πόσα είναι τα φωνήεντα;

Δεν ξέρω αν εκείνη η δασκάλα από τη Ραφήνα είχε υπόψη της το γνωστό τραγουδάκι του Μουφλουζέλη. Οπου ο άνθρωπος ομολογεί ότι ενώ δεν έχει πάει στο σχολείο και δεν έχει μάθει γράμματα πολλά, ξέρει πως ένα κι ένα κάνουν δύο και τα φωνήεντα είναι εφτά. Και τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας υπήρξαν από αρχαιοτάτων χρόνων εφτά, γεγονός που σηματοδοτεί την υπεροχή της έναντι άλλων γλωσσών που δεν διαθέτουν τέτοιο πλούτο φωνηέντων. Μη με ρωτήσετε ποιες είναι αυτές οι γλώσσες, οι επονομαζόμενες και «ρακένδυτες», λόγω ελλείψεως φωνηέντων διότι δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει πως χωρίς αυτά τα εφτά φωνήεντα η ελληνική γλώσσα δεν θα είχε υπάρξει αυτό το υπέροχο εργαλείο της σκέψης και της δημιουργίας. Είναι δε τοις πάσι γνωστό πως οι προαιώνιοι εχθροί του ελληνισμού, εκτός των λοιπών πετρελαίων και υδρογονανθράκων, πολλές φορές έχουν αποπειραθεί να κλέψουν, οι άθλιοι, κάποιο από τα φωνήεντά μας. Και να τα κάνουν έξι αντί εφτά, ενίοτε δε και πέντε. Τους Σαρακηνούς έχοντας, υποθέτω στο μυαλό της, που δεν μπορούν να προφέρουν το «ε», η δασκάλα από τη Ραφήνα σήμανε εθνικό συναγερμό όταν διεπίστωσε πως κάποιοι επιχειρούν εισοδισμό στη γραμματική που προορίζεται για τους τρυφερούς βλαστούς μας. Σαρακηνοί και λοιποί ιουδαίοι παπικοί οι οποίοι φθονώντας την ικανότητά μας να παράγουμε σκέψη με τα εφτά φωνήεντα, παρά τα εκκαθαριστικά της Εφορίας, επιχειρούν τη φρικαλέα λοβοτομή. Και ευτυχώς η κραυγή της αγωνίας της εισακούστηκε. Ο κ. Πολύδωρας κήρυξε εθνικό συναγερμό για τη σωτηρία των φωνηέντων. Και η επιστημονική κοινότητα της χώρας παρενέβη για να αποκατασταθεί η τάξη. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γιατί η γραμματική δεν αναφέρεται στα εφτά φωνήεντα του γραπτού λόγου αλλά στους ήχους του προφορικού. 140 γλωσσολόγοι υπέγραψαν επιστολή - εσείς το ξέρατε ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν 140 αρτιμελείς γλωσσολόγοι, έτοιμοι να παρέμβουν και να αποκαταστήσουν την επιστημονική τάξη; Οχι τίποτε άλλο, για να σταματήσουν να μιλάνε όσοι μεμψίμοιροι ισχυρίζονται πως στη χώρα δεν διεξάγονται πνευματικοί διάλογοι επιπέδου και δεν παράγεται πνευματική ενέργεια ικανή να μας δείξει πού μας παν τα τέσσερα. Διότι δεν πα να καίγεται ο κόσμος, εμείς τον ωραίο μας χαβά. Προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα είμαστε πάντα πρόθυμοι να ανακαλύπτουμε φανταστικούς εχθρούς κι εμείς να αναλαμβάνουμε να τους αντισταθούμε παίζοντας τον ρόλο του ανεμόμυλου, καθότι χαβάς τουρκιστί αήρ. Και να κατατροπώνει η επιστημονική κοινότητα τους μαθητευόμενους μάγους στους οποίους μαθητεύουν τα παιδιά μας. Αν μάλιστα θέλεις να απαλλαγείς από την ευθύνη παραγωγής σκέψης, γιατί η σκέψη κοστίζει και δεν είναι καιρός για έξοδα, και είκοσι τέσσερα φωνήεντα να έχεις ετοιμοπαράδοτα, τίποτε δεν θα καταφέρεις. Τα φωνήεντα δεν παράγουν σκέψη. Και η εθνική μας βλάβη μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει, αντί να ασχολούμαστε με τις σκέψεις μας, να ασχολούμαστε με τα φωνήεντά μας. Οπότε και τρία να μείνουν φτάνουν, το Α για το Αχ, το Ε για το Ρε, και το Ο για τον αυτοθαυμασμό.
 Το άρθρο του Θεοδωρόπουλου αντλήθηκε από εδώ [Ανορθόδοξα] Δεν θέλω ου!

Αίσχος

Οδηγούσε μία μοτοσικλέτα που δεν ήταν ασφαλισμένη.
Ο ίδιος, δεν είχε ούτε άδεια οδήγησης.

Είχε κάνει υπέρβαση του ορίου ταχύτητας, κατά 100 χιλιόμετρα ανά ώρα.
Έτρεχε, μέσα στην πόλη, με 150 χιλιόμετρα την ώρα.
Πέρασε με κόκκινο, 3 ή 4 διαβάσεις.

