρθρο του Αρίστου Δοξιάδη εδώ Τραμπούκοι από σπίτι | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Η καταδίκη της βίας είναι μονής κατεύθυνσης

... Όταν ικανό κομμάτι της κοινωνίας μας, επικροτεί, είτε ανοιχτά είτε με τη σιωπή της, τα φαινόμενα «οριζόντιας» βίας, τότε τα αποτελέσματα είναι και προδιαγεγραμμένα και προβλέψιμα. Όταν στη θέα του ξυλοδαρμού και του γεμάτου αίματα προσώπου του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωστή Χατζηδάκη, ακούς  από κάτω ακόμα και «ζήτω», γιατί να απορείς πώς φτάσαμε εδώ; Όταν μερικοί «αγανακτισμένοι» κουκουλοφόροι, πετάνε καρέκλες και γιαούρτια στον Γ. Νταλάρα, και του φωνάζουν «προδότη» και τα social media κατακλύζονται από επιδοκιμασίες και «μπράβο», προς τι ο αιφνιδιασμός μας; Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος, προπηλακίζεται στο «άβατο» των νεοναζί και «αγανακτισμένων κατοίκων» του Αγ. Παντελεήμονα - εκεί που η παιδική χαρά μένει για χρόνια κλειστή για να μην παίξουν παιδιά μεταναστών -  και υπάρχουν σχεδόν πανηγυρισμοί από πολλούς, γιατί να μην περιμένεις να γίνουν κι αυτά; Όταν μέλη της Χρ. Αυγής επιτίθενται στον Πέτρο Ευθυμίου και εσύ από μέσα σου λες «καλά του κάνουν», γιατί να μην έρθει μετά και η σειρά σου; Εφόσον ο ξυλοδαρμός του συναδέλφου του Σκάϊ, Μπογδάνου, ή του Ισραηλινού απεσταλμένου της Jerusalem Post, που αιμόφυρτοι κατέληξαν  στο νοσοκομείο,  «πανηγυρίστηκε» από αντιμαχόμενες ομάδες, θέλει και ερώτημα για τον αν «τα πάντα μπορούν να συμβούν»;

Και αφού ακούς όλα αυτά τα «ζήτω» και «μπράβο» και  «να αγιάσει το χέρι σου» για όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα περισσότερα που έχουν γίνει και γίνονται, φτάνουμε στο σημείο να ακούμε «ζήτω» και να παρακολουθούμε εμψυχωτικά συλλαλητήρια, και για κάποιον που παίρνει τον νόμο στα χέρια και εκτελεί άνθρωπο με καραμπίνα, κυνηγώντας τον μακριά από το σπίτι. Όταν έχεις δικαιολογήσει την χειροδικία, νομοτελειακά θα φτάσεις να υπερασπίζεσαι και την αυτοδικία. Αγαπητοί και αγαπητές, γνώμη μου είναι ότι, δυστυχώς, σε μια πολύ σημαντική καμπή της ιστορίας, χάσαμε…

Επικροτώ αναφανδόν τα γραφόμενα (ολόκληρο το άρθρο εδώ Χάσαμε | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon) αλλά θα συμπλήρωνα ένα ακόμα βασικό κατά τη γνώμη μου τεκμήριο επιλεκτικής καταδίκης της χρήσης βίας: απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στον πρόσφατο καυγά που ξέσπασε ανάμεσα στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τατσόπουλο και στον πολιτευτή της Δράσης Σταυρίδη με αφορμή συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις. Η αποσιώπηση αυτή είναι ακόμη πιο κραυγαλέα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η περίπτωση του Κασιδιάρη αφορά έναν υπότροπο του κοινού ποινικού δικαίου ενώ εκείνη του Τατσόπουλου συνδέεται με την πνευματική ηγεσία του τόπου ή έστω με έναν επιτυχημένο συγγραφέα η γραφίδα του οποίου αποτυπώνει ζητήματα σπάνιας ευαισθησίας.
Αυτή ακριβώς η επιλεκτική καταδίκη έχει ευνοήσει φαινόμενα που καταργούν κάθε έννοια διαλόγου και σοβαρής πολιτικής αντιπαράθεσης και έχουν αναδείξει ως κυρίαρχη αρετή τον τραμπουκισμό, τον  απύθμενο ναρκισσισμό και τον εκφασισμό της ζωής μας, πολιτικής, επαγγελματικής, κοινωνικής και πολιτισμικής.

Το σόου ξέφυγε…

Γιατί άραγε χαμογελούμε όλοι με ηδονή, όταν παρακολουθούμε και ξαναπαρακολουθούμε τον προπηλακισμό της Λιάνας Κανέλλη από τον Ηλία Κασιδιάρη, ένα περιστατικό που κανονικά θα έπρεπε να μας προκαλεί απέραντη θλίψη;


Διότι το περιστατικό αυτό αποτελεί μια πολλαπλή ακτινογραφία του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το χρεωκοπημένο μας πολιτικό σύστημα και χαιρόμαστε που επιτέλους γελοιοποιήθηκαν ορισμένοι συντελεστές του.


