Τι προσδοκά αυτή η χώρα;

Οταν ο δημόσιος διάλογος για την ελευθερία του λόγου γίνεται με αφορμή την «πλάκα» ενός ανθρώπου είκοσι εφτά ετών, τότε το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτή η χώρα, που είναι η χώρα σου, δεν μπορεί να προσδοκά τίποτε. Οταν ο πρόεδρος της Βουλής μιλάει σαν χουλιγκάνος χαμηλοτάτης υποστάθμης, τότε θυμάσαι αυτό που έλεγε ο Ροΐδης. Το παραθέτω από μνήμης, άρα παραφράζω: «Κάθε τόπος έχει τα δεινά του, η Αγγλία τας ομίχλας της, η Αίγυπτος τας ακρίδας της και η Ελλάς τους Ελληνας».

Αλήθεια, ποια είναι η Ελλάδα και ποιοι είναι οι Ελληνες που ζητούν την αλληλεγγύη σου, και από ποια Ελλάδα και ποιους Ελληνες θα ζητήσεις εσύ να φανούν αλληλέγγυοι στις δύσκολες στιγμές που περνάς; Από τον γείτονα που έχτισε το αυθαίρετο και στηρίζεται στη σιωπή σου, εν ονόματι της «καλής γειτονίας»; Ή από τον άλλο που παράγει θόρυβο με το μηχανάκι του, διότι στο κάτω κάτω λέμε ότι δεν παράγουμε τίποτε, όμως αν μπορούσαμε να εξάγουμε τον θόρυβο που παράγουμε με τα πάσης φύσεως μηχανήματα, τότε θα ήμασταν πάμπλουτοι. Οι Σαουδάραβες του θορύβου και της αυθαιρεσίας. Ποια Ελλάδα διεκδικούν οι δύσμορφοι ροπαλοφόροι της Χρυσής Αυγής και ποια τα παιδιά που δεν έχουν πρόσωπο αλλά το στόμα τους ξερνάει φλόγες αντί για λέξεις; Ρόπαλα και φλόγες αντί για τις λέξεις μιας γλώσσας για την οποία, υποτίθεται, είμαστε υπερήφανοι. Ποια Ελλάδα εκπροσωπούν οι πολιτικοί όταν τσακώνονται ποιος τα έφαγε περισσότερο από τον άλλον;

Θα μου πείτε, η Ελλάδα πάντα πλήγωνε, πλήγωνε και τον Σεφέρη όπου κι αν ταξίδευε - τον πλήρωνε κιόλας γιατί ήταν διπλωμάτης -, όμως η Ελλάδα είχε και τον Σεφέρη για να μετρήσει τις πληγές της. Τι μπορεί να προσδοκά μια χώρα όταν η μόνη κοινωνική συναναστροφή στηρίζεται στην καχυποψία τού «εσύ τα έφαγες, γι' αυτό εγώ κατάντησα εκεί που κατάντησα»; Διότι κι οι καταδότες είναι κομμάτι της παράδοσής μας. Τι μπορεί να προσδοκά αυτή η χώρα όταν το άθλιο, φαλιρισμένο ηθικά και οικονομικά, Δημόσιο είναι η «μόνη μαφία στον κόσμο που έπεσε έξω»; (όπως λέει ο φίλος Πέτρος Μάρκαρης). Τι διεκδικούν όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι «αρχηγοί» που μπαίνουν και βγαίνουν και λένε συμφωνήσαμε διαφωνώντας αλλά θα διαφωνήσουμε εν τέλει όταν συμφωνήσουμε; Την επιβίωσή μας; Θα φτωχύνουμε, λέει, απελπιστικά. Μα είμαστε ήδη φτωχοί. Γιατί όταν δεν έχεις να διεκδικήσεις τίποτε παραπάνω από την επιβίωσή σου, είσαι πάμφτωχος. Μα και στο χοιροτροφείο οι χοίροι επιβιώνουν. Και πώς τα καταφέραμε να φτιάξουμε μια χώρα χοιροτροφείο και σπρωχνόμαστε μέσα στη λάσπη για την καρπουζόφλουδα; Μιλάμε για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, όμως μας διαφεύγει το ουσιώδες, ότι φτάσαμε στο σημείο να μην προσδοκάμε τίποτε ο ένας από τον άλλον, να μην περιμένουμε τίποτε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κι όμως, υπάρχει μια Ελλάδα που εξακολουθεί πεισματικά να κρατάει τον εαυτό της. Αυτό το «ομηρικό ακρογιάλι» που, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι, κάθε ανθρώπινη ψυχή κουβαλάει στον μυχό της και την περιμένει για να αναπαυθεί. Πες το ανάμνηση απ' τα εφηβικά σου χρόνια, πες το «καλοκαίρι», πες το ό,τι θέλεις. Ο καθένας μας κουβαλάει ένα τέτοιο κομμάτι από Ελλάδα μέσα του, μια γλώσσα που με τη θαλπωρή των αιώνων της μας έδωσε το θάρρος να κοιτάμε τον κόσμο κατάματα. Αυτή η Ελλάδα δίνει το στίγμα του πατριωτισμού μας, κι αυτήν πρέπει να ξαναβρούμε, αυτήν πρέπει να ξαναμάθουμε απ' την αρχή κι αυτή μόνη μπορεί να ξαναγεννήσει τις χαμένες προσδοκίες μας.

Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου δημοσιεύτηκε εδώ [Ανορθόδοξα] Τι προσδοκά αυτή η χώρα;

Οταν φεύγουν οι βάρβαροι

Πριν από μερικές εβδομάδες το γνωστό γερμανικό περιοδικό «Stern» δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Σε αναζήτηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας». Επρόκειτο για ένα οδοιπορικό νέων ανθρώπων ανά την Ευρώπη, με κατάθεση των εμπειριών τους στις διάφορες χώρες τις οποίες επισκέπτονταν.

Το ενδιαφέρον για μας είναι ότι, κρίνοντας από τα δρομολόγια που ακολούθησαν οι νεαροί Ευρωπαίοι, η Ευρώπη τελειώνει στο Ζάγκρεμπ. Ο,τι βρίσκεται νοτιότερα και ανατολικότερα δεν αφορά την «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Πώς να μη νιώσεις παράξενα, ως Ελληνας, γι' αυτή την οριοθέτηση; Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ήμασταν τα γουρούνια (PIIGS) της Ευρώπης, αλλά πάντως ευρωπαϊκά γουρούνια και με παρέα άλλα ευρωπαϊκά γουρούνια. Να όμως που μαθαίνουμε ότι είμαστε σκέτα γουρούνια, μη Ευρωπαίοι (πράγμα που δεν είναι από μόνο του τόσο κακό) ή ίσως πρώην Ευρωπαίοι (πράγμα πολύ χειρότερο, γιατί εκτός από το όνειδος της αποβολής συνεπάγεται ένα συνειδησιακό κενό, έναν ξαφνικό πολιτισμικό αποπροσανατολισμό).

Σύμφωνοι, πρόκειται μόνο για ένα άρθρο σε περιοδικό και όχι (ακόμα;) για την επίσημη θέση της ιθύνουσας ελίτ που αποφασίζει για την πορεία της Ευρώπης. Μικρή όμως η παρηγοριά. Η ρητορική των πολιτικών είναι λιγότερο εύγλωττη από υπόγεια ρεύματα σκέψης, που απηχούνται σ' αυτό το ρεπορτάζ. Υπάρχει πράγματι μια τάση στην Ευρώπη της κρίσης να επαναχαραχτούν τα πολιτισμικά σύνορα αυτού του χώρου ή, σωστότερα, να επαναφερθούν εκεί που τα ήθελαν παραδοσιακές, αν και όχι πάντα ρητά εκφρασμένες αντιλήψεις: η «αληθινή» Ευρώπη είναι πολιτισμικά ομοιόμορφη και μονοκόκαλη, είναι η Ευρώπη της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης, του καθολικισμού και του προτεσταντισμού• η «υπολειμματική» Ευρώπη δεν είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκή (ο Ζισκάρ ντ' Εστέν, ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, δήλωσε πρόσφατα σε μια συνομιλία με τον «Spiegel», μετανιωμένος για τον αλλοτινό ζήλο του, ότι η Ελλάδα είναι ουσιαστικά ανατολίτικη χώρα).

Είναι αλήθεια ότι οι θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης - η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κοσμικό κράτος, η ελευθερία της έκφρασης και της έρευνας κ.λπ. - καλλιεργήθηκαν πρωτίστως στο «ευγενές» δυτικό τμήμα της ηπείρου, αν και όχι με την ίδια σταθερότητα και συνέπεια σε όλη την έκτασή του. Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι στην ιστορία της σκέψης και των θεσμών του άλλου, του ανατολικού και «ημιάγριου» κομματιού της, οι αξίες αυτές έπαιξαν ρόλο ασύγκριτα μεγαλύτερο απ' όσο οπουδήποτε αλλού έξω από τον ορίζοντα του δυτικού πολιτισμού (και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερο απ' ό,τι σε δυτικότερα εδάφη του). Οπως αλήθεια είναι ότι πολλές μεσογειακές και, ναι, «ανατολίτικες» πολιτισμικές ιδιαιτερότητες - ο δημιουργικός αυτοσχεδιασμός, ο διονυσιακός, λυτρωτικός τρόπος διασκέδασης, η γενναιοδωρία, η άνεση της σωματικής έκφρασης, η ζεστή αμεσότητα στις ανθρώπινες επαφές και αρκετές άλλες - έχουν σήμερα διαχυθεί λίγο-πολύ σε άλλα μέρη της Ευρώπης και αναγνωρίζονται ως συμπεριφορές που εμπλούτισαν το φάσμα των βιοτικών αξιών όλων των Ευρωπαίων.