Χτύπησε έναν ποδηλάτη και τον εγκατέλειψε.
Και ανέπτυξε μεγαλύτερη ταχύτητα (για να φύγει από το κακό)
Και τότε χτύπησε και τραυμάτισε βαριά, πολύ βαριά όμως, μία γυναίκα με τα δύο της παιδιά.
Και τους εγκατέλειψε και αυτούς.

Μετά κρύφτηκε.
Και μετά από πολύ ώρα, παραδόθηκε.
(Έτσι λένε)

Μετά, πλήρωσε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ και αφέθηκε ελεύθερος.
(Σιγά τα λεφτά, Άρη)

Να τον χαίρεται και η πατρίδα που τον έχει υπαξιωματικό, στο Πολεμικό Ναυτικό
και η δικαιοσύνη της πατρίδας, που τον έχει υπαξιωματικό στο Πολεμικό Ναυτικό.
Είναι πατριώτης.

Πιθανόν στην παρέλαση να είναι και σημαιοφόρος.
Που ξέρεις...

Αίσχος.

Το κείμενο του Βασίλη Μακρή αντλήθηκε από εδώ Αίσχος | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης

Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, η Αριστερά διεκδικούσε την ηγεμονία του πνευματικού κόσμου. Για τον χωροφύλακα της χούντας η λέξη «διανοούμενος» ήταν ταυτισμένος με τη λέξη «αριστερός». Και όχι μόνον. Οσοι διατελέσαμε έφηβοι στην «ηρωική» εκείνη εποχή δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ο Σεφέρης ή ο Ελύτης, που μας έμαθαν το λεξιλόγιο του έρωτα, ήταν κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω, τους είχε μελοποιήσει ο Θεοδωράκης. Τον Χατζιδάκι που μας άρεσε τον αντιμετωπίζαμε ως εκκεντρικό, οπότε και τον εξαιρούσαμε από τον κανόνα. Στα λιγότερο ηρωικά χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης, που τα περάσαμε τραγουδώντας τον ηρωισμό της αντίστασης, ο Ρίτσος είχε πάρει θέση στα προεκλογικά μπαλκόνια του ΚΚΕ κι εμείς διαβάζαμε τους αιρετικούς, τον Τσίρκα και τον Αλεξάνδρου. Πιστεύαμε τότε πως ο άθλιος τρόπος με τον οποίον τους είχε συμπεριφερθεί η πολιτική ηγεσία της Αριστεράς ήταν μια απλή παρεκτροπή, ένα σπυράκι. Ο,τι και να 'ναι, ακόμη κι ο καλόγερος που σε πονάει, κάποια στιγμή περνάει. Κι ύστερα ήρθαν τα ωραία χρόνια της ευμάρειας. Τη βλέπαμε να περιφέρεται γύρω μας, με άνεση νεόπλουτου Ζορμπά, με το ακομπλεξάριστο χαμόγελο του επιτυχημένου και λουφάζαμε. Ο διανοούμενος μετονομάστηκε σε κουλτουριάρη, ένα γκρινιάρικο, κατά προτίμηση κακοντυμένο πλάσμα που δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει - «πανάθεμά με αν κατάλαβε κι ο ίδιος». Δεν ήταν καιροί για σκέψη. Ο λαός, ο αγνός και βασανισμένος λαός, αυτός που έδωσε τόσους αγώνες για τη δημοκρατία, μπορούσε τώρα να χαίρεται τους καρπούς των κόπων του. Είχε το τεκμήριο της λαϊκής ετυμηγορίας που είχε κατακτήσει το δικαίωμα να οδηγεί 4Χ4 και να χτίζει μεζονέτες. Οι «άλλοι», αυτοί που βρίσκονταν από την άλλη πλευρά του ρήγματος, οι της «επαράτου Δεξιάς», συνέχιζαν να κάνουν αυτό που ήξεραν, να βγάζουν χρήμα. Τώρα έπρεπε να δείξουμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως ξέρουμε τη δουλειά καλύτερα από αυτούς, γιατί εμείς έχουμε την ιστορία με το μέρος μας.

Ο ελληνικός γιαπισμός που χίμηξε στο Χρηματιστήριο ήταν αριστερόφρων. Και το πρόβλημα δεν θα ήταν πρόβλημα αν η στάση αυτή περιοριζόταν στους κύκλους των πρώην διανοουμένων και νυν κουλτουριάρηδων, κατά τεκμήριο αριστερών. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε, όταν η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης έγινε κοινωνικό καθεστώς. Και για να εξηγούμαι. Αγράμματος δεν είναι όποιος δεν ξέρει πότε έγινε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Αγράμματος είναι όποιος περιφρονεί, γιατί δεν την ξέρει, τη σημασία της πνευματικής προσπάθειας. Και τα χειρότερα ήρθαν όταν η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης βρήκε τον τρόπο να χωθεί και στις αίθουσες των σχολείων. Αυτή επέβαλε την ταύτιση της μάθησης με την παπαγαλία, αυτή έβγαλε γενιές λειτουργικώς αναλφάβητες. Και λειτουργικώς αναλφάβητος είσαι όταν δεν μπορείς να αρθρώσεις μια σκέψη, έστω μισή, για το πώς πέρασες την Κυριακή σου. Και από 'κεί και πέρα είσαι στο έλεος του πρώτου κυνικού που θα εξηγήσει το πρόβλημά σου με δαιμόνους και τριβόλους, μάγισσες και διεθνείς συνωμοσίες. Οι κουκουλοφόροι που τα καίνε, και οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής είναι παιδιά αυτού του καθεστώτος. Αντε, για να μην πούμε τίποτε για το μορφωτικό επίπεδο της πολιτικής ελίτ μας. Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη. Οχι μόνο γιατί κυριαρχούσε στην εκπαιδευτική κοινότητα όλες αυτές τις δεκαετίες, αλλά και γιατί, κατ' αυτόν τον τρόπο, ξεπούλησε την ίδια της την ιστορία.