Πολλοί χάρηκαν που είδαν τον Κασιδιάρη να χαστουκίζει την Κανέλλη, επειδή επιτέλους αποκαλύφθηκε ποιος είναι πραγματικά αυτός ο κύριος! 


Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής περιδιάβαινε τις τηλεοράσεις τις τελευταίες ημέρες κι έδειχνε πολιτισμένος σαν τους συνομιλητές του. Επιτέλους αποκαλύφθηκε ότι είναι ένας αμετανόητος φασίστας που δεν διστάζει να τσακίσει όποιον διαφωνεί μαζί του.


Αρκετοί ακόμη χάρηκαν που το χαστούκι το έφαγε η Κανέλλη. Η πιο λαμπερή εκπρόσωπος της σχολής « εγώ επιτρέπετε να σε διακόψω, αλλά εσύ δεν επιτρέπεται να με διακόψεις. «Κι όσο δεν μ αφήνεις να μιλήσω, τόσο εγώ θα φωνάζω, ή θα κουβαλάω φρατζόλες στο Βήμα της Βουλής! 


Και αρκετοί ακόμη χάρηκαν που το περιστατικό συνέβη στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, σε μια από τις εκπομπές δηλαδή που τα τηλεοπτικά πάνελς στήνονται με βασικό γνώμονα «ποιος μπορεί να τσακωθεί με ποιον» για να ανέβουν τα νούμερα της ακροαματικότητας. 


Ας πάψουν λοιπόν όλοι αυτοί να παριστάνουν τους έκπληκτους με τα όσα συνέβησαν στο πρωινό του ΑΝΤΕΝΝΑ. Κάποια στιγμή θα συνέβαιναν κι αυτά, αφού υπάρχουν ψηφοφόροι που έβαλαν την Χρυσή Αυγή στην Βουλή κι αφού υπάρχουν εκπομπές που ενθαρρύνουν τους τηλεοπτικούς καυγάδες κι έχουν σε πρώτη ζήτηση τηλεπολιτικούς όπως η Κανέλλη, κι ο Ψωμιάδης, που δεν τολμά κανείς να τους αντιμιλήσει.


Όταν μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να λειτουργεί επιβραβεύοντας πολιτικά και τηλεοπτικά σόου, θα έλθει κάποια στιγμή που το σόου θα ξεφύγει…


Αυτή τη φορά το σόου ξέφυγε και οι συνήθεις πρωταγωνιστές, έγιναν τα θύματά του… 


Το άρθρο εδώ ΤΟ ΒΗΜΑ - Το σόου ξέφυγε… - γνώμες

Διαφήμιση ή συνωμοσία;

Ακολουθώντας το ρητό "δεν με ενδιαφέρει τι λένε για μένα, αρκεί να λένε σωστά το όνομά μου" νομίζω ότι το ΣΥΡΙΖΑ  και ειδικώς ο Τσίπρας θα πρέπει να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Μανιώδεις διαφημιστές του τα άλλα ελληνικά κόμματα, με θερμότερους θιασώτες τη ΝΔ και τα άλλα αριστερά συντροφικά σχήματα, αλλά και οι Ευρωπαίοι ταξικοί εχθροί και συνωμότες που απεργάζονται την καταστροφή του και τη διαιώνιση της συνεργασίας με τα ελληνικά μιάσματα.
Στο πλαίσιο αυτό είναι αποκαλυπτικό το ακόλουθο ευρηματικό κείμενο.

Δεν πίστευαν στα μάτια τους οι χιλιάδες αναγνώστες, όταν χθες ξεκίνησαν να διαβάζουν ένα συνηθισμένο πολιτικό κείμενο και, χωρίς καμμία προειδοποίηση, διαπίστωσαν ότι δεν έγραφε τίποτα απολύτως για τον Αλέξη Τσίπρα!!! Μάλιστα, πολλοί μη πιστεύοντας στα μάτια τους, χρειάστηκε να διαβάσουν για δεύτερη φορά το κείμενο, ενώ κάποιοι άλλοι τηλεφωνούσαν ανήσυχοι σε φίλους και γνωστούς προσπαθώντας να βρουν μια εξήγηση γιατί δεν βρίσκουν ούτε κάτι αποθεωτικό, ούτε κάτι απαξιωτικό, ούτε καν μια συνηθισμένη κοινωνική ανάλυση του φαινομένου «Αλέξης».

