ΦΩΤΗΣ ΔΟΥΣΟΣ, ΤΕΛΕΣΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΗΣΟΣ

 

Ένας νεαρός ηθοποιός πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του όταν καταφέρνει να προσληφθεί σε μια πολύ σημαντική παραγωγή. Όμως τα πράγματα ζορίζουν, γιατί πρέπει να παίξει φορώντας θεατρική μάσκα και του είναι αδύνατον να "βγάλει" τον ρόλο.

Σε κατάσταση κρίσης αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες, πιστεύοντας ότι σε κάνα δυο μέρες οι κόλλες θα ξεθυμάνουν. Ωστόσο, η μάσκα δεν πέφτει...

Ένα ψυχολογικό θρίλερ για τις δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής που κρύβουμε μέσα μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΝΤΛΗΘΗΚΕ ΑΠΌ ΕΔΏ

Η Τέλεση του Φώτη Δούσου μας μεταφέρει στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, στα άδυτα μια πρόβας και στις ψυχολογικές περιπέτειες που θα υποστεί ένας νεαρός ηθοποιός στη προσπάθεια του να υλοποιήσει τα όνειρα του. 

Όλοι φοράμε μάσκες και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας (André Berthiaume)

Ένας νεαρός ηθοποιός πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του όταν καταφέρνει να προσληφθεί σε μια πολύ σημαντική παραγωγή. Όμως τα πράγματα ζορίζουν, γιατί πρέπει να παίξει φορώντας θεατρική μάσκα και του είναι αδύνατον να «βγάλει» τον ρόλο. Σε κατάσταση κρίσης αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες, πιστεύοντας ότι σε κάνα δυο μέρες οι κόλλες θα ξεθυμάνουν. Ωστόσο, η μάσκα δεν πέφτει…

Δημιουργία και αυτοκαταστροφή, σχέσεις εξουσίας, ιστορίες λεκτικής/σωματικής κακοποίησης συνθέτουν ένα θρίλερ αγωνίας μιας εποχής, που τα πρόσωπα και συμπεριφορές κρύβονται πίσω από «προσωπεία»

Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ

Το βιβλίο του Φώτη Δούσου «Τέλεση» (Εκδόσεις Νήσος) είναι ένα καλοδουλεμένο κοινωνικό θρίλερ με έντονο το υπαρξιακό αδιέξοδο των ηρώων του και πάνω απ’ όλα ένα βιβλίο που δεν θες ν’ αφήσεις από τα χέρια σου.

Ο σημαδεμένος από ένα ατύχημα με αλυσοπρίονο, στο πρόσωπο ήρωας μας φτάνει σε μια ακρόαση για την παράσταση που θα του αλλάξει τη ζωή. Ο νταής σκηνοθέτης απαιτεί να φοράει μια μάσκα. Και εκεί αρχίζει ο εφιαλτής και η προσωπική αναζήτηση του ήρωα που αν τον κάνεις τελικά «πενηνταράκια» θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, με τις «μάσκες» που βάζουμε για να τα βγάλουμε πέρα σχεδόν σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας – κι ας μην είμαστε ηθοποιοί.

Το βιβλίο του Φώτη Δούσου είναι καλογραμμένο με ρυθμό και μια διάχυτη κινηματογραφική ατμόσφαιρα θρίλερ. Έχει φτιάξει χαρακτήρες στιβαρούς  και αναγνωρίσιμους και καταφέρνει να κρατήσει σε ένταση όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη.

Διάβασα το βιβλίο, ενθουσιάστηκα με την προσέγγιση του και έτσι ήρθα σε επαφή με τον συγγραφέα που ζει στο Ρέθυμνο με την οικογένειά του. Ελπίζω να βρειτε ενδιαφέρουσα την «κουβέντα» που προέκυψε!

Πώς γεννήθηκε η «Τέλεση»;

Από μία προσωπική εμπειρία. Έπαιζα χρόνια σε μια παράσταση με τη θεατρική μου ομάδα όπου φορούσα μάσκα για τις ανάγκες ενός ρόλου. Η τριβή μου με τη  συγκεκριμένη μάσκα μου ενέπνευσε κάποια πολύ κομβικά κομμάτια του βιβλίου. Κάποια πράγματα που περιγράφω στην Τέλεση είναι εξ ολοκλήρου παρμένα (και κάπως μεγαλοποιημένα ασφαλώς) από αυτή την εμπειρία.

Πόσα προσωπεία χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να ανταπεξέλθει ακόμη και στην καθημερινότητά του;

Δεν τα έχω μετρήσει. Φαντάζομαι αρκετά. Έρχεται όμως η στιγμή που πρέπει να τα αφαιρέσεις και να δεις τι υπάρχει από κάτω. Σπανίως το κάνουμε αυτό οι άνθρωποι. Μας βολεύουν τα προσωπεία μας.

Η κακοποίηση, που περιγράφεις και στο βιβλίο σου, έχει γίνει τελικά ένας σύγχρονος εφιάλτης;

Δυστυχώς υπάρχει σε όλους τους τομείς. Έγινε ορατή αρχικά εκεί που χτυπάνε τα φώτα των προβολέων, στον κόσμο του θεάματος δηλαδή. Αλλά πρόκειται μόνο για την κορυφή του παγόβουνου.