[Ανορθόδοξα] Η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης

2012 έτος Κλιμτ

... Αυτό που διαπιστώνει, λοιπόν, κανείς είναι ότι ο γεννημένος το 1862 Γκούσταφ Κλιμτ ήταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του. Οχι μόνο λόγω των καινοτομιών της τεχνοτροπίας του (για παράδειγμα τα φύλλα χρυσού, επιρροή από τα ψηφιδωτά που είχε αντικρίσει στη Ραβέννα ή η επίπεδη απεικόνιση των μορφών). Αλλά κυρίως επειδή γνώριζε, αν θέλετε από πρώτο χέρι, ενστικτωδώς και από εμπειρία, αυτά που ο σύγχρονός του Φρόιντ έφερνε στο φως έπειτα από κοπιώδη κλινική ανάλυση: εν αρχή ην η σεξουαλικότητα. Αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η «σκοτεινή ήπειρος», όμως, όπως αποκαλούσε ο Φρόιντ συγχυσμένος τη γυναικεία σεξουαλικότητα, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου «σκοτεινή» για τον Κλιμτ. Στη διερεύνηση και κατανόησή της ίσως τον βοηθούσε και η προαναφερθείσα φίλη του Εμιλι Φλέγκε - και η ίδια ανοιχτόμυαλη και πρωτοπόρος στον τομέα της, τον σχεδιασμό ρούχων απαλλαγμένων από τους κορσέδες της ευπρέπειας και του ψυχαναγκασμού, ραμμένων με ζωηρόχρωμα υφάσματα, παρόμοια με τα μοτίβα που χρησιμοποιούσε ο Κλιμτ στους πίνακές του. Η σχέση τους κράτησε ως τον θάνατο του Κλιμτ, το 1918. Στο Μουσείο Leopold του Museum Quartier της Βιέννης, ειδικά για την επέτειο της γέννησης του Κλιμτ, εκτίθενται μέσα σε προθήκες οι καρτ ποστάλ της αλληλογραφίας τους και φωτογραφίες που μαρτυρούν την ιδιαίτερη σχέση που μοιράζονταν χωρίς, όμως, να διευκρινίζουν τη φύση της. Δεδομένης της ερωτικής ασυδοσίας του Γκούσταφ και της ομορφιάς της Εμιλι, η δική τους ήταν πιθανότατα μια ελεύθερη σχέση χωρίς δεσμεύσεις και υποσχέσεις, δομημένη στην αμοιβαία εκτίμηση και στη συνάφεια των ασυμβίβαστων προσωπικοτήτων τους.

Στη συντηρητική Βιέννη των αρχών του 20ού αιώνα ο Κλιμτ αντιμετωπιζόταν προφανώς ως ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης. Οι ερωτοδουλειές του αφορούσαν κοπέλες των χαμηλών στρωμάτων και όχι «κυρίες» της υψηλής κοινωνίας. Στο στούντιό του, βέβαια, κεκλεισμένων των θυρών, οι εβραίες ως επί το πλείστον κυρίες που έστελναν τους πάμπλουτους βιομηχάνους συζύγους στο κατώφλι του για να πληρώσουν τον λογαριασμό του πορτρέτου τους, συχνά γοητεύονταν από τον ρασοφόρο δημιουργό και παραδίδονταν στη γοητεία του. Το «Πορτρέτο της Σόνια Νιπς», για παράδειγμα, από την πρώιμη φάση του Κλιμτ, βρίσκεται δίπλα στο λαοφιλές «Φιλί» στην Πινακοθήκη Μπελβεντέρε και ως εκ τούτου λίγοι στέκονται να το παρατηρήσουν. Η συνεσταλμένη γυναίκα σε κοιτάζει όπως κοιτούσε κάποτε τον ζωγράφο της, με αιδημοσύνη, ίσως και με κάποια ανομολόγητη ενοχή, όμως στο χέρι της κρατάει το σημειωματάριό του, δείγμα οικειότητας μεταξύ δυο ανθρώπων που μοιράζονταν περισσότερα από τυπικές χειραψίες...

