Η αποθέωση του εξυπνακισμού

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Δεν είναι μόνον ο τόνος της φωνής που υψώνεται με το παραμικρό για να καλύψει την απουσία νοήματος. Δεν είναι μόνον η προσπάθεια για την εύρεση ευφυολογήματος με το οποίο ο βουλευτής θα απαντήσει στο ευφυολόγημα του προλαλήσαντα. Δεν είναι μόνον η γλώσσα του σώματος, το θέαμα ενός ολόκληρου πληθυσμού που απλώνεται στα έδρανα και, ενώ προκλητικά δεν ακούει τον ομιλητή, στο τέλος βαράει παλαμάκια. Δεν είναι μόνον η ταύτιση της πολιτικής ρητορείας με τη δικηγορική γλώσσα, δεν είναι μόνον η κατανάλωση παροιμιών. Τίποτε από όλα αυτά δεν αρκεί από μόνο του για να περιγράψει το αίσθημα του ενυδρείου που προκαλούν στον θεατή οι συνεδριάσεις της Βουλής. Ολα αυτά μαζί όμως επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η χώρα πριν χάσει το παιχνίδι της οικονομίας είχε χάσει το παιχνίδι της πολιτικής. Και πριν χάσει το παιχνίδι της πολιτικής είχε χάσει το παιχνίδι της παιδείας. Αυτό το δυσάρεστο και δυσμενές θέαμα και ακρόαμα που προσέφερε η Βουλή των Ελλήνων πριν από μερικά εικοσιτετράωρα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα των ελλειμμάτων που προκαλεί η παιδεία της αποστήθισης. Μιλούν σαν γνήσια και άξια τέκνα της ημετέρας παιδείας. Εχουν μάθει απέξω τις σελίδες της αντιπολίτευσης, όπως έχουν μάθει απέξω και τις σελίδες της συμπολίτευσης, της κάθαρσης, της απόδοσης δικαιοσύνης και λοιπών κοινοβουλευτικών εργασιών και περιμένουν πότε θα έρθει η ώρα για να γράψουν. Δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουν αν είχα υπάρξει δάσκαλος του Τσίπρα ή του Βενιζέλου, όταν αντάλλασσαν παροιμίες περί κλέφτη και νοικοκύρη. Εκείνο που ξέρω είναι ότι μεγαλώνει κάθε φορά η ανασφάλειά μου και η ανάγκη για μία πολιτική σκέψη με αρχή, μέση και τέλος, κατά προτίμηση σ' αυτήν τη σειρά. Οταν ακούω τον τάδε υπουργό να απαγγέλλει το υπουργικό του μάθημα προσπαθώντας να διαβάσει σωστά ξέρω ότι δεν μπορώ να περιμένω τίποτε καλύτερο από τον συνδικαλιστή. Και ο ένας και ο άλλος για κεκτημένα δικαιώματα αγορεύουν. Οπως ξέρω ότι όταν παίρνουν τον λόγο οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ό,τι κι αν πουν, εντέλει αυτό που σου μένει είναι η διεκδίκηση του δικαιώματος στην αμάθεια. Υπάρχουν και οι καλοί μαθητές βέβαια, όπως η κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία, με τη δικηγορική της ευφυΐα, άλλους τους βασανίζει και άλλους τους ηδονίζει - έχει και η ηδονή δικαίωμα στην ιδιομορφία. Παιδιά μιας παιδείας που επιβραβεύει μόνον όσους ξέρουν να αποστηθίζουν και η οποία τιμωρεί την παραγωγή σκέψης. Παιδιά του πολιτισμού της ατάκας που αντιμετωπίζουν τον διάλογο σαν βάρος και αρκούνται στην επίδειξη ευφυΐας. Παρακολουθώντας τη συνεδρίαση της περασμένης Πέμπτης σκεφτόμουν ότι μπορεί Θεού θέλοντος, που λέει κι ο κ. Σαμαράς, την κρίση κάποτε να την ξεπεράσουμε. Αυτό όμως που δύσκολα θα ξεπεράσουμε, αυτό που χρειάζεται χρόνο και πραγματικό κόπο είναι το κεκτημένο δικαίωμα στην αποστήθιση, την ταύτιση της σκέψης με την πονηριά, την αποθέωση του εξυπνακισμού.
[Ανορθόδοξα] Η αποθέωση του εξυπνακισμού

Ενας αιώνας κλιματικής αλλαγής σε 52΄΄

Ο παγκόσμιος χάρτης σταδιακά κοκκινίζει σε νέο animation της NASA για την πορεία της κλιματικής αλλαγής από το 1880 μέχρι σήμερα.Το βίντεο συγκεντρώνει τα αποτελέσματα νέας ανάλυσης που ολοκλήρωσε το Ινστιτούτο Διαστημικών Μελετών Goddard της NASA στη Νέα Υόρκη.
Ενας αιώνας κλιματικής αλλαγής σε 52: Ένας αιώνας κλιματικής αλλαγής σε 52

Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Εκφοβισμού και της Βίας στο σχολείο

Με 383 υπογραφές το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε τελικά την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργου Κουμουτσάκου, για την καθιέρωση της «Ευρωπαϊκής Ημέρας κατά του Εκφοβισμού και της Βίας στο σχολείο».

«Η υιοθέτηση της συγκεκριμένης πρότασης θα λειτουργήσει ως καταλύτης για τη μεγαλύτερη δυνατή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών αλλά και της κοινής γνώμης» δηλώνει, σε ανακοίνωσή του, ο ευρωβουλευτής.

Επειτα από την ταχεία εξάπλωση του εκφοβισμού - και μέσω του Διαδικτύου - ο κ. Κουμουτσάκος είχε καταθέσει και σχετική ερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, στην οποία ανέφερε πως «μόνο στο Facebook, τον τελευταίο χρόνο, ένα εκατομμύριο παιδιά υπήρξαν θύματα του διαδικτυακού εκφοβισμού».

Ταυτόχρονα από έρευνα που έγινε από το «Χαμόγελο του Παιδιού», στα πλαίσια του ευρωπαϊκού έργου κατά του ενδοσχολικού εκφοβισμού, διαπιστώθηκε ότι τα ποσοστά είναι ιδιαίτερα υψηλά και ανησυχητικά.

Στη χειρότερη θέση κατετάγη η Λιθουανία, με ποσοστό 51,65%, δεύτερη η Εσθονία με 50,20%, τρίτη η Βουλγαρία με 34,66%, τέταρτη η Ελλάδα με 31,98%, πέμπτη η Λετονία με 25,21% και έκτη η Ιταλία με 15,09%.

«Πρόκειται για φαινόμενο, που παίρνει νέες και πιο επικίνδυνες διαστάσεις ιδιαίτερα με την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων και της ανωνυμίας που παρέχει το διαδίκτυο» σχολίασε ο κ. Κουμουτσάκος, μετά την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου.

Αναφερόμενος στις τραγικές συνέπειες που μπορεί να έχουν τέτοια φαινόμενα ο ευρωβουλευτής σημείωσε: «Νέοι άνθρωποι, μαθητές, τα παιδιά μας, μπορεί να οδηγηθούν ακόμα και στην αυτοκτονία, όπως έγινε πρόσφατα σε δύο περιπτώσεις στην Ιταλία και, προηγουμένως, σε άλλες χώρες της Ευρώπης» και κατέληξε πως «η λέξη κλειδί είναι η πρόληψη. Μήνυμα και στόχος μας είναι: ούτε ένας μαθητής θύμα βίας και εκφοβισμού»...