Επισήμως πάντως, καμμία εξήγση δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής, ούτε από τους δημοσιογράφους που κατά πάσα πιθανότητα ευθύνονται για αυτό το σοκαριστικό συμβάν, ούτε και από το μέσο που φιλοξένησε αυτό το αμφιλεγόμενο κείμενο. Και κανείς από όσους ασχολούνται τελευταία με τα media, δεν είναι σε θέση να εξηγήσει πώς γίνεται και κάποιοι αποφάσισαν να αγνοήσουν το μόνο θέμα που «πουλάει» τόσο πολύ.

Μάλιστα, χαρακτηριστική είναι η δήλωση γνωστού επικοινωνιολόγου: «Το να γράφεις πολιτικό άρθρο χωρίς να αναφέρεσαι στον Τσίπρα, είναι σα να βγάζεις κουτσομπολίστικο περιοδικό χωρίς εξώφυλλο τη Μενεγάκη. Εϊναι σα να αυτοκτονείς εμπορικά».

Πάντως, από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι πίσω από το πρωτοφανές αυτό γεγονός, κρύβεται μια απονενοημένη αλλαγή στρατηγικής των αντίπαλων κομμάτων. Τα οποία, βλέποντας ότι όσο κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ανεβαίνει, αποφάσισαν μέσω «πληρωμένων δημοσιογράφων» να σταματήσουν να ασχολούνται. Πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτόν θα χτυπήσουν τον Αλέξη Τσίπρα και θα ανακόψουν τη δυναμική του.

Τέλος, από την επιτροπή δημοσιογραφικής δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, ανακοινώθηκε πως στο εξής, όποιο κείμενο δεν περιλαμβάνει τίποτα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι υποχρεωμένο να συνοδεύεται από ειδικό σηματάκι (βλ. Φωτό), που θα προειδοποιεί τους αναγνώστες για το «ιδιαίτερο» περιεχόμενό του.

Σοκ! Δημοσίευμα χωρίς αναφορά σε Τσίπρα! | ΜΟΥΦΑNET | Protagon

Η ενοχή του Σωκράτη

Οταν έμαθα πως επρόκειτο να επαναληφθεί η δίκη του Σωκράτη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως είναι πολύ εύκολο να αθωώσεις τον γιο του Σωφρονίσκου σήμερα. Τον έχουν ήδη αθωώσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας του δυτικού πνεύματος - και όχι μόνο. Ακόμη και όσοι τον αντιμετωπίζουν με κριτική διάθεση τον αθωώνουν γιατί γνωρίζουν πως σ' αυτόν οφείλουν τη δυνατότητά τους να τον κρίνουν.
Το δύσκολο θα ήταν να δίκαζες έναν σημερινό Σωκράτη, κάποιον σύγχρονό μας, τον οποίο θα έπρεπε πρώτα να εντοπίσεις και μετά να του απευθύνεις τις κατηγορίες που του αναλογούν με βάση το σημερινό δίκαιο. Υπερβολές, θα μου πείτε. Σωκράτης δεν υπάρχει πια, ίσως επειδή η ζωή μας είναι έτσι οργανωμένη και τόσο θεσμοθετημένη που δεν του επιτρέπει να γεννηθεί.
Για φανταστείτε κάποιον ο οποίος αρνείται να γράψει τις σκέψεις του, αρνείται να αρθρώσει δημόσιο λόγο και περιφέρεται διατυπώνοντας ερωτήσεις που τινάζουν στον αέρα τα κοινώς αποδεκτά. Οπως, για παράδειγμα, «γιατί πιστεύεις ότι η οικονομική ανάπτυξη θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;». Ψώνιο στην καλύτερη περίπτωση. Εχω και μια παρατήρηση για τον τρόπο που διεξήχθη η νέα δίκη και για τη σύνθεση του δικαστηρίου που ισοψήφησε, ενώ οι ένορκοι, το κοινό, τον αθώωσε. Καλώς ή κακώς, το ζήτημα της αθωότητας ή της ενοχής τού πατρός πάσης φιλοσοφίας δεν είναι νομικό. Μπορεί ο Σωκράτης να έβγαλε τις δύο πολιτικές τερατογενέσεις της Αθήνας, τον Αλκιβιάδη και τον Κριτία, μπορεί τρεις από τους Τριάντα Τυράννους να ανήκαν στην ομήγυρή του, όμως ο ίδιος δεν εγκλημάτησε στους λίγους μήνες που κράτησε η τυραννία.