ολόκληρο το άρθρο εδώ ΤΟ ΒΗΜΑ - Γκούσταφ Κλιμτ o εραστής - πολιτισμός

Οι άχρηστες ειδήσεις της ζωής μας

Αν εξαιρέσεις τις πλαστικές σφαίρες, η ατμόσφαιρα θύμιζε Ελλάδα. Διαδηλωτές με μαντήλια στο πρόσωπο και αστυνομικοί ρόμποκοπ. Μολότοφ και καδρόνια οι μεν, καπνογόνα και γκλομπ οι δε. «Οι Ισπανοί ανθρακωρύχοι διαμαρτυρήθηκαν με αυτόν τον δυναμικό τρόπο, για την περικοπή των μισθών τους» μας πληροφορούσε – μάλλον περιχαρής, άγνωστο γιατί – ο έλληνας εκφωνητής. «Οι αστυνομικοί για να αποτρέψουν την κατάληψη του υπουργείου Βιομηχανίας, χρησιμοποίησαν πλαστικές σφαίρες. Πολλοί διαδηλωτές, ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες, τραυματίστηκαν». Εν ολίγοις ο δημοσιογράφος έλεγε ό,τι βλέπαμε.

Μετά, το πλάνο άλλαξε και είδαμε φωτιές –πάλι από μολότοφ! - στις ακτές της Χιλής! Άκου τώρα τι πήγαν και βρήκαν οι άνθρωποι. «Χιλιανοί ψαράδες συγκρούστηκαν με την αστυνομία μετά την απόφαση της κυβέρνησης να βάλει όριο στα ψάρια που μπορούν να ψαρεύουν καθημερινά». Από τα πλάνα απουσίαζαν τα ψάρια, περίσσευε όμως η βία. Γιατί όμως η κυβέρνηση της Χιλής μετράει τα ψάρια των ψαράδων της; Κάνει αυτό που λέει η Greenpeace και η WWF; Προστατεύει δηλαδή τα ψάρια ή μήπως προωθεί τις μεγάλες αλιευτικές εταιρίες; Και ποιό τέλος πάντων είναι, αυτό το ημερήσιο όριο ψαρέματος; Και γιατί οι Ισπανοί κόβουν το 63% των κρατικών επιδοτήσεων στα ανθρακωρυχεία; Τι προσπαθεί να κάνει η Ραχόι; Θέλει να απαγκιστρώσει την Ισπανία από τον άνθρακα ή θέλει να χτυπήσει ένα πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης; Και πόσοι τέλος πάντων είναι οι ανθρακωρύχοι που μοιράζονταν αυτά τα 300 εκατομμύρια ευρώ και τώρα θα πρέπει να μοιραστούν 110;

Δυστυχώς η τηλεόραση δεν είχε καμία απάντηση σε όλα αυτά. Το ελληνικό Ίντερνετ, μήπως; Όχι, ούτε εκεί βρήκα απαντήσεις για τις συγκρούσεις στην Ισπανία και την Χιλή. Δυστυχώς, όσο τα «Μέσα» αυξάνονται, τόσο η «μάχη» μεταφέρεται στην επιφάνεια. Η ελληνική τηλεόραση αναζητά, όλο και περισσότερο, «έντονες εικόνες», μήπως και εντυπωσιάσει και το νέο-ελληνικό διαδίκτυο ακολουθεί τα χνάρια της. Η δημοσιογραφία μας, συνεχίζει να απέχει από την βασική της υποχρέωση που είναι να εξηγεί την πολυπλοκότητα των γεγονότων. Οι αποφάσεις της πολιτικής, τα αίτια των συγκρούσεων, δεν έχουν ερμηνείες για τα «Μέσα», παρά μόνο «εικόνες». Η απλοϊκότητα όμως - και όχι η μεροληψία όπως θα νόμιζε κανείς –είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Η μεροληψία γίνεται εύκολα αντιληπτή, η απλοϊκότητα αντίθετα, σε παίρνει με το μέρος της. Οι μολότοφ όμως, οι φωτιές, τα «σπασίματα», λένε «ψέματα» όταν δεν συνοδεύονται από πολλές μικρές πληροφορίες. Σε παρασύρουν σε μια συναισθηματική αντίδραση, σε καλούν να επιλέξεις στρατόπεδο, σε κάνουν όχλο. Λειτουργούν, δηλαδή, όπως λειτουργούσε κάποτε η φήμη. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι η κρίση, μας «επιστρέφει» ξανά στον πρωτογονισμό της φήμης. Μόνο που τώρα έχει σύμμαχο την «αυθεντία» της εικόνας.

Το άρθρο του Θεοδωράκη αντλήθηκε από εδώ Στην TV αρέσουν οι μολότοφ | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση

Σε μια τέτοια εποχή όπως αυτή που ζούμε, η κρίση γεννά ένα άλλο ερώτημα από τα συνήθη,  ποια θα είναι η δική μας αλλαγή. Ακούστε: Μαθητές από γυμνάσια και λύκεια της Γαλλίας ζητούσαν στα σχολεία τους να έρθουν στην Ελλάδα να επισκεφθούν το ιερό τρίγωνο: Δελφούς-Ολυμπία-Αθήνα. Οι γονείς τους ήσαν λιγάκι ανήσυχοι, τα παιδιά όμως ήρθαν τελικά και γύρισαν κατενθουσιασμένα. Πέρα λοιπόν από τη διαγωγή των ξένων απέναντί μας, σημασία έχει η διαγωγή των Ελλήνων προς όλους. Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, να μην είμαστε αναιδείς και παντογνώστες. «Κι η σιωπή στο σπίτι μας είναι γιομάτη από 'ναν αξεδιάλυτο πνιγμένο βόγκο των περασμένων των καιρών και των αγέννητων αιώνων» όπως έλεγε και ο Παλαμάς. Που θα πει να γίνουμε πιο φιλόξενοι στα αλήθεια, πέρα από την ετικέτα της φιλοξενίας, που χρόνια και χρόνια διαλαλούμε. Αλλά δυστυχώς έχουμε τη συνήθεια να ψάχνουμε μονίμως έξω από δω για Φιλέλληνες.