Αν υπάρχει μια αξία που υποβαθρώνει και συνέχει όλες τις «καθαυτό» ευρωπαϊκές, είναι η κριτική σκέψη. Και, για να μη μείνουμε στην τετριμμένη επισήμανση ότι η κριτική σκέψη γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, θα θυμίσουμε ότι, στους νεότερους χρόνους, αναπτύχθηκε παντού στην Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια, και μόνο σ' αυτήν, αν εξαιρέσουμε την αμερικανική παραφυάδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η φυσική συνέχεια μάλιστα της κριτικής σκέψης, η αυτοκριτική σκέψη, δεν έχει βγει ώς τώρα έξω από τα όρια της ηπείρου παρά μόνο σε μοναχικές ατομικές περιπτώσεις. Πουθενά αλλού δεν θα βρει κανείς λαούς που αναμετριούνται τόσο αυτοκριτικά, μερικές φορές ώς τον βαθμό της αποδόμησης εδραίων πεποιθήσεων, με το ιστορικό παρελθόν τους. Μπορεί φαινόμενα όπως ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η αποικιοκρατία, ο φασισμός να είναι προϊόντα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά η ιδεολογική κατεδάφισή τους ήρθε από άλλα προϊόντα του ίδιου πολιτισμού.

Η «ενότητα στην πολυμορφία» είναι ένα παλιό σύνθημα των ιδεολόγων της ευρωπαϊκής ενοποίησης, το οποίο μοιάζει να έχει εγκαταλειφθεί, όπως και οι ίδιοι έχουν περάσει στο περιθώριο. Ωστόσο, δεν εκφράζει ευσεβείς πόθους αλλά μια πολύ απτή πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα αρνούνται σήμερα όσοι νοσταλγούν μια «καθαρή» Ευρώπη μονότροπων, ισοθερμικών συνειδήσεων και λειασμένων, προγραμματισμένων συμπεριφορών. Η άλλη, η άναρχη, ατίθαση, απρόβλεπτη, «παγανιστική» Ευρώπη σαν να μην είναι πια επιθυμητή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους αυτής της μεταστροφής. Δεν μπορούμε όμως να προσυπογράψουμε τη γενίκευσή τους σε μια αναπαλαιωμένη ιδεολογία και τα όσα αυτή υπαγορεύει ως πολιτικές επιλογές.

Αυτή η άλλη Ευρώπη κατοικείται από τους βαρβάρους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Σ' εκείνους που θέλουν να τους διώξουν θα θυμίσουμε τη ρήση του σπουδαίου αυστριακού δοκιμιογράφου και αφορισμογράφου Καρλ Κράους: «Ενας πολιτισμός μαραίνεται, όταν φεύγουν από αυτόν οι βάρβαροι».

Το άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ εδώ Οταν φεύγουν οι βάρβαροι

Μαύρα μεσάνυχτα

Η σκηνή αποτυπώνεται σ' ένα βίντεο, ένα ανάμεσα σε πολλά παρόμοια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Βράδυ, σ' έναν δρόμο της γενέθλιας γειτονιάς μου. Πλατεία Αμερικής. Μια ομάδα νεαροί, μαυροντυμένοι, με όψη και θρέψη νύχτας σκοτεινής, έχουν βγει κυνήγι. Κυνήγι μεταναστών. Γύρω τους συγκεντρώνονται περίοικοι, άνθρωποι κανονικοί, γείτονές μου, κάποιοι με ξύλα στα χέρια. Ακούγονται θόρυβοι, βιτρίνες που σπάζουν, πινακίδες που ξηλώνονται. Κάποια στιγμή ένα φως ανάβει ψηλά σ' ένα μπαλκόνι, κάποιος διαμαρτύρεται, φωνάζει «ντροπή». Κανείς δεν παίρνει το μέρος του. Τον γιουχάρουν. Ενας από τους φουσκωτούς τον αποστομώνει με το επιχείρημα «εσένα σε γ... ο Τσίπρας». Το κυνήγι συνεχίζεται. Κάποια στιγμή ένας νεαρός με σκούρο δέρμα εμφανίζεται στο βάθος του δρόμου. Τον παίρνουν στο κατόπι με αλαλαγμούς, κάποιος του φωνάζει «τρέξε», εκείνος χάνεται στα στενά αλαφιασμένος...

Είδα το βίντεο και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στον νου ήταν μια φράση που κάπου είχα διαβάσει να αποδίδεται στον Κέινς, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Πως από τις απώλειες που προκαλεί μια οικονομική κρίση, οι λιγότερο σημαντικές είναι εκείνες που μπορούν να αριθμοποιηθούν ή να αποτιμηθούν σε χρήμα. Οι αληθινά σημαντικές είναι εκείνες που δεν αποτιμώνται. Οι απώλειες σε Πολιτισμό και Ελευθερίες. Τις οποίες απώλειες - έλεγε ο Κέινς - οι άνθρωποι τείνουν να υποτιμούν. Εντρομοι μπροστά στις καθαρά οικονομικού χαρακτήρα καταστροφές που αναστατώνουν τη ζωή τους δεν διακρίνουν την πραγματική, μεγάλη καταστροφή που τους απειλεί.

Ο Κέινς μιλούσε τη δεκαετία του 1930, προφήτευε το επερχόμενο κακό: την κατάρρευση των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, την επικράτηση του αυταρχισμού, τον πολιτιστικό εκβαρβαρισμό και, εν τέλει, τον πόλεμο. Αργότερα, ο ιστορικός Ερικ Χόμπσμπομ βάφτισε εκείνα τα χρόνια «εποχή της καταστροφής». Και δεν εννοούσε την οικονομική καταστροφή που συντελείτο. Αλλά την καταστροφή των αξιών και των θεσμών του φιλελεύθερου πολιτισμού, την πρόοδο και επικράτηση του οποίου οι άνθρωποι ώς τότε θεωρούσαν δεδομένη και αμετάκλητη.

Ολόκληρο το άρθρο του Παύλου Τσίμα εδώ Μαύρα μεσάνυχτα

Ο Γέρων Παστίτσιος και η ελευθερία λόγου

Από μια άποψη, η άσκηση ποινικής δίωξης κατά του 27χρονου που έκανε τη σελίδα στο Facebook για τον «Γέροντα Παστίτσιο» είναι χειρότερη από τις υστερικές αντιδράσεις των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο για την υποτιθέμενη προσβολή στον Μωάμεθ που έκανε μια άτεχνη ταινία ενός Αμερικανού. Φυσικά, οι αντιδράσεις διαφέρουν ως προς τον βαθμό της έντασης, αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την άσκηση βίας ως απάντηση στον λόγο. Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση των μουσουλμάνων η βία ασκήθηκε παρανόμως από τον όχλο, ενώ στην Ελλάδα -αν και (το ξανατονίζουμε) ήταν σαφώς χαμηλότερης έντασης- ασκήθηκε νομίμως από το κράτος. Η σύλληψη κάποιου για οποιοδήποτε αδίκημα είναι άσκηση νόμιμης βίας, αυτής που μονοπωλιακά δώσαμε στο κράτος για να επιτευχθεί η κοινωνική ευταξία.

Συνεπώς, αν απογυμνώσουμε τις δύο καταστάσεις από τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά, θα διαπιστώσουμε την ομοδοξία στον πυρήνα τους. Ο ενοχλητικός για κάποιους λόγος αντιμετωπίστηκε βιαίως, ασχέτως αν στη μία περίπτωση είχαμε οδοφράγματα και πυρπολήσεις αυτοκινήτων και στην άλλη μια απλή σύλληψη. Από την άποψη αυτή η άσκηση παράνομης βίας ασφαλώς είναι κατακριτέα και δείχνει τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας για την ελευθερία του λόγου. Η άσκηση νόμιμης βίας για να αποσιωπηθεί ακόμη και ο κακόγουστος λόγος είναι χειρότερη.

Η «εξυπνάδα» που κυκλοφορεί εγχωρίως για να δικαιολογηθούν οι περιορισμοί της ελευθερολογίας είναι «ναι στην ελευθερία του λόγου, αλλά όχι στην ασυδοσία». Το ερώτημα βέβαια είναι ποιος ξεχωρίζει τον λόγο από την ασυδοσία. Ας μην αναφέρουμε τον Ολυμπιακό που κάποιοι θεωρούν «θρύλο και Θεό». Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και ο Λένιν ο προφήτης του. Θα έπρεπε να τιμωρείται κάθε χλευαστικό σχόλιο εναντίον του;

Ούτε τίθεται θέμα πλειοψηφίας σε ζητήματα θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως είναι η ελευθερία του λόγου. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρχει το επιχείρημα ότι οι Ελληνες είναι Ορθόδοξοι κατά 95% και συνεπώς χλευασμός «των ιερών και οσίων» τους πρέπει να τιμωρείται. Κατ’ αρχάς και στο Πακιστάν πρέπει να υπάρχουν αντίστοιχες πληθυσμιακές αναλογίες. Δεύτερον, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ιησούς για τις απόψεις του τιμωρήθηκε. Δεν του ασκήθηκε η «νόμιμη» της εποχής βία διότι σκότωσε ή έκλεψε. Του επεβλήθη η εσχάτη των ποινών γι’ αυτά που έλεγε, τα οποία κάποιοι θεώρησαν προσβολή του Μωσαϊκού νόμου. Οταν, μάλιστα, η ποινή μπήκε στη δημοκρατική διαδικασία της εποχής, ο όχλος επέλεξε να απελευθερώσει τον Βαραββά και όχι τον Ιησού, ο οποίος απλώς διατύπωνε «απρεπή» για την εποχή ή τις κυρίαρχες αντιλήψεις άποψη.

Σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου δεν ισχύουν τα «ναι μεν αλλά». Ή θα είναι πλήρης ή δεν θα υπάρχει. Οι δυτικές κοινωνίες μετά από πολλές δοκιμές και ανεπίτρεπτα λάθη (π.χ. καταδίκη Σωκράτη, Γαλιλαίου κ.λπ.) κατάλαβαν ότι επειδή ποτέ δεν ξέρουμε εκ των προτέρων αν μια άποψη είναι απλώς προσβλητική ή επαναστατική αποφάσισαν επί της αρχής να τις επιτρέπουν όλες. Στο τέλος, ο χρόνος, ο διάλογος και η ανθρώπινη λογική πνίγουν στη λήθη τις προσβολές και κρατούν τις χρήσιμες απόψεις. Το άλλο επίσης που μένει στην ιστορία είναι οι ανόητες απόπειρες λογοκρισίας, ακόμη και για ασήμαντο λόγο.

το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη εδώ kathimerini.gr - Ο Γέρων Παστίτσιος και η ελευθερία

Το μαρτύριο του Παστίτσιου ή ο βιασμός της λογικής

Η θρησκεία δεν διατηρεί καλές σχέσεις με τη λογική. Ούτε και η λογική με τη θρησκεία. Συχνά η μία ακυρώνει την άλλη. Η λογική ασφυκτιά όταν υπάρχει πίστη και η πίστη ασθενεί συνυπάρχοντας με τη λογική. Στη σύγκρουση αυτή ο νόμος κάνει διακρίσεις. Μπορείς να μηνύσεις αυτόν που προσβάλλει την πίστη σου. Δεν μπορείς να μηνύσεις εκείνον που προσβάλλει τη λογική σου. Η προσβολή των θείων αποτελεί αδίκημα. Η προσβολή της λογικής δεν δύναται καν να στοιχειοθετηθεί. Και επειδή η έννοια της βλασφημίας μπορεί να ανοίξει σαν την αγκάλη της Μεγαλόχαρης, ένας ευσεβής εισαγγελέας έχει τη δυνατότητα να στη φορτώσει στην καμπούρα και να τρέχεις για μερικά χρόνια.

Ένας 27χρονος από την Εύβοια ταλαιπωρείται από αστυνομία και Δικαιοσύνη επειδή διατηρούσε στο Facebook μία σελίδα αφιερωμένη στον «Γέροντα Παστίτσιο». Η στόχευση της σελίδας ήταν εμφανώς σατιρική με αντικείμενο τη δημοφιλία ή, καλύτερα τη λατρεία, προς το πρόσωπο του ιερομόναχου Παϊσιου που απεβίωσε το 1994. Στον Παϊσιο αποδίδεται πλήθος παραινέσεων, προφητειών και παρεμβάσεων, κυρίως απλοϊκής φύσης. Ο λόγος του τροφοδοτεί εκδόσεις βιβλίων και πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού Τύπου. Συχνά δε, γίνονται αναφορές σε πράξεις που θεωρούνται θαυματουργές, τελούμενες έπειτα από οράματα με πρωταγωνιστή τον μοναχό. Υπάρχουν δε δημοσιεύματα για θαύματα που πραγματοποιήθηκαν με τη χρήση χώματος από το μνήμα του. Εδώ θα έκανε θαύματα και ένας εισαγγελέας με κριτική διάθεση απέναντι σε εκδόσεις, εκπομπές και θείες παρεμβάσεις. Είναι δυνατόν να μην εντοπίζουν ούτε μία απόπειρα εξαπάτησης των αφελών; Αλλά και η Δικαιοσύνη με το Ευαγγέλιο κάνει τη δουλειά της. Αν μάλιστα εσείς φτιάξετε μία σελίδα μέσω της οποίας θα ισχυρίζεστε ότι ο λόγος του Παϊσιου στοιχειοθετείται από απλοϊκές σκέψεις που χρησιμοποιούνται από κοινούς απατεώνες, το πιθανότερο είναι να σας μαζέψουν.

Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μία δυτική χώρα στην οποία έγινε άρση τηλεπικοινωνιακού απορρήτου για προσβολή των θείων. Σημειώνεται και ευκρινώς στην ανακοίνωση που εξεδόθη από την αστυνομία μετά τη μεγάλη επιτυχία: «H Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συνέλαβε 27χρονο ημεδαπό για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων, μέσω του Facebook. Ο 27χρονος διαχειριζόταν σελίδα στο Facebook με βλάσφημο και υβριστικό περιεχόμενο για το Γέροντα Παΐσιο και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.» Υπέροχη δεν είναι; Λείπει μόνο μία επικήρυξη από τον κ. Δένδια, στα βήματα του Πακιστανού υπουργού που προσφέρει 100.000 δολάρια για τον ηλίθιο που γύρισε το σκουπίδι με τον Μωάμεθ.

Βέβαια εδώ θα μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί στις αρχές και να ρωτήσει πότε και πώς υπερβαίνει ένας βλάσφημος το όριο της ανοχής. Ποιο είναι το κριτήριο; Η αντίδραση της Χρυσής Αυγής; Ποια θρησκευτική αισθητική ορίζει το μέτρο; Προσμετράται ο όγκος των καταγγελιών ή η δημοφιλία της ιερής μορφής που πλήττεται από το βλάσφημο έργο; Σημειώνω δε, ότι ο Παϊσιος ούτε άγιος είναι, ούτε μνημονεύεται από την Εκκλησία ως μία ιδιαίτερη μορφή της πίστης. Όπως και να έχει, δεν θα έβγαινε άκρη. Θα συζητούσαμε από διαφορετική αφετηρία και διαφορετική δεκαετία. Όσο το αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο παραμένει σε ισχύ, η λογική θα υποχωρεί έναντι της πίστης και η ελευθερία της έκφρασης θα υφίσταται αυθαίρετους περιορισμούς.

Όμως ένα κοσμικό, δυτικό κράτος οφείλει να αντιμετωπίζει τη θρησκεία ως ιδέα. Και οι δημόσιες ιδέες δέχονται κριτική, σάτυρα, απαξίωση και καταξίωση, εξευτελισμό και λατρεία. Υποτίθεται ότι καταργήσαμε το πανεπιστημιακό άσυλο επειδή η ελευθερία της έκφρασης είναι ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό. Ισχύει, αρκεί να μην εμπαίζεις τον Παϊσιο. Στη συνέχεια θα προστεθούν και άλλα.

Μόλις έγινε γνωστή η σύλληψη του «Παστίτσιου», οι καινούργιες σελίδες στο Facebook εμφανίστηκαν όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Ο Παστίτσιος αναστήθηκε σε πέντε-έξι από αυτές. Εμφανίστηκε ο Παρίσιος και μία σειρά από γέροντες που, πιθανότατα, έχουν έδρα στο εξωτερικό. Τι θα κάνουν οι αρχές; Θα αρχίσουν αλληλογραφία με την Ιντερπόλ για τις βλάσφημες σελίδες που προσβάλλουν τον Παϊσιο και την Ορθοδοξία; Πώς θα αντιμετωπίσουν το πολλαπλό σοκ που υφίσταται το χριστεπώνυμο πλήθος; Υποθέτω με μέτρα. Με αποφασιστικά μέτρα. Διότι όπως μου είπε ένας μαθητής του Παστίτσιου, ο γέροντας έλεγε ότι η καλή η μπεσαμέλ δένει μόνο με χειροπέδες.

Το μαρτύριο του Παστίτσιου | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος λοιπόν. Οι ταξιτζήδες αγκαλιά με τους καθηγητές. Οι εισαγγελείς με τους δημοσιογράφους. Οι εφοριακοί με τους εμπόρους. Οι γιατροί με τους σιδηροδρομικούς. Οι φαρμακοποιοί με τους σκουπιδιάρηδες. Οι δήμαρχοι με τους αστυνομικούς. «Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με ένα χίπι, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και  η παρθένα με τον σατανά» που λέει και ο Σαββόπουλος. Γιατί μην μου πείτε ότι για εσάς είναι απολύτως φυσικό να κατεβαίνουν στην ίδια πορεία οι άνεργοι και οι καταστηματάρχες. Οι εργάτες και οι επιχειρηματίες. Διεκδικώντας από ποιόν τι; Ίσως από εδώ θα έπρεπε να ξεκινήσει η κουβέντα. Ποιος θα μας δώσει αυτά που διεκδικούμε;

Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια είναι γραμμένο ένα σύνθημα: «Παιδιά μην πίνετε ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους». Το ίδιο ισχύει και με τα ευρώ (μας). Το ίδιο ισχύει και με τις συντάξεις (μας). Το ίδιο ισχύει και με τα επιδόματα (μας). Απλώς δεν φτάνουν για όλους. Τόσο απλό. Και αφού δεν υπάρχουν πλέον δανειστές διατεθειμένοι να μας δανείσουν πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι, πόσοι και πόσα θα παίρνουν. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τους περισσότερους δικαστές στον δυτικό κόσμο (και με τους καλύτερους μισθούς), παράλληλα να έχουμε τους διπλάσιους γιατρούς από όσους έχει η Αγγλία (και με τα περισσότερα φακελάκια) και να θέλουμε να μείνουν ανέγγιχτες οι συντάξεις. Δεν μπορούμε να έχουμε δημοσίους και δημοτικούς υπαλλήλους αργόμισθους και την δουλειά να την βγάζουν οι έκτακτοι και οι αναπληρωτές.