Και όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, το ψήφισμα «Περί του μη μνησικακείν» όριζε ρητά πως παραπέμπονται σε δίκη μόνο οι φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της αιματοβαμμένης πολιτείας του Κριτία και των συν αυτώ. Εξάλλου, όπως λέει και ο Ράσελ, ο Σωκράτης, σε αντίθεση με τον Ιησού, δεν έστελνε όσους διαφωνούσαν μαζί του στην κόλαση. Και δεν είχε ποτέ καταφερθεί κατά της δημοκρατίας. Ποια από όσα βάζει ο Πλάτων στο στόμα του Σωκράτη ανήκουν στον Πλάτωνα και ποια στον Σωκράτη είναι ένα ζήτημα που εξακολουθεί να απασχολεί τους μελετητές. Για μας, τους πολίτες της παγκόσμιας κοινότητας του 21ου αιώνα, το ζήτημα της αθωότητας ή της ενοχής του φιλοσόφου είναι κατεξοχήν πνευματικό και ηθικό.
Αν η ειρωνεία του που τον ανάγκαζε να διερωτάται για τα πάντα, ακόμη και για τα προφανή, αν η πίστη του πως η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις αβεβαιότητες και όχι πίσω από τις βεβαιότητες που την απωθούν, τότε ο Σωκράτης για μας είναι αθώος. Αν όχι, τότε είναι ένοχος. Και στην Ελλάδα του 2012, η οποία μέσα στον πανικό της αρπάζεται από την πρώτη βεβαιότητα που της προσφέρεται, έστω και σε εκπτώσεις, ελπίζοντας πως εκεί κρύβεται η αλήθεια της σωτηρίας της, ο Σωκράτης θα είχε καταδικασθεί, αν όχι σε φυσικό θάνατο, τουλάχιστον στον θάνατο της σιωπής. Κανείς δεν θα είχε την πολυτέλεια να τον ακούσει, παραγνωρίζοντας πως ένα από τα προβλήματά μας είναι ότι το «γνώθι σαυτόν» αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια.

 Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου δημοσιεύτηκε εδώ [Ανορθόδοξα] Η ενοχή του Σωκράτη

Υπομονή, Καρλ, στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός

Πόσο λάθος είχες κάνει, σύντροφε Καρλ! Ηταν τελικά απλό πράγμα ο σοσιαλισμός. Γιατί μας έκανες να ξοδέψουμε άσκοπα τα νιάτα μας παλεύοντας να αποκτήσει συνείδηση ο εργάτης, να συμμαχήσει μαζί του ο μικρομεσαίος, να γραφτούν στα συνδικάτα τους, να φτιαχτούν τα λαϊκά τους μέτωπα, οι συνασπισμοί αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων; Ηταν τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι για να γίνει ο σοσιαλισμός δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά ένας αριστερός Σάκης Ρουβάς; Πώς δεν είδες τι ακαταμάχητο όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος μπορεί να γίνει το life style και να νικήσουμε τον καπιταλισμό με τα ίδια του τα όπλα; Μας ταλαιπώρησες άσκοπα τόσα χρόνια με σφυροδρέπανα, όπλα, επαναστάσεις, ιστορικούς συμβιβασμούς, διασπάσεις, φυλακίσεις, εξορίες, νεκρούς. Χάσαμε τον χρόνο μας με όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πειραχτεί η τσέπη μας - το ευκολότερο σε αυτή την χώρα μιας και αν δεν μας την πειράξει άλλος την πειράζουμε μόνοι μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι χαλάσαμε τα μάτια μας προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη με το πολυσέλιδο «Κεφάλαιό» σου και πρεσβύωπες τώρα δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε live την επανάσταση των άφθαρτων, μοντέρνων και άγνωστων αγωνιστών που γίνεται μπρος στα μάτια μας.
Διότι, νομίζω, υποτίμησες, σύντροφε Καρλ, το πόσο σημαντικό είναι για τον σοσιαλισμό το να είσαι μοντέρνος, φρέσκος και κυρίως άγνωστος. Να μη σε ξέρει κανείς… Μην ανησυχείς, μόλις μας μάθουν θα εξαφανιστούμε από τα πάνελ εμείς και θα βάλουμε άλλους. Εχουμε φρέσκο απόθεμα κρυμμένο σε ΚΟΕ, ΔΗΚΚΙ, Ρόζες, Δίκτυα, κ.λπ. που δεν τους ξέρει κανείς. Τους κρύβουμε για να τους εμφανίσουμε μόλις το target group «ελληνική κοινωνία» βαρεθεί τη σημερινή μας συσκευασία. Είναι σαν τα σαμπουάν, Κάρολε. Κάθε προϊόν χρειάζεται ανανέωση. Γιατί νομίζεις φύγαμε από το ΚΚΕ και ήρθαμε στην Ανανεωτική Aριστερά; Για τις αφέλειες των Κύρκων και Παπαγιαννάκηδων; Ηρθαμε γιατί καταλάβαμε ότι μόνο μοντέρνοι και άγνωστοι πλασιέ μπορούν να πουλήσουν το μουχλιασμένο τυρί.
Μην μ' αρχίζεις πάλι την γκρίνια. Τι δουλειά έχει με όσα σου λέω ο Μπερλινκγκουέρ; Δεν του έφτανε του ανόητου το 35% που είχε για να κάνει τον σοσιαλισμό και πήγε και ζήτησε «ιστορικό συμβιβασμό» με τη Δεξιά. Καλά να πάθει. Εμείς διδασκόμαστε από τέτοια λάθη, Καρλ! Ποιον Αλιέντε; Πού τον θυμήθηκες αυτόν; Τι πάει να πει «να κοιτάξουμε τι έπαθαν οι Χιλιανοί μετά τις κρατικοποιήσεις, εθνικοποιήσεις, φορολογίες και αναδιανομές»; Αλλο Χιλή, Καρλ, άλλο Ευρώπη. Εδώ είναι πολιτισμένοι, δεν γίνονται αυτά. «Η Ευρώπη ήταν που βομβάρδισε την Γιουγκοσλαβία»; Δεν θέλουμε αυτή την Ευρώπη. Θέλουμε μιαν άλλη. Τι «ποια άλλη;». Δεν ξέρω, θα δούμε ποια άλλη, μη με πιέζεις τώρα. Κοίτα κάτι, Καρλ: ακόμα και έτσι να είναι, ακόμη δηλαδή και λαμπόγυαλο να μας κάνουν όπως τη Γιουγκοσλαβία, ακόμη και χούντα να έρθει σαν του Πινοσέτ, δεν βλέπεις ότι εμείς πάλι ωφελημένοι βγαίνουμε; Δεν είδες εφτά μόλις χρόνια δικτατορίας πόσο δυνάμωσαν την Αριστερά; Ολοι μαζί μας ασχολούνται τριάντα χρόνια τώρα! Σκέψου τα λίγο καλύτερα, σε παρακαλώ. Εχεις καιρό μέχρι τις 17 Ιούνη. Λίγο υπομονή, Καρλ, και θα δεις πόσο μάταια ήταν όλα όσα προσπαθούσαμε τόσα χρόνια και πόσο απλό πράγμα ήταν τελικά να γίνει «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός!».

