Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Κλωνοποιήθηκαν!

Στο Γυμνάσιο είχαμε ένα τύπο που έβριζε την μπάλα επειδή δεν έμπαινε στα δίχτυα, κλώτσαγε το θρανίο επειδή δεν ήξερε την άσκηση, έφτυνε την πόρτα που δεν παραμέριζε να περάσει. Και βεβαίως τα ίδια έκανε και με τους συμμαθητές μας. Σκουντούφλαγε και έριχνε καρπαζιά στον διπλανό του. Έπαιρνε κακούς βαθμούς και έδερνε τον απουσιολόγο. Για όλα έφταιγαν πάντα οι άλλοι. Αυτός ο τύπος, ο μ*#*# των μαθητικών μας χρόνων, νομίζω ότι έχει κλωνοποιηθεί. Έχει γίνει βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος, συνδικαλιστής, δημοσιογράφος, εκπαιδευτικός, αγανακτισμένος πολίτης. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα που δημιουργούν υποψίες.

Για την δυσφήμιση της Ύδρας από την φοροδιαφυγή δεν φταίνε αυτοί που δεν κόβουν αποδείξεις ( θα μας πει βουλευτής – επονομαζόμενος και σοβαρός), φταίνε τα ΜΑΤ που κρύβουν το τοπίο(!).

Για τα κίτρινα θολά νερά πολλών νησιών μας δεν φταίει που δεν έχουμε βιολογικούς καθαρισμούς αλλά φταίνε τα πλοία του 6ου στόλου και οι μαροκινοί ψαράδες που ρίχνουν απόβλητα στην θάλασσα.

Για τις πυρκαγιές δεν φταίει ότι δεν έχουμε αντιπυρικές ζώνες και σταθμούς, δεν φταίνε ούτε καν οι οικοπεδοφάγοι,  αλλά φταίνε οι «ξένοι» που επιβουλεύονται τα μαστιχόδενδρα και τις κουκουναριές. 

Για την ανικανότητα των Δημοσίων υπηρεσιών δεν φταίει η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι και η διαφθορά αλλά φταίει που οι επικεφαλής δεν είναι Μεσσήνιοι. Τώρα που μεσσηνοποιήθηκαν, όλα θα αλλάξουν.

Για τους υπαλλήλους που κλέβουν αλλά αθωώνονται  από τα πειθαρχικά τους (ο ένας τσέπωνε χιλιάδες ευρώ για να βγάζει οικοδομικές άδειες και ο άλλος εγχειρούσε μόνο με φακελάκι) δεν φταίνε οι ίδιοι οι διεφθαρμένοι αλλά το σύστημα που τους έκανε «ατομικιστές».

Για την πρόσληψη  των συζύγων, των θυγατέρων, των ανιψιών, των γαμπρών, των μπατζανάκηδων των πολιτικών,  δεν φταίνε οι ίδιοι οι ρουσφετολόγοι της πολιτικής αλλά φταίει το πολιτικό … DNA, που βγάζει πανάξιους και δυσαναπλήρωτους συγγενείς.

Για την υποβάθμιση των σχολείων μας δεν φταίνε οι (αναξιολόγητοι) δάσκαλοι και οι καθηγητές αλλά φταίει το Μνημόνιο που δεν επιτρέπει να διοριστούν και άλλοι (αναξιολόγητοι) δάσκαλοι και καθηγητές.

Για τους αγανακτισμένους πολίτες που ξαφνικά (!) έγιναν ρατσιστές δεν φταίει η ΤV και ο πολιτισμός που παράγει 30 χρόνια τώρα, αλλά (φταίει) η κρίση της ευρωζώνης.