Η Ελλάδα πέρασε 50 χρόνια (ίσως και 80) που αντάμειβε τα «παιδιά» της ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν στην εξουσία. Οι καρδιτσιώτες μπήκαν σωρηδόν στη Βουλή όταν πρόεδρος της, έγινε ένας Καρδιτσιώτης. Ο επόμενος πρόεδρος ήταν από την Καστοριά και το Ίδρυμα της Βουλής έχτισε ξενοδοχείο στην κορυφή του Γράμμου (στην κορυφή που είναι στη Καστοριά, όχι στην άλλη που είναι στα Ιωάννινα). (Επιμένω με τους προέδρους της Βουλής γιατί είναι στην επικαιρότητα το αξίωμα). Έτσι μοιράζονταν τα επιδόματα, έτσι χαραζόταν η αναπτυξιακή πολιτική. «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» έλεγε ο Μαρξ και εμείς το κάναμε εν συντομία «ο καθένας για πάρτη του και ανάλογα με τα κονέ του». Και έτσι φτάσαμε οι δάσκαλοι να παίρνουν 650ε και οι (απόφοιτοι γυμνασίου) υπάλληλοι των «οργανισμών» 2.000ε. Έτσι γέμισε «τυφλούς» η Ζάκυνθος και «αναπήρους» το Ηράκλειο. Έτσι γέμισαν τα ράφια των εισαγωγών και άδειασαν τα φορτηγά των εξαγωγών.

Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν (!), τώρα τι κάνουμε; Ή για να το θέσω ευθέως για πόσο καιρό ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από τα μνημόνια, την Μέρκελ και το ΔΝΤ «διεκδικώντας» όλοι, όλα και «συμπαραστεκόμενοι» όλοι σε όλους. «Ο Γερμανός κατακτητής όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα, το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να διαλύσει…», ενθυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιωτόπουλος (και όχι ο υπουργός εθνικής Αντίστασης Φωτόπουλος). «Να απελάσουμε τώρα τους τροϊκανούς» ζητούν «ενωμένοι» μπλε και κόκκινοι συνδικαλιστές  (ανάμεσα τους και αυτοί που κάποτε φώναζαν «Η ΔΑΚΕ ψηφίζει Καραμανλή»). Αρκούν λοιπόν αυτές οι υπερκομματικές μπαρούφες για να θρέψουν τους 1.000 ανθρώπους που χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους (οι άνεργοι πια είναι όσοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι - 1.100.000!). Πόσο καιρό ακόμη αυτοί που υποφέρουν θα ανέχονται να βλέπουν αυτούς που κάνουν πως υποφέρουν; Οι φοροφυγάδες είναι «εξαθλιωμένοι που πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν» που λένε ορισμένοι πολιτικοί ή είναι αυτοί που ζουν εις βάρος των εξαθλιωμένων. Και χωράνε όλοι τελικά σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε ένα «κίνημα»; Αυτοί που προασπίζονται ένα μηνιαίο εισόδημα 15.000ε με αυτούς που αγωνιούν για ένα ετήσιο εισόδημα 7.000ε; Αυτοί που έχουν επαγγελματικές περιουσίες 500.000ε με αυτούς που έχουν μόνο τα χέρια τους και το μυαλό τους; Χωρούν όλοι αυτοί μαζί, στους ίδιους δρόμους; Ή «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», που λέει (πάλι!) ο Σαββόπουλος, γιατί «πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές».

Το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη δημοσιεύτηκε εδώ Δεν φτάνουν για όλους | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

The Untouchables

Γνωστή πανελίστρια κουτσομπολίστικων εκπομπών προσελήφθη ως σύμβουλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Καμία έκπληξη. Η χώρα κινείται μεταξύ φάρσας και τραγωδίας. Το κομματικό κράτος συνεχίζει τη λειτουργία του σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν το μάρμαρο και η ομάδα εξουσίας μοιράζει θέσεις και προστασία.

Οι φοροφυγάδες εξακολουθούν να καλύπτονται από το πολιτικό σύστημα που εμπνέεται νέους κεφαλικούς φόρους. Καμία συζήτηση για το αν πρέπει να πάμε επιτέλους σε δίκαια, όχι οριζόντια, μέτρα, μήπως δηλαδή ήρθε η ώρα να πληρώσουν αυτοί που έχουν και μένουν άθικτοι από την κρίση.

Με όρους κοινής λογικής δεν μπορεί να απαντήσει κανείς στο ερώτημα γιατί δεν γίνονται σήμερα, όχι αύριο, διασταυρώσεις ανάμεσα στα δηλωθέντα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία (κινητά και ακίνητα) φυσικών προσώπων ώστε να αναγκαστούν να καταβάλουν αυτό που οφείλουν οι εύποροι που εμφανίζονται ως πένητες.

Στη Γαλλία ξέρουν ποιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας. Είναι ο κ. Louis Vuitton, Μπερνάρ Αρνό, ο οποίος βρέθηκε στο στόχαστρο επειδή προειδοποίησε ότι θα πάρει τη βελγική υπηκοότητα για να αποφύγει τον βαρύ φόρο που θα του επιβάλει η κυβέρνηση Ολάντ. Του επιτέθηκε η Liberation, αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, η συζήτηση συνεχίζεται.

Εδώ ποιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος; Με βάση τα στοιχεία του ΥΠΟΙΚΟ υπάρχουν μόνο 14 φορολογικές δηλώσεις στις οποίες καταγράφεται οικογενειακό εισόδημα 500.000 ευρώ. Και όσοι δηλώνουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα άνω των 77.000 ευρώ είναι μόλις 2800. Αρκεί μια βόλτα στα ακριβά προάστια, στα κοσμικά νησιά και στις μαρίνες για να διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι τελευταίες έρευνες που είδαν το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι οι φόροι που δεν πήρε το δημόσιο από τους ελεύθερους επαγγελματίες το τελευταίο έτος είναι 12 δις ευρώ, ποσό που ξεπερνά το νέο πακέτο από την έγκριση του οποίου εξαρτάται η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας.

Ζούμε, λοιπόν, σε μια χώρα χωρίς πλούσιους. Δεν πληρώνουν φόρους οικεία βουλήσει με τον ισχυρισμό ότι το κράτος θα σπαταλήσει τα λεφτά τους σε πελατειακούς διορισμούς. Δεν αναγκάζονται να πληρώσουν, γιατί δεν τους βρίσκουν. Δεν τους βρίσκουν, γιατί δεν τους ψάχνουν. Δεν τους ψάχνουν γιατί είναι φίλοι, συνδαιτημόνες, σπόνσορες, δυνάμει σπόνσορες.

Δεν πιέζονται να τους ψάξουν γιατί το συλλογικό αξιακό μας σύστημα είναι ανάπηρο, ένας υπάλληλος ΔΕΚΟ απόφοιτος Λυκείου αμείβεται καλύτερα από τον νοσοκομειακό γιατρό και ο κλητήρας του ΥΠΟΙΚΟ από τον δάσκαλο.

Έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς που η επόμενη έφοδος θα γίνει στις τσέπες των ίδιων. Οι Untouchables μας χαιρετούν.

Το άρθρο της Αγγελικής Σπανού δημοσιεύτηκε εδώ city news and voices - The Untouchables | www.athensvoice.gr

φθινόπωρο

Το κόκκινο της έντασης, του πάθους και της ζωής,
τελευταίο σκίρτημα του ξεραμένου φύλλου
ύστατη αποθέωση του κάλλους και της ηδονής των αισθήσεων.

Και τα ματόκλαδά τους, κύριε;

Ακόμη και οι γλωσσαμύντορες έχουν ρίξει χαμηλά τον πήχη στην πτωχευμένη χώρα. Παλιότερα σφάζονταν για κλίσεις, υποτακτικές, χρονικές αυξήσεις, υπογεγραμμένες και υπερσυντέλικους, ενώ σήμερα έχουν καταντήσει να καίνε βιβλία για εφτά ψωροφωνήεντα που θέλουν, λέει, να τα περικόψουν και να τα κάνουν πέντε. Ούτε προϋπολογισμός δήμων και κοινοτήτων να ήταν. Και πήραν, λέει, δυο - τρεις απ' αυτούς το καινούργιο βιβλίο της Γραμματικής της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού και περίμεναν υπομονετικά, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, να ακουστεί το «δι' ευχών» στο προαύλιο του Πειραματικού στη Σκουφά και μετά το έσκισαν επιδεικτικά. Κι ήταν ωραίο το θέαμα των ηρώων της γλωσσολογίας που ξέσκιζαν το ψέμα για να λάμψει η αλήθεια. Ηταν και μια κυρία με δυνατή φωνή που ζητούσε την προσοχή των παρισταμένων. Ηταν γενικά φυσιογνωμίες απ' αυτές που εμπνέουν τα παιδιά, ντυμένες και χτενισμένες σαν ήρωες του Γιάννη Μαρή.