 Το άρθρο του Σωτήρη Γκορίτσα εδώ Υπομονή, Καρλ, στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός

Ευρωπαίοι ή φιλοευρωπαίοι;

 Η Ελλάδα μπορεί ν' απέκτησε φιλοευρωπαϊκά κόμματα, αλλά δεν απέκτησε ευρωπαϊκά κόμματα. Στα 38 χρόνια που πέρασαν από τη Μεταπολίτευση κυβερνήθηκε από κόμματα μ' ευρωπαϊκό προσανατολισμό (τα σχετικά βραχύβια τριτοκοσμικά φλερτ του ΠΑΣΟΚ ήταν μάλλον ζήτημα τακτικισμού και ρητορικής), αλλά με ανατολίτικες πρακτικές. Η θεσμοποίηση του πελατειακού συστήματος και του παρασιτισμού, η πλήρης περιφρόνηση της αξιοκρατίας, τα πολιτικά παζάρια με ιδιοτελή προσωπικά κίνητρα αλλά καταλυτικές επιπτώσεις για τη χώρα, η εξάρτηση από συντεχνίες μεσαιωνικού χαρακτήρα έγιναν η ίδια η ταυτότητα αυτών των κομμάτων και μας οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.

Ολόκληρο το άρθρο του Κούρτοβικ εδώ Ευρωπαίοι ή φιλοευρωπαίοι;

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς

 Η ασθένεια είναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής. "Bach".

Πολλές φορές ... 
Το κρυολόγημα "στάζει", όταν ο οργανισμός δεν κλαίει. 
Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.
Το στομάχι καίει, όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.  
Ο διαβήτης εισβάλλει, όταν η μοναξιά πονάει. 
Το σώμα παχαίνει, όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.
Ο πονοκέφαλος καταθλίβει, όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.
Η καρδιά χαλαρώνει, όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.
Οι αλλεργίες συμβαίνουν, όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.
Τα νύχια σπάνε, όταν απειλούνται οι άμυνες. 
Το στήθος σφίγγει, όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει. 
Η πίεση αυξάνεται, όταν ο φόβος φυλακίζει.
Οι νευρώσεις παραλύουν, όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει. 
Ο πυρετός θερμαίνει, όταν οι άμυνες καταρρίπτουν τα όρια της ανοσίας.  
Ο καρκίνος σκοτώνει, εάν δεν συγχωρείς ή/και έχεις κουραστεί να «ζει».
Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;
Η ασθένεια δεν είναι κακό. Θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.

Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα:

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς.
Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,
φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ,
φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,
και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,
μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,
μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ,
άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ,
αλλά πάνω απ΄όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται...ΕΣΥ!

