κουκουλοφόροι

Tην Ελλάδα που ανέχθηκε όλα να τα κουκουλώνει, την αποτελειώνουν σήμερα οι κουκουλοφόροι.

Μας ζηλεύουν!

Η μυστική επιστολή του Ευγένιου Ευγενίδη στον Διόδωρο Κυψελιώτη

Όταν το ελληνόπουλο και η ελληνοπούλα, ντυµένα στα εθνικά χρώµατα, κοιµόντουσαν αθώα στο κρεβάτι τους και έξω, κάτω από το φως του φεγγαριού, έσκουζε ο γκιώνης, εµφανιζόταν στα δωµάτια των παιδιών η γιαγιά. Η τρυφερή γριούλα µε το τσεµπέρι, αθόρυβα, έβαζε µερικά λεφτά κάτω από τα παιδικά µαξιλάρια. Αυτό γινόταν παντού, για χρόνια. Σε κάθε οικογένεια. Τα παιδιά το πρωί έβρισκαν τα λεφτά και χαρούµενα ξόδευαν το χαρτζιλίκι της γιαγιάς. Ολα τα παιδιά, όλα τα λεφτά.

Και µια µέρα ήρθε η δραµατική αποκάλυψη: από ένα µοιραίο παιχνίδι της τύχης αποκαλύφθηκε ότι γιαγιά δεν υπήρχε. Ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, που ντυνόταν γιαγιά, µε το καροτσάκι του πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και κορόιδευε τα ελληνόπουλα ότι δήθεν τους έδινε χαρτζιλίκι, ενώ στην πραγµατικότητα αυτό ήταν δάνειο. Έτσι, κύριε, φθάσαµε ως εδώ. Πρόκειται για τη µεγαλύτερη συνωµοσία συλλογικής εξαπάτησης λαού στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Γερµανοί, κοµµουνιστές, CIA, εβραίοι και σιωνιστές, ακροδεξιοί, µασόνοι βρίσκονται στο σκοτεινό κέντρο που απεργάστηκε την καταστροφή του λαού µας. Γιατί µας ζηλεύουν, κύριε. Μας φθονούν. Για την ιστορία µας και τα επιτεύγµατά µας.

Θέλουν να πάρουν τη γη των προγόνων µας. Να υποδουλώσουν το αδούλωτο πνεύµα µας. Να κυριεύσουν τα ιστορικά λαµπρά πανεπιστήµιά µας και να εξαφανίσουν τη γνώση, τη µέθοδο, τη φιλοσοφική σκέψη, την ερευνητική πρωτοπορία. Να πάψουν οι πανεπιστηµιακοί µας να κατακλύζουν µε τις απαράµιλλες δηµοσιεύσεις τους εκδοτικούς οίκους. Σε κάθε χώρα, σε κάθε επιστήµη. Να χαθούν οι νέοι Πλήθωνες Γεµιστοί. Να δηωθούν οι ναοί. Να σκλαβωθεί το γένος. Να µας πάρουν την τεχνολογία µας και την τεχνογνωσία µας. Να κλέψουν το µοναδικό οικονοµικό, διοικητικό και πολεοδοµικό µας σύστηµα, που µας έφερε έως εδώ, σε αυτά τα ύψη, κοντά στη θέωση.

Να τα αρπάξουν όλα αυτά για να τα χρησιµοποιήσουν ώστε να γίνουν άνθρωποι. Αυτοί, ∆ιόδωρε, που, όταν εµείς φτιάχναµε Παρθενώνες, περπατούσαν στα τέσσερα και ζούσαν στα δέντρα. Οι βάρβαροι, οι ξένοι. Που συνεχίζουν το άθλιο παιχνίδι τους αδιάντροπα και εξακολουθούν να µας δανείζουν!

Αλλά η πατρίδα θα αγωνιστεί µε υπερηφάνεια. Ολοι εµείς, όλοι µαζί µπορούµε. Θα πάµε στο ιστορικό µας νόµισµα. Από επιλογή µας. Επιλογή εθνικής αξιοπρέπειας για την τελική ιστορική µας δικαίωση. Ενα πακέτο τσιγάρα, κύριε, θα κάνει 6.000 δραχµές. Θα είµαστε όλοι εκατοµµυριούχοι.

Θα κυκλοφορούµε µε τα ποδήλατά µας, όχι επειδή δεν θα έχουµε βενζίνη αλλά γιατί επιλέγουµε το παραπέρα βάθεµα και πλάτεµα του οικολογικού αγώνα, ένα νέο επίπεδο συνείδησης. Θα ζεσταινόµαστε µε τα ξύλα µας, όχι γιατί δεν θα έχουµε πετρέλαιο αλλά διότι είναι σταθερή επιλογή µας η αειφόρος ανάπτυξη. Θα χρησιµοποιούµε για γιατρικό τα άπειρα βότανα της ελληνικής µάνας φύσης, όχι γιατί δεν θα έχουµε φάρµακα αλλά γιατί επιλέγουµε τη φυσικότητα της οµοιοπαθητικής θεραπείας. Θα κλείσουµε τα σύνορά µας καιθα σταµατήσουµε τον πακτωλό των εξαγωγών µας.

Θα ζήσουµε ανεξάρτητοι, υπερήφανοι στην ευλογηµένη χώρα µας, µακριά από όλους, στην ηρεµία και στην ησυχία µας. Ελιά, ψωµί, κρασί, σταφύλι, ψάρι. Το λέει και ο Ελύτης, αλλά πού να το ξέρετε εσείς, κύριε. Και εσύ, ∆ιόδωρε, µε τους όµοιούς σου δυτικόφιλους εξωµότες, να φύγετε και να πάτε να ζήσετε στις χώρες τους (θυµίζω στα τέσσερα και στα δέντρα, για να µην ξεχνιόµαστε).

