To τραγούδι της λίμνης - Ο Γλάρος

Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου

Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Käthe Kollwitz/ Καίτε Κόλβιτς (1867-1945)

Η γερμανίδα χαράκτρια και γλύπτρια Καίτε Κόλλβιτς (1867-1945) υπήρξε αναμφίβολα μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες στην Τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χρόνια της νεοσύστατης αυτοκρατορικής Γερμανίας και πέθανε λίγες ημέρες πριν τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η διαδοχή των γεγονότων συμβαδίζει με την προσωπική ιστορία της, από την ξέγνοιαστη νιότη ως την σοβαρή ωριμότητα. Έζησε την πορεία της χώρας της από την αθωότητα ως τον παραλογισμό του εθνικοσοσιαλισμού αλλά και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης στους δύο μεγάλους πολέμους. 


Από νωρίς είχε αναπτυχθεί μέσα της μια ισχυρή κοινωνική συνείδηση, η οποία αποτυπώνεται στο έργο της. Πολλές φορές βρέθηκε σε σύγκρουση με το καθεστώς, πιο έντονη όμως ήταν η δική της εσωτερική πάλη, η προσπάθεια να ισορροπήσει ανάμεσα στη χαρά της ζωής και τη φρίκη του θανάτου και του εξευτελισμού. Έχασε τον μικρότερο γιο της Πέτερ στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εγγονό της -επίσης Πέτερ- στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα έργα της απαγορεύτηκαν από τους Ναζί και η Γκεστάπο την κυνήγησε. Το σπίτι της καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς. Όμως, παρά τη φασματική παρουσία του θανάτου, δεν υπάρχει στα έργα της η ατμόσφαιρα του πανικού και του ιλίγγου που μετατρέπει τον θάνατο σε έμμονη ιδέα. Τουναντίον, η περίπτωσή της είναι τόσο ιδιαίτερη και μας καθηλώνει γιατί μέσα από τη συνάντηση δυο διαφορετικών στυλ και αντιλήψεων (από τη μια το συμβολισμό του 19ου αιώνα και από την άλλη τον εξπρεσιονισμό του 20ού αι.) γεννιέται ένας ρεαλισμός που ποτέ δεν υπερβάλλει ενώ συμμερίζεται την ανθρώπινη κατάσταση. 

Κοπλιμέντα!

Τελικά, θα αρχίσω να πιστεύω στα ζώδια!

Χτες ένας μαθητής μου (συναντήθηκα με αρκετούς, ήταν η μέρα τους) μου είπε καθώς με είδε: "στις ομορφιές σας είστε κυρία!"
Και σήμερα την ώρα που κολυμπούσα, μια νεαρή γυναίκα, αφού με ρώτησε πόση ώρα κάνω μπάνιο, μου είπε ότι έχω πάρα πολύ ωραίο σώμα!

Απίστευτο, δεν μου συνέβη στα νιάτα μου!
Τι βλέπουν οι άλλοι που εγώ δεν το βλέπω;

Η Ελλάδα πεθαίνει - ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ

Ο άκρατος (οίνος) και ο έρωτας

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ

Εἰ μὲν ἑκών, Ἀρχῖν’, ἐπεκώμασα μυρία μέμφου,
εἰ δ’ ἄκων ἥκω τὴν προπέτειαν ἔα.
ἄκρητος καὶ ἔρως μ’ ἠνάγκασαν, ὧν ὁ μὲν αὐτῶν
εἷλκεν, ὁ δ’ οὐκ εἴα τἠν προπέτειαν ἐᾶν•
ἐλθὼν δ’ οὐκ ἐβόησα τίς ἢ τίνος ἀλλ’ ἐφίλησα
τὴν φλιήν. εἰ τοῦτ’ ἐστ’ ἀδίκημ’ ἀδικέω.

Αν βέβαια το'θελα που ήρθα και ξεφάντωσα

στην πόρτα σου, Αρχίνε, κατηγόρησέ με χίλιες φορές

αν όμως ήρθα χωρίς να θέλω, συγχώρεσέ μου το θράσος.