Nelson Torres,
Doctor στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική
PNIL στη Βενεζουέλα

το μήνυμα των εκλογών ενόψει των εκλογών

Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι οι προειδοποιήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους διεθνείς παράγοντες αφορούν την πιθανότητα εκλογικής νίκης του Σύριζα. Την εντύπωση ενισχύει και ο ίδιος ο Σύριζα με τη λογική, αν όλος ο κόσμος με φοβάται, τότε είμαι φοβερός και τρομερός. Άλλωστε σύμφωνα με την τελευταία αριστερής έμπνευσης πραγματικότητα, ζούμε ξανά τον ψυχρό πόλεμο όπου οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι έχουν τα πυρηνικά, αλλά δεν πατάνε το κουμπί. Αν στην εικονική πραγματικότητα αυτής της εβδομάδας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την Ελλάδα υπερδύναμη και φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο ρόλο του Μπρέζνιεφ, πάμε όλο και χειρότερα.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ αυτό. Η Ευρωπαϊκή  Ένωση δεν απευθύνεται στον Σύριζα, ούτε μιλάει μόνο για τις εκλογές. Απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία που 2 χρόνια τώρα αρνείται συνολικά την πραγματικότητα, αγανακτισμένη με όλα εκτός από τον εαυτό της. Και μιλάει κυρίως για το πολιτικό σύστημα συνολικά, το οποίο με ανικανότητα και ιδιοτέλεια έχει οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο.

Ένα χρόνο τώρα, πρακτικά, δεν συμβαίνει τίποτα, δεν προχωράει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα. Το πολιτικό σύστημα από το προηγούμενο καλοκαίρι προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του και να παρατείνει την ακινησία για να μη θιγούν κατεστημένα συμφέροντα. Σε εποχή θυελλώδους κρίσης, η ακινησία ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Τον Ιούλιο δεν συμφωνούσαν στο ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Τον Σεπτέμβριο έδιωξαν ηρωικά την τρόικα και μετά παρακαλούσαν να γυρίσει. Τον Νοέμβριο προσπαθούσαν να περιορίσουν τις αρμοδιότητες της κυβέρνησης Παπαδήμου, να την ορίσουν περιορισμένου έργου. Από την επόμενη μέρα με εγκληματική αφέλεια ζητούσαν εκλογές, για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Έξι μήνες τώρα βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κάνουμε και ξανακάνουμε εκλογές. Εντωμεταξύ, το κράτος καταρρέει, τα έσοδα είναι ανύπαρκτα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται μπροστά σε αληθινό κραχ. Προχθές ο Μόντι είπε: Η διαφορά μας με την Ελλάδα είναι ότι εδώ ο πρόεδρος απέκλεισε τις εκλογές και τα πολιτικά κόμματα είχαν την ωριμότητα να συνεργαστούν για να ξεπεράσουν τα προβλήματα.

Εδώ, ακόμα και σήμερα, τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δεν λένε ξεκάθαρα την αλήθεια. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα ίδια δημιούργησαν. Έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι το Μνημόνιο είναι η αιτία όλων των δεινών, ο δαίμονας, που άμα το διαπραγματευτούμε θα λυθούν τα προβλήματά μας. Παίζουν το παιχνίδι του αντιμνημονιακού μετώπου, ο Σαμαράς λέει κι εγώ τα έλεγα, καταψήφισα το πρώτο Μνημόνιο, ο Βενιζέλος λέει, εγώ διαπραγματεύθηκα ήδη, ξέρω πώς γίνεται.

Στις εποχές της σύγχυσης και της τυφλής αγανάκτησης κερδίζουν όμως οι πιο ακραίες και απόλυτες εκδοχές. Τα ψευδεπίγραφα μνημονιακά και αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορούν φυσικά να θέσουν το πραγματικό δίλημμα: μεταρρυθμίσεις ή ακινησία, που οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο άμα καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση ή στον παρατεταμένο θάνατο που ζούμε μέχρι τώρα. Γιατί βρίσκονται όλα στο δεύτερο σκέλος του διλήμματος. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ψηφοφόρους κατ’ ανάγκην, αλλά δεν έχουν φίλους. Έχουν χάσει την «αγανακτισμένη» Ελλάδα που δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από το πελατειακό κράτος και έχει μετακομίσει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αλλά έχουν χάσει και την Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί 2 χρόνια δεν άλλαξαν τίποτα.

Τη Δευτέρα των προηγούμενων εκλογών, όταν όλοι μιλούσαν για το «νικητή» της κάλπης, έγραφα «το πρόβλημα που είχε ο Σαμαράς τον Νοέμβριο, το παραλαμβάνει τώρα ο Σύριζα». Αδυνατούσα να αντιληφθώ πώς γίνεται να υπάρχουν νικητές σ’ αυτή την περίοδο. Όποιος αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία μιας χώρας, να την οδηγήσει στο δύσκολο και σκληρό δρόμο της ανακατασκευής από την αρχή, αναγκαστικά θα δημιουργήσει τόσες αντιπάθειες που θα λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο της οργής.