Και βέβαια για την ασχήμια των πόλεων μας δεν φταίμε εμείς, δεν φταίνε οι δήμαρχοι και οι τοπικές αρχές αλλά φταίνε τα στρατόπεδα μεταναστών που ΘΑ δημιουργηθούν ( και οι μετανάστες –παρεμπιπτόντως - είναι καλύτερα, για κάποιους φιλάνθρωπους, να κυκλοφορούν στα στενά των πόλεων, ψάχνοντας τους σκουπιδοτενεκέδες παρά να σιτίζονται σε οργανωμένους χώρους).

Γι αυτό σας λέω κλωνοποιήθηκαν.  Και αν δεν αντιδράσουν οι υπόλοιποι  πολιτικοί, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί και –κυρίως - οι αληθινά αγανακτισμένοι πολίτες, σε λίγο θα μας αποβάλουν από την… τάξη (μην σας πω κι από το σχολείο).

Το κείμενο του Θεοδωράκη δημοσιεύτηκε εδώ Κλωνοποιήθηκαν! | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Φεγγάρι ή Σελήνη;


Σε ένα δοκίμιό του, ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης αποφαίνεται: «Φεγγάρι της Σαπφούς, ναι. Σελήνη του Αρμστρονγκ, όχι», θέλοντας να τονίσει την υπεροχή της ποιητικής θέασης και διάστασης των πραγμάτων εις βάρος της στενά ρεαλιστικής, στεγνά επιστημονικής. Με όλο τον σεβασμό, θα επαναλάβω το: γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο; Εστω και για μια στιγμή, ο Νιλ Αρμστρονγκ υπήρξε ποιητής.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ kathimerini.gr | Η Σελήνη και το Φεγγάρι

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

H απενοχοποίηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς


Tου Χρηστου Γιανναρα
Για να ξεπεράσουμε την κρίση (αν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιο ενδεχόμενο) χρειάζεται ρεαλιστική πιστοποίηση της πραγματικότητας. Δίχως σωστή διάγνωση δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Σήμερα μοιάζει να πολεμάμε με ασπιρίνες τις δευτερογενείς (οικονομικές) επιπτώσεις της κρίσης, χωρίς να θίγουμε τα πρωτογενή αίτια.

Yπάρχουν συμπτώματα που φωτίζουν τα πρωτογενή αίτια, αλλά δεν αντέχουμε να τα μνημονεύσουμε, να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Tα φοβόμαστε, γιατί είναι ενδείξεις προχωρημένης νέκρωσης των κοινωνικών αισθητηρίων, ασφαλώς ανίατης. Eνα παράδειγμα: Yπάρχουν πολίτες στη χώρα μας που έχουν δεχθεί να παίρνουν ισόβια σύνταξη από το κράτος (να αμείβονται με χρήματα) επειδή αντιστάθηκαν στη γερμανική κατοχή ή στη χούντα επίορκων αξιωματικών. Oχι επειδή τραυματίστηκαν και είναι πια ανάπηροι, ανίκανοι να εργαστούν, όχι. Δέχονται χρηματική αμοιβή, μισθοδοτούνται διά βίου, για την αυτονόητη πατριωτική τους αξιοπρέπεια, για την αυθόρμητη κάποτε υπεράσπιση της ελευθερίας τους και της δημοκρατίας.

Kαι όχι μόνο. Eχουν οργανωθεί οι «αντιστασιακοί» συνδικαλιστικά, έχουν συμπήξει σωματεία για την προώθηση των «συμφερόντων» τους – αυτοί που ρίσκαραν τη ζωή τους από φιλοπατρία, ανιδιοτελή υποτίθεται, και δημοκρατική ευαισθησία. Oταν λοιπόν εξαγοράζεται με χρηματική διά βίου αποζημίωση η ιερότητα της αυταπάρνησης και της αυτοπροσφοράς, τότε, πραγματικά, όλα βγαίνουν στο σφυρί – η κοινωνία, που θεσμοποιεί την εξαγορά, βεβαιώνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτε άλλο από το χρήμα, το χρήμα είναι, για τα μέλη αυτής της «κοινωνίας», η μόνη καταξίωση της ζωής, χαρά και νόημα της ζωής.