Ο άκρατος και ο έρωτας με ανάγκασαν

ο ένας με τραβούσε, και ο άλλος δεν με άφηνε ν' αφήσω το θράσος.

Όμως και όταν ήρθα, δεν φώναξα ποιος ή τίνος,

φίλησα μονάχα το κατώφλι.

Αν αυτό είναι αδίκημα, αδίκησα. 

(μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας)

Το μεθύσι του έρωτα! 

Το μεθύσι του οίνου!

Συνταγή επιβίωσης!!! 

(Ιδιαίτερα σε χαλεπούς καιρούς)

Κάποτε στα νιάτα μου, μεθυσμένη από τα νιάτα, τον έρωτα και το κρασί έκανα "καντάδα", περνώντας με ένα μαγνητόφωνο από το σοκάκι που ήταν το σπίτι του πεφιλημένου.

Δεν τόλμησα να πλησιάσω στο κατώφλι, δεν έμεινα πολλή ώρα.

Ίσως δεν ήμουν πολύ μεθυσμένη ή ερωτευμένη.

Δεν έμαθα καν αν το πήρε είδηση.

Ίσως έφταιγε και το τραγούδι

Με τι καρδιά, με τι πνοή, 

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή.

Μια στιγμή για πάντα - Το τανγκό των Χριστουγέννων -Γιώργος Νταλάρας

EΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Πολλοί επικαλέστηκαν την "κόπωση" του ελληνικού λαού από τους "συνεχείς πολέμους" ως άλλοθι για το εκλογικό αποτέλεσμα του 1920 (αλλά και για τη μεταγενέστερη ήττα του 1922). Μολονότι αποδεκτή και καθησυχαστική από τη σκοπιά του εθνικισμού, η εικόνα αυτή χρειάζεται να διορθωθεί σε σημαντικό βαθμό. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι το 1912-13 είχαν διαρκέσει μόλις δέκα μήνες. Άλλους τόσους κράτησε η μάταιη (και αναίμακτη) επιστράτευση το 1915-16. Το 1920 οι Έλληνες απείχαν αρκετά από τη συμπλήρωση της αιματηρότατης εμπόλεμης τετραετίας που υπέστησαν όσοι λαοί συμμετείχαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από την αρχή, όπως οι Σέρβοι, που είχαν επίσης πολεμήσει στους Βαλκανικούς. Γι' αυτό και δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα το επιχείρημα (που επικαλέστηκε και ο Βενιζέλος) ότι οι Έλληνες παρέμεναν επιστρατευμένοι, ενώ οι άλλοι λαοί είχαν προ πολλού αποστρατευθεί.
Όπως φάνηκε το 1920, το μεγάλωμα της Ελλάδας δεν ενδιέφερε εκείνους που είχαν εξαναγκαστεί να πληρώσουν το κόστος -αρχικά από ξένες λόγχες. Τους ενδιέφερε μόνο η απαλλαγή από τη Βενιζελική "τυραννία". Αυτό έδειξε αμέσως και με τον πιο ωμό τρόπο η δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι από δύο Κωνσταντινικούς απότακτους αξιωματικούς, στις 30 Ιουλίου 1920, δύο μόλις μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Η μεταγενέστερη επιβράβευσή τους από τη βασιλική οικογένεια και το Λαϊκό Κόμμα επιβεβαίωσε όχι μόνο την προέλευση του εγχειρήματος, αλλά και τη γενικότερη έγκρισή του από τους ομοϊδεάτες τους. (σελ. 130)

"Δεν κακίζω το λαό, του ζήτησα θυσίες μεγαλύτερες από τις δυνάμεις του. Εγώ δεν υπολόγισα καλά τις δυνάμεις του, τον παρέσυρα σε έργο πολύ βαρύ... Και φέρω βαρειά ευθύνη, γιατί, ενώ τώρα τρέχει τον κίνδυνο να χάσει τα κερδισμένα αποτελέσματα, οι θυσίες θα του μείνουν" , υποστήριξε ο Βενιζέλος πριν φύγει από την Ελλάδα, μετά τις εκλογές του 1920. (σελ. 140)

...................................