Αν και πολύ φοβάμαι πως τα παιδιά θα μπερδεύτηκαν και θα αναρωτήθηκαν τι τους έπιασε και σκίζουν τα βιβλία στην αρχή της χρονιάς, αφού τα βιβλία είναι για να τα σκίζεις στο τέλος. Κι είναι κρίμα που δεν τους δόθηκε ο λόγος για να αναπτύξουν τις γλωσσολογικές τους απόψεις στη γλώσσα που αυτοί ξέρουν, με τα εφτά φωνήεντα και όχι με τα πέντε - και μη μου πείτε ότι οι φθόγγοι είναι πέντε και τα φωνήεντα είναι εφτά διότι το γνωρίζω. Φαίνεται όμως πως δεν υπήρχε χρόνος για να τους δοθεί ο λόγος. Διότι ενώ αυτοί ξέσκιζαν με μίσος το βιβλίο της Γραμματικής, έτσι για να δείξουν στα παιδιά ποια είναι η αξία του βιβλίου γενικώς, από το μεγάφωνο οι άνθρωποι που πρόκειται να διδάξουν το ίδιο αυτό βιβλίο στα παιδιά ανακοίνωναν πως θα καθυστερήσει μερικές ημέρες η εκμάθηση των πέντε φωνηέντων διότι θα κατέβουν σε απεργία. Και ως γνωστόν το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, μη σας ξεγελάει που δεν γίνεται αγιασμός, ιερότερο ακόμη δε όταν πρόκειται για την παιδεία, για τη σχέση δασκάλου και μαθητή. Σχέση την οποία κανείς δεν μπορεί να αξιολογήσει διότι, όπως είχα ακούσει δάσκαλο συνδικαλιστή να δηλώνει στα σοβαρά, η σχέση αυτή αξιολογείται και επιβραβεύεται καθημερινά από τα ματάκια των παιδιών που τον κοιτούν μες στην τάξη. Και τα ματόκλαδά τους, κύριε;

Ας σοβαρευτούμε όμως λίγο γιατί το θέμα είναι σοβαρό. Και οφείλουμε να επισημαίνουμε τα θετικά όπως στηλιτεύουμε τα αρνητικά - αυτό τρελαίνομαι να το ακούω, ιδιαίτερα όταν μιλάει υπουργός. Οφείλουμε λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι φέτος τα βιβλία παρεδόθησαν εγκαίρως και - αν εξαιρέσουμε την υπόθεση του Πειραματικού - μέχρι στιγμής δεν έχουν σημειωθεί άλλες καταστροφές. Αν δεν είχαν παραδοθεί εγκαίρως, μπορεί να είχε αποφευχθεί και η ιστορία στο Πειραματικό, όμως το υπουργείο, και καλά κάνει, έχει προτεραιότητες.

Ολα αυτά για να επισημάνω ότι, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, φαίνεται ότι έχουν εμφανιστεί τα πρώτα δείγματα ανάπτυξης. Με την Τριτοβάθμια υπάρχουν μερικά προβληματάκια ακόμη, όμως αν αφήσουμε τους πρυτάνεις να συνεχίσουν το επιστημονικό τους έργο, είμαι βέβαιος πως θα λυθούν κι αυτά.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΟΔΙΕΥΤΗΚΕ ΕΔΩ [Ανορθόδοξα] Και τα ματόκλαδά τους, κύριε;

Αφγανιστάν: Πρώτη μέρα στο σχολείο

Δείτε και άλλες εξαιρετικές φωτογραφίες για την έναρξη της σχολικής χρονιάς στο Αφγανιστάν εδώ Αφγανιστάν: Πρώτη μέρα στο σχολείο | ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | Protagon

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Το 1912, τέτοιες μέρες, τα ελληνόπουλα του δημοτικού έβαζαν ένα τετράδιο σε ένα ζεμπίλι, σε ένα ταγάρι ή στα χέρια τους και ξεκινούσαν για τα σχολεία πού άνοιγαν. Οι πατεράδες τους έλειπαν από μήνες στο μέτωπο και κάποια από αυτά είχαν πάρει ήδη την είδηση ότι δεν θα τους ξαναδούν. Τα σχολεία, παγωμένα κτίρια με υποτυπώδη εξοπλισμό, μονοθέσια, τετραθέσια, λίγα εξαθέσια. Ένας δάσκαλος για πολλές τάξεις ταυτοχρόνως. Μάζευαν τις γνώσεις και τις κουβαλούσαν πίσω περπατώντας πολλές φορές χιλιόμετρα, με όλες τις καιρικές συνθήκες, επιστρέφοντας σε σπίτια που τα ζέσταινε ένα μαγκάλι, τα φώτιζαν 2 λύχνοι και τα πότιζε νερό από την στέρνα. Οι οικογένειες τις περισσότερες φορές μεγάλες και στερημένες-τα παιδιά ζούσαν, διάβαζαν και κοιμόντουσαν ο ένας πάνω στον άλλον. Οι Έλληνες φτωχοί, το κράτος φτωχό και μικρό, διέθετε τότε τους πόρους του για να πάει την Ελλάδα από την Θεσσαλία στη Θράκη. Τα τυχερά από τα παιδιά της πρώτης δημοτικού μάθαιναν γράμματα στο γυμνάσιο όταν υποδέχτηκαν τους πατεράδες στο σπίτι.

Το 1922, τέτοιες μέρες, τα παιδιά συννεφιασμένα από τις ειδήσεις που άκουγαν από τους μεγάλους, ξεκινούσαν τα ίδια χιλιόμετρα για τα μονοθέσια σχολεία. Λίγο καιρό μετά επέστρεφαν πάλι λίγοι από τους πατεράδες, αυτήν τη φορά συντροφιά με τη δυστυχία 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων που τα επόμενα χρόνια την μοιράστηκαν μαζί τους, μαζί με τις σχολικές αίθουσες και το κατεστραμμένο κράτος. Το κράτος που τους παρείχε ό,τι τους παρείχε για να μαθαίνουν στο μεταξύ γράμματα, παρέα με τους νέους συνομηλίκους τους που τους αντιμετώπισαν στην αρχή σαν τους Αλβανούς 80 χρόνια αργότερα.

Το 1936 τη διαδρομή για την πρώτη μέρα του σχολείου την πλάκωνε ό τρόμος που είχε απλωθεί στην Ελλάδα-πολλοί γονείς έλειπαν πάλι, κυνηγημένοι από το καθεστώς που είχε επιβληθεί ένα μήνα νωρίτερα. Στο φόβο είχε προστεθεί και η διχόνοια μεταξύ τους-κάποιοι άλλοι γονείς κατέδιδαν τους δικούς τους. Θέλοντας ή μη έντυσαν τα περισσότερα φασιστικές στολές και πρόσθεσαν στον ζόφο την πρόωρη στρατιωτική πειθαρχία. Τα παιδιά συνέχισαν να μαθαίνουν γράμματα.

Το 1940 ο τρόμος που τα συνόδευε στην πρώτη μέρα του σχολείου γιγαντώθηκε. Όταν βάδιζαν τα χιλιόμετρα ηχούσαν στα αυτιά τους οι οιμωγές των μανάδων – όλοι ήξεραν τι σήμαινε ο τορπιλισμός της Έλλης λίγες βδομάδες νωρίτερα. Λίγες βδομάδες αργότερα μια νέα φουρνιά φρέσκων μαθητών αποχαιρετούσε τους πατεράδες (πολλοί απ΄ αυτούς ήσαν οι μαθητές του ΄12) που ξεκινούσαν να συναντήσουν τον θάνατο. Τον θάνατο που τον έμαθαν καλά και τα ίδια τα επόμενα χρόνια. Συνέχισαν να μαθαίνουν γράμματα ξεκινώντας από απορφανισμένα σπίτια που τα συντηρούσαν λίγα χαρούπια, περπατώντας ανάμεσα σε Γερμανούς στρατιώτες έτοιμους να πυροβολήσουν με το παραμικρό και σε απισχνασμένα πτώματα τον χειμώνα του 43. Δεν σταμάτησαν να πηγαίνουν στο σχολείο ούτε όταν έπρεπε να περπατήσουν ανάμεσα σε εμφύλια πυρά, ούτε όταν για πολλά χρόνια χωρίστηκαν οι γονείς τους με μίσος θανάσιμο-στα ίδια σχολεία της επαρχίας και της πόλης τα παιδιά των εκτοπισμένων και τα παιδιά των χαφιέδων.

Το 1967 ξεκίνησαν τη χρονιά με έναν διάχυτο βουβό φόβο. Κάποιοι γονείς είχαν χάσει την ελευθερία τους, οι περισσότεροι την αξιοπρέπειά τους. Τα παιδιά καταλάβαιναν ότι ζούσαν σε μιά περίοδο σιωπής, απειλής και ανελευθερίας που δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν αλλά ούτε να ξεφύγουν από αυτήν. Οι κουβέντες χαμηλόφωνες και επιφυλακτικές, ρωτούσαν και δεν έπαιρναν απαντήσεις και η ανασφάλειά τους μεγάλωνε. Ο φόβος μεταδιδόταν στις οικογένειες και τα σχολεία σαν ενδημική νόσος και ασφαλούσαν νοσούσαν και τα ίδια. Αλλά συνέχισαν να μαθαίνουν γράμματα.

Όλες αυτές οι γενιές είναι οι πολίτες που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ. Που γέννησαν επιστήμονες, καλλιτέχνες, ποιητές, λογοτέχνες, επιχειρηματίες, μεγάλου βεληνεκούς, και χάρισαν στην πατρίδα περιόδους λάμψης, οικονομικής ανάπτυξης και πνευματικής ανάτασης. Και φυσικά γέννησαν και την άλλη όψη της κοινωνίας μας, την στερημένη και συμπλεγματική. Αλλά τις δεκαετίες του ταραγμένου 20ου αιώνα η πρόοδος που συντελέστηκε είναι αδιαμφισβήτητη και βασίστηκε σε Έλληνες που όταν ξεκινούσαν το σχολείο τους θεωρούσαν καταραμένες γενιές.