Και η απάντηση του Διόδωρου Κυψελιώτη

Έτσι είναι· πάνω από όλα είναι η ανεξαρτησία, η λεβεντιά και η υπερηφάνεια, όπως λένε ο Σαµαράς και ο Καρατζαφέρης, όπως µας διδάσκει και η ένδοξη ιστορία µας, Κούγκι, Ζάλογγο, Αρκάδι – και τόσες άλλες αυτοκτονικές καταστάσεις που έχουµε εσωτερικεύσει. Υπάρχει και το παράδειγµα του εθνικόφρονα Περικλή Γιαννόπουλου που προτίµησε, αντί κατακρήµνισης ή ανατίναξης, να προχωρήσει µε το άλογό του να τον καλύψει η θάλασσα. Ολοι µαζί, µε τα άλογά µας, στεφανωµένοι αγριολούλουδα, εµπρός για το Καστελόριζο, ηµερολόγιό µου.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ ΤΟ ΒΗΜΑ - Το Επταήμερο του Διόδωρου - γνώμες

Εφηβική αντίδραση στο σύστημα;

Χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας ανώριμης είναι ο χειρισμός από τους μεγάλους (κόμματα, μερίδα του τύπου, γονείς, καθηγητές) του πιο δυναμικού αλλά ταυτόχρονα ευάλωτου τμήματος της, δηλ. των εφήβων, για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Η χειριστική στάση των μεγαλύτερων προς τους νεότερους οδηγεί πλέον σε μια αντιστροφή των ‘παραδοσιακών’ προτύπων συμπεριφοράς. Αν παραδοσιακά θεωρείτο άσχημο ένας μαθητής να αδιαφορεί για τα μαθήματά του επικαλούμενος την οργή του προς την κοινωνία, σήμερα πολλοί ενήλικες σε καίριες θέσεις, θεωρούν επιβεβλημένο οι μαθητές να οργίζονται κατ’ εξακολούθηση με οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρεί να ανατρέψει ένα σύστημα από το οποίο δεκαετίες τώρα συντηρούνται οι μεγάλοι. Οι δεκατετράχρονοι κουκουλοφόροι, οι φασκελοδεικτούντες σημαιοφόροι, οι μαθητές που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, οι φοιτητές που χτίζουν την είσοδο σε αίθουσες και γραφεία, λαμβάνουν τα εύσημα όσων επιδιώκουν την επικράτηση των προσωπικών τους συμφερόντων ή ιδεών, χωρίς όμως οι ίδιοι να εκτίθενται ή να διακινδυνεύουν τη θέση τους -ποιος άραγε από τους Καθηγητές που, μέσω της διαρκούς μετάθεσης των εξετάσεων, διευκόλυνε την παράταση των καταλήψεων, έχασε έστω και ένα μεροκάματο;

Με την τακτική αυτή όχι μόνο εκμεταλλευόμαστε τους νέους προς όφελός μας, αλλά τους διδάσκουμε επίσης ότι τα προβλήματα κι οι διαφωνίες δεν επιλύονται με τον ανοιχτό, δημοκρατικό διάλογο, όπου ο καθένας αναλαμβάνει επώνυμα την ευθύνη της θέσης του, αλλά μέσω σπασμωδικών αντιδράσεων που δεν αλλάζουν τα κακώς κείμενα, κι απλώς υπονομεύουν ή βίαια διαλύουν οποιαδήποτε μορφή ισονομίας κι οργανωμένης κοινωνίας.

Ολόκληρο το άρθρο της Εύας Στάμου εδώ Έφηβοι και άφοβοι; | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Γερμανία 
Μια ασυνήθιστη καταιγίδα που ξέσπασε στον Ήλιο έφερε το πολύχρωμο Βόρειο Σέλας πολύ πιο νότια από ό,τι συνήθως, ρίχνοντας πολύχρωμα φώτα στο νυχτερινό ουρανό της πόλης Γκεοργκμαριενχίτε. Ο φωτογράφος άφησε το διάφραγμα της μηχανής του ανοικτό όλη τη νύχτα και το επόμενο πρωί είχε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Από θρίαμβο σε θρίαμβο

Τα παιχνίδια της Ιστορίας: να πορευόμαστε από εθνική εορτή σε εθνική εορτή στην κατρακύλα μας, από την 25η Μαρτίου στην 28η Οκτωβρίου. Και τα παιχνίδια της πολιτικής, μιας πολιτικής που εξακολουθεί να ναρκισσεύεται παρότι ο καθρέφτης που της επιστρέφει το τσαλακωμένο είδωλό της έχει ήδη σπάσει σε χίλια κομμάτια: να πορευόμαστε από θρίαμβο σε θρίαμβο στην κατρακύλα μας αυτή, να βαδίζουμε από τη μια εθνική σωτηρία στην αμέσως επόμενη, για την οποία βεβαίως δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αν η προηγούμενη άξιζε όντως το όνομά της. Διότι, όσο κι αν ζούμε σε πληθωριστικά χρόνια, δεν γίνεται να έχουμε σωθεί πέντε κι έξι φορές μέσα σε μόλις δύο χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε δηλαδή τις λίαν επιτυχείς σωστικές προσπάθειες επί Νέας Δημοκρατίας): μία φορά όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριο του 2009, δεύτερη στις 25 Μαρτίου του 2010, όταν στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίστηκε η «ενίσχυση» της Ελλάδας διά της υπαγωγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τρίτη με το Μνημόνιο, τέταρτη με το Μακροπρόθεσμο, πέμπτη στις 21 Ιουλίου, έκτη φορά τώρα, με το κούρεμα του 50% και ό,τι καταναγκαστικό το συνοδεύει.

Για να αξιολογήσει λοιπόν κάποιος το κούρεμα δεν έχει καμία ανάγκη ούτε να αντλήσει από τις δικές του προκαταλήψεις και σταθερές ούτε να προσφύγει στις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (η ευρηματικότητα των οποίων δεν ξεπερνάει κατά πολύ την ευρηματικότητα των κυβερνητικών διθυράμβων) ή να μελετήσει τις συνήθως αντικρουόμενες ερμηνείες και βαθμολογήσεις των ειδικών. Αρκεί να κάνει το εξής απλό: Να πάρει όσα λένε ο πρωθυπουργός και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών έπειτα από κάθε επεισόδιο αυτής της σωτήριας διετίας και να τα φέρει τα πάνω κάτω ή τα μέσα έξω.