ολόκληρο το άρθρο εδώ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Εκφοβισμού και της Βίας στο σχολείο - κοινωνία

Το δέντρο της εθνικής δεισιδαιμονίας

Ο Πλάτων, λοιπόν, ήταν ένας συμπαθητικός και πολύ μελετηρός γέροντας ο οποίος, κουρασμένος από το διάβασμα και τον ήλιο της ημέρας, καθόταν κάτω από τον ίσκιο της αγαπημένης του ελιάς και δίδασκε τους μαθητές του. Ενας παππούλης, ίσως λίγο σοφότερος από τους τόσους σοφούς παππούληδες που ευλόγησαν τον ιερό μας τόπο με τη σοφία τους. Σίγουρα πιο Ελληνας από τον Ναστρεντίν Χότζα και σίγουρα πιο μορφωμένος από τον παπα-Χαράλαμπο της ενορίας μας διότι, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ο Πλάτων ήξερε και γεωμετρία. Και γύρω του βούιζαν τα τζιτζίκια και θρόιζαν τα φύλλα της ελιάς που απ' τα πολλά που άκουγε έγινε σοφή και γι' αυτό την είπαν ιερή. Και περνούσαν οι αιώνες πάνω στις πλάτες του ελληνισμού, τα τζιτζίκια συνέχιζαν να βουίζουν και τα φύλλα της ελιάς να μεταδίδουν θροΐζοντας τα νάματα της πλατωνικής φιλοσοφίας.

Ωσπου μια μέρα ήρθε η επάρατος κρίση και η εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης κατάφερε ό,τι δεν είχαν τολμήσει να διανοηθούν ούτε οι ρωμαίοι, ούτε οι φράγκοι, ούτε οι καταλανοί, ούτε οι οθωμανοί, ούτε και οι γερμανοί κατακτητές αυτού του τόπου. Κάποιος πατέρας, προκειμένου να ζεστάνει το νεογέννητο παιδί του στη φάτνη, ελλείψει χνώτων αλόγων και βοοειδών, έκοψε την ιερή ελιά και την έκανε κούτσουρα. Ηταν η ίδια ελιά που είχε πέσει θύμα ενός λεωφορείου κάπου στη δεκαετία του εβδομήντα ή μάλλον το δέντρο που ξαναφύτρωσε από τις ρίζες της πρώτης διατηρώντας στο ακέραιο τη φιλοσοφική της ιερότητα. Κι ενώ τα τζιτζίκια συνέχιζαν να βουίζουν, τα φύλλα της έπαψαν να θροΐζουν, με αποτέλεσμα να πάψει οριστικά και διά παντός η πλατωνική σοφία να φωτίζει αυτόν τον τόπο.

Πνεύματα φιλόσοφα και φωτισμένα αντέδρασαν πάραυτα. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ παύλα Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο κατήγγειλε την αβελτηρία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που την άφησαν απροστάτευτη και απαίτησε επιστημονική έρευνα με στόχο την αναβίωσή της. «Πώς είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς τον ίσκιο που χρησιμοποιούσε ο Πλάτων για τη διδασκαλία του τον 5ο αιώνα π.Χ.;» - η βεβαιότητα όλων των ρεπόρτερ ότι ο Πλάτων δίδασκε τον 5ο αιώνα με έκανε και εμένα να αναρωτηθώ μήπως πρόσφατα ευρήματα έχουν μεταθέσει τη φιλοσοφική δράση του Πλάτωνος έναν αιώνα πίσω, όμως έπειτα από τριήμερη έρευνα διαπίστωσα ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει και η βιβλιογραφία επιμένει, σε πείσμα των απογόνων του, ότι η Ακαδημία ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα.

Μετά βέβαια σκέφτηκα ότι πολλές κληρονομιές έχουν χαθεί στα δικαστήρια εξαιτίας μιας αλλαγής στις χρονολογίες και η σκέψη αυτή με οδήγησε σε άλλες, σκοτεινότερες ακόμη. Διότι ωραίο το παραμύθι που τρέφει τη φαντασία των απογόνων του Πλάτωνος, όμως το γεγονός ότι η ελιά όπου υποτίθεται πως δίδασκε αντιμετωπίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν λείψανο αγίου, θαυματουργό και λυτρωτικό, δείχνει πως η διδασκαλία του παππούλη και η εμμονή του στη δύναμη του λόγου μάλλον δεν βοήθησαν τους απογόνους του. Η μυθοποίηση της αρχαίας ελληνικής σκέψης, η μετατροπή της σε ένα είδος εθνικής δεισιδαιμονίας, ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη ήττα της παιδείας μας.  

[Ανορθόδοξα] Το δέντρο της εθνικής δεισιδαιμονίας

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!

Το κρυφό μήνυμα που έφερε η κρίση

Του Σεραφειμ Κωνσταντινιδη

Ας δούμε τα πράγματα θετικά. Να αντλήσουμε μαθήματα από την κρίση. Ας επικεντρωθούμε στην πραγματικότητα. Ποια πράγματα αποδείχθηκε ότι δεν έπρεπε να κάνουμε; Ποιο μήνυμα εκπέμπουν τα κυβερνητικά μέτρα; Το πρώτο και αυτονόητο είναι η βλακεία που έκαναν οι περισσότεροι να αγοράσουν σπίτι. Δεν έπρεπε. Ορισμένοι όμως ήταν μεγαλύτεροι βλάκες και έκαναν επενδύσεις σε ακίνητα. Είχαν το σκεπτικό ότι επενδύουν για να έχουν εισόδημα στα γεράματα ή να αφήσουν κάτι στους απογόνους. Και κάποιοι, ακόμα χειρότεροι, πήραν δάνειο νομίζοντας ότι επενδύουν κεφάλαιο που θα αποδώσει. Σήμερα όλοι αυτοί αποδεικνύονται αποτυχημένοι. Ακόμα κι αν δεν έχουν δάνειο, πληρώνουν χαράτσια στη ΔΕΗ ή άλλους φόρους ακινήτων και, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν εισπράττουν ενοίκια. Η αξία των ακινήτων έχει συρρικνωθεί και η επιλογή τους ήταν από μεγάλο λάθος έως καταστροφή. Αποδείχθηκαν σωστοί όσοι μένουν στο νοίκι, δεν επιβαρύνονται με φόρους και μπορούν να πετύχουν σημαντική μείωση του ενοικίου. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία αποτυχημένων που σχετίζεται με τα αυτοκίνητα. Ορισμένοι προσπάθησαν να επωφεληθούν από τη χαμηλή τιμή του υγραερίου και πλήρωσαν για τη μετατροπή του αυτοκινήτου ώστε να μην επιβαρύνονται με την τιμή της βενζίνης. Οι φωστήρες του υπουργείου Οικονομικών, όμως, ανακάλυψαν τη νέα πηγή φορολογίας. Η τιμή του αερίου αυξήθηκε και η επένδυση αποδείχθηκε ανοησία. Πολλοί έκαναν σειρά από βλακείες. Κατ’ αρχάς απέκτησαν παιδιά. Το νέο φορολογικό καθεστώς τιμωρεί τους πολύτεκνους και δεν αναγνωρίζει ότι έχουν μεγαλύτερα έξοδα! Αν χρειάζονται μεγαλύτερο σπίτι, έχουν πρόβλημα γιατί θα φορολογηθούν αναλόγως. Κι αν πίστεψαν ότι το κράτος τούς έδωσε κίνητρα για να αγοράσουν μεγάλο όχημα για τις ανάγκες των οικογενειών τους, πάλι λάθος έκαναν. Το κράτος τούς παγίδεψε και τώρα πρέπει να πληρώσουν φόρο «πολυτελούς διαβίωσης» για το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού που αγόρασαν. Μοναδική ελπίδα τους είναι να εφευρεθεί μεγάλο αυτοκίνητο με μηχανή λίγων κυβικών εκατοστών. Αλλά και οι υπόλοιποι που δεν αγόρασαν ακίνητα, αλλά επένδυαν στα «σίγουρα» ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, τιμωρήθηκαν με το «κούρεμα». Κι αν έχουν αποταμίευση σε καταθέσεις, πάλι πλήττονται γιατί αυξάνεται ο φόρος στους τόκους από 10% σε 15%. Ποιοι άλλοι τιμωρούνται; Οι φοροφυγάδες; Οχι, αντίθετα όσοι δηλώνουν μεγάλο εισόδημα! Αυτοί πληρώνουν έκτακτη εισφορά κάθε χρόνο, ειδική εισφορά αλληλεγγύης κάθε μήνα, φόρο εισοδήματος με ανώτερο συντελεστή. Το ανίκανο κράτος δεν μπορεί να εντοπίσει όσους φοροδιαφεύγουν και υπερφορολογεί τους ειλικρινείς. Θα μου πείτε ότι το Δημόσιο αναγνωρίζει δαπάνες για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ναι, αλλά ποιες; Οχι τις απολύτως απαραίτητες όπως ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, πετρέλαιο θέρμανσης, ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη, ενοίκιο. Αναγνωρίζει δαπάνες για έξοδα που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν πια οι φορολογούμενοι. Δαπάνες για ρούχα, διασκέδαση, ξενοδοχεία. Κι αν δεν κάνουν αυτά τα έξοδα για να αποταμιεύσουν, τους τιμωρεί με μεγαλύτερη φορολογία. Το κράτος επιβραβεύει όσους φοροδιαφεύγουν, δεν αγοράζουν ακίνητα, δεν αποταμιεύουν, δεν κάνουν παιδιά, ξοδεύουν χρήματα σε καλοπέραση. Επιβραβεύει μόνον τους γλεντζέδες που ξεφαντώνουν. Μια ζωή την έχουμε…