Δείτε και τούτο. Δίπλα στους Δελφούς, σε αυτό το καταπληκτικό μυστηριακό μέρος, η Αράχοβα γίνηκε το ελληνικό Γκστάαντ και αυτό αποτελεί μια ιστορική και κοινωνικοοικονομική εξέλιξη που καταδεικνύει πως η κρίση δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Το «μαζί τα φάγαμε», λόγια ενός άλλου μεγάλου ανδρός, ίσως σημαίνει το «μαζί τα κάναμε». Γιατί το λάθος όσων δεν έφαγαν ήταν ότι δεν υπήρξε έγκαιρα καμία αντίδρασή τους. Τώρα θα με ρωτήσετε ποια θα ήταν η σωστή αντίδραση. Μια άλλη ζωή απ’ αυτήν που έκαναν. Μια άλλη ζωή από αυτή που κάνουν. 

Είμαι παιδί της κατοχής, γεννήθηκα πριν την κατοχή και στον πόλεμο ήμουν πολύ νέα. Κάποτε, όταν ήμουν παιδάκι, τα καλοκαίρια στον κεντρικό δρόμο της Βουλιαγμένης, 6 αδέρφια σε ένα αντίσκηνο να περιμένουμε τον πατέρα Σάββατο βράδυ, είχαμε τη συνήθεια να μετρούμε τα αυτοκίνητα. Ποτέ δεν τα βγάζαμε πάνω από 67. Σκηνή δεύτερη. Στο Βύρωνα, όπου κάθομαι πάντα, σήμερα 200 μόνο μέτρα μακρύτερα από το πατρικό μου σπίτι, παίζαμε στο δρόμο το σκοινάκι, που θα πει πάντοτε τεντωμένο το σκοινί απ’ τη μια άκρη στην άλλη, ένας από δω- άλλος από κει. Μια στις τόσες περνούσε κανάς παππούς, καμιά κυρία, κάποιος σκόνταφτε, έβριζε και εμείς με μιας αφήναμε το σκοινί, πού να μας πάρει είδηση ο άλλος τι υπήρχε από κάτω. Τι θέλω να πω; Πως και εδώ δεν περνούσε ούτε ένα αυτοκίνητο. Που θέλω να καταλήξω;

Να ζούμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε και όχι με τα όνειρα, αυτό έχω ως αρχή. Έχουμε επιφορτίσει το ένδοξο παρελθόν να λύνει πάντα όλα τα προβλήματα του μέλλοντος. Σαν το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι Βυζαντινοί πριν το τέλος έλεγαν τους Τούρκους Πέρσες και Αχαιμενίδες, όχι γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των Περσών, αλλά γιατί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι συνέχιζαν τη μάχη του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Έτσι και εμείς, συνέχεια ζητούμε επιβράβευση του ένδοξου παρελθόντος και ποτέ δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στο παρόν ή το μέλλον. Όσο για τα όνειρα, κοιτάξτε. Τα προσωπικά όνειρα των ανθρώπων έχουν σημασία, τα εθνικά είναι πολύ επικίνδυνα. Πάντα στην ιστορία έστρεφαν κάποιον εναντίον κάποιου άλλου. Για τον εαυτό μας τα όνειρα είναι καλά. Όχι παραπέρα.

Τι θα πει εθνικό και τι προσωπικό; Στη Γαλλία λέμε πως υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία μόνο το κράτος είναι και πρέπει να είναι επιφορτισμένο: ένα ο προϋπολογισμός της παιδείας, δύο ο προϋπολογισμός της υγείας και τρία ο προϋπολογισμός της ασφάλειας, της τοπικής ασφάλειας.