Για τη συνέχεια του άρθρου του Παντελή Μπουκάλα βλ. εδώ

kathimerini.gr - Από θρίαμβο σε θρίαμβο

Στοιχισμένα πένθη

Είναι που είναι θλιβερό το θέαμα των παρελάσεων - παιδιά στριμωγμένα σε ξένη φορεσιά, με στρατιωτικό βάδισμα αταίριαστο στην παιδική αποκοτιά και αχρείαστη επίδειξη ανύπαρκτης πειθαρχίας - φέτος έγινε ακόμα πιο θλιβερό γιατί το μενού περιέλαβε και πειθαρχημένη επανάσταση. Δεν έφτανε δηλαδή η μόνιμη αγκύλωση της κοινωνίας μας που θέλει να βλέπει τα παιδιά της στρατιωτάκια σε κάθε επέτειο για να προβάλλει πάνω τους τις μιλιταριστικές της φαντασιώσεις, αυτήν τη χρονιά είχαμε και τους εκπαιδευτικούς που πρόβαλαν πάνω στους μαθητές τους τη δική τους ανάγκη για μαζική αντίσταση στο μνημόνιο. Βρε, αφήστε τα παιδιά ήσυχα.

Στοιχισμένα πένθη | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Οι Λυμπερόπουλοι και ο Ουναμούνο | www.athensvoice.gr

the paper - Οι Λυμπερόπουλοι και ο Ουναμούνο | www.athensvoice.gr

Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο; - πολιτική

ΤΟ ΒΗΜΑ - Κ. Παπούλιας: Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο; - πολιτική

Αντίσταση και υποταγή

Αντίσταση και υποταγή | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Ο επιθανάτιος ρόγχος του πελατειακού μας συστήματος;

[...] Αν για μια στιγμή απαλλαγείς από το διαρκή θόρυβο των επαναστατικών συνθημάτων, της αγωνιστικής ρητορείας, θα διαπιστώσεις έκπληκτος ότι όλες οι απεργίες και οι καταλήψεις και οι αγώνες δεν στρέφονται ποτέ κατά του «Κεφαλαίου». Στρέφονται πάντα εναντίον του κράτους. Το οποίο κατά τα άλλα υπερασπίζονται εναντίον της «αγοράς», των καρτέλ, των ιδιωτικών συμφερόντων, του καπιταλισμού. Οι μορφές διεκδίκησης γίνονται όλο και πιο καταστροφικές για την κοινωνία, ώστε να εκβιαστεί η κυβέρνηση να παραχωρήσει ή να διατηρήσει κεκτημένα προνόμια. [...]


Ακόμα και τώρα, στο παραπέντε, δεν έχει κριθεί ακόμα αν αυτό που βλέπουμε γύρω μας, αυτές τις μέρες, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός πελατειακού συστήματος που καταρρέει ή η αυριανή ζούγκλα του πολέμου όλοι εναντίον όλων σε μια πτωχευμένη χώρα.

Ολόκληρο το άρθρο του Φώτη Γεωργελέ εδώ the paper - Edito 365 | www.athensvoice.gr

το τέλος της μεταπολίτευσης

Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από πολλούς, ως η πλέον ευτυχής περίοδος της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Από πολλές απόψεις μπορεί να συμφωνήσει κανείς. Καταρχήν υπήρξε μια περίοδος ειρηνική. Για σκεφθείτε το: ο 20ος αιώνας επιφύλαξε στη χώρα δύο παγκόσμιους πολέμους,  δύο βαλκανικές συρράξεις, δύο πολέμους με την Τουρκία και δύο φορές το αιματηρό βίωμα του εμφύλιου διχασμού. Καθόλου άσχημα! Αν έπρεπε να κάνουμε τη διαίρεση θα έβγαινε μία τουλάχιστον ένοπλη σύρραξη κάθε δέκα χρόνια. Μπορούμε με ανακούφιση να σκεφτούμε, πως από  τον τελευταίο πόλεμο του ελληνισμού, πέρασαν τριάντα επτά χρόνια. Μία ολόκληρη γενιά δεν έχει  καμιά μνήμη πολέμου• ευτυχώς!

Πέραν αυτών, η μεταπολίτευση υπήρξε μια περίοδος δημοκρατικής ομαλότητας. Μας αρέσει ή όχι, ο δικομματισμός που απέτυχε παταγωδώς σε πολλά άλλα, πέτυχε για τρεις δεκαετίες να διατηρήσει ένα επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Ενσωματώνοντας αιτήματα και κοινωνικές δυνάμεις μέσα στους δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς, και λειτουργώντας με κεντρομόλο τρόπο, ο δικομματισμός κατάφερε να περιορίσει τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Απλώς αυτό έγινε με λάθος τρόπο.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως, παρά τις όποιες θετικές συνεισφορές του, το σύστημα που γέννησε και εξέθρεψε η μεταπολίτευση χρεοκόπησε. Πρόκειται, όμως, όχι απλά για την κατάρρευση ενός κομματικού συστήματος, αλλά για την κατάρρευση της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας της μεταπολίτευσης: του εθνολαϊκισμού.

Ο εθνολαϊκισμός ως πολιτική ιδεολογία, τόσο στην αριστερόστροφη εκδοχή του, όσο και στη δεξιόστροφη, όπως αυτός μεταλλάχθηκε μετά τη δεκαετία του 1990 και 2000,  θεμελιώθηκε σε μια αφήγηση του παρελθόντος, πλαισιώθηκε από μια κοινωνιολογική ανάγνωση του παρόντος και  υποστηρίχτηκε από μια μιντιακού υπόβαθρου μαζική κουλτούρα και κοινωνική ψυχολογία.

Κατασκευάζοντας ένα αφηγηματικό κολλάζ από ασύνδετες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο εθνολαϊκισμός,  πέτυχε να δημιουργήσει μια συνεκτική ιστορική αφήγηση: του ανάδελφου και αιώνια αδικημένου ελληνικού λαού, θύματος των επιδιώξεων των μεγάλων δυνάμεων. Για το χάλι μας λοιπόν έφταιγαν πρωτίστως οι ξένοι.

Κοινωνιολογικά, ο εθνολαϊκισμός, ανέδειξε τη διάκριση μεταξύ προνομιούχων και μη προνομιούχων. Συσπείρωσε  έτσι φαντασιακά το 90% των Ελλήνων σε μια ανύπαρκτη αλλά πολύ βολική κοινωνική κατηγορία. Όλοι αισθάνονταν πως ήταν από την πλευρά των αδικημένων.

Ψυχολογικά, στηρίχτηκε στην εύκολη συγκίνηση και τον εύπεπτο συναισθηματισμό. Η τηλεόραση συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό. Λέξεις κλειδιά: πάθος,  οργή και αγανάκτηση. Το κοινό στοιχείο των πλαστικών σημαιών που ανέμιζαν τα εκατομμύρια των οπαδών μερικά χρόνια νωρίτερα με τις αμέτρητες μούντζες που πέφτουν τώρα με κατεύθυνση τη βουλή; ο ανορθολογισμός.

Θεμελιώδες στον εθνολαϊκισμό υπήρξε το πρόταγμα του εξισωτισμού, στοιχείο απαραίτητο της κοινωνίας της επαγγελίας των απανταχού λαϊκιστών. Όλοι, λοιπόν, έπρεπε να είναι ίσοι• όχι όμως απέναντι στο νόμο αλλά απέναντι στις επιδιώξεις τους. Όλοι, για παράδειγμα, θα έπρεπε να χτίζουν όπου θέλουν, να παρκάρουν όπου βρουν,  να μπουν στο πανεπιστήμιο και βέβαια όλοι να το τελειώσουν.

Επειδή όμως, ο εθνολαϊκισμός είχε ως πρότυπό του την κοινωνία της αφθονίας και όχι αυτήν της αυτάρκειας (έτσι όπως εμφανιζόταν για παράδειγμα στις κομμουνιστικές χώρες) ο εξισωτισμός απόκτησε χυδαία χαρακτηριστικά. Ο νεοπλουτισμός έγινε όχι απλώς τρόπος αλλά στόχος ζωής.   Κατά συνέπεια, αυτό που έγινε αντιληπτό ως κοινωνικό κράτος ήταν ένας συνδυασμός κορπορατιστικού κρατισμού και  ξεχειλωμένου κεϋνσιανισμού. Με απλά λόγια, κοινωνικό κράτος για τον εθνολαϊκισμό σήμαινε, «Τσοβόλα δώστα όλα», ή  «όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά».

Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη εδώ
Όταν κηδέψουμε τη μεταπολίτευση θα βρεθούν συγγενείς να την κλάψουν; | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, ζωντανά

Το λεηλατικό και πελατειακό κράτος υπέθαλψε την περιφρόνηση προς τον δημόσιο χώρο, τον πρόσφερε πλιάτσικο σε κλεπτοκρατικές ελίτ, βορά σε πειναλέους πελάτες. Η συρρίκνωση, η ταπείνωση, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου όμως είναι συρρίκνωση της Δημοκρατίας, φέρνει κοινωνική φτώχεια, ηθική ένδεια, βαθαίνει τα ταξικά χάσματα. [...]


Εχουμε χίλιους λόγους να είμαστε εξοργισμένοι με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το χάλι. Και χίλιους τρόπους να αντιδράσουμε. Το κατειλημμένο, βανδαλισμένο σχολείο όμως δεν συνιστά λυσιτελή διαμαρτυρία. Απλώς ρημάζουμε ένα κύτταρο του κοινού μας σώματος πολύτιμο, ανεξαγόραστο. Κανείς πολιτικός δεν θα ιδρώσει, θα αφήσουν τα σχολεία να βουλιάξουν, όπως τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής και απεξάρτησης, όπως τόσα άλλα πράγματα. Το κράτος που ξέραμε, ως δοχείο παραπόνων, απλώς δεν υπάρχει πια. Εσβησε. Το δημοκρατικό κράτος και τον δημόσιο χώρο οφείλουμε τώρα να τα υπερασπιστούμε εμείς, οι πολίτες, συντεταγμένα, δημοκρατικά. Κάθε κυψέλη του δημόσιου βίου πρέπει να μείνει ζωντανή και λειτουργική. Το σχολείο είναι από τις πολυτιμότερες. Αυτό το δημόσιο σχολείο, που απαξιώθηκε και συκοφαντήθηκε και παραμελήθηκε, με ευθύνη συχνά και των δασκάλων και των γονιών, το σχολείο που μισήθηκε από τα παιδιά σαν κάτεργο και διάδρομος προς ΑΕΙ, αυτό το σχολείο πρέπει να το φυλάξουμε σαν τη φωτιά του Προμηθέα.


βλ. ολόκληρο το άρθρο του Ξυδάκη εδώ Να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, ζωντανά : Real-Politics

Βοηθάτε φτωχοί να μην γίνουμε σαν εσάς...

Αυτές τις ημέρες συντελέσθηκε ένα πραγματικό έγκλημα το οποίο οποιοσδήποτε άνθρωπος με έστω και ελάχιστα  ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας θα πρέπει να καταδικάσει: Οι ισχυροί της Ευρώπης εξάντλησαν κάθε μέσο πίεσης και εκβιασμού προκειμένου να εξαναγκάσουν το εργαζόμενο της Σλοβακίας που παίρνει 300 ευρώ τον μήνα να χρηματοδοτήσει το φαγοπότι του Έλληνα «εργαζομένου» στον ΟΣΕ που παίρνει 3000 ευρώ τον μήνα![...]

Αυτή την στιγμή μια χώρα με κατά κεφαλή ΑΕΠ 32.000 ευρώ όπως η Ελλάδα προσπαθεί να βάλει με κάθε τρόπο τα χέρια της βαθειά στην τσέπη ακόμα και της Σλοβακίας της οποίας το κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι 21.000 ευρώ -για να συνεχίσει να συντηρεί ένα επίπεδο ζωής που δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά της!

Αυτή την στιγμή ο Σλοβάκος εργαζόμενος του οποίου ο μέσος μισθός είναι 700 ευρώ αναγκάζεται να τα «σκάσει» στον Ρωμιό του οποίου ο μέσος μισθός είναι 1.700 ευρώ!...


Βλ. ολόκληρο το άρθρο του Τάκη Μίχα εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9492

κατηγορώ

Εσύ με ποιόν είσαι; | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

ως εδώ

Σαν πολύ αίμα δεν κυκλοφορεί στον δημόσιο διάλογο; 
«Θα χυθεί αίμα αν απελευθερωθούν τα ταξί», απειλεί ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος, 
«Θα χυθεί αίμα στους δρόμους αν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των σκουπιδιών», απειλεί και ο πρόεδρος των εργαζομένων του Δήμου Αθήνας, Βασίλης Πολυμερόπουλος. 
Το πρόβλημα, βέβαια, με τους συνδικαλιστές είναι ότι ασχολούνται με όλα τα υγρά του σώματος πλην ενός. Δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής που να μας υποσχεθεί ότι «θα χυθεί ιδρώτας».


(Ολόκληρο το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη "Σκουπίδια, αίμα και ιδρώτας"  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_15/10/2011_1296513

Δυο κουβέντες θέλω μόνο να πω σε όλους εκείνους τους κύριους Πούλους που βρωμίζουν τις μέρες μου. Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι, Λυμπερόπουλοι και λοιποί "αγωνιστές", επίδοξοι σωτήρες που μαζεύτηκαν γύρω μου σαν τα όρνια και κρώζουν για την σωτηρία μου.

Χρόνια τώρα σας ανέχομαι να με ταλαιπωρείτε, να μου ζητάτε κατανόηση και συναίνεση πετώντας μου στα μούτρα το επιχείρημα του δίκαιου αγώνα και της αλληλεγγύης. Το δικαίωμα στην απεργία. Σας άκουγα, σώπαινε έλεγα, μην μπεις στην λογική του αλληλοσπαραγμού, κράτα ψηλά το κεφάλι, μην παίζεις το παιχνίδι της εκάστοτε κυβέρνησης που θέλει να στρέψει την μια επαγγελματική τάξη ενάντια στην άλλη.

Το σεβάστηκα, έτριξα τα δόντια, περπάτησα, έζησα με τα σκουπίδια, πέρασα ώρες κολλημένη στην κίνηση, πλήρωσα αγόγγυστα λογαριασμούς, βίωσα την παράνοια του δημόσιου τομέα. Δεν σας είδα ποτέ να διαδηλώνετε ή να απεργείτε ζητώντας κάτι διαφορετικό από το καλό της τσέπης σας. Ποτέ. Μια ζωή στους δρόμους ανάλογα το συμφέρον σας, το βόλεμα σας, την θεσούλα σας. Και εγώ να κάνω υπομονή, να λέω μέσα μου πάνω από όλα το δικαίωμα του άλλου να διεκδικεί.

Σας έχω νέα. Δεν σας ανέχομαι άλλο. Βαρέθηκα τους τσαμπουκάδες σας, τις απειλές σας, σιχάθηκα να με χρησιμοποιείτε σαν πολιορκητικό κριό για να πετύχετε τους στόχους σας. Να μου ζητάτε να σεβαστώ τα δικαιώματα σας όταν εσείς δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή για τα δικά μου. Οργίζομαι όταν μιλάτε εξ ονόματος μου, όταν ρίχνετε τα σάλια σας δεξιά και αριστερά κάνοντας παντιέρα τον «φουκαριάρη το λαό» όταν το μόνο που σας νοιάζει είναι το τομάρι σας.

Από εδώ και πέρα θα με βρείτε απέναντι σας και εσείς και όλοι όσοι αντιπροσωπεύετε. Γιατί όπως εγώ είμαι υπεύθυνη για αυτούς που ψηφίζω και πληρώνω τις συνέπειες άλλο τόσο είναι και εκείνοι που σας επιλέγουν και σας αφήνουν να τους εκπροσωπείτε. 

(Για όλο το άρθρο της Αρτέμιδος Καπούλα "Να με φοβάστε" βλ. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9436)

"Όλοι μαζί"

Το «όλοι μαζί» είναι ένα συνθηματικό μόρφωμα που προσθέτει αυταπάτες, αφαιρεί ευθύνες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και στο τέλος διαιρεί το πραγματικά «μαζί». Για να είμαστε μαζί πρέπει ο καθένας να είναι απέναντι στον εαυτό του και τις ευθύνες του. Να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θέλει και τι έχει πραγματικά αξία. Διαφορετικά, θα δημιουργήσει μια υποκριτική ομοψυχία παρελάσεων. Όπου όλοι θα είναι εθνικά υπερήφανοι με μία έννοια τσαρουχιού, οι παρελαύνουσες θα φοράνε μίνι και γόβες και τη σημαία, τελικώς, θα την κρατάει κάποιος Αλβανός που διαπρέπει.
http://www.lifo.gr/mag/columns/4290

Μαθητικές καταλήψεις

[...] Μπορεί να μην είμαστε ικανοί να καθαρίσουμε τους δρόμους από τα σκουπίδια που παράγουμε, αν καταφέρουμε όμως να μεγαλώσουμε παιδιά που περιφρόνησαν το σχολείο τόσο ώστε να το καταστρέφουν μόλις τους δοθεί η ευκαιρία, ε, τότε το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο. Είναι το μέλλον μιας κοινωνίας πτωχευμένης η οποία δεν κατάφερε να περισώσει ούτε τα στοιχειώδη, μιας κοινωνίας στο έλεος του κοινωνικού αναλφαβητισμού, μιας κοινωνίας που θα ακούει τη λέξη δημοκρατία και δεν θα έχει λεξικό για να μάθει τι σημαίνει[...]
Αυτό υποστηρίζει στην επιλογική παράγραφο του άρθρου του  [Ανορθόδοξα] Ο κοινωνικός αναλφαβητισμός ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Θα συμφωνούσα απολύτως μαζί του, με την προϋπόθεση ότι θα άλλαζε τους ρηματικούς χρόνους. Διότι "η στιγμή της παιδείας ήταν χθες".

Μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις

[...] Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win-win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρήγορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα ’πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι.[..]
βλ. ολόκληρο το άρθρο του Φώτη Γεωργελέ εδώ the paper - Edito 364 | www.athensvoice.gr

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Ή μάλλον "η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει", άρα,
"η Ελλάδα ποτέ δεν αλλάζει": η ελληνικότητα, στη νεοελληνική εκδοχή της, συνδέεται με σταθερές αξίες, όπως αυτές που απαριθμούνται στα ακόλουθα αποσπάσματα πολιτικού λόγου που εκφωνήθηκε πριν από έναν αιώνα.

• Αστική δικαιοσύνη [...] επί τη βάσει διαδικαστικού συστήματος υποθάλποντος πάσαν πλεκτάνην προς καταβαράθρωσιν του ουσιαστικού Δικαίου και καθιστώντος δυνατήν την επ' αόριστον παρέλκυσιν των δικών [...] 
• Ποινική διαδικασία, ήτις, χωρίς να παρέχη επαρκείς ασφαλείας δια την προσωπικήν ελευθερίαν  των πολιτών, κινείται βραδύτατα, προκαλούσα πολλάκις αυτήν την φυγοδικίαν, ενώ εδεικνύετο, εξ άλλου, ανίκανος να ενεργήση κατασταλτικώς κατά του αδικήματος. 
• Δημοσία εκπαίδευσις, ήτις θα έλεγέ τις ότι κύριον έχει προορισμόν να εκτρέφη δι' ανεπαρκούς, άλλως τε, μορφώσεως, τροφίμους του προϋπολογισμού, ανικάνους διά κάθε άλλο πλουτοπαραγωγικόν επάγγελμα
• Κυβέρνησις καταναλίσκουσα το πλείστον της δραστηριότητός της ουχί εις προαγωγήν των δημοσίων συμφερόντων, αλλ' εις ικανοποίησιν, ως επί τα πολλά, αθεμίτων αξιώσεων, δι' ών διενεργείται η συναλλαγή μεταξύ εκλογέως και βουλευτού αφ' ενός, μεταξύ βουλευτού και Κυβερνήσεως αφ' ετέρου, ήτις Κυβέρνησις δια τούτο, πλην του προέδρου αυτής, απετελείτο, ως επί τα πολλά, ουχί εκ των ικανωτάτων προς εξυπηρέτησιν του δημοσίου συμφέροντος, αλλ΄ εκ των επιτηδειοτάτων, όπως εξυπηρετήσωσι τας ανάγκας της συναλλαγής.
• Αντιπολίτευσις εις ουδέν συνήθως άλλο αποβλέπουσα ή την κάλυψιν της Αρχής, χάριν της οποίας εθυσιάζετο πολλάκις πάσα άλλη αρχή και κάθε άλλο συμφέρον του Κράτους.
• Νόμος αποβάς ιστός αράχνης, δυνάμενος μεν να συλλαμβάνη τους ασθενεστέρους, αλλά κατασχιζόμενος θρασέως από πάντα ισχυρόν ...

Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις της σημερινής κακοδαιμονίας δεν είναι τυχαία.

Ως εκ τούτου, ερωτήματα όπως από ποιον πολιτικό, σε ποιες περιστάσεις, για ποιον σκοπό, με  ποιο αποτέλεσμα κ.ά. δεν απασχολούν τους μαθητικούς εγκεφάλους, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διαρκή επανάσταση για τη βελτίωσης της ποιότητας της εκπαίδευσης. Την ίδια αντιστασιακή προοπτική φαίνεται ότι υπηρετούν και οι πλείστοι των εκπαιδευτικών λειτουργών (βλ.λ.χ. ανακοίνωση της ΟΛΜΕ σε προηγούμενη ανάρτηση), συνεπικουρούσης της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, για  ένα σχολείο "ανοιχτό στην κοινωνία" , αλλά "κλειστό στη γνώση" (βλ. διεθνή κατάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων ή τα αποτελέσματα του διαγωνισμιού PISA).
Άλλωστε αν δεν υπήρχε αέναη αντίσταση στις καταχθόνιες βουλές των ισχυρών του κόσμου που απεργάζονται την εξαφάνιση της ελληνικής ψυχής, θα ήταν δυνατόν να διατηρούνται αμετάβλητα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά του εθνικού μας βίου;

Happy days

"Όταν είσαι θαμμένος ώς τον λαιμό βλέπεις το φως του ήλιου και, σαν την ηρωίδα του Μπέκετ στο «Ω, οι ωραίες μέρες», αναφωνείς: «Να μια ακόμη θεϊκή μέρα». Ακόμη μια θεϊκή μέρα ξημέρωσε χωρίς να μας φάνε οι αρουραίοι, ακόμη μια θεϊκή μέρα ξεκίνησε και ας χειροκροτήσουμε όλοι μαζί γιατί μας έμειναν πέντε εκατοστά πεζοδρόμιο για να τρέξουμε πεζή για το ανύπαρκτο μεροκάματο, μια και σήμερα, καθότι η μέρα θεϊκή, δεν κυκλοφορούν ούτε απορριμματοφόρα ούτε και συγκοινωνίες.

Ας μη γελιόμαστε. Αυτό που κυκλοφορεί μες στα σκουπίδια είναι η παραλυσία μιας κοινωνίας, ημών των ιδίων, που έχασε τα αντανακλαστικά της. Ακόμη και συμβολικά αν το πάρεις, η μπόχα που αναδίδεται από τις σκισμένες νάιλον σακούλες, από τα υπολείμματα των τροφών που σαπίζουν, δεν είναι τίποτε άλλο από την οσμή της νεκροφάνειας." 

βλ. ολόκληρο το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, στην εφημερίδα " Τα Νέα"

Αεί ανήλικοι | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Αεί ανήλικοι | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Πλήξη και Τέχνη (Πεσσόα)

Είναι ευγενές να είσαι ντροπαλός, ένδοξο να μην ξέρεις να δρας, υψηλό να μην είσαι φτιαγμένος για τη ζωή.
Μόνο η Πλήξη που είναι απομάκρυνση και η Τέχνη που είναι περιφρόνηση χρυσώνουν με κάτι που μοιάζει με ικανοποίηση τη ζωή μας.
Φωσφορισμοί που γεννάει η σήψη μας, είναι τουλάχιστον ένα φως στα σκοτάδια μας.
Μόνο η θεμελιώδης δυστυχία και η καθαρή πλήξη των αδιάκοπων δυστυχιών είναι εραλδικές, όπως και οι απόγονοι μακρινών ηρώων.

Είμαι ένα πηγάδι χειρονομιών που ούτε καν μέσα μου δεν πραγματοποιήθηκαν, λέξεων που δεν σκέφτηκα καν να τις βάλω στην καμπύλη των χειλιών μου, ονείρων που ξέχασα να τα ονειρευτώ μέχρι τέλους.
Είμαι τα ερείπια χτισμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα πέρα από αυτά τα ερείπια, που κάποιος βαρέθηκε καθώς τα 'χτιζε να σκεφτεί αυτά που έχτιζε.
Να μην ξεχνάμε να μισούμε αυτούς που απολαμβάνουν γιατί απολαμβάνουν, να περιφρονούμε αυτούς που είναι εύθυμοι γιατί εμείς δεν ξέρουμε να είμαστε εύθυμοι σαν εκείνους... Αυτό το ψεύτικο όνειρο, αυτό το αδύναμο μίσος δεν είναι τίποτε άλλο από το χοντροκομμένο και λερωμένο από το χώμα βάθρο πάνω στο οποίο υπάρχει και υψώνεται μεγαλοπρεπές και μοναδικό, το άγαλμα της Πλήξης μας, σκοτεινή μορφή που ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο σκιάζει αόριστα με μυστικά.

Ευλογημένοι όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κανέναν.

Κλειστά σχολεία – ανοιχτά φροντιστήρια | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Κλειστά σχολεία – ανοιχτά φροντιστήρια | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Για το κείμενο καταγγελία της ΟΛΜΕ βλ.
http://olme-attik.att.sch.gr/files/annolme/stasiepemvaseis06102011.pdf

Οι άριστοι και οι άχρηστοι | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Οι άριστοι και οι άχρηστοι | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

kathimerini.gr | Ανοίξτε τα σχολεία τώρα!

kathimerini.gr | Ανοίξτε τα σχολεία τώρα!

«Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας» | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

«Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας» | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο ποιητής της τεχνολογίας

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο ποιητής της τεχνολογίας


Σταχυολογώ:

• Ο Steve Jobs ήταν το αντίθετο του μάρκετινγκ...
• Ο Steve Jobs έβλεπε κάθε προϊόν σαν έργο τέχνης...
• Ο Steve Jobs ήταν εγωιστής, μονομανής, νάρκισσος, υπερόπτης, αυταρχικός. Ε, και; Ηταν όλα αυτά και κάτι άλλο: μεγαλοφυής...
• Η ομιλία του Jobs στους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Στάνφορντ είναι ένα εμβληματικό κείμενο της εποχής μας – κάτι που θα μείνει, σαν τον «Επιτάφιο» του Περικλή. Τελειώνει με την παραίνεσή του  στους φοιτητές. «Stay hungry! Stay foolish!» – Μείνετε πεινασμένοι! Μείνετε τρελοί!

Steve Jobs talking about death - Stanford Speech 2005

Steve Jobs: το "μήλο" του κόσμου

Βιολογικά ο Στιβ Τζομπς ήταν μισός Σύρος και μισός Αμερικανός. Ο αληθινός του πατέρας ήταν ένας Σύρος, που αργότερα έγινε καθηγητής πολιτικών επιστημών. Η μητέρα του ήταν Αμερικανίδα. Αν ο Στιβ έμενε με τους γονείς του θα λεγόταν Τζαντάλι. Δεν έμεινε, υιοθετήθηκε από τους Τζομπς. Και έγινε κάτι περισσότερο από Αμερικανός. Έγινε παγκόσμιος. O Στιβ Τζομπς δεν ήταν πολίτης του κόσμου. 'Ηταν, όμως, ένας πολίτης που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Και εν μέρει τα κατάφερε, στο μέτρο που ένας άνθρωπος μπορεί να βάλει τα χέρια του πάνω στη γη και να τη στρέψει προς το μέρος του. Κατά μία εκδοχή κέρδισε την αθανασία αν και για τον επιχειρηματία η αιωνιότητα μπορεί να μην έχει καμία αξία αν δεν γεμίζει το ταμείο. Όμως ο Τζομπς δεν ήταν συμβατικός επιχειρηματίας. Εντάξει, ναι, ήταν οραματιστής-υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι. Αλλά ο Τζομπς είχε επενδύσει την επιχειρηματικότητα με το πάθος αρχαίου ήρωα. Με τις επιτυχίες και τα λάθη, τους θριάμβους και τις τραγωδίες.. Εν τέλει ήταν η προσωπικότητα που επισκίασε την καινοτομία. Όλοι μας δεν πιστεύουμε ότι ο Τζομπς άλλαξε έστω μερικές ψηφίδες από την εικόνα του κόσμου; Ναι. 'Ομως κανένας μας δεν λέει το ίδιο για τον Γκέιτς. Είναι η προσωπικότητα του ανδρός που κάνει τελικά την ιστορία ανθρώπινη. Ο Τζομπς ήταν από τους λίγους επιχειρηματίες που απέκτησαν οπαδούς-ίσως να είχε συμβεί το ίδιο και με τους εφευρέτες σαν τον Έντισον και τον Μπελ, αλλά αυτοί κινήθηκαν σε διαφορετικό επικοινωνιακό περιβάλλον. Ήταν αυτό που λέμε περίεργος ή δύσκολος άνθρωπος, αλλά και ποιος φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να βάλει τα πόδια μέσα στις πατημασιές του;

CNET News: Steve Jobs: A life in technology

Τζελαλαντιν Ρουμί, Ο Αγαπημένος

Ο πέρσης ποιητής Τζελαλαντίν, Ιδρυτής του τάγματος των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, γεννήθηκε στο Μπαλκ του Χορασάν τον Σεπτέμβριο του 1207 και έζησε στη χώρα των Ρουμ (το πέριξ της πόλεως του Ικονίου κράτος των Σελτζούκων το οποίο βρίσκονταν στα εδάφη του Ρουμ-Βυζαντίου), γι' αυτό και μετά τον θάνατό του ονομάστηκε Ρουμί.

Περιπλανήθηκε, δίδαξε, προφήτευσαν για κείνον ότι «αυτό το αγόρι θ’ ανάψει στον κόσμο τη φωτιά της θείας ανύψωσης», πήγε στη Δαμασκό, και αναγνωρισμένος πια δάσκαλος Θεολογίας διψούσε για τον «Αγαπημένο», όπως ονόμαζαν οι Σούφι τον Θεό.

Φαίνεται πως τον βρήκε στις 28 Νοεμβρίου του 1244, όταν ένας παράξενος ρακένδυτος δερβίσης , ο Σαμς, ο «πρίγκιπας των Αγαπημένων» θα του υποδείξει ό,τι τόσα χρόνια δεν μπορούσε να δει. Μια στενή και γόνιμη φιλία δένει δια παντός τον φτωχό δερβίση με τον αριστοκράτη σοφό. Ο Σαμς γίνεται ο καθρέφτης που επάνω του ο Ρουμί βλέπει την εικόνα του Θεού. Κι όταν ο Σαμς θα εξαφανιστεί μυστηριωδώς, ο Ρουμί θα γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, αλλά και γύρω από τον ήλιο της Ταυρίδας, όπως ακριβώς κινείται η γη γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο και θα συνθέτει ωδές που θα τον αναδείξουν σαν τον μέγιστο μυστικό ποιητή.

«Ο Αγαπημένος» κυκλοφόρησε το 1997 από τις εκδόσεις "Αρμός", στη σειρά «Μούσες» που διευθύνει ο Στέλιος Ράμφος. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό ερωτικό, θεολογικό ποίημα. Ο ανεκπλήρωτος ανθρώπινος πόθος γίνεται αίνος και θείος Ερως που ανυψώνει τον ποιητή ικέτη προς τον Αγαπημένο Δημιουργό.

Ας απολαύσουμε ενδεικτικά αποσπάσματα.

Όταν χορεύεις ε σ ύ

χορεύει ολόκληρο το σύμπαν.

Τι θαύμα!

Από τότε που το είδα

δεν μπορώ να δω τίποτ΄ άλλο.

***

Λένε πως είναι νύχτα,

μα εγώ δεν ξέρω τίποτα

για μέρα και για νύχτα.

Μόνο το πρόσωπο Εκείνου βλέπω

που δίνει φως στον ουρανό.

Ω νύχτα, είσαι κατάμαυρη

γιατί δεν Τον γνωρίζεις.

Ω μέρα, μάθε απ' Αυτόν

το φως σου τι σημαίνει.

***

Άλλοτε τον λέω κρασί

Άλλοτε τον λέω κύπελλο

Άλλοτε τον λέω φωτιά

Άλλοτε τον λέω χρυσάφι

Άλλοτε σπόρο, άλλοτε φυτό

Άλλοτε θήραμα, άλλοτε παγίδα.

Όλα αυτά είναι ένα μυστήριο

έως ότου τον πω με τ' όνομά Του.

***

Δίχως αγάπη

όλη η λατρεία είναι ένα ασήκωτο βάρος,

ο χορός αγγαρεία

η μουσική σκέτος θόρυβος.

Ναι, όλη η βροχή τ' ουρανού πέφτει στη θάλασσα

μα δίχως αγάπη

ούτε μια σταγόνα δεν γίνεται μαργαριτάρι.

***

Μη μένεις κοντά σε θλιμμένο άνθρωπο.

Στάσου κοντά σ' αυτούς που έχουν χάρη

και μεγάλη καρδιά.

Όταν μπαίνεις σ' έναν όμορφο κήπο

μην χάνεις τον καιρό σου με τ' αγριόχορτα.

Μείνε κοντά στο γιασεμί και στον νάρκισσο.

***

Για τους ερωτευμένους

δεν υπάρχουν Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί κι Εβραίοι.

Για τους ερωτευμένους

δεν υπάρχει πίστη κι απιστία.

Για τους ερωτευμένους

δεν υπάρχει σώμα, νους, καρδιά και ψυχή.

Γιατί ακούς αυτούς που βλέπουν με άλλο τρόπο;

Αν δεν είναι ερωτευμένοι είναι τυφλοί.

***

Απάγγειλα έναν στίχο,

Ο Εραστής γέλασε.

Είπε: "Προσπαθείς να με κρατήσεις

με τα χαριτωμένα σου στιχάκια;"

Είπα: "Κι εσύ έπρεπε να μου τα κάνεις συντρίμμια;"

Είπε: "Ήταν τόσο μικρά. Πώς να με χωρέσουν;

Γι' αυτό κομματιάστηκαν.

***

Μη σκέφτεσαι.

Μη χάνεσαι στις σκέψεις σου.

Οι σκέψεις σου είναι ένα πέπλο στο πρόσωπο του φεγγαριού.

Το φεγγάρι αυτό είναι η καρδιά σου

κι οι σκέψεις την σκεπάζουν.

Διώξτες λοιπόν

άφησέ τες να πνιγούν στα νερά.

***΄

Ήμουν τυφλός

όταν έκανα ό,τι μου έλεγαν οι άλλοι.

Ήμουν χαμένος

κάθε φορά που πήγαινα όταν με φώναζαν.

Κάποτε τους εγκατέλειψα όλους

και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τότε μόνο τους ξαναβρήκα

και τον εαυτό μου μαζί.

***

Ο Έρωτας ήρθε και με άδειασε.

Ο Έρωτας ήρθε και με γέμισε

με τον Αγαπημένο.

Έγινε το αίμα του κορμιού μου

Έγινε τα χέρια και τα πόδια μου

Έγινε τα πάντα

Τώρα ό,τι έχω είναι μόνο ένα όνομα.

Όλα τ' άλλα είναι του Αγαπημένου.

***