Στις 300 περίπου σελίδες αυτής της εμβριθούς μελέτης παρουσιάζονται τα κυριότερα γεγονότα από το 1909 έως και το 1922 και ο Εθνικός Διχασμός ερμηνεύεται ως οιονεί θρησκευτικό "σχίσμα" χαρισματικής προέλευσης, ως κρίση στη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης, ως ταξική σύγκρουση αλλά και ως διαμάχη εμφυλίου πολέμου.
Γοητευτική ιστορική αφήγηση, εξαιρετικά παραθέματα από το τύπο και τη σχετική βιβλιογραφία, αιμάτινες οι συσχετίσεις με το σήμερα. Καλή ανάγνωση!

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Τα κύματα της Virginia Woolf αφηγούνται την ιστορία μιας παρέας φίλων από την πρώτη μέρα του σχολείου έως τη δύση της ζωής τους. Έξι φίλοι που μεγαλώνουν με διαφορετικά όνειρα, διαφορετικούς στόχους, ερωτεύονται, απογοητεύονται, ξαναπροσπαθούν, βιώνουν την απώλεια, ματώνουν και θριαμβεύουν άδοξα και ένδοξα.
Άλλοτε ακολουθώντας την "άμπωτη" και άλλοτε την "παλίρροια" του λόγου, το κείμενο μιλά για τη φιλία, τον έρωτα, τη διαφορετικότητα, τη ζωή που περνάει, την απώλεια, την αγωνία της ύπαρξης και της συνείδησης.
Η Virginia Woolf νομιμοποιεί την ατέλεια, ανακουφίζει, συμπονά και,την ίδια στιγμή, στέκεται με οξύτητα και κοφτερό μάτι στην παραμικρή λεπτομέρεια της ανθρώπινης ζωής, προτείνοντας ως μόνη σωτηρία τους άλλους, την αποδοχή των άλλων και του εαυτού.
(Από το πρόγραμμα της παράστασης του έργου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, σε μετάφραση Άρη Μπερλή και σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά)

Εξαιρετική παράσταση, ανάδειξη του κειμένου και της υποκριτικής τέχνης,
σε ένα δωμάτιο-εξομολογητήριο και ένα μακρόστενο τραπέζι,
όπου ηθοποιοί και θεατές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν
τα ... κύματα, της μνήμης, της οδύνης, της ματαίωσης, της μοναξιάς, της ... ζωής!

ὄττω τις ἔραται

Ο]ἰ μὲν ἰππήων στρότον, οἰ δὲ πέσδων
οἰ δὲ νάων φαῖσ᾽ ἐπ[ὶ] γᾶν μέλαι[ν]αν
ἔ]μμεναι κάλλιστον, ἔγω δὲ κῆν᾽ ὄτ-
τω τις ἔραται·
[5]πά]γχυ δ᾽ εὔμαρες σύνετον πόησαι
π]άντι τ[ο]ῦτ᾽, ἀ γὰρ πόλυ περσκέθοισα
κάλλος [ἀνθ]ρώπων Ἐλένα [τὸ]ν ἄνδρα
τὸν [πανά]ριστον
καλ[λίπο]ισ᾽ ἔβα ᾽ς Τροΐαν πλέοι[σα
[10]κωὐδ[ὲ πα]ῖδος οὐδὲ φίλων το[κ]ήων
πά[μπαν] ἐμνάσθη, ἀλλὰ παράγαγ᾽ αὔταν
τὰν ἀ?έκοι]σαν
Κύπρις· εὔκαμπτον γὰρ...
...
[15]κἄμε νῦν Ἀνακτορ[ίας ὀν]έμναι-
σ᾽ οὐ παρεοίσας,
τᾶ]ς κε βολλοίμαν ἔρατόν τε βᾶμα
κἀμάρυχμα λάμπρον ἴδην προσώπω
ἢ τὰ Λύδων ἄρματα κἀν ὄπλοισι
[20]πεσδομ]άχεντας.