Πέρα από το τοπικό αρχίζει η Ευρώπη. Η πρώτη πολυεθνική οντότητα που δεν στηρίχθηκε σε στρατιωτική κατάκτηση, που έγινε με σκοπό την ειρήνη. Αλλά οι Ευρωπαίοι απέδειξαν πως στον ίδιο πολιτισμό πάντοτε εμφανίζονται συμπτώματα του συνδρόμου του Κάιν. Έτσι όμως δεν ήταν και το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Έπεσε από εσωτερική παρακμή όταν οι άνθρωποί της αποσύρονταν στο Κάπρι για να διαβάσουν Οβίδιο και δεν κοιτούσαν τους «βαρβάρους» να καταφθάνουν. Έτσι και τώρα, η Ευρώπη παλεύει με τον εαυτό της, αυτόν έχει ως εχθρό, αυτόν και να αντιμετωπίσει. Η Ευρώπη καλείται να αποδείξει τη βασικότερη αρετή της, που για μένα η ανώτατη ευρωπαϊκή αρετή, πέραν αυτών που λένε διάφοροι, είναι η αλληλεγγύη. Έμπρακτη αλληλεγγύη σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες, άσχετα Ευρωζώνης. Αλληλεγγύη που θα θέσει τα όρια μιας ζωής εντός ενός ευρωπαϊκού πολιτιστικού πλαισίου, όπου οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα λειτουργούν πραγματικά, π.χ. το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα είναι ένα πραγματικό κοινοβούλιο και μια υπερεθνική ρυθμιστική αρχή θα λαμβάνει τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για όλους τους πολίτες των κρατών της. Για να γίνει όμως αυτό καθένα από τα συμμετέχοντα κράτη πρέπει επιτέλους να μάθει πως δεν είναι μόνο τα προνόμια, υπάρχουν και τα καθήκοντα σε έναν συνεργαζομενο κόσμο.

Να πούμε και κάτι άλλο τώρα. Συχνά με ρωτούν αν το πανεπιστήμιο σήμερα παρέχει εχέγγυα ζωής. Και εγώ απαντώ πως ο ρόλος του πανεπιστημίου δεν είναι να παρέχει γενικά και αόριστα εχέγγυα. Το πανεπιστήμιο είναι εκεί πρώτα για την επαγγελματική κατάρτιση και προσαρμογή των μεταπανεπιστημιακών ανθρώπων και όχι μεταπτυχιακών, έτσι ώστε να εκμεταλλευθούν γνώσεις και κατάρτιση για τη ζωή τους και δεύτερον πρωταρχικός του ρόλος είναι να διασώσει την πολιτιστική παράδοση που επιβάλλει αξίες καθημερινής ζωής: πνευματικές, ηθικές, αισθητικές. Γιατί κάτι επιστημονικά ορθό πρέπει να είναι ταυτόχρονα και αισθητικά ορθό ή ορθότερο. Το πανεπιστήμιο είναι εκεί για να θέσει τα όρια μιας ζωής εντός του ευρωπαϊκού πολιτιστικού πλαισίου.

Σήμερα υπάρχουν δυο ειδών πανεπιστημιακοί. Όπως λέμε στη Γαλλία, είναι αυτοί που για να κάνουν τη δουλειά τους χρειάζονται χρήματα, εξοπλισμό, αίθουσες, υπολογιστές κ.λπ. και οι άλλοι που δεν χρειάζονται τίποτε…περισσότερο από την επιστήμη. Για αυτό η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω σε έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο είναι να κάνει τη δουλειά του. Αυτό και τίποτε άλλο. Να κάνει τη δουλειά του σύμφωνα με τις απαιτήσεις της επιστήμης του και την προσωπική ηθική του.
Για αυτό δεν κατανοώ, και να το γράψετε ακριβώς όπως το λέω, τις ομαδικές αντιδράσεις των πανεπιστημιακών απέναντι σε ένα νέο νόμο που έχει ψηφισθεί ομόψυχα από την ελληνική βουλή και δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη. Οι νόμοι κρίνονται όχι προκαταβολικά, αλλά μετά την εφαρμογή τους και τη ζύμωσή τους με την πραγματικότητα»

Ολόκληρο το άρθρο της Αρβελέρ εδώ Αρβελέρ: Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Ανέκδοτη ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη

«Αγαπητοί φίλοι,

Περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Εβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένοιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καϋμούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ΄ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω.

Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι πιο σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμη που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς.

Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα. Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιo και για τη λευτεριά.

Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι' αυτό σας ευχαριστώ.

Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη. Ακούστε την όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια : Μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να 'μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη   γ λ ώ σ σ α   μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια.

Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω. Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».



ΠΗΓΗ :

Tο κείμενο δημοσιεύθηκε το 2011 από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, με αφορμή την  ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου αυτού Ποιητή και Έλληνα.

Κακοποίηση ανηλίκου. Ε, και;;;

Βράδυ, σε ένα σπίτι στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. <<Δι' ασήμαντον αφορμήν>> -
(κάτι, λέει, για ένα παιχνιδάκι) ένας πατέρας ξυλοκοπεί άγρια το 7χρονο
αγοράκι του και το διώχνει από το σπίτι. Για όσους δεν πιστεύουν αυτό που
διαβάζουν, επαναλαμβάνω: Ένας πατέρας πρώτα σαπίζει το παιδάκι του στο ξύλο
και μετά το πετάει έξω από το σπίτι μέσα στη μαύρη νύχτα με την συνενοχή -
συναίνεση της μάνας.

Το 7χρονο πλανιέται, οι ώρες περνάνε και τότε - μόνο τότε - οι <<γονείς>>
αποφασίζουν να καλέσουν την Αστυνομία. Ύστερα από έρευνα, το βρίσκουν να
πλανιέται έντρομο πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Σε άθλια κατάσταση,
διηγείται κλαίγοντας τα γεγονότα. Το εξετάζουν. Το κορμάκι του, γεμάτο από
σημάδια, μώλωπες, ξύλο, μπουνιές, γροθιές, διηγείται κι αυτό τη δική του
ιστορία.