Είναι άδικο και ανιστόρητο να φορτώνουμε τα παιδιά που ξεκίνησαν χτές την πρώτη δημοτικού με ενήλικους φόβους. Είναι μεμψίμοιρο και κοντόφθαλμο να προδικάζουμε την ανεξίτηλη σφραγίδα της κρίσης στις τρυφερές τους υπάρξεις. Αγνοούμε την δική τους άγραφη δυναμική. Τα παιδιά μας ξεκινούν τη ζωή τους σε δύσκολη εποχή σε σύγκριση με τις μεταπολιτευτικές, σε ευκολότερη σε σύγκριση με τις προχουντικές. Είναι απλώς η δική τους εποχή. Υπονομευμένη από τις προηγούμενες γενιές, όμως λιγότερο από ό,τι στις εποχές που έρρεε αίμα. Τα περισσότερα από αυτά θα κρυώσουν τον φετεινό χειμώνα περισσότερο από άλλους, θα στερηθούν ανέσεις που είχαν στο παρελθόν, θα αργήσουν να αντικαταστήσουν το κινητό τους, θα κάνουν λιγότερα φροντιστήρια, θα διασκεδάσουν πιο περιορισμένα αλλά στο τέλος θα κάνουν αυτά που έκαναν και τα συνομήλικα τους τις παλαιότερες δεκαετίες. Θα πάνε την Ελλάδα πιο μπροστά με τον δικό τους τρόπο που εμείς δεν ξέρουμε τώρα.

Γιατί τα παιδιά πολύ περισσότερο από το να ενσαρκώνουν την απελπισία μας για την κοινωνία που τους δίνουμε, προσωποποιούν την ελπίδα μας για την κοινωνία που θα μας δώσουν. Πολύ περισσότερο από το  παρόν μας, περιέχονται στο μέλλον τους. Πολύ περισσότερο από τους φόβους και τις τύψεις μας σημαδεύονται από τις άγνωστες δυνάμεις τους και τα όνειρά τους. Πολύ περισσότερο από παιδιά μας είναι οι εαυτοί τους.

Το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη δημοσιεύτηκε εδώ Πρώτη μέρα στο σχολείο | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Ο μαθητής - φοιτητής

Αν ο 12χρονος Χαβιέ Γκόρντον-Μπράουν ζούσε στην Ελλάδα, χθες το πρωί κατά πάσα πιθανότητα θα βρισκόταν στο σχολείο του για να παραστεί στον καθιερωμένο ετήσιο Αγιασμό και στη συνέχεια να παρακολουθήσει το πρώτο του μάθημα στην Α’ τάξη του Γυμνασίου. Ζώντας όμως στη Βρετανία, ο Χαβιέ κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, πέρα από το να πάει στο σχολείο, να εξασκηθεί στο κλαρινέτο, στο πιάνο και στο βιολί, να παρακολουθεί τα μαθήματα τριών ξένων γλωσσών και να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, πρέπει να πάει και στο... πανεπιστήμιο. Ο χαμογελαστός πιτσιρικάς θεωρείται διάνοια στα Μαθηματικά. Προτού γίνει 4 ετών γνώριζε την προπαίδεια και μπορούσε να εκτελέσει αριθμητικές πράξεις με διψήφιους αριθμούς ενώ στην ηλικία των 10 ετών κατείχε ήδη το αντίστοιχο βρετανικό απολυτήριο Λυκείου. Εδώ και μερικές ημέρες ο Χαβιέ είναι και ο νεότερος φοιτητής της Βρετανίας, καθώς πρόσφατα εγγράφηκε στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Παρότι που στο τμήμα του είναι από τους ευφυέστερους, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, στα μαθήματα είναι υποχρεωμένος να πηγαίνει συνοδευόμενος από τη μητέρα ή τον πατέρα του.
το άρθρο αντλήθηκε από εδώ Κλικ - Φωτορεπορτάζ

Μαθητές κυριαρχημένοι

Η απεργία των δασκάλων έχει ταξικό χαρακτήρα. Δεν εννοούμε ότι έχουν ταξική συνείδηση πιο οξυμένη από των άλλων απεργών. Οι δάσκαλοι κάνουν ζημιά στα παιδιά με συγκεκριμένη ταξική προέλευση, κάνουν ζημιά στους κοινωνικά αδύνατους. Και όταν λέμε πιο αδύνατους δεν εννοούμε μόνο τα λεφτά αλλά όλο το πακέτο, δηλαδή στα παιδιά που δεν έχουν γονείς επιστήμονες ή κουλτουριάρηδες οι οποίοι θα δώσουν ερεθίσματα. Τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων βασίζονται πολύ περισσότερο στον δάσκαλο από όσο τα παιδιά της κυρίαρχης τάξης τα οποία τα οποία έχουν πλεονέκτημα στο πολιτισμικό κεφάλαιο και στα υλικά εφόδια. Ο δάσκαλος που απεργεί τις πρώτες ημέρες της σχολικής χρονιάς αναπαράγει το μοντέλο των κοινωνικών ανισοτήτων. Τα παιδάκια πάνε να μπουν σε μια σειρά αλλά έρχονται αντιμέτωπα με την άρνηση, την ανακατωσούρα την ακύρωση του σχολικού προγράμματος.

Οι δάσκαλοι λένε ότι απεργούν για ένα καλύτερο μέλλον των μαθητών τους. Λένε ότι απεργούν επειδή στα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο για το καλοριφέρ, γιατί υπάρχουν τα περίφημα «κενά» (τάξεις χωρίς διδάσκοντες) γιατί οι μισθοί τους μειώθηκαν τόσο ώστε ο πρωτοδιόριστος να εισπράττει 640 ευρώ. Το βέβαιον είναι ότι μια απεργία δεν φέρνει τη θέρμανση και η διαρκής αντιπαράθεση με το υπουργείο δεν γεμίζει τα κενά. Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι βλέπουν πάντα απέναντί τους έναν εχθρό, που ενσαρκώνεται σε υπουργό Παιδείας. Επιδίδονται κάθε χρόνο στον ίδιο καυγά για τους διορισμούς. Ας προτείνουν εκείνοι μια λύση για την διάθεση του προσωπικού: οι διορισμένοι είναι υπεραρκετοί, ας αναλάβουν οι ομοσπονδίες να κάνουν τις διευθετήσεις. Είναι ανήθικο να σπέρνουν τον πανικό σε μαθητές και γονείς κάθε χρόνο: λένε τώρα ότι λείπουν 6.000 δάσκαλοι και 7.000 άτομα άλλων ειδικοτήτων από τα ολοήμερα σχολεία. Αν όντως τόσες χιλιάδες υπάλληλοι απουσιάζουν αιφνιδιαστικά από το πόστο τους είναι πρόβλημα του σιναφιού και όχι της πολιτικής ηγεσίας εκτός κι αν καταγράφονται φαινόμενα μαζικής εγκυμοσύνης.    

Υπάρχει λόγος που γινόμαστε κακόπιστοι απέναντι στους δασκάλους. Εχουν πάει για δουλειά εδώ και 10 ημέρες, για τις διοικητικές υποχρεώσεις τους. Προγραμμάτισαν την απεργία μόλις τα παιδιά έκαναν τον αγιασμό δηλαδή τα χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης. Εφόσον αδυνατούν να βρουν άλλη μορφή αγώνα πλην της αποχής από τα καθήκοντα θα μπορούσαν να απεργήσουν από την ημέρα που ξεκίνησαν την υπηρεσία μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Οι πιο φανατικοί θα μπορούσαν να θυσιάσουν τον έναν από τους δυο μήνες θερινών διακοπών σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Επέλεξαν όμως την αντικοινωνική αντίδραση_ και δεν αναφερόμαστε στην αναστάτωση για τους εργαζόμενους γονείς που δεν ξέρουν που να τα πάνε τα παιδιά τους. (Κι εδώ βέβαια υπάρχει η ταξική παράμετρος γιατί οι έχοντες οικιακό προσωπικό δεν προβληματίζονται). Μιλάμε για την στέρηση του αγαθού της εκπαίδευσης.  

Οι δάσκαλοι διαμαρτύρονται για την εξαθλίωση των δημοσίων υπαλλήλων πλην όμως δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε ως υπαλλήλους. Δεν πατάνε σφραγίδες σε κάποιο γραφείο, δεν μετράνε χρήματα πίσω από κάποιο γκισέ. Είναι ειδική κατηγορία εργαζομένων και οι επιλογές τους είναι καθοριστικές για τη ζωή των μαθητών τους. Μπορούν να τους εμπνεύσουν, να τους ανοίξουν τους ορίζοντες, να τους ανοίξουν τα μυαλά. Μπορούν επίσης να τους αφήσουν ξύλα απελέκητα. Είναι ξεκάθαρο ποια από τις δυο στάσεις είναι προοδευτική και ποια συντηρητική.

Το άρθρο αντλήθηκε από εδώ ΤΟ ΒΗΜΑ - Μαθητές κυριαρχημένοι - γνώμες

Πίσω στα θρανία

Μακάρι να' μαστε Αργεντινή;

Από παιδί με μάγευαν τα μακρινά ταξίδια/ σε μέρη που στα όνειρα είχα μονάχα δει/ γιαυτό κι εγώ μπαρκάρισα μια νύχτα σ ένα τρένο/ πέρασα από τη Λάρισα και βγήκα Αργεντινή»....

Είναι ένα ωραίο τραγούδι του Γιώργου Ανδρέου, που τραγουδά η Τσαλιγοπούλου. Αρζεντίνα. Το θυμάμαι, κάθε φορά που ανοίγει η συζήτηση περί Αργεντινής και αρχίζουν οι συγκρίσεις της μοίρας της με της Ελλάδας την μοίρα. Κάθε φορά, τόσες αμέτρητες φορές, από την αρχή του δράματος, από τότε που τρόϊκες και ΔΝΤ μπήκαν στην ζωή μας, που κάποιος λέει «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», θα ήταν καλύτερα να είχαμε χρεοκοπήσει, να είχαμε γυρίσει στην δραχμή.
Η Αργεντινή αυτών των συζητήσεων μικρή σχέση έχει, συνήθως, με την αληθινή χώρα και τα αληθινά της πάθη. Μοιάζει περισσότερο με την φανταστική χώρα του τραγουδιού. Όπου φθάνει κανείς με τρένο. Μέσω Λάρισας...