kathimerini.gr - Το κρυφό μήνυμα που έφερε η κρίση

Γραφειοκρατική τρέλα

Ο φίλος, φίλτατος, διευθυντής κλινικής μεγάλου δημόσιου νοσοκομείου βγήκε στη σύνταξη. Γιατί ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν εξαιρεί ούτε τους γιατρούς, ευτυχώς… Μόνο που βγαίνοντας στη σύνταξη μπήκε στη μεγάλη περιπέτεια της συλλογής των «δικαιολογητικών συνταξιοδότησης», όπως ονομάζεται η σχετική λίστα που του δόθηκε και αποτελεί ακόμη ένα μνημείο της αδάμαστης ελληνικής γραφειοκρατίας, που δεν αφήνει τίποτα να ανθήσει σε αυτή τη χώρα. Της γραφειοκρατίας που παίζει κυρίαρχο γενεσιουργό ρόλο στη δημιουργία πολλών άλλων προβλημάτων.

Ο φίλος, λοιπόν, πρέπει να προσκομίσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα εξής χαρτιά για να συνταξιοδοτηθεί:

– Πιστοποιητικό γέννησης, και για τους έγγαμους πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης που να αναφέρει τα εν ζωή τέκνα, λες και δεν αποτελεί απόδειξη, ότι… γεννήθηκε και υπάρχει, εκείνη η αστυνομική ταυτότητα που έχει ο κάθε πολίτης.

– Βεβαίωση από το Πρωτοδικείο περί μη λύσεως του γάμου, που υποτίθεται ότι αποδεικνύεται από το προηγούμενο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.

– Βεβαίωση εγγραφής στον ιατρικό σύλλογο, λες και θα μπορούσε να ασκεί 40 χρόνια το ιατρικό επάγγελμα και να είναι διευθυντής κλινικής σε δημόσιο νοσοκομείο χωρίς να έχει εγγραφεί στον ιατρικό σύλλογο και να μην καταγγελθεί.

– Αντίγραφο αστυνομικής ταυτότητας, αυτής που κατά τα άλλα θεωρείται άχρηστη και δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν, όπως διαπιστώνεται παραπάνω.

– Αντίγραφο της πρώτης σελίδας του βιβλιαρίου τραπέζης όπου κατατίθεται ο μισθός του υπαλλήλου, που μοιάζει λογικό για να κατατίθεται η σύνταξη, αλλά θα μπορούσε να είναι και διαφορετικός, ή όχι;

– Υπεύθυνη δήλωση για την άσκηση ή μη του ελεύθερου επαγγέλματος μετά τη συνταξιοδότηση (λογικό).

– Βεβαίωση για τον χρόνο που ελήφθη υπ’ όψιν για τη χορήγηση τίτλου ειδικότητας, δηλαδή αν έκανε όλα τα χρόνια που απαιτούσε η ειδικότητά του και που φυσικά είχαν κατατεθεί στο δημόσιο νοσοκομείο όπου εργαζόταν ως γιατρός και ως διευθυντής κλινικής.

– Πιστοποιητικό στρατολογίας τύπου Α΄, που κανείς, πέρα από το πλούσιο σε γραφειοκρατική φαντασία ελληνικό κράτος, δεν μπορεί να φανταστεί σε τι χρειάζεται.

– Πιστοποιητικό προϋπηρεσίας, που συχνά δεν είναι ένα και που απαιτείται γιατί είναι σαφές ότι στην Ελλάδα τέτοια στοιχεία δεν προκύπτουν από τις ασφαλιστικές κρατήσεις δεκάδων ετών…

Ολα αυτά, για τους γιατρούς που έχουν εργαστεί σε ελληνικά δημόσια νοσοκομεία. Γιατί από τους γιατρούς που βγαίνουν στη σύνταξη και έχουν ασφαλιστεί σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απαιτείται μία υπεύθυνη δήλωση που θα αναφέρει τον χρόνο ασφάλισης στη συγκεκριμένη χώρα, εάν ασφαλίστηκε σε δικό της ταμείο κύριας ασφάλισης, εάν πήρε πίσω τις ασφαλιστικές εισφορές και «εάν επιθυμεί την εφαρμογή των διατάξεων των κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», διότι φαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουμε δύο καθεστώτα, ένα γνήσιο και αμόλυντο ελληνικό για τους ηρωικούς ιθαγενείς και ένα κοινοτικό από υποχρέωση για τους… ξενόφερτους.

Να σημειωθεί ότι ο φίλος, φίλτατος, εργάστηκε έξι χρόνια στην Αγγλία στην αρχή της καριέρας του. Οταν έφτασε στο όριο της συνταξιοδότησης, έλαβε ένα ραβασάκι από τις αρμόδιες αγγλικές υπηρεσίες ότι στο εξής θα παίρνει κάθε μήνα μια μικρή σύνταξη που θα αναλογεί στα έξι αυτά χρόνια. Χωρίς χαρτιά, διατυπώσεις και δικαιολογητικά. Γιατί εκεί λειτουργεί το κράτος, υπάρχουν αρχεία, επικοινωνούν και συνεννοούνται οι υπηρεσίες, καθώς υπάρχουν για να εξυπηρετούν και όχι για να εξασφαλίζουν και να αυξάνουν τις θέσεις εργασίας. Ισως γι’ αυτό το ελληνικό κράτος αρκείται σε μία υπεύθυνη δήλωση και δεν τολμά να απαιτεί άλλα δικαιολογητικά από όσους εργάστηκαν και ασφαλίστηκαν σε χώρες της Ε.E. Ολα αυτά αποτελούν «ζωντανό» παράδειγμα της ελληνικής πραγματικότητας και δείχνουν το μέγεθος της γραφειοκρατίας. Πρόκειται για τεράστιο πρόβλημα, εξαιρετικά κοστοβόρο, εντελώς αντιαναπτυξιακό, φροντίζει για τη γιγάντωση της δημοσιοϋπαλληλίας, εξυπηρετεί τις πελατειακές σχέσεις, τροφοδοτεί τη διαφθορά και βασανίζει τον πολίτη. Βασίζεται στην πολυνομία, στο χάος που επικρατεί στις δημόσιες υπηρεσίες, στα μικρά ή μεγάλα αυτόνομα βασίλεια που έχουν δημιουργηθεί στο Δημόσιο, στην έλλειψη μηχανογράφησης και στοιχειώδους επικοινωνίας μεταξύ των υπηρεσιών, στην άγνοια του πολιτικού προσωπικού για τη σχέση κόστους-αποτελέσματος, που φορτώνει με απαιτήσεις δικαιολογητικών τις διατάξεις και τους νόμους για να μην επιτραπεί σε κανένα… απατεώνα να πάρει σύνταξη που δεν δικαιούται. Ολοι ξέρουμε πια πόσοι απατεώνες επωφελήθηκαν από αυτή τη γραφειοκρατική ασπίδα…

kathimerini.gr - Γραφειοκρατική τρέλα

Παραμορφωτικό καθρέφτισμα

Ο Ξυδάκης το θεωρεί παραμορφωτικό. Είναι άραγε;; Ας διαβάσουμε το κείμενο!

H προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής ήταν μια ατελής περίληψη του δημόσιου βίου. Περιείχε σύγχυση, φόβο, επιθετικότητα, μικροπρέπεια, ασυνεννοησία, τσαπατσουλιά, αδολεσχία. Εκατομμύρια Ελληνες παρακολούθησαν απευθείας τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους να βολοδέρνουν γύρω από διαδικασίες διαστελλόμενες κατά το δοκούν και συμφέρον, αποστρέφοντας διαρκώς από το βλέμμα τους το κοινό και το κύριο. Πολλοί Ελληνες δεν αντελήφθησαν καν πώς διεξήχθη η ψηφοφορία, πολλοί θα οργίστηκαν με όσα άκουσαν και είδαν, πολλοί, πάρα πολλοί, θα εθλίβησαν. Κάποιοι, εικάζω, θα σκέφτηκαν επίσης ότι αυτή η εικόνα του βουλευτηρίου είναι ένα καθρέφτισμά μας· παραμορφωτικό και μερικό, πάντως καθρέφτισμα. Ανθρωποι ευφυείς ή εξυπνάκηδες, αλληλολοιδορούμενοι, κουφοί στον λόγο του άλλου, τυφλοί ενώπιον του ιστορικού κινδύνου, αυτοϊκανοποιούμενοι με ατάκες. Μια μικρομεσαία Βουλή, τείνουσα προς τη μικρότητα, εκπροσωπούσα έναν μικρομεσαίο λαό ζαλισμένο, εν συγχύσει και φόβω, χωρίς ταυτότητα, χωρίς σκοπό και στόχο, χωρίς σχέδιο και έργο.

Αυτοί είναι εμείς; Ναι και όχι. Ναι, εμείς τους εκλέξαμε, διαλέγοντας μεταξύ των υπαρχουσών επιλογών· στην τομή των δικών τους διακηρύξεων και των δικών μας προσδοκιών, προβάλλοντας στην άπαξ ψήφο συλλογικές επιθυμίες, ατομικούς φόβους και λαχτάρες· και πάντως όχι για να παράγουν την απογοητευτική μουτζούρα που βλέπαμε προχθες. Και όχι, ο εκλέξας λαός δεν είναι ακριβώς όμοιος με τους αντιπροσώπους του· νομίζω ότι είναι κατώτεροι των προσδοκιών, κατώτεροι των περιστάσεων, παρότι το βουλευτικό σώμα ανανεώθηκε σε πολύ μεγάλη έκταση πρόσφατα.

Η ανανέωση δεν έχει έλθει ακόμη, δεν έχει πάει σε βάθος. Ισως διότι κάθε ανανέωση, για να είναι ριζοτόμος και αναγεννητική, προϋποθέτει ερείπωση του παλαιού δι’ ελέου και φόβου. Μα αυτό το παλαιό κρατάει ακόμη· η ελίτ που παρήγαγε παρακμή ελέγχει ακόμη κλειδιά και στικάκια, τα μυστικά και τα περάσματα, αναπαράγει αυτάρεσκα τον εαυτό της. Το μέλλον μάς επιφυλάσσει ξηρασία και ερείπια.

kathimerini.gr - Παραμορφωτικό καθρέφτισμα

Μην ήταν γκέτο, μην ήταν άντρο;

Αρνούμαι να το πω βίλα Αμαλία. Ούτε βίλα υπήρξε ούτε κατοικήθηκε ποτέ από κάποια Αμαλία αυτό το λιτά αρχοντικό οικοδόμημα του Τσίλερ. Ηταν το Β' Γυμνάσιο, το σχολείο μου, εκεί όπου μπήκα παιδί και βγήκα στο τέλος της εφηβείας, αυτά τη δεκαετία του 1960. Πολύ αργότερα, όταν είχε πάψει από καιρό να είναι σχολείο, περνούσα συχνά από εκεί και σφιγγόταν η καρδιά μου καθώς το έβλεπα άδειο, παρατημένο στην τύχη του, ολοένα και πιο ερειπωμένο, όπως τόσα και τόσα ιστορικά κτίρια της Αθήνας. Υστερα, το 1990, ήρθε η κατάληψη. Εξακολούθησα να περνάω από έξω κάθε τόσο. Είχε γίνει καλύτερο, είχε γίνει χειρότερο; Δεν μπορώ να πω. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα στην όψη του ή στην όψη των νεαρών που έβλεπα γύρω από την είσοδό του δεν με προσκαλούσε να μπω μέσα για να πάρω μια γεύση από τον πολιτισμικό οργασμό που λέγεται τώρα ότι φιλοξενούσαν οι αίθουσές του. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ισως οι μορφωτικές δραστηριότητες που γίνονταν εντός απευθύνονταν σε ανθρώπους της ίδιας ηλικίας, της ίδιας κουλτούρας και των ίδιων ιδεών με τους καταληψίες. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.   

Πρέπει να πω ότι βρίσκω, καταρχήν, θετική την ιδέα της οργάνωσης και διαχείρισης εγκαταλειμμένων χώρων από ομάδες συνειδητοποιημένων πολιτών. Υποστήριξα μάλιστα ένθερμα πριν από μερικά χρόνια από αυτήν εδώ την εφημερίδα μια τέτοια κίνηση, συγκεκριμένα τη μετατροπή της παλιάς Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης από ρυπαρό και νοσογόνο ρημάδι σε εστία πολιτισμικών και άλλων κοινωφελών εκδηλώσεων. Εκεί γίνονταν πράγματι τέτοιες εκδηλώσεις, το γνωρίζω εξ ιδίας πείρας, και ήταν ανοιχτές στον καθένα. Επαψα ωστόσο να είμαι τόσο ένθερμος υποστηρικτής αυτής της υπόθεσης, για λόγους που αισθάνομαι πως μπορώ να τους μεταφέρω και στην περίπτωση της κατάληψης του Β' Γυμνασίου.

Ηταν, πρώτα πρώτα, η πολιτική αυταρέσκεια και έπαρση των πρωτοστατών εκείνης της κίνησης, οι οποίοι ερμήνευαν την υποστήριξη στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία τους ως ιδεολογικοπολιτική ταύτιση και αξίωναν, με αυταρχικό μάλιστα ύφος, την επέκταση αυτής της υποστήριξης σε άλλες ενέργειές τους. Μια από αυτές ήταν η κατάληψη του οικοπέδου στη συμβολή των οδών Πατησίων και Κύπρου, με αίτημα τη δημιουργία εκεί πάρκου, αντί για το πολυώροφο πάρκινγκ για το οποίο το προόριζε ο τότε δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης. Αρχικά έβλεπα με πολλή συμπάθεια και αυτή τη διεκδίκηση. Αλλά τελικά δεν την υποστήριξα. Διότι (δεύτερος κατά τη σειρά λόγος της αποστασιοποίησής μου), ενώ ακόμη το οικόπεδο διαμορφωνόταν από τους καταληψίες σε πάρκο, ακαλαίσθητο εξάλλου, βρώμικο και καταθλιπτικό, έβλεπα να έχει ήδη γίνει χώρος εμπορίας ναρκωτικών, με την πλήρη ανοχή των εθελοντών φυλάκων του, δηλαδή της «ομάδας επαγρύπνησης».