Άλλοι το ιππικό, άλλοι το πεζικό, κάποιοι το ναυτικό ορίζουν πως είναι το ομορφότερο πράγμα πάνω στη μαύρη γη. Όμως εγώ εκείνο που καθένας ερωτεύεται.

Κι έχω εξήγηση απλή, όλοι νομίζω θα την ασπαστούν. Γιατί εκείνη, η αξεπέραστη στον κόσμο καλλονή, η Ελένη, παράτησε πανάριστον τον άντρα της κι ανέβηκε στο πλοίο για την Τροία. Ούτε που νοιάστηκε για το παιδί της, μήτε για τους γονείς της. Της συνεπήρε η Κύπρις το μυαλό.

Έτσι κι εγώ τώρα αναμνήστηκα την Ανακτορία απούσα. Πώς θα 'θελα το εράσμιο το βήμα της να δω, τη φεγγοβόλα λάμψη του προσώπου. Όχι αμάξια λυδικά και πάνοπλους πεζούς να μάχονται.

(Μετάφραση Μαρωνίτη)

***

Η αναζήτηση και ο καθορισμός του "αρίστου" και του "καλλίστου" αποτελούν αιώνια νοσταλγία του ανθρώπου, η οποία μετουσιώνεται ποιητικά σε άμεσες, σαφείς ερωτήσεις, με τις οποίες μετρείται  και προσδιορίζεται το αντικείμενο της ανθρώπινης ευδαιμονίας. Στο ποίημα όμως της Σαπφούς η έννοια του "καλλίστου" είναι αρκετά σαφώς καθορισμένη "ὄττω τις ἔραται". Έτσι το ποίημα δεν είναι μια "παρηγορητική" ωδή, ούτε ένα αληθινό εγκώμιο της Ανακτορίας, αλλά μια ομολογία πίστεως στον έρωτα, το "credo" της Σαπφούς που αναφέρεται στην πίστη της στην Αφροδίτη. (Σκιαδάς έφη)

***

Το ποίημα [...] είναι θα λέγαμε, η απάντηση της ποιήτριας στο ερώτημα τι το κάλλιστον . Η απάντηση αυτή στην αρχή κατατίθεται ως αναιρετική αφοριστική δήλωση, στη συνέχεια υποστηρίζεται με το μυθικό παράδειγμα της Ελένης και καταλήγει ως συγκεκριμένη ονομαστική αναφορά στην αγαπημένη Ανακτορία που λείπει. 

Η όλη σύνθεση συνέχεται και τροφοδοτείται από το πλαίσιο που δημιουργεί ο λαϊκός στην καταγωγή του εκφραστικός τρόπος που είναι γνωστός με τον όρο Priamel (άλλοι πιστεύουν το α, άλλοι το β, άλλοι το γ, εγώ όμως το δ. Απαριθμούνται και απορρίπτονται τα κοινώς θεωρούμενα κάλλιστα, για να εξαρθεί εμφατικότερα η κορύφωση που συνιστά η συχνά απροσδόκητη και αιρετική προσωπική επιλογή). Στην τελευταία στροφή το σχήμα αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο: το ερατεινό περπάτημα και η λάμψη του προσώπου της Ανακτορίας τίθεται για τη Σαπφώ πάνω από το εντυπωσιακό θέαμα των λυδικών αρμάτων και των πάνοπλων πεζών μαχητών. (Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας ΥΠΕΠΘ)

***

Η Σαπφώ έχει προσδιορίσει "τίνα/τι έραται", δεν το έχει όμως. έτσι, μην μπορώντας να φέρει πίσω την Ανακτορία, μετουσιώνει την οδύνη της σε στίχους. Αποδέχεται την "προδοσία" της και υμνεί την  "παγκάλη φυά" της, γιατί την "έραται"

Εκείνη, ως άλλη "ωραία Ελένη", εγκαταλείπει αγαπημένα πρόσωπα για έναν άλλον / τον ...Έρωτα.