Δεν έχω διάθεση να εκμεταλλευτώ ένα lapsus linguae του Αλέξη Τσίπρα για να τον κακίσω. Μα επειδή εκείνο το «μακάρι» του απηχεί μια άποψη που συστηματικά και επιτηδείως διακινείται, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας δύο-τρία πράγματα που εγώ κατάλαβα- κι ελπίζω να κατάλαβα σωστά- για την Αργεντινή. Όχι για εκείνη που τραγουδά η Ελενίτσα, «μια χώρα μαγική με παραλία εξωτική». Αλλά εκείνη στην οποία ταξίδεψα, εκείνη για την οποία συζήτησα με πολλούς- από ακτιβιστές της αριστεράς ή συνδικαλιστές που οργάνωσαν την αυτοδιαχείριση εγκαταλελειμμένων εργοστασίων έως τον υπεύθυνο του μοιραίου προγράμματος του ΔΝΤ για την Αργεντινή ή τον Ντομίνγκο Καβάγιο, τον υπουργό οικονομικών, στα χέρια του οποίου ναυάγησε η χώρα.

1.- Ό,τι συνέβη στην Αργεντινή δεν συνέβη εκουσίως. Δεν ήταν επιλογή κάποιας πολιτικής δύναμης η επιλογή της χρεοκοπίας. Ό,τι συνέβη, συνέβη επειδή το ΔΝΤ, με εγκληματικό κυνισμό, αποφάσισε να βγάλει την Αργεντινή από την πρίζα. Τον Δεκέμβριο του 2001, το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι αποσύρει την αποστολή του από το Μπουένος Άυρες και δεν θα εκταμιεύσει την επόμενη δόση του προγράμματος, μέχρι να ληφθούν επιπλέον μέτρα λιτότητας. Πέρασαν λίγες ώρες πριν οι πολίτες χυμήξουν στις τράπεζες, λίγες μέρες, πριν η χώρα κυλήσει στην άβυσσο.

2.- Η Αργεντινή δεν πέρασε απλώς «μια μεγάλη δυσκολία». Έζησε έναν εφιάλτη, που κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα ευχόταν να ζήσει. Με την ψυχρή γλώσσα των αριθμών (μείωση εθνικού εισοδήματος, αύξηση ανεργίας) η Ελλάδα σήμερα δεν απέχει πολύ από την Αργεντινή του 2002. Κάποιοι στατιστικοί δείκτες, μάλιστα, είναι για εμάς χειρότεροι. Αλλά οι αριθμοί δεν περιγράφουν την αλήθεια μιας χώρας, όπου τον Οκτώβριο του 2002, ένα χρόνο μετά, το 60% του πληθυσμού βρέθηκε να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και το 24% σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χωρίς απολύτως κανένα πόρο. Μιας χώρας, όπου παιδιά πέθαιναν καθημερινά από υποσιτισμό, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής είχε σχεδόν μηδενιστεί και μαζί είχαν εκμηδενιστεί και οι περιουσίες των ανθρώπων της μεσαίας τάξης. Και όπου οι νέοι με αργεντίνικο διαβατήριο στα χέρια έβλεπαν τα σύνορα κλειστά. Ας το πω ξανά: φανταστείτε την σκηνή, όπου ένα φορτηγό που κουβάλαγε μοσχάρια ανατρέπεται έξω από το Ροζάριο και οι άνθρωποι των γύρω χωριών ορμούν με κουζινομάχαιρα, μπαλτάδες και πριόνια και κόβουν κομμάτια από τα ζωντανά, χυμένα στην άσφαλτο ζώα και κουβαλούν τα κομμάτια σπίτι...

3.- Η Αργεντινή πράγματι στάθηκε στα πόδια της και οι πολίτες της ανέκτησαν ένα αίσθημα αξιοπρέπειας. Η Αργεντινή αποσυνέδεσε το νόμσιμά της, το πέσο, από την σταθερή ισοτιμία με το δολάριο και έπαψε μονομερώς να εξυπηρετεί το χρέος της. Το νόμισμα υποτιμήθηκε 300%! «Το τσιγάρο που άναψα όταν άρχισα να γράφω αυτό το άρθρο έχει διπλάσια τιμή, τώρα που το τελειώνω», έγραφε ένας αργεντίνος επιφυλλιδογράφος. Αλλά και η ανάκαμψη ήταν πολύ γρήγορη. Η χώρα, βέβαια, είναι ακόμη εκτός διεθνούς δανεισμού και το επίπεδο διαβίωσης δεν έχει φθάσει ακόμη τα προ κρίσης επίπεδα. Αλλά, χωρίς αμφιβολία, η χώρα στάθηκε στα πόδια της, σχετικά γρήγορα. Θα μπορούσε η Ελλάδα να κάνει το ίδιο; Πριν απαντήσετε, σκεφθείτε δύο παράγοντες. Πρώτον, ότι είναι άλλο πράγμα να υποτιμήσεις ένα νόμισμα που ήδη υπάρχει και τελείως άλλο πράγμα, με ασύγκριτα χειρότερες επιπτώσεις, να εγκαταλείψεις τρέχοντας ένα νόμισμα για ένα άλλο. Και δεύτερον, η ανάκαμψη της Αργεντινής στηρίχτηκε στην έκρηξη των εξαγωγών της, που ωφελήθηκαν από την υποτίμηση αλλά κυρίως από την εκτίναξη των διεθνών τιμών της σόγιας και των άλλων αγαθών που η Αργεντινή (μια χώρα που στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν μια από τις 10 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με κατά κεφαλήν εισόδημα μεγαλύτερο από της Γερμανίας ή της Γαλλίας) εξάγει. Η ελληνική ανάκαμψη που ακριβώς θα στηριζόταν;

4.- Και ποιός ωφελήθηκε περισσότερο από το δεκαετές αργεντίνικο δράμα; Είτε την Κριστίνα Κίρσνερ, την περονίστρια Πρόεδρο ρωτήσετε, είτε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο σ΄ένα δρόμο του Μπουένος Άυρες, ίδια απάντηση θα σας δώσουν: Οι πολύ πλούσιοι Αργεντίνοι, εκείνοι που ωφελήθηκαν και από το ληστρικό πάρτι της δεκαετίας του 90, εκείνοι που είχαν προλάβει να μεταφέρουν τον πλούτο τους σε δολαριακές καταθέσεις στο εξωτερικό, εκείνοι και δεν είχαν ανάγκη στα χρόνια της συμφοράς να πουλήσουν όσο-όσο τα υπάρχοντά τους, τα ακίνητά τους- ένα σπίτι για 3-4 μήνες διατροφής. Το ζηλεύετε;

Συμπέρασμα: Ως τώρα διάβαζα πολλούς στον διεθνή Τύπο να αναρωτιούνται, και δικαίως, πώς είναι δυνατόν το ΔΝΤ να επαναλαμβάνει στην Ελλάδα τα λάθη που έκανε (και αναγνώρισε ότι έκανε: μια σχετική έκθεση είχε συντάξει ο σημερινός υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθυ Γκάιτνερ!) στην Αργεντινή, να ακολουθεί τον ίδιο λάθος δρόμο και να υποχρεώνει τους Έλληνες να ζήσουν ένα αντίστοιχο δράμα. Μα ακριβώς γιαυτό θα ήταν άνω ποταμών οι ίδιοι οι Έλληνες, και μάλιστα από μια υποτιθέμενα αριστερή οπτική γωνία, να εύχονται να τους συμβεί ό,τι θα έπρεπε να πολεμούν με νύχια και δόντια να αποφύγουν. Εκτός και δεν μιλάμε για Αργεντινή, αλλά για Αρζεντίνα- μια νύχτα στα κλαρίνα...

To άρθρο του Παύλου Τσίμα και η επιλεγμένη φωτογραφία δημοσιεύτηκαν εδώ Αρζεντίνα: μια νύχτα στα κλαρίνα | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Η Γ' Σεπτεμβρίου ως Coitus interruptus

Κάτι είπε ο εκφωνητής που δεν το πρόσεξα και αμέσως μετά ακολούθησε το τραγούδι με το πασίγνωστο ρεφρέν: Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες/ τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς/ και τσικουδιά στους καφενέδες/ τα παλικάρια να κερνάς.

Το Δεύτερο Πρόγραμμα συμμετείχε με το τραγούδι των Ηλία Ανδριόπουλου - Μάνου Ελευθερίου στην επέτειο της 3ης Σεπτεμβρίου, που τιμούσαν επίσης την ίδια ημέρα το ΠαΣοΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας τη με χωριστές συγκεντρώσεις. Το σιγοψιθύρισα και εγώ καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας στην Αθήνα, ευχαριστημένος που είχαν πάει καλά οι διακοπές μου, και αναρωτήθηκα σε τι οφειλόταν άραγε η διαχρονική επιτυχία του, γιατί έγινε το κείμενο αναφοράς στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, πέρα από την επιτυχία του ως τραγούδι αυτό καθεαυτό – που πρόσφατα ο Ανδριόπουλος απαγόρευσε στο ΠαΣοΚ να το τραγουδά γιατί έγινε νεοφιλελεύθερο, αλλά όχι και σε μένα ή στο Β΄ Πρόγραμμα που παραμένουμε προπύργια του σοσιαλισμού.