Όπως φάνηκε ήδη, ο Σύριζα δεν θέλει να παίξει αυτό το ρόλο, τον οδυνηρό αλλά τον μόνο χρήσιμο. Είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Σ’ αυτό δεν φταίνε τόσο οι θέσεις του, οι θέσεις ποτέ δεν ήταν εμπόδιο στο λαϊκισμό των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Άλλωστε κάθε στέλεχός του έχει από μία, για κάθε μέρα και κάθε μέσο ενημέρωσης. Το εμπόδιο είναι η πολιτική στρατηγική που ακολούθησε αυτά τα 2 χρόνια. Με ποιους θα διαπραγματευτεί; Με τις δυνάμεις κατοχής, τους ναζί, τους τοκογλύφους, τους κατακτητές; Με ποιους θα συνεργαστεί για να κυβερνήσει; Με τους προδότες, τους δοσίλογους, τους Κουίσλινγκς, τους Τσολάκογλου, τους εγκληματίες που θα φύγουν με ελικόπτερο; Με ποιο κόμμα και ποιο εκλογικό σώμα; Αυτό που έχει διαπαιδαγωγήσει στην αντίσταση με το νέο ΕΑΜ απέναντι στη δικτατορία και τη νέα κατοχή; Δεν θα κρατήσει ούτε ένα μήνα. Αν το Πασόκ φυλλορροούσε σε κάθε ψηφοφορία, αν η ΝΔ διασπάστηκε σε 3-4 κόμματα, η εμπειρία του Σύριζα θα είναι ακόμα πιο θεαματική. Κινδυνεύει να γίνει αυτό που προφητεύει η Αλέκα, Αριστερά μιας χρήσης, που το πολιτικό σύστημα της επιφυλάσσει το ρόλο να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και τη δραχμή πριν εξαφανιστεί. Αντί να είναι ο Α. Σαμαράς πρωθυπουργός της δραχμής, να δούμε τον Αλέξη της μιας δραχμής.

Ο Σύριζα πληρώνει τη στρατηγική της ακραίας έντασης που εφάρμοσε δυο χρόνια, μια στρατηγική εξωκοινοβουλευτικού και αντιθεσμικού κόμματος μάλλον, παρά κόμματος που ενδιαφέρεται να κυβερνήσει. Διέβλεψε σωστά ότι η σταδιακή εφαρμογή του ευρωπαϊκού Σχεδίου Διάσωσης θα οδηγήσει τα ορφανά του πελατειακού κράτους σε ευθεία σύγκρουση με τους πρώην προστάτες τους. Και παρόξυνε την αντιπολιτευτική του τακτική με στόχο να γίνει ο κυρίαρχος πόλος που θα τα υποδεχτεί, εξουδετερώνοντας τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς. Όσα ζήσαμε αυτή τη διετία θα ήταν αδιανόητα πριν το 2009. Ποτέ στη νεότερη ιστορία της μεταδικτατορικής Ελλάδας δεν είχαμε ξανασυναντήσει τέτοια ατμόσφαιρα. Οι πολιτικοί αντίπαλοι μετατράπηκαν σε «εχθρούς του λαού», η πολιτική τους, ακόμα και η φυσική τους παρουσία, ποινικοποιήθηκε, ήταν «εγκληματίες» που κάθε προπηλακισμός, χλεύη, βιαιοπραγία εναντίον τους γίνονταν δεκτά με κατανόηση γιατί η «οργή ήταν δικαιολογημένη».

Ο σχεδιασμός έλεγε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, κακήν κακώς, θα έκαναν όλη τη δύσκολη και δυσάρεστη δουλειά και ο Σύριζα θα ήταν η μείζων αντιπολίτευση που θα κληρονομούσε το κράτος σε μια δεύτερη φάση. Ατυχώς η πραγματικότητα και πάλι εκδικήθηκε. Η τραγική ανεπάρκεια των άλλων οδήγησε σε επιτάχυνση των εξελίξεων.Ο Σύριζα κινδυνεύει να κυβερνήσει . Προσπαθεί να το αποφύγει, κάνει κάθε μέρα «γκάφες», εξαγγέλλει νέους φόρους, επιτίθεται στο σύμμαχο Ολάντ, συναντάται με τα αντίστοιχα αδελφά κόμματα του 2,4% για να δείξει ότι δεν είναι δύναμη εξουσίας, τίποτα. Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική, θα το διασκεδάζαμε.