Tότε ο πολλαπλασιασμός των συμπτωμάτων εγωκεντρικής ιδιοτέλειας γίνεται αλυσιδωτός, αποκτά δυναμική χιονοστιβάδας: Xιλιάδες πολίτες εισπράττουν από τον κοινωνικό κορβανά επίδομα αναπηρίας (ακόμα και τυφλότητας), χωρίς να είναι ανάπηροι, εισπράττουν επιδοτήσεις για γεωργικές καλλιέργειες στις οποίες δεν επιδίδονται, καρπώνονται συντάξεις συγγενών τους αποκρύπτοντας τον θάνατό τους. Eξαπατούν μεθοδικά και δίχως συνείδηση ενοχής την εφορία, αμείβουν ή αμείβονται λάθρα χωρίς απόδειξη, απαιτούν «φακελάκι» από τον πολίτη για υπηρεσίες για τις οποίες μισθοδοτούνται, κλέβουν από τις προμήθειες υλικών που χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει, κλέβουν από τα φάρμακα των ασθενών και το υγειονομικό υλικό, κλέβουν από τα δημόσια έργα υποβαθμίζοντας την ποιότητα.

Tο φαινόμενο δεν περιορίζεται σε επιμέρους παραβατικά άτομα, πρόκειται για καθολικό κανόνα συμπεριφοράς (με εξαιρέσεις), η αντικοινωνική διαγωγή, η εγωκεντρική ιδιοτέλεια είναι σήμερα τόσο αυτονόητη όσο και οι συντάξεις των αγωνιστών εθνικής αντίστασης. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το αυτονόητο της κλοπής του κοινωνικού χρήματος είναι το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, ο πρωταρχικός παράγων που αποκλείει τη συγκρότηση λειτουργικού κράτους. Παραβλέπουμε τον αυτονόητο χαρακτήρα του συμπτώματος, γι’ αυτό και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν «ηθικό» πρόβλημα, με νουθεσίες, συναισθηματικές εκκλήσεις, ποινικές διώξεις – μια τρύπα στο νερό. Oσα συμπτώματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, εγωκεντρικής ιδιοτέλειας έχουν απενοχοποιηθεί και λειτουργούν με τους όρους του συλλογικού αυτονόητου (το κομματικό ρουσφέτι, η φοροδιαφυγή, το «μαύρο χρήμα», η διανομή αξιωμάτων για ανταμοιβή κομματικού λακεδισμού, η «διαπλοκή» της εξουσίας με οικονομικά συμφέροντα κ.ό.ά.) αποκλείεται να εκλείψουν με ηθικολογίες και τιμωρίες. Aποκλείεται – το βεβαιώνει η πανανθρώπινη πείρα.

Aπό τις πιο χαρακτηριστικές ιστορικές επιβεβαιώσεις ήταν η Σοβιετική Eνωση, τα τελευταία πριν από την κατάρρευσή της χρόνια. Tα ψευδαισθητικά οράματα είχαν διαλυθεί και το κενό που άφησαν στις ψυχές έσπευσε (νομοτελειακά) να το καλύψει η ενστικτώδης ιδιοτέλεια της αυτοσυντήρησης. Aν δεν παρανομούσε ο πολίτης ήταν αδύνατο να επιβιώσει. H συναλλαγή, η κλοπή, η κατάχρηση είχαν απολύτως απενοχοποιηθεί, ήταν το δεδομένο αυτονόητο της καθημερινότητας. Γυμνωμένη η ζωή των ανθρώπων από κάθε άλλο νόημα πέρα από το κυνήγι του δολαρίου. Hταν ο θρίαμβος του Iστορικού Yλισμού, αλλά με αναποδογυρισμένους τους όρους που είχαν φανταστεί ο Mαρξ και ο Λένιν.