Ο πατέρας οδηγείται στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Στην ανάκριση ομολογεί
και παραδέχεται τη φρικαλέα πράξη του. Σχηματίζεται δικογραφία,
αποστέλλεται στην Εισαγγελία Εφετών και...

...Και, εδώ λογικά, η επόμενη φράση θα έπρεπε να είναι <<προφυλακίζεται και
αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης>>. Λογικά. Με την πιο κοινή, με την πιο
στοιχειώδη λογική. Κι όμως. Η επόμενη φράση είναι: <<ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΤΑΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ>>. Αφού ομολογήσει, δηλαδή την κακοποίηση, πάει σπιτάκι
του. Γιατί; Γιατί, λόγω της ιδιότητάς του εμπίπτει σε ειδική δωσιδικία.

Σε απλά ελληνικά:  το κτήνος αυτό είναι δικαστικός. Πρωτοδίκης. Το ίδιο
και η μάνα. Η επαγγελματική ιδιότητα και των δύο προβλέπει ασυλία για το
έγκλημα που διαπράξανε. Τόσο απλό!

Και το κερασάκι; Η εισαγγελέας Ανηλίκων έκρινε ότι - με την προϋπόθεση ότι
το παιδί θα παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο - μπορεί να ξαναγυρίσει στο
σπίτι. Ναι, στο ίδιο ακριβώς σπίτι όπου το χτύπαγαν αλύπητα, στο ίδιο
ακριβώς σπίτι απ' το οποίο το διώξανε μες στη νύχτα.

Τώρα που μιλάμε, λοιπόν, το παιδί είναι σπίτι κι οι γονείς στην έδρα να
δικάζουν εσένα κι εμένα. Κι όχι μόνο φύγανε κύριοι, αλλά κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν
έμαθε τα ονόματά τους. Κανένα στοιχείο δεν δημοσιοποιήθηκε, οι βασανιστές
κυκλοφορούν ανάμεσά μας και το 7χρονο θύμα βρίσκεται και πάλι στα χέρια
τους.

Αν προσπαθήσεις να μπεις έστω και για λίγο στην ψυχολογία ενός
κακοποιημένου παιδιού, τρελαίνεσαι. Ο φόβος, ο τρόμος, η μοναξιά, η
πεποίθηση ότι φταις εσύ, η βεβαιότητα ότι άξιζες την τιμωρία. Και πάνω απ'
όλα, η αίσθηση ότι δεν έχεις πουθενά να στραφείς. Δεν έχεις κανέναν να
μιλήσεις. Δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το
λύκειο, καμία πρόβλεψη, καμία στήριξη για τα κακοποιημένα παιδιά. Δεν
υπάρχει κανένας να τους πει <<αν συμβαίνει κάτι, οτιδήποτε, έλα να μου
μιλήσεις, χωρίς να φοβηθείς. Εγώ θα σε βοηθήσω. Εγώ είμαι εδώ για σένα!>>.
Γι' αυτό, όσο όλοι εμείς κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, γυρίζουμε
σπίτι μας, βάζουμε την τηλεόραση, ένα σκοτεινό έγκλημα μπορεί να
διαπράττεται στη διπλανή πόρτα. Αλλά ο ήχος της τηλεόρασης είναι δυνατός.
Και πνίγει την κραυγή!

Τον Μάιο του 1998, στα πλαίσια του Συμποσίου Ευρωπαϊκού Δικτύου για τα
Παιδιά με τη φωνή των ίδιων των παιδιών, συντάσσεται το παρακάτω κείμενο:

<<Είμαστε παιδιά και νέοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απαιτούμε από την ΕΕ να
ακούσει με προσοχή τις φωνές των 90 εκατ. παιδιών και νέων κάτω στων 18
ετών. Κάθε παιδί πρέπει να είναι υποκείμενο σεβασμού και προσοχής... Στην
Ευρωπαϊκή Ένωση τα δικαιώματα των παιδιών για προστασία από κακοποίηση,
βία, έγκλημα, εκμετάλλευση δεν εξασφαλίζονται.

Προτρέπουμε τους πολιτικούς και τους υπεύθυνους για την πολιτική στην
Ευρώπη και σε κάθε χώρα μέλος να λάβουν μέτρα για την προώθηση και
προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και για την αντιμετώπισή μας με
ισοτιμία και σεβασμό>>.

Αυτό λένε τα παιδιά. Αλλά οι <<μεγάλοι>> λένε άλλα. Με συνένοχο μια μαλθακή
κοινωνία, οι <<μεγάλοι>> συνεργούν ή σιωπούν. Κι ας ξέρουν πως η σιωπή είναι
έγκλημα: Οταν γνωρίζω ότι ένα παιδί κακοποιείται και δεν το καταγγέλλω για
να μην <<μπλέξω>>, είναι σαν να το κακοποιώ εγώ ο ίδιος!