Πέρα από το ότι το τραγούδι αναπαράγει πολλά από τα κλισέ της πτωχοπροδρομικής και εθνικολαϊκής αντίληψης περί Ελλάδας (αγράμματος ήρωας, παλικάρια, μπαχτσέδες, καφενέδες), που μετέτρεψαν σε πολιτικά σύμβολα «αδικημένης ελληνικότητας» τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας και ο Μητροπάνος, μου φαίνεται πως το μυστικό της ιδεολογικής επιτυχίας του βρίσκεται σε εκείνο το «θα σε ξανάβρω»: πρέπει να ξαναβρούμε τον Μακρυγιάννη για να συνεχίσουμε μαζί του την πορεία μέσα στον κακό κόσμο («στενό γεφύρι» στο τραγούδι) που ξεκίνησε με τα παλικάρια, ευφραινόμενοι και παραδειγματιζόμενοι από το γνήσιο λόγο του («παλιό κρασί»). Υπάρχει νοσταλγία στο τραγούδι, υπάρχει η μελαγχολία του ανολοκλήρωτου, υπάρχει η επιθυμία να συνεχιστεί και να τελειώσει κάτι που έμεινε στη μέση – αρχικά υπό την αιγίδα του Μακρυγιάννη και μετά του Ανδρέα Παπανδρέου που 130 χρόνια αργότερα μπόλιασε με νέο περιεχόμενο την 3η Σεπτεμβρίου.

Σκέφθηκα ότι αυτή η ιδέα του  «ανολοκλήρωτου» στοιχειώνει την ελληνική ιδεολογία: από ιδρύσεως ελληνικού κράτους πάντα κάτι έλειπε για να συμπληρωθεί η Ελλάδα.  Μετά τις επαναστάσεις του 1821 και 1843, «αυτό που έλειπε» ονομάστηκε «Μεγάλη Ιδέα», ιδεολογία που θριάμβευε ως τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μετά τον Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο είχαμε δύο ανολοκλήρωτα: πρώτο, την «Ένωση» με την Κύπρο, που ως εθνικό αίτημα αφορούσε όλους τους Έλληνες από την Άκρα Αριστερά ως την Άκρα Δεξιά και οδήγησε το 1974 στην εισβολή στην Κύπρο· δεύτερο (και αυτό αφορούσε αποκλειστικά την Αριστερά), τον αγώνα του ΕΑΜ, που μετά τη δικτατορία ανέλαβε να το ολοκληρώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου ιδρύοντας το ΠαΣοΚ στις 3 Σεπτεμβρίου υποσχόμενος εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, λαϊκή κυριαρχία, σοσιαλισμό, κατηγορούμενος από την τότε κομμουνιστική Αριστερά ότι υφαρπάζει ψήφους και συνθήματα που της ανήκουν.

Το φάντασμα του ανολοκλήρωτου, του λειψού που περιμένει να γίνει στρογγυλό και τέλειο, κατατρύχει και τους σημερινούς πολιτικούς πρωταγωνιστές: ο Αντώνης Σαμαράς, ως δεξιός, ανέλαβε προ εικοσαετίας το προγονικό καθήκον της εθνικής ολοκλήρωσης μέσω της ενσωμάτωσης της Βόρειας Ηπείρου και της Βόρειας Μακεδονίας – αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραδειγματίστηκε: ως αριστερός  ανέλαβε πρόσφατα το καθήκον να ολοκληρώσει το έργο που άφησαν στη μέση ο Μακρυγιάννης και ο Ανδρέας Παπανδρέου, για την ακρίβεια το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου που κατέστρεψαν Γιώργος Παπανδρέου και Βαγγέλης Βενιζέλος μέσω των διαδοχικών μνημονίων, δηλώνοντας στη δική του πανηγυρική τελετή για την Γ΄ Σεπτεμβρίου ότι: «Οφείλουμε ως Αριστερά να σκύψουμε στα προτάγματα της ριζοσπαστικής φάσης του ΠΑΣΟΚ… έχει φτάσει η ώρα για την Αριστερά, χωρίς τα συμπλέγματα και τις υπεραπλουστεύσεις του παρελθόντος, να αποτιμήσει τη συνεισφορά του ΠΑΣΟΚ του ’74 και της 3ης του Σεπτέμβρη… ...για να τις ενσωματώνουμε δημιουργικά στη δική μας απελευθερωτική αφήγηση… για ν’ ανοίξουμε τις μεγάλες λεωφόρους της κοινωνικής ασφάλειας, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, της αναπτυξιακής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας».

Ό,τι διακόπηκε, πρέπει να συνεχιστεί – coitus interruptus, «διακεκομμένη συνουσία», μέθοδος αποφυγής γονιμοποίησης με έξοδο από τον κόλπο πριν την εκσπερμάτωση, προβληματική πρακτική που σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους και σεξολόγους οδηγεί σε νευρασθένειες. Διότι η διακεκομμένη συνουσία μπορεί να είναι ανολοκλήρωτη, ανοργασμική από την πλευρά του θηλυκού· από την πλευρά του αρσενικού ναι μεν εξ ορισμού ο οργασμός επιβάλλει την διακοπή, όμως μπορεί να μην είναι από τους καλύτερους, αφού το αρσενικό πρέπει να έχει στο νου του τη διακοπή και να την πραγματοποιήσει, μετατρέποντας την κορύφωση σε απόσυρση. Νευρασθένειες στους ανθρώπους, ιδεολογίες μη ολοκλήρωσης στις κοινωνίες, αυτό είναι το coitus interruptus.

Η ιδεολογία coitus interruptus, αυτού που διακόπηκε, δεν κορυφώθηκε και δεν ολοκληρώθηκε, δημιουργεί αφενός αισθήματα στέρησης και μελαγχολίας, αφετέρου την επιθυμία  επανάληψης, με την ελπίδα του καλύτερου, του τέλειου ει δυνατόν – επιθυμίες που μπορεί όμως να υποκρύπτουν και απληστία, θέλει ψάξιμο το πράγμα. Μου φαίνεται πως όλη αυτή η αγωνία της ολοκλήρωσης προβάλλει ξεκάθαρα στην ειδική περίπτωση της 3ης Σεπτεμβρίου: είναι η μόνη ημερομηνία που γράφεται ως «Γ΄ Σεπτέμβρίου», με το γράμμα Γάμα να χρησιμοποιείται αρχαιοπρεπώς ως αριθμητικό σύμβολο, επιτείνοντας τη σεξουαλικότητα που έτσι ή αλλιώς υποδηλώνει ο αριθμός τρία.  Όλος αυτός ο συμβολικός φόρτος, ο γαμήλιος σημειωτικός υπερκορεσμός, δεν μπορούσε παρά να έχει επαναλαμβανόμενες πολιτικές επιπτώσεις στην ιστορία της χώρας.

το άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού δημοσιεύτηκε εδώ the paper - Η Γ' Σεπτεμβρίου ως Coitus interruptus | www.athensvoice.gr

Επέτειος για τη Μαρία Μοντεσσόρι

Σήμερα η Google με ένα πολύχρωμο λογότυπο τιμά τον εορτασμό της 142ης επετείου από τη γέννηση Μαρία Μοντέσσόρι, Maria Montessori.
Η Google αποτίει φόρο τιμής στη Μαρία Μοντεσσόρι και στις παιδαγωγικές μεθόδους της με ένα doodle που απεικονίζει μια συλλογή από εκπαιδευτικά εργαλεία της.
Η  επιστημονική παιδαγωγική μέθοδος που ανέπτυξε αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη στον τομέα της εκπαίδευσης και εξακολουθεί να ασκείται τώρα από σχολεία σε όλο τον κόσμο.
Η έρευνά της ότι πρότεινε μια σχολική αίθουσα  να είναι εξοπλισμένη με διδακτικό υλικό και έπιπλα κατάλληλα στο ύψος και μεγεθος του παιδιού δίνοντας στα παιδιά την ελευθερία να επιλέξουν και να υλοποιήσουν δράσεις των επιλογών τους.

Οι βασικές αξίες -αρχές της μεθόδου που ανέπτυξε στην εκπαίδευση και φέρει το όνομά της είναι
Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της μεθόδου. Και έπειτα : η ελευθερία που θα βγει από την πειθαρχία. Η εσωτερική και εξωτερική τάξη στη συγκρότηση του ανθρώπου. Ο σεβασμός στο έμψυχο και άψυχο περιβάλλον. Η ατομική προσπάθεια αλλά και η καλή συνεργασία με τον κόσμο του περιβάλλοντος. Η μάθηση μέσω της έρευνας, που θα δώσει τη χαρά για τη δουλειά και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. Η παντοειδής άσκηση για την απόκτηση δυνατοτήτων. Ικανός άνθρωπος ίσον ευτυχής άνθρωπος. Ζωντανά παιδιά, ικανά, ήρεμα, με ψυχική υγεία, συγκεντρωμένα, λογικά, έτοιμα να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση κάθε προβλήματος. Παιδιά ελευθερωμένα, που ξέρουν να συνομιλούν με σεβασμό και κατανόηση σαν ίσος προς ίσο. Απαλλαγμένα από τη δυστροπία, ακόμα και όταν η φύση τους έδωσε μικρές δυνατότητες Αυτά είναι χαρακτηριστικά των παιδιών ενός γνήσιου Μοντεσσοριανού Σχολείου, όταν και η οικογένεια συνεργάζεται μαζί του.

Μέχρι σήμερα, η μοντεσσόριανή μέθοδος εφαρμόζεται σε περίπου 20.000 σχολεία σε όλο τον κόσμο.

Το άρθρο αντλήθηκε από εδώ Μαρία Μοντεσσόρι στο λογότυπο της Google | Madata.GR