Τρίτος λόγος ήταν η άκαμπτη, ξύλινη πολιτική αργκό που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι καταληψίες για να ευαισθητοποιήσουν (υποτίθεται) τον κόσμο στις θέσεις τους, με αφίσες, πανό και τη «χορωδιακή» εκφορά των συνθημάτων τους. Το επισήμανε και ο Τάκης Θεοδωρόπουλος την περασμένη εβδομάδα από τη στήλη του. Ενα κίνημα νεανικό και εναλλακτικό δείχνει τη θέρμη της πνοής του πρώτα από όλα με τη γλώσσα που επινοεί, με τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία και την εμβέλεια των συνθημάτων του, ακόμη και όταν τα συνθήματα αυτά εκφράζουν αιτήματα που μένουν από παλιά ανικανοποίητα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την επανάληψη στο διηνεκές ενός απολιθωμένου, κλειστού και επιπλέον μοχθηρού λόγου, που μοιάζει σαν να επιχειρεί να προσηλυτίσει τους ήδη προσηλυτισμένους, ενώ για τους υπόλοιπους δεν είναι παρά ένας μηχανικός, εκνευριστικός θόρυβος. Σε αυτούς τους υπόλοιπους είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουν ότι η ελεύθερη, ανοιχτή πολιτισμική έκφραση δεν είναι το πρόσχημα για την επιβολή της ιδεοληπτικής πρακτικής εκείνων που είναι γνωστοί με τον επίσης απολιθωμένο πια, ως λέξη και ως περιεχόμενο, όρο «αντιεξουσιαστές».

Σαν για να το επιβεβαιώσουν, οι καταληψίες του Β' Γυμνασίου έκαναν το τακτικό λάθος, που γι' αυτούς όμως ήταν προφανώς ζήτημα ιδεολογικής συνέπειας, να συνταυτιστούν με τους έξαλλους του κοντινού Οικονομικού Πανεπιστημίου. Εκεί σίγουρα δεν υπήρχε κανενός είδους ανοιχτή ή έστω κλειστή πολιτισμική δραστηριότητα. Ηταν μια γιάφκα επίδοξων Νετσάγεφ. Εκτός αν πρέπει να θεωρηθεί πολιτισμική δράση η καταστροφή τεχνικού υλικού του ιδρύματος και της προτομής του ευεργέτη του, του Γρηγορίου Μαρασλή, στο πνεύμα του γνωστού από κάθε αθηναϊκό τοίχο συνθήματος για γκρέμισμα του πολιτισμού (και αναβίωση, εικάζουμε, της αγνής κουλτούρας του αρχανθρώπου). Ή η προστασία του παρεμπορίου, ως πρώτου βήματος προς μια εναλλακτική οικονομία. Ή το αβρό κορτάρισμα και το τρυφερό πασπάτεμα τρομαγμένων φοιτητριών από σεξουαλικά πεινασμένους μελαψούς μικροπωλητές, στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής προσέγγισης.

Παρ' όλα αυτά, ούτε επιχαίρω για την εκκένωση του Β' Γυμνασίου και άλλων κτιρίων ούτε αισιοδοξώ για τη συνέχεια. Στην Ελλάδα το φαινόμενο των καταλήψεων έχει την πανευρωπαϊκή μοναδικότητα να απλώνεται σε ερειπιώδη ιστορικά μνημεία που, αν τράβηξαν ποτέ κάποια προσοχή του Δημοσίου, μένουν εσαεί διατηρητέα χωρίς να γίνονται ποτέ διατηρημένα. Και δεν φταίνε γι' αυτό οι καταληψίες. Επειτα, είναι υπαρκτή και φυσιολογική η ανάγκη πολλών νέων ανθρώπων για δικές τους μορφές πολιτισμικής έκφρασης σε χώρους που δεν έχουν «καθεστωτική» σφραγίδα και δεν υποβάλλουν με τις λειτουργίες τους την αίσθηση της νωθρής αναπαραγωγής μιας ψυχρής άνωθεν κουλτούρας. Το κατά πόσο δικαιώθηκε η απόφαση για αστυνομική επέμβαση στο Β' Γυμνάσιο και άλλα ιστορικά κτίρια θα κριθεί από την τύχη αυτών των μνημείων στο μέλλον. Αλλά των καταληψιών η δικαίωση ή μη θα κριθεί, ό,τι και αν θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, από ένα σύνολο που υπερβαίνει τον ιδεολογικό μικρόκοσμό τους.

Μην ήταν γκέτο, μην ήταν άντρο;

Κάνε μου λιγάκι like

Κάνε μου λιγάκι like | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Χους ήν και εις χουν απελεύσει

Πριν από μισό αιώνα, στις αρχές του 1960, όταν στα ελληνικά ερτζιανά υπήρχαν μόνο οι τρεις σταθμοί της ΕΡΑ (τότε ΕΙΡ) κυκλοφορούσε ανέκδοτο που απαριθμούσε τρεις λόγους για τους οποίους το ραδιόφωνο δεν πρόκειται ποτέ να αντικαταστήσει τις εφημερίδες: δεν μπορεί με αυτό να διπλώνει τρόφιμα ο μπακάλης για τους πελάτες του, δεν μπορείς να το βάλεις στην τσέπη σου, δεν μπορείς να το διπλώνεις και να σκοτώνεις μύγες. Τότε τα ραδιόφωνα ήσαν σχετικά ογκώδεις συσκευές που επιδεικνύονταν στο σαλόνι των κατοικιών, πάνω σε μπουφέδες και σε σερβάντες.

Μετά από μια δεκαετία περίπου τη θέση τους στα σαλόνια πήρε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο πέρασε στην κουζίνα, στο μπάνιο και στα υπνοδωμάτια – αλλά και στις τσέπες αφού εν τω μεταξύ εμφανίστηκαν τα μικρά «τρανζίστορ»· από τις οποίες όμως εξαφανίστηκαν οι εφημερίδες που άρχισαν να γίνονται πολυσέλιδες και ήταν αδύνατον να χωρέσουν. Η χρησιμοποίησή τους για να τυλίγονται τρόφιμα απαγορεύτηκε σιγά-σιγά, για το κυνήγι των καλοκαιρινών μυγών εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι χρήσιμες.

Για τους υπολογιστές δεν κυκλοφορούσαν ανέκδοτα πριν 50 χρόνια, δεν είχαν έρθει ακόμη στην Ελλάδα. Ο πρώτος, ΙΒΜ 360 νομίζω, πρέπει να ήρθε στον Δημόκριτο το 1965 – τον θυμάμαι το 1968 φοιτητής ασκούμενος εκεί να καταλαμβάνει ολόκληρη κλιματιζόμενη αίθουσα το θαυμαστό μηχάνημα που καταβρόχθιζε διάτρητες κάρτες και μας έδινε σε λίγα λεπτά αποτελέσματα υπολογισμών που θα χρειάζονταν ημέρες για να γίνουν με μολύβι και χαρτί ή με αριθμομηχανές – χειροκίνητες, με γρανάζια, τα κομπιουτεράκια δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη. Η υπολογιστική ισχύς εκείνου του πανάκριβου μηχανήματος ήταν κατώτερη και από τον πιο στοιχειώδη σημερινό υπολογιστή – ας σκεφθούμε μόνο ότι η μνήμη των μεγαλύτερων μοντέλων του ήταν 8 ΜΒ, όταν όλοι οι σημερινοί υπολογιστές έχουν τουλάχιστον 1GB, δηλαδή 130 φορές μεγαλύτερη.

Κανείς δεν σκεπτόταν ότι ήταν δυνατόν να χωρούν ηλεκτρονικοί υπολογιστές σε τσέπες, πολύ περισσότερο να διπλώνει ψάρια ή να σκοτώνει μύγες με αυτούς – κάτι που γίνεται πραγματικότητα πλέον, διάβασα σήμερα στο Βήμα (Έρχεται το «χάρτινο» tablet). Το PaperTab θα είναι πλαστικό φύλλο που θα έχει πάνω του εφαρμογές (ημέιλ, φωτογραφίες, κείμενα, φυλλομετρητές, κτλ) όπως ακριβώς και η οθόνη του υπολογιστή μας – μόνο που το ίδιο το φύλλο θα είναι ο υπολογιστής, το οποίο, διαβάζω στο ρεπορτάζ, θα μπορεί κανείς «μπορεί εύκολα να το τυλίξει και να το βάλει στην τσέπη του ή να το πετάξει στο τραπέζι» – και αν στο τραπέζι βρίσκονται μύγες, πάνε καλιά τους.

Αυτό που δεν έγινε δυνατό με τα ραδιόφωνα, γίνεται με τους υπολογιστές γιατί αυτοί είναι εξυπνότεροι από τα ραδιόφωνα και φαίνεται πως η ευφυΐα δεν έχει ανάγκη ογκώδη υποστρώματα, αναπτύσσεται και σε λεπτά φιλμ. Δεν προβλέπεται να μπορεί να παίξει μουσική αλλά μου φαίνεται πως και αυτή η χρήση δεν θα αργήσει να εγκατασταθεί στα λεπτά πλαστικά φυλλαράκια του PaperTab που θα εκπέμπουν με Bluetooth τις νότες σε ακουστικά στα αυτιά μας – ή σε τσιπάκια που θα έχουν ενσωματωθεί στο κρανίο μας για να μην χάνουμε κάθε τόσο τα ακουστικά και ξοδευόμαστε.

Η προσφιλέστερη χρήση του θα είναι για τις εφημερίδες, μου φαίνεται, που θα μπορούμε ξανά να τις έχουμε στην τσέπη μας όπως και πριν 50 χρόνια και να τις εμφανίζουμε στην οθόνη μας σελίδα σελίδα, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τις ταμπλέτες. Η Athens Voice θα σταματήσει να τυπώνεται, όπως και τα υπόλοιπα έντυπα. Οι Σουηδοί θα παρατήσουν τα τεχνητά δάση τους να γίνουν φυσικά, αφού η ζήτηση για χαρτί θα περιοριστεί σημαντικά.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά σχόλια για τη νέα εξέλιξη: για την επιπλέον επιτάχυνση της διαπροσωπικής και μαζικής επικοινωνίας, για την υπερπληροφόρηση και τα δεινά της, για το πώς θα αντιδράσουν οι μύγες στο νέο όπλο των ανθρώπων – εμένα με εντυπωσιάζει για μια ακόμη φορά το πώς η βιομηχανική παραγωγή μειώνει όλο και περισσότερο την εξάρτησή της από τις πρώτες ύλες.

Για το νέο προϊόν θα έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο μερικά γραμμάρια πετρέλαιο για να φτιάξουν το πλαστικό ίσως και μερικά γραμμάρια πυριτίου, άμμου δηλαδή, για να φτιάξουν τα κυκλώματα. Όλο το υπόλοιπο δεν θα είναι παρά άυλη ανθρώπινη γνώση που θα έχει ενσωματωθεί στο PaperTab και θα επιτρέπει στην άμμο και στο πετρέλαιο να γίνονται γράμματα, εικόνες, ήχοι. Σαν να έχουμε κάνει κύκλο και να έχουμε γυρίσει στην εποχή της Σουμερίας, όταν οι γραφείς της εποχής χρησιμοποιούσαν απλό πηλό για να κάνουν πάνω του λογαριασμούς και να γράψουν ιστορίες, ποιήματα, προφητείες με καλοξυσμένα καλάμια. Με ελάχιστα σε διαστάσεις σημάδια, αδύνατον να διαβαστούν από οποιοδήποτε σημερινό μεσήλικα – αλλά δεν τους ένοιαζε τους γραφείς γιατί τότε, λίγοι έφθαναν στην ηλικία των σημερινών μεσήλικων ώστε να υποφέρουν από πρεσβυωπία: το προσδόκιμο ζωής ήταν στα 40-45 χρόνια.

Πέντε χιλιάδες χρόνια μετά, τα PaperTab απαιτούν παρόμοια απλά υλικά με τις πήλινες πινακίδες και πολύ λιγότερα από όσα απαιτούσαν οι περγαμηνές ή το χαρτί της γουτεμβέργειας εποχής. Ακόμα και οι δορυφόροι ή οι κεραίες που απαιτούνται για να μπορέσουμε να γράψουμε και να διαβάσουμε μέσω του ιντερνέτ έχουν λιγότερο σίδερο από τα θηριώδη πιεστήρια του 20ου αιώνα. Και αυτό είναι γενική τάση: όλο και περισσότερο τα ανθρώπινα τεχνουργήματα απαιτούν γνώση παρά ύλη. Οι προφήτες της καταστροφής του κόσμου λόγω της εξάντλησης των πρώτων υλών (πετρέλαιου, κάρβουνου, σίδερου, χρυσού, ουρανίου, κτλ, κτλ), αυτοί που θέτουν το ερώτημα «τι θα γίνει ο πλανήτης μας αν όλοι οι Κινέζοι αποκτήσουν αυτοκίνητο;», θα διαψευστούν: δεν θα αναγκαστούμε επιστρέψουμε στην εποχή της Σουμερίας και να πεθαίνουμε στα 40 μας για να γλυτώσουμε τον πλανήτη από την υπερθέρμανη και άλλα δεινά γιατί η ανθρώπινη επινοητικότητα συνεχώς μας αποδεσμεύει από την ύλη. Σε πενήντα χρόνια, τα κινέζικα αυτοκίνητα θα κατασκευάζονται με το ίδιο υλικό που κατασκευάστηκε και ο περίφημος Στρατός από Τερακότα.

Η μόνη ύλη που δεν θα χάσει ποτέ την αξία της, μου φαίνεται, είναι το ανθρώπινο σώμα – το νεανικό, τουλάχιστον. Άλλωστε όλα αυτά για χάρη του γίνονται.

Χους ήν και εις χουν απελεύσει – η τεχνολογία | Δημήτρης Ψυχογιός | Μεταρρύθμιση

Για μια Ελένη

Ο κ. Βενιζέλος διαδέχτηκε στο Υπουργείο Οικονομικών τον κ. Παπακωνσταντίνου, ο θείος του οποίου είχε διαδεχθεί τον σημερινό Πρωθυπουργό στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην κυβερνηση εκείνη που έστειλε στο Ειδικό Δικαστήριο τον πατέρα του προκατόχου του κ. Βενιζέλου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε διακριθεί στην υπεράσπιση του τότε αρχηγού μαζί με τον πατέρα της σημερινής εκπροσώπου του κόμματος και τον πατέρα του εκπροσώπου της σημερινής  κυβέρνησης (ο οποίος βρίσκεται σε άλλο κόμμα και στο ΠΑΣΟΚ είναι ο ξάδερφός του), περισσότερο από ό,τι ο γιός  και ο γαμπρός του ιδρυτή που ήσαν βουλευτές τότε και μάλλον τελούσαν υπό την επιρροή της πρώτης συζύγου του απέναντι στη δεύτερη.

Αντιθέτως, στο πλευρό του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ είχε τότε σπεύσει παλαιότερος υπουργός του Εθνικής Οικονομίας, σύζυγος της μετέπειτα υπουργού Οικονομίας του γιού του ιδρυτή. Η τότε κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε τον θείο και τον εξάδελφο του μετέπειτα Πρωθυπουργού ανηψιού, τον πατέρα της σημερινής Υπουργού Τουρισμού,  τους πατεράδες και θείους τουλάχιστον 10 μετέπειτα  υφυπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών καθώς και δεκάδων υποψηφίων, τον γαμπρό του επόμενου αρχηγού της ΝΔ  που είχε κερδίσει  στην μάχη της αρχηγίας τον πατέρα  υφυπουργού Ναυτιλίας στην κυβέρνηση των κουμπάρων, φυσικά τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ , 4 επόμενους Προέδρους Βουλής που έχουν γεμίσει σήμερα το κτίριο με συγγενείς τους, ενώ αρχηγό είχε τον πατέρα δύο σημερινών βουλευτών της ΝΔ. Στη χώρα που τόσο λίγα επώνυμα υπάρχουν σε τόσο πολλές ιστορίες επί τόσα πολλά χρόνια, εμείς πέφτουμε από τα σύννεφα για μιά ξαδέρφη που ευνοήθηκε;
Για μια Ελένη | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Πένθος για μία Ρίτα

Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις και για να μη χάσει κάποιος που δεν θα το ήθελε την ώρα του, η Ρίτα της επικεφαλίδας δεν είναι τραγουδίστρια λαϊκή ούτε υπήρχε περίπτωση να την «ανακαλύψει» ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ήταν Ιταλίδα και στον καιρό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε μετατρέψει την κρεβατοκάμαρά της στο Τορίνο σε εργαστήριο και έκανε έρευνα για το πώς και το γιατί τα νευρικά κύτταρα μεγαλώνουν και εξειδικεύονται. Όταν άρχιζαν οι βομβαρδισμοί έκρυβε το μικροσκόπιο και τα παρασκευάσματα επάνω στα γιαλάκια στο υπόγειο για να μην καταστραφούν και τα ξαναέβγαζε όταν ο κίνδυνος είχε περάσει.

Τελειώνοντας ο πόλεμος είχε προχωρήσει αρκετά στις έρευνές της, τόσο που όταν διάβασε μια εργασία της ο πιο προχωρημένος στο πεδίο αυτό Αμερικανός καθηγητής την κάλεσε να συνεχίσει τις έρευνές της στις Ηνωμένες Πολιτείες παρ’ όλο που η θεωρία της ήταν αντίθετη με τη δική του. Ενώ εκείνος πίστευε ότι υπήρχε κάποιος παράγοντας που φρόντιζε για την οργάνωση των νευρικών κυττάρων έχοντας αυτά μόλις δημιουργηθεί στην περιοχή της σπονδυλικής στήλης η Ρίτα Λεβή-Μονταλτσίνι έλεγε ότι πρόκειται για μια ουσία που εκκρίνει, ας πούμε το πόδι του εμβρύου καθώς αυτό σχηματίζεται και καθορίζει έτσι το ποια νευρικά κύτταρα θα τοποθετηθούν εκεί για να αναλάβουν την κίνηση και τις αντιδράσεις του ως προς τον εξωτερικό κόσμο. Και αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο εκείνη. Και ήταν τόσο μεγάλη η ανακάλυψη αυτή που το 1989 τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ για την Ιατρική μαζί με το συνεργάτη της στην έρευνα αυτή.

Γεννημένη στην Ιταλία τον Απρίλιο του 1909 η Ρίτα Λεβή-Μονταλτσίνι έκλεισε τα μάτια της στη Ρώμη, σε ηλικία 103 ετών. Πολλοί Ιταλοί πένθησαν το θάνατό της αυτά τα τελευταία εικοσιτετράωρα διότι ήταν μια γυναίκα που όχι μόνον όσο βρισκόταν στο εξωτερικό, και έμεινε είκοσι χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, αύξησε την εκτίμηση για την ιταλική επιστήμη όσο ίσως λίγο πριν το είχε κάνει και ο διάσημος συμπατριώτης της Ενρίκο Φέρμι αλλά και όταν επέστρεψε στην Ιταλία και μέχρι το θάνατό της δεν έπαψε να ασχολείται με κοινωνικά θέματα, με το πώς οι νέοι φοιτητές θα βρουν καλύτερες συνθήκες έρευνας στα Πανεπιστήμια, με τους ασθενείς που υπέφεραν από κατά πλάκας σκλήρυνση και από Αλτζχάιμερ. Και όπως είχε κάποτε δηλώσει: «Αν δεν είχαν γίνει διακρίσεις εις βάρος μου και αν δεν με είχαν κατατρέξει ποτέ δεν θα έπαιρνα το βραβείο Νομπέλ».

Μια στιγμή όμως. Τι εννοούσε η διάσημη αυτή νευροβιολόγος; Ποιες διακρίσεις έγιναν σε βάρος ης και ποιος της κατέτρεξε; Κατ’ αρχάς θα πρέπει να εννοούσε τον πατέρα της. Έναν μηχανικό που ήταν της άποψης ότι τα κορίτσια μοναδικό σκοπό στη ζωή τους έχουν το να παντρευτούν. Άρα δεν τους χρειαζόταν και η πανεπιστημιακή μόρφωση. Έτσι η Ρίτα έδωσε μάχη ώστε να καταφέρει μόλις στα είκοσι να ξεκινήσει σπουδές στην Ιατρική. Και πήγε στην Ιατρική γιατί είχε δει την αγαπημένη της γκουβερνάντα να πεθαίνει από καρκίνο. Γι αυτό ίσως και δεν παντρεύτηκε ποτέ και ήταν φανατικά κατά του γάμου. Ας μην ξεχνάμε ότι την άποψη του πατέρα της συμμερίζονται ακόμη και πολλοί μουσουλμάνοι σε διάφορα κράτη, μη επιτρέποντας στις κόρες τους να ακολουθήσουν άλλο δρόμο από αυτόν της παντρειάς. Και έτσι ο κόσμος χάνει ίσως και άλλες «Ρίτες», όπως η Ρίτα Λεβή-Μονταλτσίνι. Ακόμη χειρότερο ήταν το κυνηγητό από το καθεστώς του Μουσολίνι που εγκαταστάθηκε στην Ιταλία το 1925. Το μίσος κατά των εβραϊκής καταγωγής ατόμων αυξανόταν χρόνο με το χρόνο και το 1939 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο για να μην βάζει σε κίνδυνο και τις ζωές των συναδέλφων της που συνεργαζόταν μαζί της. Η οικογένεια, τρία κορίτσια και ένα αγόρι, περιπλανήθηκε στην Ιταλία κατεβαίνοντας προς τα νότια και κρυβόταν σε διάφορα σπίτια μέχρι να επικρατήσουν οι συμμαχικές δυνάμεις και να καταληφθεί από αυτές η Ιταλία.

Προφανώς από καημό δικό της η Ρίτα πολύ αργότερα οργάνωσε προγράμματα για νεαρούς από αφρικανικές χώρες που θα ήθελαν να γίνουν ερευνητές και πήγαιναν στην Ιταλία να εκπαιδευτούν για να επιστρέψουν στις φτωχές χώρες τους και να ανεβάσουν το επίπεδο της έρευνας εκεί. Επίσης αφιέρωνε ατελείωτες ώρες να μιλάει με νεαρούς φοιτητές που ψαχνόταν σε σχέση με το ποια έρευνα ταίριαζε περισσότερο στα ενδιαφέροντά τους. Το ότι επιβίωσε από όλες αυτές τις τρικλοποδιές που της έτυχαν δεν σημαίνει και ότι ήταν το πιο καλό για να της τύχει. Ήταν πεισματάρα βέβαια και πέτυχε να φθάσει κάπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντοτε κορίτσια σε κοινωνίες με αυστηρά ήθη δεν πειράζει να χαθούν από τα πεδία της επιστήμης και της έρευνας. Ούτε ότι ωφελεί ένα κράτος μακροχρόνια το ανθρωποκυνηγητό για πλάσματα που κάποιοι λίγοι αποφασίζουν πως είναι ανεπιθύμητα σε έναν τόπο, αντί για την προσπάθεια να βρουν όλοι κάποια επαγγελματική αποκατάσταση και να αξιοποιηθούν οι πιο προικισμένοι σε κάθε επίπεδο. Και τέλος, καλό είναι εκτός από το μαθαίνουμε τόσα για ανθρώπους σαν τον Μπερλουσκόνι, που τα κανάλια φροντίζουν να μας πληροφορούν ακόμη και για τι σώβρακο φοράει να μαθαίνουμε και για άλλα αξιόλογα άτομα της γειτονιάς μας. Μήπως και τα αντιγράψουμε. Διότι η αντιγραφή δεν είναι να την απορρίπτεις σε όλες τις περιπτώσεις.

Πένθος για μία Ρίτα | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Χρόνε, άτιμε

Βρε καλώς τον καινούριο χρόνο. Πέρασε μέσα, καλέ μου κύριε. Βολέψου.

Ξέρεις πού. Πάνω στον σβέρκο μου. Βολέψου και συνέχισε τη δουλειά σου. Κύρτωσε λίγο περισσότερο τη ράχη μου, τσιμένταρε μια στάλα παραπάνω τους οσφυϊκούς μου σπονδύλους. Κάνε λίγο πιο μυγιάγγιχτο το στομάχι μου, δώσε μου μια ξαφνική σουβλιά στο γόνατο. Μετάτρεψε σε μικρή περιπέτεια τη μεταμεσονύχτια χώνεψη μου και το πρωινό δέσιμο των κορδονιών μου. Πρόσθεσε μερικά παραπάνω λιπίδια στις αρτηρίες μου, μείωσε κι άλλο τον χώρο που έχουν τα πνευμόνια μου για καθαρό αέρα. Θέρισε όσες τρίχες άντεξαν ως τώρα πάνω στο κεφάλι μου, φρόντισε το πέος μου να δείχνει συνεχώς έξι ώρα, κάνε γιορτινό δωράκι στο δέρμα μου μια ντουζίνα στίγματα και πανάδες. Ρίξε μια ενισχυμένη δόση πρεσβυωπίας στα μάτια μου, κάψε μερικά ακόμα εκατομμύρια απ’ τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Συνέχισε ακάθεκτος το έργο σου. Επιβεβαίωσε μου πως όσα ονειρεύτηκα στα νιάτα μου, δεν ήταν γραφτό να γίνουν. Πείσε με πως ό,τι όσα έκανα στη ζωή μου, σχεδόν όλα λάθος ήταν. Θύμισε μου ότι δεν υπάρχει γραμμική άνοδος της ευημερίας και ότι οι κοινωνίες με την παρέλευση των δεκαετιών δεν εκπολιτίζονται υποχρεωτικά. Ενίοτε εξαγριώνονται, εξαχρειώνονται και εκπορνεύονται. Εξήγησε μου πως έτσι που τα ‘φτιαξα, καταδίκασα τους επόμενους να περάσουν χειρότερα από μένα και να αποδειχτούν πιο αγράμματοι και πιο ανενδοίαστοι από μένα. Στήσε γύρω μου ένα πλέγμα αποτυχίας και απογοήτευσης, συνέχισε τη σπορά της μελλοντικής γεροντικής μου κατάθλιψης. Κάνε δουλειά σου εσύ.

Εγώ πάλι θα κάνω τη δική μου. Θα σκαρφαλώνω πάνω σε πλαγιές κι ας αγκομαχώ σαν προπολεμικό τρένο. Θα φοράω πολυεστιακούς φακούς σε φλώρικους χρωματιστούς σκελετούς, θ’ αφήσω χαίτη όσα μαλλιά μου απόμειναν και θα τα κάνω γελοίο κοτσιδάκι πίσω. Όσο θα με σπρώχνεις στο κρεβάτι μου για να ξεκουραστώ, τόσο θα ξενυχτώ μέχρι τελικής κατάρρευσης. Όσο θα αποκαθηλώνεις τις χαρές μου, τόσο θα εφευρίσκω επιδερμικούς τρόπους να ικανοποιούμαι. Θα λιώσω στα ιαματικά λουτρά, στα τρίπλεξ καρωτίδων και στις κωλονοσκοπήσεις. Εσύ θα φυτεύεις στον πισινό μου μικρά καρκινάκια, εγώ θα σ’ ακολουθώ από πίσω και θα τα ξεριζώνω. Θα κηρύξω πόλεμο στην ακινησία των αρθρώσεων μου και στην κατάληψη του μυαλού μου από εμμονές θλίψης και αποτυχίας. Θα γράφω, θα φωνάζω, θα διαβάζω, θα γκρινιάζω, θα οργίζομαι, θα απαιτώ, θα κλαίω, θα ονειρεύομαι.

Δε θα παραδοθώ εύκολα ρε. Θα κάνω τον κόσμο άνω-κάτω ψάχνοντας αγοραστή της ψυχής μου με αντίτιμο την ήττα σου. Μη γελάς… κι αν τον βρω; Θα φυτεύω δέντρα ψηλά, ελιές, ιτιές και ευκαλύπτους και θα τα ανασταίνω τάζοντας τους ότι θα στρώσω ολόκληρο πασχαλινό τραπέζι στον ίσκιο τους. Κάθε πρωί θα κόβω τα κρέατα μου για να βεβαιώνομαι ότι πονάω, άρα είμαι ζωντανός. Και κάθε βράδυ θα παίρνω χάπια με τους χούφτες και θα σπέρνω παιδιά, για να ‘χεις εσύ να τρως. Παιδιά που θα τα ορκίσω να κάνουνε το ίδιο. Πρώτα θα σβήσεις εσύ και μετά η φύτρα μου. Πρώτα θα με σιχαθείς και μετά θα φύγω. Δε θα σου δώσω τη χαρά να ξαπλώσω και να κοιτάζω παραδομένος το ταβάνι, ίσια μπροστά θα κοιτάζω και θα στραβομουτσουνιάζω. Κάθε φορά που θα με τραβάς προς την έξοδο, εγώ θα γαντζώνομαι με τα κοκκαλιάρικα χέρια μου απ’ το περβάζι αυτού του κόσμου και θα ξαναπηδώ μέσα. Και μετά θα σου προτείνω με θράσος το δάχτυλο μου όρθιο και θα σε βρίζω πετώντας σάλια απ’ τα τεχνητά κάτασπρα δόντια μου.

Θα πεις «άει σιχτίρ» με μένα. Θα σε κάνω να ξεφυσάς κάθε φορά που με βλέπεις και να φωνάζεις «ακόμα εδώ είναι αυτός;» Οικονομικές κρίσεις θα μου στέλνεις εσύ, χεσμένες θα σου τις επιστρέφω εγώ. Πολέμους κι εμφυλίους θα στήνεις γύρω μου, θ’ αρπάζω το ντουφέκι και θα πολεμώ εγώ αντί να λουφάζω. Κοινωνικές οπισθοδρομήσεις θα φτιάχνεις εσύ, καινούρια ταμπούρια θα στήνω εγώ. Και μη μου λες πως η κοινωνία πήρε οριστικά την κάτω βόλτα, γιατί τσάμπα καταναλώνεις τα λόγια σου με μένα. Νοσοκόμες με άσπρες ρόμπες θα βάζεις στον δρόμο μου, με μαύρες ζαρτιέρες θα τις ντύνω. Και μη μου ξαναλές πως έτσι θα καταντήσω ένας παράταιρος γελοίος, γιατί δε με νοιάζει καθόλου. Δε θα σου κάνω τη χάρη να γίνω ένας σοφός γέρων, ένας σκατόγερος θα γίνω που θα σου τη σπάει. Μάλλον δεν θα καταφέρω να σε νικήσω τελικά, το ξέρω. Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Μου αρκεί να γίνω πετραδάκι μέσα στο παπούτσι σου, να σου χαλάσω χαζά ένα απειροελάχιστο της αιωνιότητας σου. Έτσι, για την πλάκα μου ρε. Άτιμε χρόνε…

Χρόνε, άτιμε | DOLCE | Protagon