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι λένε οι νόμοι. Ένα ξέρω κι ένα με νοιάζει:
Σε κάθε κρούσμα παιδικής κακοποίησης πρέπει να δημοσιοποιούνται ΠΑΝΤΑ τα
στοιχεία των γονιών. Αδιάφορο αν είναι δικαστής ή χασάπης, φτωχός ή
πλούσιος, λούμπεν ή μεγαλοαστός. Θέλω όνομα, θέλω διεύθυνση, θέλω τη φάτσα
τους στη φωτογραφία. Κι απαιτώ - ναι, απαιτώ - να μας δοθεί μια απάντηση:
Ποια ασυλία κατά τον νομοθέτη επιτρέπει στον οποιονδήποτε εγκληματία να
χτυπάει αλύπητα ένα αβοήθητο παιδάκι; Που ακόμα κι αν τα τραύματα στο
κορμάκι επουλωθούν, της ψυχής τα τραύματα θα τα σέρνει μια ζωή σαν αλυσίδα
στο πόδι.

Ζητώ συγγνώμη για την φόρτιση, αλλά το συγκεκριμένο θέμα πέρασε στα ψιλά
με τον χαμό στα πολιτικά. Κι αυτά τα ψιλά βολεύουν. Και το σκοτάδι εκτρέφει
την κτηνωδία. Και το έγκλημα συνεχίζεται. Χωρίς τιμωρία!


To άρθρο της Έλενα Ακρίτα δημοσιεύτηκε εδώ http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4724590

Ωδή στις παχουλές

Μην το κάνεις αυτό κυρία μου. Μη δαγκώνεσαι μπροστά στον καθρέφτη πιάνοντας με την άκρη των δακτύλων σου τα παχάκια που διακρίνονται στη μέση και στους γλουτούς σου. Μην αναστενάζεις απελπισμένα για τα τρία κιλά που πρόσθεσε στο κορμί σου ο χειμώνας. Μην καταριέσαι το καλοκαίρι εκστομίζοντας την ανυπόφορη φράση «πώς θα βγω έτσι στην  παραλία»; Δεν του πρέπει τέτοια απαξίωση, ούτε του καλοκαιριού, ούτε του κορμιού σου. Μην αρχίζεις τις δίαιτες εξπρές, τις σαλάτες δίχως λάδι και τους διαδρόμους μέσα στην κάψα του Ιούνη. Μην φορτώνεις με καντάρια τύψεων το μικρό γλυκάκι που σε κερνάνε στη δουλειά. Μη βάζεις-βγάζεις συνεχώς τα παντελόνια σου μπροστά στην ανοικτή ντουλάπα, για να διαπιστώσεις αν σου χωράνε και πόσο σε σφίγγουν.

Μη ζηλεύεις την αδύνατη κοπελίτσα που περνά δίπλα σου. Ποιός σου είπε ότι οι άνδρες ηδονίζονται να μετράνε γυναικεία παϊδάκια κάτω απ’ το ζωντανό δέρμα; Μη σφίγγεις με όλη σου τη δύναμη το κρέας των μηρών σου για να δεις πόσο αυξήθηκε η κυτταρίτιδα. Κανένα αρσενικό δεν θα σε ζουπίξει τόσο πολύ στο μπούτι, ώστε να ξεπροβάλλουν στα μάτια του όλα τα υποδόρια βουναλάκια σου. Μη βλαστημάς που η κρίση δεν σ’ άφησε λεφτά για να κάνεις καμιά δεκαριά μασάζ στα γρήγορα, μήπως και σουλούπωνες το τοπικό πάχος. Κανένας μασέρ ποτέ δεν έφτιαξε ένα καλοκαίρι και κανένα ινστιτούτο αισθητικής ούτε βρήκε ούτε κράτησε ποτέ γκόμενο σε γυναίκα.

Μα καλά, δεν ξέρεις ότι η λεπτή γυναίκα ντυμένη μπορεί να μοιάζει πιο όμορφη από την παχουλή, αλλά όταν γδυθούν δίπλα-δίπλα, η γεμάτη είναι πιο επιθυμητή; Τι φαντάστηκες δηλαδή; Αν η Αφροδίτη της Μήλου (αυτή αιώνια γυναίκα της ομορφιάς της  καθημερινότητας) συναντούσε την Gisele Bundchen ή την Kate Moss (τα πιο καλοπληρωμένα μοντέλα σήμερα στην υφήλιο), θα έτρεχε να σκεπαστεί ντροπιασμένη; Αμ δε. Τα πλαστικοποιημένα πανύψηλα μοντέλα θα φεύγανε έντρομα, αντιμετωπίζοντας αυτή την πηγαία θέρμη που εκπέμπουν οι καμπύλες του ευρύχωρου κορμιού της και το δοτικό (κι όσο πρέπει περιφρονητικό) ύφος της. Μην τρελλαίνεσαι λοιπόν κυρία μου. Όλοι οι άντρες λένε πως θα θέλανε να κυκλοφορήσουν τη Naomi Campbell, όμως μάθε πως η μαύρη ελαφίνα ουδέποτε πρωταγωνίστησε στις βρώμικες φαντασιώσεις τους κάτω από τα σεντόνια τους ή πίσω από τα μαύρα γυαλιά τους στην παραλία. Πάντα εσύ είχες εκεί τον πρώτο ρόλο, μόνο που δεν το ξέρεις. 

Το άρθρο του Καμπουράκη εδώ Ωδή στις παχουλές | SEX | Protagon