Υπάρχει άραγε στην ψυχή της το "αγκάθι" για την ...απομάκρυνση; 

Και η μια και η άλλη κάνουν σπονδή στον Έρωτα.

Για πόσον καιρό; Με πόση επίγνωση;

Πώς κανείς προδίδει "κήν' όττω έραται" ; Για ποιαν αιτία; Με ποιες συνέπειες;

Ωδή στην πλήρη σελήνη

Σαπφούς σπαράγματα και ...σπαραγμοί

Αστέρες μέν ἀμφι κάλαν σελάνναν

ἆιψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος,

ὄπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπης

ἀργύρια γᾶν.

Πλήρης μὲν ἐφαίνετ᾽ ἀ σελάννα·

αἲ δ᾽ ὠς περὶ βῶμον ἐστάθησαν

Δέδυκε μὲν ἀ σελάννα

καὶ Πληίαδες· μέσαι δὲ

νύκτες, παρὰ δ᾽ ἔρχετ᾽ ὤρα·

ἔγω δὲ μόνα κατεύδω.

Δύστηνος έγκειμαι πόθω/ άψυχος, χαλεπήσι θεών οδύνησι έκητι/ πεπαρμένος δι' οστέων

Μια μη θρησκευτική, λαϊκή τελετή πρόκειται να οργανωθεί την ερχόμενη Τρίτη στο κάστρο Καστέλλο Σφορτσέσκο του Μιλάνο, για το στερνό «αντίο» συναδέλφων, πολιτών και χιλιάδων αναγνωστών στον διεθνούς φήμης συγγραφέα και σημειολόγο Ουμπέρτο Έκο, που πέθανε την Παρασκευή στην Ιταλία σε ηλικία 84 ετών..
[...]

Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου 1932. Από το 1975 έως το 2007 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο....

Πολύγλωσσος, παντρεμένος με Γερμανίδα, ο Έκο είχε εξηγήσει πως ασχολήθηκε αργά με την λογοτεχνία διότι θεωρούσε τη συγγραφή μυθιστορημάτων ενασχόληση για παιδιά, κάτι «που δεν έπαιρνε στα σοβαρά».

Μετά Το όνομα του Ρόδου, ο Έκο δημοσίευσε μεταξύ άλλων Το εκκρεμές του Φουκώ (1988), Το νησί της προηγούμενης μέρας (1994), και τη Μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα (2004). Στο τελευταίο του μυθιστόρημα, Φύλλο μηδέν (2014), η πλοκή εκτυλίσσεται στον κόσμο του ιταλικού Τύπου τη δεκαετία του 1990.

Έγραψε παράλληλα δεκάδες δοκίμια, επιδεικνύοντας συχνά μια τάση εκλεκτικισμού, για τη μεσαιωνική αισθητική, την ποιητική του Τζέιμς Τζόις, τον Τζέιμς Μποντ, την ιστορία της ομορφιάς αλλά και της ασχήμιας.

Ο Έκο, που δεν έκρυβε ότι ανήκει στην αριστερά, ήταν κάθε άλλο παρά ένας συγγραφέας κλεισμένος σε γυάλινο πύργο. Συνέχιζε να γράφει τακτικά μια στήλη στο εβδομαδιαίο περιοδικό L'Espresso.

Η ευρύτητα του πνεύματός του δεν τον εμπόδιζε να εξετάζει με κριτική ματιά την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας. «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων», είχε πει, όπως υπενθύμισε η εφημερίδα Il Messaggero.

Online

Αρχίλοχος: κιχάνει δ᾽ ἐξ ἀελπτίης φόβος

56 D. 105 W. (Snell) - Heracl. alleg. Hom. 5 (p. 6 ed. Bonn.)

Γλαῦχ᾽ ὅρα· βαθὺς γὰρ ἤδη κύμασιν ταράσσεται

πόντος, ἀμφὶ δ᾽ ἄκρα Γυρέων ὀρθὸν ἵσταται νέφος,

σῆμα χειμῶνος· κιχάνει δ᾽ ἐξ ἀελπτίης φόβος.

Ποιος είναι πιο φοβερός φόβος, εκείνος από το αναμενόμενο ή εκείνος από το απρόβλεπτο γεγονός;

ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

Δεύτερη ζωή δεν έχει!

Στίχοι:  

Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική:  

Δημήτρης Παπαδημητρίου

1.

Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά, 
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Μάριος Φραγκούλης.Δεύτερη ζωή δεν έχει. Οδ.Ελύτης.

Ελένη Καραΐνδρου - Eternity and a Day - Theo Angelopoulos

Ελένη Καραΐνδρου -The Weeping Meadow - Theo Angelopoulos

Ελένη Καραΐνδρου-The Dust of Time - Theo Angelopoulos

Στίχοι "Νοτιάς"

Στίχοι: Μπουλμέτης Τάσος
Μουσική: Ρεμπούτσικα Ευανθία
Ερμηνευτές: Μαργαρίτης Γιώργος

Είναι τα μάτια σου θολά, μια τρικυμία,
της λησμονιάς το γιατρικό δεν θα το βρεις.
Όσο κι αν κάνεις στα παλιά περιπολία,
αν δεν κοιτάξεις στα βαθιά μη ξαναρθείς.

Σημάδι αν βάζεις το Νοτιά κι αν ξενυχτάς,
πριν φύγεις ρίξε μια ματιά σ` ό,τι κρατάς.
Σ` αυτό που πάλεψες πολύ να κερδιθεί,
μα πριν κοιτάξεις στα βαθιά μη ξεκινήσεις.

Είναι το βλέμμα σου αιχμηρό, μελαγχολία,
σαν μια εικόνα στον αφρό πειρατική.
Και του μυαλού σου το υλικό θεομηνία,
σαν ένα μίγμα εκρηκτικό καραδοκεί.

Ευανθία Ρεμπούτσικα & Γιώργος Μαργαρίτης - Νοτιάς - Από την ταινία Νοτιά...

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο...

Σε σημειώσεις του για προεκλογική ομιλία το 1912 ο Βενιζέλος έγραφε:

"Προ της επαναστάσεως [1909], οι έχοντες σχέσιν με την στήλην των εξόδων (=τρόφιμοι) του προϋπολογισμού διηύθυνον κυρίως την Ελλάδα. Ήδη αι τύχαι αυτής διευθύνονται κυρίως παρ' εκείνων οίτινες τροφοδοτούν την στήλην των εσόδων του προϋπολογισμού".

Πολύ αισιόδοξος ήταν ο οραματιστής Βενιζέλος. Έναν αιώνα μετά η κατάστασις έχει περιέλθει εις τα ισχύοντα "προ της επαναστάσεως". Λαμπρά!

Ο ορισμός της αναισχυντίας!

«Όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε καρέκλα, σιγά σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα. Αυτό το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη».
Λάκης Λαζόπουλος 16/2/2016 Πηγή: www.lifo.gr

Ευανθία Ρεμπούτσικα - La Boca - Από την ταινία Νοτιάς - Official Audio R...

Δεξίωμα κάλλιστον

ω χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον βροτοίς
ως ούτε μήτηρ ηδονάς τοιάσδ' έχει,
ου παίδες ανθρώποισιν, ου φίλος πατήρ,
οίας συ χοι σε δώμασιν κεκτημένοι.
ει δ' η Κύπρις τοιούτον οφθαλμοίς ορά,
ου θαύμ' έρωτας μυρίους αυτήν τρέφειν