Δυστυχώς, η Αριστερά στην πλειοψηφία της δεν μπόρεσε να ξεφύγει κι αυτή από τον εαυτό της. Δεν μπόρεσε να εκφράσει τα κοινωνικά στρώματα που είχαν συμφέρον μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Επανέλαβε τον εαυτό της, δηλαδή το ρόλο που της είχε επιφυλάξει μέχρι σήμερα το πελατειακό κράτος. Το ρόλο της συνείδησής του, του εισαγγελέα, του τιμητή προς τους μεγάλους, γιατί δεν κάνουν περισσότερες παροχές, περισσότερες προσλήψεις, περισσότερα επιδόματα, περισσότερες πρόωρες συντάξεις, περισσότερα αφορολόγητα. Στο πελατειακό κράτος κρατούσε το ρόλο του «πιο πολύ». Έτσι το μόνο δρόμο που είδε με την κατάρρευση του δικομματισμού, ήταν να το κληρονομήσει.

Πάμε σε εκλογές σε λίγες μέρες για να δούμε ποιος θα νικήσει. Δυστυχώς το ερώτημα είναι άλλο, γι’ αυτό ο υπόλοιπος κόσμος μάς θεωρεί κάθε μέρα και πιο ξοφλημένους. Όχι ποιος θα νικήσει, αλλά αν υπάρχουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις που θα πουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα, θα κάνουν ό,τι δεν έγινε 2 χρόνια, που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν το οικονομικό μοντέλο αντί να προσπαθούν μάταια να το διατηρήσουν. Και αν η ελληνική κοινωνία, έστω και καθυστερημένα, είναι πια ώριμη για να αλλάξει κάθε παρωχημένη δομή που την κρατάει εγκλωβισμένη στη χρεοκοπία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει φανεί μέχρι τώρα.

το άρθρο του Φώτη Γεωργελέ δημοσιεύτηκε εδώ the paper - Edito 394 | www.athensvoice.gr

Ο γενναίος νέος κόσμος του Ιουνίου

... Ως μόνο μήνυμα ενός ανθρώπου που έχει περάσει το μέσο της ζωής του, και θέλει παρ’ όλα αυτά να μιλήσει και να πει κάτι στους νεότερους ετούτη την τόσο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, θα προτείνω μόνο τη σοφία κάποιου άλλου, που δεν αμφισβητείται.

Συγκεκριμένα, θα παραθέσω δυο αράδες διαλόγου από την “Τρικυμία”, το τελευταίο έργο του Σαίξπηρ. Σ’ αυτό, ο Πρόσπερο, ο καλός μάγος-βασιλιάς, βρίσκεται εξορισμένος, σε ένα ερημονήσι, από τον άνθρωπο που του έκλεψε τον θρόνο. Στο νησί ζει μόνος με την δεκαπεντάχρονη κόρη του, τη Μιράντα, που την είχε μαζί του, μωράκι, όταν εξορίστηκε. Έτσι, η Μιράντα μεγάλωσε στο νησί, χωρίς ποτέ της να έχει δει άλλον άνθρωπο, εκτός από τον πατέρα της και τον άξεστο ιθαγενή Κάλιμπαν. Στην αρχή του έργου, λοιπόν, ναυαγεί έξω από το ερημονήσι ένα πλοίο που κουβαλάει τον άνθρωπο που έκλεψε τον θρόνο του Πρόσπερο, και την παλιοπαρέα του. Είναι όλοι τους κουμάσια, ένας κι ένας. Άρπαγες της εξουσίας, παλιανθρώποι, κακούργοι, αυλοκόλακες, συνωμότες. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του έργου, η Μιράντα πέφτει με τον πατέρα της πάνω στους ναυαγούς. Δεν ξέρει τίποτε απολύτως γι’ αυτούς, εκτός από το ότι είναι οι πρώτοι άνθρωποι που βλέπει. Κατενθουσιασμένη, γυρνάει στον Πρόσπερο και του φωνάζει:

“Κοίτα, πόσα πανέμορφα όντα… Τι όμορφη που είναι η ανθρωπότητα… Ω, τι γενναίος, νέος κόσμος, που έχει μέσα του τέτοιους ανθρώπους!”

Ο Πρόσπερο γυρνάει και της λέει μονάχα:

“Νέος, είναι για σένα”.

Στις επόμενες εκλογές, ο φόβος οδηγεί πολλούς από εμάς, τους παλιότερους, μακριά από ένα έργο που ενώ φαίνεται στους νεότερους όμορφο, γενναίο και νέο, εμείς το έχουμε ξαναδεί. Και ξέρουμε ότι δεν είναι τίποτε από τα τρία, ούτε όμορφο, ούτε γενναίο, ούτε νέο.


Ολόκληρο το άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη εδώ Ο γενναίος νέος κόσμος του Ιουνίου | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon