Το άγχος του "θανάτου" και η ελπίς της αιώνιας νεότητας

Η πρώτη επέτειος των Δεκεμβριανών της μεταπολίτευσης εύλογα συνδέεται με την προσπάθεια αναστοχασμού των γεγονότων που σημάδεψαν, εν τέλει καταστροφικά και τραγικά, τη ζωή μας. Ελπίζω αυτή τη φορά να κυριαρχήσει ο Λόγος, ενδιάθετος ή φωνούμενος, των έργων ή να υπάρξει ο ευτυχής συνδυασμός τους, με άλλα λόγια η έλλογη πράξη.

Η ελπίς αυτή είναι αναιδής, σαν όλες τις ελπίδες του ανθρώπου.

Η νιότη έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελπίζει πως με τη δράση της θα ανατρέψει τα κακώς κείμενα, που είναι ασύλληπτα πολλά και πολυπλοκότερα εκείνων που οι γονείς τους είχαν να αντιμετωπίσουν.

Η νιότη διαθέτει το ελαφρυντικό ... του ρομαντισμού ή του μηδενισμού.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, η σημερινή καθεστηκυία τάξη, έχει την υποχρέωση, λόγω ηλικίας και ωριμότητας, να διακρίνει το δικό της αγωνιστικό της παρελθόν από το διεκδικητικό παρόν της σημερινής νεολαίας.

Η κατανόηση της διαφοροποίησης των αιτημάτων σε κάθε φάση "διεκδίκησης της ουτοπίας", δεν σημαίνει αναγκαστικά την ταύτιση με την επάρατη εξουσία της δικτατορίας των συνταγματαρχών ή του παρακράτους.

Η απεμπόληση των ιδιοτήτων και των ρόλων που αναλογούν στη γενιά της ωριμότητας, συνδέεται με τη λατρεία της αιώνιας νεότητας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια υπέρβασης του άγχους του "θανάτου".

Η αιώνια νεότητα, όμως, μήπως εκτός από βιασμό της φύσης συνεπάγεται και την "αιώνια επιστροφή", δηλαδή την επανάληψη παρόμοιων καταστάσεων στο διηνεκές;

Μήπως, με άλλα λόγια, αντιμάχεται την πρόοδο;

Ο Στρατός Εσωτερικής Κατοχής στην εκπαίδευση

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Δήμου στη LIFO, όπου Στρατός Εσωτερικής Κατοχής νοούνται οι πάσης φύσεως οργανωμένες συντεχνίες που εκβιάζουν και λυμαίνονται το κράτος, θα ήταν σκόπιμο να αναλογιστούμε πώς δρα το συγκεκριμένο "στράτευμα" στην εκπαίδευση και ποιες ευεργεσίες έχει προσφέρει για την ποιότητα του δημόσιου σχολείου.

Ένας πρόχειρος απολογισμός της συγκεκριμένης προσφοράς θα μπορούσε να συνδέσει τη "δράση" του, κατά κύριο λόγο, με την απουσία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, στο όνομα της κατοχύρωσης της ελευθερίας και της δημιουργικότητας των εκπαιδευτικών. Με τη συλλογιστική αυτή όλοι οι "μάχιμοι" εκπαιδευτικοί θεωρούνται άξιοι επιστήμονες και δάσκαλοι, ανεξάρτητα αν βρίσκονται ή δεν βρίσκονται στην τάξη, αν διδάσκουν ή σαχλαμαρίζουν, αν νοιάζονται για όλους τους μαθητές ή μόνο για εκείνους που θα ενισχύσουν την τσέπη τους με τα ιδιαίτερα, αν γνωρίζουν το γνωστικό αντικείμενο ή παπαγαλίζουν το λυσάρι που διαβάζουν (ίσως και καλύτερα) και οι μαθητές τους, αν, αν...

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η εργώδης προσπάθεια διασφάλισης της δυνατότητας διορισμού σε πάσης φύσεως ειδικότητες, ώστε να περιοριστεί το ποσοστό της ανεργίας, χωρίς να εξετάζεται αν όλοι αυτοί οι πτυχιούχοι είναι σε θέση να διδάξουν τα μαθήματα που βάσει των νόμων τους ανατίθενται (Μπορεί κανείς πολύ εύκολα να εντοπίσει φιλολόγους που καλούνται να διδάξουν αρχαία ελληνικά, χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα εξάμηνο το σχετικό μάθημα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους).

Αφόρητη είναι επίσης η πίεση που ασκείται από τους κομματικούς μηχανισμούς κατά την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης, στο όνομα πάντα της αξιοκρατίας (των ημετέρων), εφόσον έτσι διασφαλίζεται η απρόσκοπτη προώθηση μιας εκπαιδευτικής πολιτικής που εξαρτάται από την επίνοια ή τη μικροπολιτική σκοπιμότητα του εκάστοτε Υπουργού.

Ας μην ξεχάσουμε και την υπηρεσία που προσφέρει για "επαναστατική" γυμναστική, τόσο στους διδάσκοντες όσο και στους διδασκόμενους. Οι τελευταίοι άλλωστε αναφανδόν επαινούνται, αν δεν ενθαρρύνονται κιόλας, για την κατάληψη των σχολικών κτηρίων, στο όνομα πάντα της ποιότητας και της βελτίωσης της εκπαίδευσης.

Ας θυμηθούμε ακόμα τη συνδικαλιστική "κάλυψη" εκπαιδευτικών που υποπίπτουν σε παραπτώματα (όχι βέβαια επιστημονικής ή παιδαγωγικής υφής), αλλά και την επίπονη προσπάθεια διατήρησης της καθεστηκυίας αγραμματοσύνης, στο όνομα της κατοχής ενός απολυτηρίου ή πτυχίου που δεν "μολύνεται" από τις ανάγκες της αγοράς ή από τον ιδρώτα των εκπαιδευομένων.

Ας προσθέσουμε την προσφορά του "στρατεύματος" στον "εκδημοκρατισμό" του συστήματος, έννοια που κατά την τρέχουσα πρακτική συνδέεται με την επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας και την ισοπέδωση αξίων και αναξίων. Εδώ εντάσσεται και η πίεση για την ίδρυση όλο και περισσότερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ή για τη διαιώνιση προγραμμάτων αμφίβολης αποτελεσματικότητας (ας σκεφτούμε λ.χ. την Ενισχυτική Διδασκαλία, λες και το δημόσιο φροντιστήριο μπορεί να είναι καταξιωμένο στην κοινωνική συνείδηση, τη στιγμή που είναι απαξιωμένο το δημόσιο σχολείο).

Στο όνομα άλλωστε της διατήρησης της παράδοσης ας αναφέρουμε τη διαιώνιση των "εκπαιδευτικών" εκδρομών, των μαθητικών παρελάσεων, του μαθητικού συνδικαλισμού από το ... νηπιαγωγείο, την πρωινή προσευχή, τις αργίες και τις σχολικές γιορτές κλπ

Με όλα τούτα και άλλα παρόμοια έχω τη βεβαιότητα ότι οι ντιρεκτίβες των Βρυξελλών θα ήταν μια ... κάποια λύση

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς .... χορηγοί των ασφαλιστικών ταμείων

Αν και μη οπαδός των διάφορων θεωριών συνωμοσίας, πιστεύω τελικά ότι έχει βρεθεί η λύση για την κάλυψη των ελλειμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι με την πανδημία της γρίπης τα δικά μας Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, και ιδιαίτερα τα λεωφορεία και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, "φροντίζουν", κυρίως σε ώρες αιχμής, να στοιβάζουν τους επιβάτες στα βαγόνια ή τα οχήματα;

Με αυτές τις "στενές επαφές" τέταρτου τύπου (μπρος, πίσω και πλάγια) όλο και κάποιος ατυχής θα έχει προσβληθεί από τη γρίπη, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει, όλο και κάποιοι θα νοσήσουν και όλο και κάποιοι θα "αποδημήσουν", μιας και χωρίς να το ξέρουν ίσως, ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Έτσι όλο και κάποιες συντάξεις ή ασφάλιστρα θα εξοικονομηθούν, άσε που θα ενισχυθούν και οι συναφείς επιχειρήσεις (λ.χ. γραφεία κηδειών, συμβολαιογραφεία κ.ά.).

Αλήθεια, οι σοφοί αυτού του τόπου, οι προηγούμενοι και οι σημερινοί, έχουν άραγε σκεφτεί και αυτόν τον τρόπο μετάδοσης του ιού;

Και αν ναι, ποια μέτρα έχουν προταθεί για τον δύστυχο, μετακινούμενο εργαζόμενο, μέχρι να κάνει το "μεγάλο ταξίδι";

Μακάριοι οι ελπίζοντες

Μακάριοι οι ελπίζοντες, αφού μπορούν

να οραματίζονται

να αγωνίζονται
να αντιστέκονται
να αγνοούν το έρεβος
να διαψεύδουν τις στατιστικές

στο όνομα ενός μέλλοντος φωτός

Άθλιοι οι διεγείροντες ελπίδες, όταν

δεν οραματίζονται

δεν αγωνίζονται

δεν αντιστέκονται

μετονομάζοντας το έρεβος

διαστρέφοντας τις στατιστικές

στο όνομα μιας εφήμερης δόξας

Ανδρείοι οι μη ελπίζοντες, όταν

δεν οραματίζονται

αλλά αγωνίζονται

και αντιστέκονται

γνωρίζοντας το έρεβος

επιβεβαιώνοντας τις στατιστικές

στο όνομα μιας παρελθούσας αρετής

Συνταγή ... αποτυχίας ή αποτυχίας εγκώμιον 2

• η αέναη προσπάθεια αυτοβελτίωσης και η ανάγκη αυτοεκτίμησης που μεταφράζεται σε υψηλές απαιτήσεις πρωτίστως από τον εαυτό
• η σεμνότητα ως προϋπόθεση αυτοπραγμάτωσης και αυτογνωσίας
• η επιδίωξη της ποιότητας σε βάρος της ποσότητας
• η πεποίθηση ότι είναι προτιμότερο "το σιγάν του λαλείν", όταν το πρώτο συμπεριλαμβάνει τον ενδιάθετο λόγο και την ικανότητα κατανόησης και κριτικής θεώρησης των λεγομένων και όταν ο φωνούμενος λόγος ταυτίζεται με κύμβαλον αλαλάζον επί παντός του επιστητού
• η δυνατότητα ενσυναίσθησης και συναισθηματικής εμπλοκής, παραγνωρίζοντας τις αξίες της αταραξίας ή και της απάθειας
• ο ορθολογισμός και η επιχειρηματολογία, με απέραντο σεβασμό στην αντίθετη, τεκμηριωμένη άποψη, όταν η σοφιστεία, η αμετροέπεια και οι "δισσοί λόγοι" είναι βασικά προαπαιτούμενα του "ευ ζην"
• η αγάπη για τον άνθρωπο μεγαλύτερη από την αγάπη για τον εαυτό, κάποτε μάλιστα σε βάρος του εαυτού
• η ανιδιοτελής προσφορά αντί της συστηματικής αυτοπροβολής
• η θεώρηση κάθε τρέχουσας δραστηριότητας ως μεγίστου ζητήματος, με αποτέλεσμα την αλόγιστη σπατάλη ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων
• η αίσθηση του μέτρου στα ανθρώπινα όρια και όχι στα συναισθήματα
• η αναζήτηση μιας αισθητικής που υπερβαίνει τη λατρεία της ωραίας εμφάνισης και της "αιώνιας" νεότητας
• η απέχθεια για τους "προωθητικούς" μηχανισμούς της κολακείας στην εκάστοτε εξουσία και της ένταξης σε δίκτυα οικογενειακής, συναδελφικής, συνδικαλιστικής ή κομματικής ...αλληλεγγύης
• η παρρησία στην έκφραση απόψεων που δεν εξυπηρετούν το προσωπικό συμφέρον και δεν εντάσσονται στους επαναλαμβανόμενους κοινούς τόπους και εθνικούς μύθους
• η τελειομανία και η διεκδίκηση των ζητουμένων που δεν ταυτίζονται με τα αυτονόητα
• η "αρρενωπή απαισιοδοξία" και η επίγνωση της τραγικότητας, της ματαιότητας αλλά και της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης
• η αξιοπρέπεια στις διαψεύσεις και στις ματαιώσεις, σε μια συνειδητή προσπάθεια αποφυγής του οίκτου
• η υπευθυνότητα που αρχίζει από τα όνειρα και οι ενοχές για όσα δεν πραγματοποιήθηκαν αν και θα άξιζε
• ο οραματισμός και η συμμετοχή σε ουτοπικές επιδιώξεις, στο όνομα ενός καλύτερου μέλλοντος, παραγνωρίζοντας την αξία του ρεαλισμού και του συμβιβασμού στο εφικτό
• η ...

Αφιερωμένο στον φίλο που μου πρότεινε να επανέλθω επί του θέματος, με την ελπίδα ότι αυτή η "συνταγή" θα λειτουργήσει ως αφετηρία για τη δική του δοκιμή έκφρασης

αποτυχίας εγκώμιον

Σε πείσμα των ύμνων στα ρεκόρ, στις επιτυχίες και στα προσόντα, πραγματικά, επινοημένα ή χαλκευμένα, οι φωνές του Φερνάντο Πεσσόα "το παρελθόν μου είναι όσα δεν κατόρθωσα να είμαι" ή του Μισέλ Ουελμπέκ "το εγώ είναι η σύνθεση των αποτυχιών μας".

Στην εκπαιδευτική πρωτοπορία

Ε, τελικά είμαστε (;) και σε κάτι πρωτοπόροι στην εκπαίδευση,αφού ως χώρα διαθέτουμε τη μεγαλύτερη αναλογία ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στον κόσμο: με μόλις 1,6 ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων οι ΗΠΑ, με 2,4% ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων η Ευρωπαΐκή Ένωση, η Ελλάδα φτάνει στο 3,6% ανά εκατομμύριο!!!
Τώρα πώς γίνεται οι ΗΠΑ με το χαμηλότερο ποσοστό να βρίσκονται στην πρωτοπορία της πανεπιστημιακής έρευνας και η Ελλάδα με το υψηλότερο ποσοστό στον πάτο είναι (;) απορίας άξιο.
Δρέποντας τις δάφνες μας μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι η χώρα μας, "λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού ... μπλα μπλά", υλοποιεί στην πράξη την αρχή της ισότητας των ευκαιριών (στην ήσσονα προσπάθεια, στην αγωνιστική διαμαρτυρία των καταλήψεων, στην εξαγορά βαθμών και τίτλων, στην αναξιοκρατία των κομματικών διορισμών, στην απαιδευσία κλπ), ιδρύοντας σε κάθε πόλη Πανεπιστημιακή Σχολή και σε κάθε χωριό Πανεπιστημιακό Τμήμα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε θα πρέπει να εντάξουμε τη συγκεκριμένη πρωτιά σε μερικές ακόμα, ώστε να διαφανεί το μέγεθος του μεγαλείου μας:

• είμαστε η χώρα όπου αξιολογούνται (στεβλά σίγουρα) μόνο οι διδασκόμενοι και όχι οι διδάσκοντες, τα προγράμματα σπουδών, η διδακτική-μαθησιακή διαδικασία, οι υποδομές,
• είμαστε η χώρα όπου η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης εξασφαλίζεται με την αποστήθιση του ενός βιβλίου (το οποίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μεταφράζεται σε φωτοτυπημένες σημειώσεις τις οποίες διανέμουν στους φοιτητές οι εν λόγω επιχειρήσεις, συρραμένες ή δεμένες για να μην χαθεί η σελιδαρίθμηση),
• είμαστε η χώρα με τα χαμηλότερα κονδύλια για την έρευνα και την παραγωγή νέας γνώσης,
• είμαστε η χώρα των αιώνιων φοιτητών,
• είμαστε η χώρα όπου η μελέτη αναγκών και η απόδοση λόγου ταυτίζονται με τις επιδιώξεις του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και εξοβελίζονται ως καταδικαστέες από την εκπαιδευτική (και όχι μόνο) πρακτική,
• είμαστε η χώρα της διαρκούς εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και "αντιμεταρρύθμισης", χωρίς ερευνητικά δεδομένα και όραμα,
• είμαστε οι αποκλειστικοί (λόγω DNA βεβαίως) κληρονόμοι της κλασσικής αρχαιότητας, χωρίς μια ολοκληρωμένη σειρά στερεότυπων εκδόσεων της αρχαιοελληνικής γραμματείας,
• είμαστε η χώρα όπου η διασκέδαση και η ψυχαγωγία εξαντλούνται στην τηλεθέαση, στην καφετέρια, στην ταβέρνα και στα μπουζούκια (πού χρόνος για ανάγνωση εφημερίδων και βιβλίων κάθε είδους , για επίσκεψη σε μουσεία, πινακοθήκες, για παρακολούθηση θεατρικών και κινηματογραφικών έργων κ.λπ.),
• είμαστε η χώρα της θεσμοθετημένης επιβράβευσης της παρανομίας (βλ. λ.χ. τακτοποίηση ημιυπαίθριων χώρων, νομιμοποίηση αυθαίρετων),
• είμαστε η χώρα με τις περισσότερες αναπηρικές συντάξεις,
• ...
• είμαστε το αμάλγαμα ενός "ελληνοχριστιανικού" πολιτισμικού μορφώματος που εποπτεύεται από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Και επειδή, όπως φαίνεται "Όλα είναι θέμα παιδείας", θα εισαχθεί και η "ζώνη πολιτισμού" στα σχολεία , στο πλαίσιο της νιοστής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας για την αναβάθμιση της ποιότητας στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

- Τι του λείπει του ψωριάρη;

- Σκούφος με μαργαριτάρι.

Ο έρωτας ως αντίδοτο της φθοράς

Ο ομότιμος καθητητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Εμμανουήλ Κριαράς, ηλικίας πλέον 104 ετών, σε συνέντευξή του εξομολογείται:

"Ερωτεύτηκα πολύ. Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος. Με την κυριολεξία του όρου. Με συγκίνηση. (...)

Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό-πνευματικό έρωτα προς τη/τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία.

Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή."

Αφιερωμένο σε όσους εργάζονται ... περιμένοντας τις διακοπές ή τη σύνταξή τους.

Για ολόκληρη τη συνέντευξη βλ.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4527886&ct=4

Έκλειψη ηλίου

Η μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, ολική έκλειψη ηλίου του 21ου αιώνα, με διάρκεια 6 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα, ορατή μόνον από την Ασία. Το φαινόμενο παρακολούθησαν πλήθη κόσμου και επιστημόνων, αλλά δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που έμειναν στα σπίτια τους, φοβούμενοι ... το κακό μάτι. Όπως διαβάζουμε στα ΝΕΑ (22/07/09) στην Ινδία εκατομμύρια άνθρωποι έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους, και κυρίως έγκυες γυναίκες, φοβούμενες ότι τα έμβρυά τους κινδυνεύουν από τις αόρατες ακτίνες του ήλιου. Έτσι τράβηξαν και τις κουρτίνες για να "κρατήσουν έξω από το σπίτι τους την αόρατη απειλή".

Θυμάμαι επ' ευκαιρία μία έκλειψη ηλίου ορατή από την Ελλάδα, ένα καλοκαίρι σε ένα χωριό της Χίου. Μια νεαρή μητέρα είχε κλειδαμπαρωθεί στο σπίτι της μαζεύοντας και τα παιδιά της από το καφενείο. Το ίδιο έκανε και μια ηλικιωμένη μάνα με τον μεσήλικο γιο της, αν και εκείνος φώναζε πως είχε προμηθευτεί κατάλληλα γυαλιά, τα οποία φαίνεται δεν της ...γέμιζαν το μάτι. Μια άλλη που σχολίαζε τις ανωτέρω συμπεριφορές ως προλήψεις δεν ξεκούνισε από το δωμάτιό της. Τελικά φαίνεται πως για ορισμένες δεισιδαιμονικές αντιλήψεις βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή της ...ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και πως η σύγκρουση πολιτισμών Δύσης και Ανατολής δεν είναι τόσο βαθιά.

Κόλαση και παράδεισος

Έστειλα την Ψυχή μου μέσ' απ' τ΄ Αόρατο

να καταγράψει του Επέκεινα ένα γράμμα

και η Ψυχή μου εν καιρώ επέστρεψε

κι απάντησε "Παράδεισος και Κόλαση είμ' Εγώ"

Ομάρ Καγιάμ, Ρουμπαγιάτ

Η εικόνα από http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/bosch/paradise/paradise.jpg

το αξίωμα του Hume

Στο έργο του Έρευνα περί της ανθρωπίνης νοήσεως (1758) ο David Hume παραθέτει το ακόλουθο αξίωμα για όσους πιστεύουν σε θαύματα.
"Καμιά μαρτυρία δεν είναι αρκετή για να επαληθεύσει ένα θαύμα, παρά μόνον αν η μαρτυρία αυτή είναι τέτοια, ώστε το να ήταν εσφαλμένη θα αποτελούσε μεγαλύτερο θαύμα από εκείνο που επιχειρεί να θεμελιώσει.
Όταν κάποιος μου πει πωε είδε έναν νεκρό να επανέρχεται στη ζωή, αμέσως αναρωτιέμαι τι είναι πιθανότερο, ο άνθρωπος αυτός να με εξαπατά, να αυταπατάται ή να έχει πράγματι συμβεί το γεγονός που αφηγείται. Ζυγίζω το ένα θαύμα με το άλλο και, ανάλογα με ποιο από τα δύο ενδεχόμενα βρίσκω να υπερτερεί, εκφράζω την άποψή μου, απορρίπτοντας πάντοτε το μεγαλύτερο θαύμα. Αν το ενδεχόμενο να είναι ψευδής η μαρτυρία θα αποτελούσε μεγαλύτερο θαύμα από το γεγονός που εξιστορείται, τότε και μόνον τότε θα πεισθώ."

Από το βιβλίο του Michael Shermer, Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2006, σελ. 55

Η εικόνα από τη διεύθυνση http://iocaste.files.wordpress.com/2009/02/spirit1024.jpg

Θέλω να πιω όλον τον Βόσπορο

Ένα Ποίημα του Σαρλ Μπωντλαίρ

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.

Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σάς σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.
Μα μεθύστε!

Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,

στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:
«Ώρα είναι να μεθύστε!
Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας».

Από το editorial της Lifo 16-07-09) http://www.lifo.gr/mag/columns/2187

Διαβάζοντας τη μοίρα

Στην εφημερίδα "Το Βήμα" (17-07-2009) διαβάζουμε:

"Το συγκεκριμένο έργο του Νικολάου Γύζη, η τύχη του οποίου αγνοούνταν για πολλές δεκαετίες, αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στη φθινοπωρινή δημοπρασία έργων ελληνικής τέχνης του οίκου Sotheby΄s. Μέρος αμερικανικής συλλογής για περίπου μισό αιώνα, το έργο «Διαβάζοντας τη μοίρα» (Τhe fortune Τeller) του καλλιτέχνη θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο Greek Sale του οίκου που πρόκειται να πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009, στην έδρα του στο Λονδίνο. Η δημιουργία του Γύζη, ο οποίος για πολλούς θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αιώνα, θα έχει τιμή εκτίμησης 230.000-350.000 ευρώ.

Τυπικό παράδειγμα ελληνικής ζωγραφικής το εν λόγω έργο φιλοτεχνήθηκε στο Μόναχο τη δεκαετία του 1880, εποχή κατά την οποία ο Γύζης δημιούργησε μερικά από τα γνωστότερα έργα του, μεταξύ των οποίων το «Κρυφό σχολειό» , το «Τάμα» και το«ΚουΚου» , τα δύο τελευταία εκ των οποίων βρίσκονται σήμερα στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου στην Αθήνα.

Ο Γύζης ήταν γνωστός για το ότι εξυμνούσε την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα και τη μοναδικότητα των ελληνικών ηθών και εθίμων. Στο έργο «Διαβάζοντας τη μοίρα» αιχμαλωτίζει μιαν ανύπαντρη κοπέλα να αποστρέφει κοκκινίζοντας το πρόσωπό της από μια γριά που της λέει τη μοίρα, ενώ είναι περιτριγυρισμένη από τους νεαρούς φίλους που την παρατηρούν και γελούν. Η ζεστή και ανάλαφρη σκηνή ενθαρρύνει τον θεατή να πλησιάσει και να συμμετάσχει στη διασκέδαση. Η παλέτα του έργου με τους πλούσιους γήινους τόνους, τις λευκές και κίτρινες αποχρώσεις και το βαθύ μπλε «συντροφεύει» την «εμμονή» του δημιουργού για το φως και την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία."

Το έργο αναδεικνύει ανάγλυφα τον φόβο του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο και αβέβαιο μέλλον, συναίσθημα το οποίο εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι. Έναν αιώνα και μετά τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει: οι "τλήμονες θνητοί" εξακολουθούν να πιστεύουν σε μάντισες, σε χαρτορίχτρες, σε φαντάσματα, σε μάγισσες, σε αστρολογικές προβλέψεις, σε φυλαχτά για το μάτι ...

Εδώ το αντικείμενο της "οιωνοσκοπίας" είναι, μάλλον, ο "καλός γαμπρός" και η "αποκατάσταση" της κόρης. Θα μπορούσε όμως το ανθρώπινο δέος να συνδέεται με μια σοβαρή ασθένεια, που τάχα οφείλεται σε μάγια και άρα μπορεί να "γιατρευτεί" με φίλτρα ή εξορκισμούς, ή να σχετίζεται με τις "θεομηνίες" και τις καταστροφές τους, τον πόλεμο, την εγκληματικότητα, την πείνα, αλλά και, αντίστροφα, με την επιτυχία και τη διάκριση, επειδή ο άνθρωπος έχει "άστρο" ή τον κατάλληλο "διαμεσολαβητή" (βλ. Οι μάγισσες της Σμύρνης).

Όσο οι άνθρωποι εξακολουθούν να ερμηνεύουν την ανθρώπινη συμπεριφορά με βάση την επενέργεια του ...σατανά, της μοίρας ή των άστρων, τόσο πιο άλογη και παράλογη θα γίνεται η συγκατοίκησή μας στον πλανήτη. Όσο περισσότερο η πρόβλεψη του μέλλοντος στηρίζεται στους οιωνούς και όχι στην επιστημονική έρευνα, τόσο πιο σκοτεινά και ζοφερά διαγράφονται τα χρόνια που έρχονται.

Ο Νίκος Δήμου αναλύει τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών

Στο ιστολόγιο του Νίκου Δήμου διαβάζουμε:

Με την μέθοδο του Ροΐδη

"Το 1875 ο Εμμανουήλ Ροΐδης εξέδιδε  την διάσημη σατιρική εφημερίδα «Ασμοδαίος». Σε αυτή έγραφε σχόλια και καυστικές «σκνίπες» με διάφορα ψευδώνυμα. Ένα από αυτά ήταν «Σωφρόνιος Βατοπεδινός», καλόγηρος.

Προφητικό;

Σε μία «σκνίπα» αναλύει την σύσταση των χρημάτων που απεκόμιζαν σκανδαλωδώς οι τότε διαπλεκόμενοι κεφαλαιοκράτες (που έφαγαν και την δική του περιουσία «δια παγίδος τινός της εφευρέσεώς των, καλουμένης Μετοχής»).

Αναλύοντας λοιπόν τις λίρες τους, λέει ότι απαρτίζονταν «εκ των ακολούθων στοιχείων: Δάκρυον ορφανού 2%, Στεναγμοί χήρας 1%, Πείνα συνταξιούχου 1%, Εύνοια Τούρκου 3%, Ελαστικότης Κώδικος 5%, Νωθρότης Εισαγγελέως 3%, Ευήθεια μετόχου 85%».

Παρακαλώ να προσέξετε πως τα μεγαλύτερα ποσοστά – μετά την αφέλεια του μετόχου – παίρνουν η ελαστικότητα του νόμου και η νωθρότητα του εισαγγελέως. Τα ίδια τα σημερινά πριν από 134 χρόνια…

Αναλύοντας με την ίδια μέθοδο την αρνητική ψήφο προς όλα τα κόμματα (αποχή 50%!) και ιδιαίτερα προς την Νέα Δημοκρατία, θα έλεγα ότι η σύνθεσή της είναι:

-        Εφραίμ & Αρσένιος: 5%,

-        «Κομιστής» & Ζαχόπουλος: 5%,

-        Κουμπάροι: 5%,

-        Ομόλογα: 5%,

-        Υποκλοπές: 5%,

-        Χριστοφοράκος & Καραβέλας: 5%

-        Τσουκάτος: 5%

-        Κουκουλοφόροι και τρομοκράτες: 5%

-        Γραφειοκράτες που αργούν (ΥΠΕΞ): 5%,

-        Γραφειοκράτες που βιάζονται (Βατοπέδι): 5%,

-        Ευθύνες υπουργών: (Ρουσσόπουλος, Βουλγαράκης, Μαγγίνας, Παυλίδης,   κλπ.) 50%.

 

Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και ο κύριος Κωνσταντίνος Καραμανλής ουδεμία φέρουν ευθύνη, αφού ανέλαβαν την πολιτική τοιαύτη – καθότι, ως γνωστόν, η πολιτική ευθύνη είναι τελικά το ανώτατο στάδιο της ανευθυνότητας.

 

Τελικά δεν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ – έχασε η ΝΔ. Όσο για την Ευρώπη, αυτή έμεινε στα αζήτητα. Μόνο το ΚΚΕ έχει μία συνεπή Ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι εναντίον. Αλλά μήπως όλοι οι άλλοι (που την ξέχασαν) είναι υπέρ;"

Για την "ευήθεια" του εκλογικού σώματος δεν υπολόγισε ποσοστό ο αγαπητός Νίκος Δήμου. Εκτιμώ απεριόριστα και την προσωπικότητα και το έργο του, αλλά θεωρώ ότι σημαντικό μερίδιο -τόσο για τα τωρινά εκλογικά αποτελέσματα (της οιονεί συμμετοχής στα κοινά ή της οιονεί αντίστασης) όσο και για παλαιότερα- έχει και η συγκεκριμένη παράμετρος. Αλλιώτικα δεν θα εξοβελίζονταν από την πολιτική σκηνή (κεντρική, κομματική, αυτοδιοικητική κλπ) όσοι δεν ακολουθούν την πεπατημένη χαϊδεύοντας τα κατώτερα ένστικτα των ψηφοφόρων, για να εξασφαλίσουν στη συνέχεια την αποδοχή τους και την ψήφο τους, ενώ ο τόπος βουλιάζει στην απαιδευσία και τα σκουπίδια (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς).    

Ελένη, Γιάννη Ρίτσου

...Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,

θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας

είταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι άνθρωποι,

αθώοι,

να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να χτυπούν

το κεφάλι

στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει

ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μες από μια χαραμάδα

λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ' το χρόνο και τη σκιά τους. Ωστόσο -ποιος

ξέρει-

ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει

η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κ' η ομορφιά του ανθρώπου... 

σφυγμομετρήσεις και exit polls

"Οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης είναι το αποφασιστικό όργανο της εικονολογικής εξουσίας που ζει σε τέλεια αρμονία με το λαό. Η εικονολογία βομβαρδίζει τους ανθρώπους με ερωτήσεις: πώς πάει η οικονομία; υπάρχει ρατσισμός; είναι ο ρατσισμός καλό ή κακό πράγμα; ποιος είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας όλων των εποχών; ... καθώς η πραγματικότητα είναι μία ήπειρος που λίγοι την επισκέπτονται και που, δικαίως άλλωστε, δεν αρέσει καθόλου, η σφυγμομέτρηση έχει γίνει ένα είδος υπέρτατης πραγματικότητας. Ή για να το πούμε διαφορετικά, έχει γίνει η αλήθεια. Η σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης είναι ένα κοινοβούλιο που συνεδριάζει διαρκώς, που αποστολή του είναι να παράγει την αλήθεια, να πούμε μάλιστα, την πιο δημοκρατική αλήθεια που γνωρίσαμε ποτέ. Καθώς ποτέ δεν πρόκειται να βρεθεί σε αντίφαση με το κοινοβούλιο της αλήθειας, η εξουσία των εικονολόγων θα ζει πάντοτε μέσα στο αληθινό, κι ακόμα κι αν γνωρίζω ότι κάθε ανθρώπινο πράγμα πεθαίνει, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποια δύναμη θα μπορούσε να συντρίψει την εξουσία αυτή.

Με την ευκαιρία της σχέσης ιδεολογίας και εικονολογίας, προσθέτω ακόμα τούτο: οι ιδεολογίες ήταν σαν ρόδες τεράστιες, που γύριζαν πάνω σε ράγες και εξαπέλυαν πολέμους, επαναστάσεςι, αναθεωρήσεις. Οι εικονολογικές ρόδες γυρίζουν επίσης, αλλά η τροχιά τους δεν έχει καμιά επίδραση στην Ιστορία. Οι ιδεολογίες έκαναν τους πολέμους τους και η καθεμία ήταν ικανή να επενδύσει με τη σκέψη της ολόκληρη εποχή. Η εικονολογία οργανώνει μόνη της την ειρηνική αλληλοδιαδοχή των συστημάτων της στο χαρούμενο ρυθμό των εποχών. ... Οι ιδεολογίες ανήκαν στην Ιστορία, το βασίλειο της εικονολογίας αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η Ιστορία. "

Το ελαφρά διασκευασμένο απόσπασμα από την αγαπημένη μου Αθανασία του Κούντερα είναι αφιερωμένο σε όσους θα πάνε να ψηφίσουν, υπακούοντας στις αρχές και στις ανάγκες της δικής τους πραγματικότητας και όχι εκείνης των εικονολόγων και σε όσους την ώρα των ατέρμονων και ανούσιων αναλύσεων θα δούνε μια ταινία, θα πάνε μια βόλτα, θα ακούσουν μουσική, θα ερωτευθούν, θα συζητήσουν με βάση τη δική τους αντζέντα...

Το ΗΣΑΠ της νέας εποχής

Έχω την ευτυχία, ταξιδεύοντας καθημερινά με τον ανακαινιζόμενο ΗΣΑΠ από Πειραιά μέχρι Μοναστηράκι (για να πάρω στη συνέχεια το επίσης ανακαινιζόμενο ΜΕΤΡΟ), να βιώνω βήμα προς βήμα τα έργα εκσυγχρονισμού του.  

Όντας νεαρής ηλικίας, δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω ότι το υπάρχον σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ηλικίας 140 ετών, άρα οφείλει να εκσυγχρονισθεί για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μετανεοτερικής επιβατικής κίνησης.

Με αυτά τα αισθήματα ενοχής αναμένω κάθε πρωί στον σταθμό του Πειραιά τους συρμούς να γεμίσουν, για να είμαστε πολλοί οι αυτόπτες μάρτυρες της καθημερινής προόδου των εργασιών.

Άλλωστε, η προβλεπόμενη καθυστέρηση των δρομολογίων εξασφαλίζει τη λεπτομερή καταγραφή (στη μνήμη ή και σε ημερολόγια) των έργων εκσυγχρονισμού, εκτός του ότι επιτρέπει την ενδελεχή ανάγνωση των free εντύπων, τα οποία άλλωστε γι’ αυτόν τον σκοπό  συνεχώς πολλαπλασιάζονται σε μέγεθος και σε πλήθος. Έτσι ο ενημερωμένος –περί τα εθνικά και διεθνή θέματα- διασχίζει την «μακαρία οδό», ενώ η παρατεταμένη παραμονή σε ορισμένους σταθμούς (ιδιαίτερα στην Καλλιθέα, τον Ταύρο και κυρίως στα Πετράλωνα) επιτρέπει στους αγουροξυπνημένους, και για τούτο αργοπορημένους, επιβάτες να προλάβουν το τραίνο και να φτάσουν στη δουλεία τους με απολύτως αιτιολογημένη την αργοπορία τους (άλλωστε τα μεγάφωνα κάθε σταθμού φροντίζουν να το επαναλαμβάνουν αδιαλείπτως, αφού η επανάληψη λέγεται πως είναι η αρχή της μαθήσεως).

Το ταξίδι του πηγαιμού όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα με το μεγαλείο της επιστροφής, εφόσον η θερμοκρασία έχει πλέον … ανεβεί. Οι ασφυκτικά γεμάτοι συρμοί πιθανόν να μην επιτρέπουν την επιβίβαση των περισσότερων από τους αναμένοντες στον σταθμό "Μοναστηράκι", διασφαλίζουν όμως τη δυνατότητά τους να επισκεφτούν τα όμορα σουβλατζίδικα, για να κορέσουν την πείνα τους και να χαλαρώσουν από τους εντατικούς ρυθμούς της εργασίας και χαράς. Μόνη οδυνηρή νότα είναι η θέαση των εργαζομένων στις νέες ράγες του ΗΣΑΠ, οι οποίοι αναγκάζονται να … εποπτεύουν άλλους (κατά το ειωθός λιγότερους) εργαζόμενους κάτω από το λιοπύρι ή τη βροχή. Ευτυχώς όμως που η νεοελληνική κοινωνία και, κατ’ επέκταση, οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για τον ιδρώτα του εργαζόμενου, άρα οι χειρώνακτες οφείλουν να είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι.

Παρηγορούμαι όμως με τη είδηση που διάβασα πρόσφατα -σε ένα από τα free έντυπα- ότι τον Φεβρουάριο του 2010 αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί τα έργα εκσυγχρονισμού στη γραμμή από τον Πειραιά έως την Κηφισιά, αν και στο μεταξύ θα τεθούν εκτός λειτουργίας και οι σταθμοί "Αγιος Ελευθέριος" και "Κάτω Πατήσια". Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να κατανοήσω (λόγω προφανώς μειωμένης νοημοσύνης) την περιγραφή των έργων, μιας και γινόταν λόγος για «την εξυγίανση της υποδομής και επιδομής της σιδηροδρομικής γραμμής με εφαρμογή Σταθερής Επιδομής σε μήκος 15,5 χλμ. διπλής γραμμής και εφαρμογή σκυρογραμμής με προεντεταμένους στρωτήρες στο υπόλοιπο τμήμα». Εκείνο που κατάλαβα όμως, και γι’ αυτό το παραθέτω στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, είναι ότι το συνολικό κόστος των έργων είναι 109,7 εκατ. Ευρώ, αλλά η ολοκλήρωσή τους θα επιτρέψει «την αύξηση της ταχύτητας των συρμών από 70 σε 80 χλμ/ώρα και τον περιορισμό του θορύβου και της ταλάντευσής τους περίπου στο 50%». Κατενόησα ακόμα ότι το συγκεκριμένο ποσόν δεν πρέπει τελικά να το κλαίμε, επειδή μαζί με τη μείωση του θορύβου και των δονήσεων θα μειωθούν και τα λειτουργικά έξοδα της εταιρείας, «λόγω χαμηλότερου κόστους συντήρησης και αύξηση της μέσης ημερήσιας μεταφορικής ικανότητας».

Κλείνοντας θα ήθελα να παρακαλέσω τη διοίκηση του ΗΣΑΠ να συμβάλει στην προβολή του συντελούμενης εποποιίας, συμπεριλαμβάνοντας στην ιστοσελίδα της, εκτός από την ιστορία του τρένου και την παρουσίασή του στον ελληνικό κινηματογράφο, την περιγραφή των έργων και το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης κάθε φάσης του, ώστε κάθε αδαής, εμού συμπεριλαμβανομένης, να είναι σε θέση να κατανοήσει τον οργασμό των εργασιών αλλά και να συγκρίνει την ελληνική εκδοχή με όσα αντίστοιχα έργα αναλαμβάνουν οι …κουτόφραγκοι.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τη διανομή φυλλαδίων στους σταθμούς, μιας και η παρατεταμένη παραμονή σε αυτούς (εντός ή εκτός συρμών), διασφαλίζει τη χρήση τους ως πηγές πληροφόρησης αλλά και ως βεντάγιες. 

Η "επιχείρηση" των Πανελλαδικών

Στο άρθρο του Α. ΛΑΚΑΣΑ στην Καθημερινή (17-05-09) με τίτλο «Υπερπαραγωγή» οι πανελλαδικές" διαβάζουμε:

- Συνολικά για τις εξετάσεις θα εργαστούν περίπου 30.000 άτομα (διοικητικοί υπάλληλοι, επιτηρητές, βαθμολογητές).

- Θα συγκροτηθούν τρεις επιτροπές επιλογής θεμάτων (για τις εξετάσεις των Ημερήσιων Γενικών Λυκείων, των ΕΠΑΛ-ΤΕΕ και των Εσπερινών Γενικών Λυκείων).

- Θα λειτουργήσουν 1.474 εξεταστικά κέντρα σε όλη τη χώρα (1.250 για τις εξετάσεις των Γενικών Λυκείων, 114 για εκείνες των ΕΠΑΛ και 110 για τα ΤΕΕ).

- Τα γραπτά θα βαθμολογηθούν σε 35 βαθμολογικά κέντρα.

- Ούτε λίγο ούτε πολύ θα χρειαστούν, ενδεικτικά, πάνω από 1.300.000 τετράδια, τα οποία θα δοθούν για τις εξετάσεις, περί τα 5.100.000 αυτοκόλλητες ετικέτες και περίπου 250.000 μηχανογραφικά δελτία ενιαίου λυκείου, 70.000 φάκελοι για αρχειοθέτηση και 1.500 βιβλία χρέωσης γραπτών δοκιμίων, όπως υπολογίζει η αρμόδια Διεύθυνση Οργάνωσης και Διεξαγωγής Εξετάσεων.

- Βαθμολογητές, επιτηρητές και γραφική ύλη ανεβάζουν τον λογαριασμό των πανελλαδικών εξετάσεων πάνω από τα 20 εκατ. ευρώ.

Με αυτά τα δεδομένα:

α) ποια άλλη επιχείρηση μπορεί να παραγάγει (...και όχι να παράξει, όπως κατ' εξακολούθηση, τάχα επί το λογιότερον, επαναλαμβάνεται) τέτοιο έργο σε τέτοια τιμή;

β) τι θα απογίνει η επιχείρηση (ποιος θα την αναλάβει και με ποιο κόστος), αν διαφοροποιηθεί ο τρόπος πρόσβασης ... στην καθυστέρηση της ανεργίας;

γ) μήπως θα ήταν δημοκρατικότερο και τελικά οικονομικότερο οι υποψήφιοι να εισάγονται με ... κλήρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;

Όταν ο διδάσκων εισαχθεί στην τάξη...

όταν ο διδάσκων εισαχθεί στην τάξη (αυθεντικό κείμενο πτυχιούχου Φιλολογίας),
όταν ο μαθητής εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (κάθε πόλη και Πανεπιστημιο, κάθε χωριό και Τμήμα),
όταν ο φοιτητής εισαχθεί στους πτυχιούχους (το πανεπιστημιακό σύγγραμμα, οι φωτοτυπημένες σημειώσεις, οι αγωνιστικές καταλήψεις, η συναδελφική αλληλεγγύη στην αντιγραφή),
όταν ο πτυχιούχος εισαχθεί στο δημόσιο (πελατειακές σχέσεις διαφθοράς),
όταν ο "δικός μας άνθρωπος" εισαχθεί στο κοινοβούλιο (όπως παραπάνω),
όταν ο κομματάρχης εισαχθεί στην κυβέρνηση (ελέω κληρονομικού χαρίσματος ή/και λιβανίσματος),
όταν ο επιχειρηματίας εισαχθεί στα δημόσια έργα (με φακελάρα),
όταν ο ασθενής εισαχθεί στο νοσοκομείο (με φακελάκι),
όταν ο επιβάτης εισαχθεί στα μέσα μαζικής μεταφοράς (οιονεί αεροβατών από τους διαγκωνισμούς),
όταν ο ταξιτζής εισαχθεί στον λεωφορειόδρομο (επιλέγοντας την ταρίφα που τον βολεύει),
όταν ο υπουργός εισαχθεί στην αίθουσα τελετών χειροκροτούμενος για την ωριαία καθυστέρηση (άνευ εξήγησης και συγγνώμης),
όταν...,
όταν...,
τότε η ελπίς είναι αναιδής, ζητείται ωστόσο...
(Αλήθεια, ποιο είναι το αρχικό "όταν" που καθιστά όλα τα υπόλοιπα "τότε" ανεπότρεπτες συνέπειές του; Βοηθάτε να διαβάσουμε σωστά αυτό το κείμενο.)

Καλημέρα

σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...