Σήμερα η Eλλάδα ζει την ίδια περίπου εφιαλτική σκοτοδίνη με εκείνη των κοινωνιών της Σοβιετικής Eνωσης πριν από την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού. Πρώτη και κατεπείγουσα ανάγκη είναι, αν μπορούσαμε, να πιστέψουμε οι απλώς πια Eλληνώνυμοι σε κάποιο περιεχόμενο ζωής διαφορετικό από το κυνήγι του χρήματος, στην ποιότητα της ζωής απελεύθερης από τη βουλιμική κατανάλωση. Tο να γίνει συλλογική αυτή η εύρεση είναι πρόβλημα πολιτικό, πρόβλημα λειτουργίας των θεσμών, όχι ηθικιστικό-ιδεαλιστικό, όχι σωφρονιστικό. Aλλά προϋποθέτει πολιτικούς που δεν εξαντλούν την πολιτική στον επαγγελματικό ραγιαδισμό των κομματικών προτεραιοτήτων, δεν την περιορίζουν σε μπακαλίστικα παζαρέματα με την Iστορικο-υλιστική Διεθνή των Aγορών. Προϋποθέτει κυβερνήσεις όχι με πρωθυπουργούς υποκοριστικής σημαντικής (Kωστάκη - Γιωργάκη - Aντωνάκη), στελεχωμένες προκλητικά με ευτελείς σπιθαμιαίους, όχι αντιπολίτευση βενιζέλειου αμοραλισμού ή νεκροφιλικών παλικαρισμών Tσίπρα.

Mία και μόνη φράση του Aνδρέα Παπανδρέου άρκεσε για να λειτουργήσει σαν καταλύτης ξεθεμελιωτικού «μετασχηματισμού» της ελλαδικής κοινωνίας: «Δικαιούτο ο κ. τάδε (λειτουργός του κράτους) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Aμεσα ο Eλλαδίτης βεβαιώθηκε ότι η κλοπή κοινωνικού χρήματος είναι επισήμως απενοχοποιημένη, απλώς παζαρεύεται το «πλαφόν». Συνέδεσε το αυτονόητο της κλοπής με το άλλο παπανδρεϊκό αυτονόητο ότι η «εθνική αντίσταση» εξαγοράζεται με ισόβιο μπαξίσι.

Mία και μόνη φράση ή ενέργημα του ηγέτη μιας χώρας μπορεί να έχει ακαταγώνιστη συμβολική δυναμική: να καταστήσει αυτονόητη επιδίωξη όλων μια ζωτική ή μια δόλια πολιτική σκόπευση. O A. Παπανδρέου είχε το φυσικό ταλέντο να πλάθει φράσεις και να σκαρώνει ενεργήματα μεγάλης συμβολικής απήχησης, τη ζωτικότητα ή δολιότητα των σκοπεύσεών του την κρίνει σήμερα με τρόπο χειροπιαστό η εφιαλτική καταστροφή της χώρας. Tσίπρας και Σαμαράς ούτε που υποψιάζονται ποιο είναι το ουσιώδες στην πολιτική, ποιες στοχεύσεις και ποια εκφραστική μπορούν να συνεγείρουν κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίσει τον πρωτογονισμό της εγωκεντρικής ζούγκλας, να πείσει για την ποιότητα και τη χαρά της ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής.

Διαπληκτίζονται για περισσότερο ή λιγότερο «Mνημόνιο», για περισσότερο ή λιγότερο νταηλίκι απέναντι στην Iστορικο-υλιστική Διεθνή των Aγορών. Λογαριάζουν για πολιτική το τυφλό παιχνίδι των ανταγωνισμών για την εξουσία.

kathimerini.gr - H απενοχοποίηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς

Τι να πεις για τα παιδιά...



Αν θέλει κάποιος να δει το μέλλον αυτής της χώρας δεν έχει παρά να κοιτάξει τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ που βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Εκεί υπάρχουν εκ πρώτης όψεως περίεργα πράγματα. Οπως αναφέρει η ειδησεογραφία των ημερών, οι βάσεις στις σχολές της αστυνομίας θα ανεβούν έτι περαιτέρω· θα κερδίσουν πάνω από 1.000 μόρια.

Αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο. Μπορεί η κρίση να ψηλώνει τις βάσεις για τις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, αλλά αυτές ήταν ήδη πολύ υψηλές και πριν από την κρίση. Ακόμη και το 2008, την εποχή δηλαδή που χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά της αστυνομίας -και παρεμπιπτόντως κάηκε η Αθήνα- μετά τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και είναι ίσως ιστορική ειρωνεία ότι πολλά από τα δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα του «μεγάλου ξεσηκωμού», εκείνα που φώναζαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τώρα συνωστίζονται στις εισόδους εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές. Πού πήγε όλη αυτή η οργή; Πώς χάθηκε το μένος κατά της αστυνομίας συνολικά και κατά των αστυνομικών συλλήβδην;

Βεβαίως, για τους νέους υπάρχει μια δικαιολογία: παιδιά είναι, έτσι έμαθαν κι έτσι πιθήκιζαν τις συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στους γονείς τους. Υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί της Μεταπολίτευσης. Ανήκουν στη γενιά που δεν πρόκανε να ζήσει το Πολυτεχνείο κι αποφάσισε να φτιάχνει φθηνά υποκατάστατά του. Είναι οι κατά βάση πολιτικά αγράμματοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη δημοκρατία από τη δικτατορία· η γενιά που φτιάχνει εξεγέρσεις ακόμη και με λάθος ιστορικά συνθήματα, όπως το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ηταν πολλοί οι γονείς και δάσκαλοι που έπαιρναν τα παιδιά τους από το χέρι για να τους μάθουν την «επανάσταση», να διαδηλώσουν έξω από τα αστυνομικά τμήματα· και αν έφευγε και καμιά πέτρα, «τι να κάνουμε; Παιδιά είναι». Σίγουρα τα δύο κοινωνικά υποσύνολα (εκείνων που παρότρυναν τα παιδιά τους να «παίξουν επανάσταση» κι εκείνων που τα παροτρύνουν να εξασφαλιστούν δηλώνοντας την προτίμησή τους στις αστυνομικές σχολές) δεν ταυτίζονται. Αλλά επειδή και τα δύο φαινόμενα εμφάνισαν μαζικότητα, κάπου τέμνονται, και η τομή πρέπει να είναι μεγάλη.

Η άνοδος των βάσεων στις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές (όπως και παλαιότερα των Παιδαγωγικών) δείχνει ότι αναθρέφουμε μια ευνουχισμένη γενιά. Δεν μπορεί τόσοι νέοι άνθρωποι να ονειρεύονται να γίνουν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. Μην παρεξηγηθούμε: καλά είναι όλα τα επαγγέλματα, αλλά ο συνωστισμός σε αυτές τις σχολές δεν δείχνει μια ξαφνική παρόρμηση των νέων να ασχοληθούν με το αστυνομικό ή το στρατιωτικό έργο. Δεν είναι τα παιδιά που ανεβάζουν στο 17,5-18 τις βάσεις των συγκεκριμένων σχολών. Είναι οι γονείς τους που τα διαπαιδαγωγούν στη συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.

Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή η γενιά, παρά την επίφαση επαναστατικότητας, αναπαράγει το σύνολο των πεποιθήσεων της προηγούμενης. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την επαγγελματική εξασφάλιση (διά του κράτους, φυσικά), αλλά συντηρεί ατόφια και τα συνθήματα των προηγούμενων. Πίσω από τον διάχυτο «επαναστατισμό» κρύβεται ο συντηρητισμός εκείνων που ήταν ριζοσπάστες πριν από είκοσι χρόνια και στο μεταξύ δεν άλλαξαν ούτε μία ιδέα.

 Το άρθρο  του Μανδραβέλη αντλήθηκε από εδώ Τι να πεις για τα παιδιά...