Τα πρόσωπα του θεάτρου που κατηγορήθηκαν και αθωώθηκαν πιστεύεις θα γίνουν πάλι αποδεκτά από το θεατρικό κοινό;

Κάποια πρόσωπα από τον ευρύτερο χώρο του θεάματος που είχαν μεγάλη ακτινοβολία όπως ο Κέβιν Σπέισι ή ο Τζόνι Ντεπ πχ. και αντιμετώπισαν σοβαρές κατηγορίες αλλά εν τέλει αθωώθηκαν, υποθέτω ότι δεν θα έχουν σοβαρό πρόβλημα για come back. Όσον αφορά τις δυο δικές μας πολύκροτες υποθέσεις, την υπόθεση Λιγνάδη και την υπόθεση Φιλιππίδη δηλαδή, δεν νομίζω να έχουν ανάλογη έκβαση. Δύσκολο  να ξαναδούμε στο σανίδι πρόσωπα που επέδειξαν κακοποιητική συμπεριφορά ακόμα και αν αθωωθούν για κάποιες από τις κατηγορίες που τους βαραίνουν.  

Η Μάγια, είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας που είναι «παρών» ακόμη και με την απουσία της, στο βιβλίο. Πώς έχτισες αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα;

Σε πρώιμα ντραφτ του μυθιστορήματος ο συγκεκριμένος χαρακτήρας έπαιζε ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, είχε έντονη παρουσία, ήταν σχεδόν πρωταγωνιστικό πρόσωπο. Σταδιακά όσο προχωρούσα στα rewrites μείωνα τον ρόλο της, αφαιρούσα τις σκηνές της, αλλά η ενέργειά της έμενε και πλανιόταν στην ιστορία. Έτσι ενώ είναι απούσα, ρίχνει τη σκιά της στα αντικείμενα και στις σχέσεις των προσώπων. Μου αρέσει που μιλάω για αυτήν σαν να είναι πραγματικό πρόσωπο!..

Υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα που «κρύβονται» μέσα στους χαρακτήρες της «Τέλεσης»;

Αυτούσιο δεν υπάρχει κανένα αληθινό πρόσωπο. Αλλά ψηφίδες πραγματικών προσώπων από τον χώρο του σύγχρονου θεάτρου μας έχω δανειστεί για να φτιάξω τους χαρακτήρες. Εξάλλου κάποιες συμπεριφορές που παραθέτω είναι πολύ αναγνωρίσιμες…

Αν η «Τέλεση» είχε «ηθικό δίδαγμα» ή μια αναλυτική «ετικέτα» τι θα έγραφες;

Χμ… Προτιμώ να μην περιστέλλω την πολυσημία του λογοτεχνικού κειμένου και να το αφήνω ανοιχτώ σε ερμηνείες. Πάντως μία προβληματική που βγαίνει από την ιστορία είναι τι κρύβεται κάτω από τα πολλαπλά προσωπεία που φοράμε στη ζωή μας και αν είμαστε έτοιμοι να το κοιτάξουμε.

Σε μια καλοτακτοποιημένη βιβλιοθήκη, σε ποια κατηγορία βιβλίων θα τοποθετούσες την «Τέλεση»;

Θα το έβαζα στη κατηγορία «υπαρξιακό μυθιστόρημα με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ».

Εσύ σώθηκες κάποια στιγμή από κάποια «μάσκα» που χρειάστηκες;

Ου, πολλές φορές! Και αυτό δεν έχει να κάνει πάντα με την υποκρισία ή την κρυψίνοια. Είναι μια ανθρώπινη τακτική επιβίωσης. Ο Μπόρχες από την άλλη είπε, αν θυμάμαι καλά, «όποιος φοράει μάσκα, κρύβει πάντα κάτι κακό». Και εν τέλει φτάνουμε πάλι σε αυτή τη διερώτηση. Τι είναι αυτό που κρύβουμε κάτω από τη μάσκα που φοράμε;

Πότε επέλεξες ν’ αφήσεις την Αθήνα και να ζήσεις στο Ρέθυμνο;

Μου άρεσε πάντα η ήρεμη ζωή της επαρχίας και ειδικά η ζωή σε νησί. Και ακόμα περισσότερο η ζωή στην Κρήτη. Κάποιες ευτυχείς συγκυρίες της ζωής μας το έφεραν να μετακομίσουμε οικογενειακώς στην Κρήτη.

Τι λείπει από σένα και τα παιδιά σου από την Αθήνα; Και τι δεν «αντέχεται» στην Κρήτη;

Μας λείπει μόνο το θέατρο. Τίποτε άλλο. Στην Κρήτη, όπως και σε κάθε ανάλογο νησί φαντάζομαι, δεν αντέχεται η τουριστική υπερεκμετάλλευση. Αλλοιώνει το φυσικό τοπίο αλλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Τι διαβάζεις αυτή την εποχή;

Διαβάζω κυρίως ελληνική λογοτεχνία και μάλιστα λογοτεχνία, σύγχρονη, τωρινή, αχνιστή που μόλις βγήκε από τον φούρνο. Τέλειωσα πρόσφατα το βιβλίο του Γιάννη Νικολούδη Άδειος Τόπος και μου άρεσε πολύ. Επίσης λόγω της διατριβής που κάνω διαβάζω πολλή ελληνική πεζογραφία προηγούμενων δεκαετιών. Τώρα έχω βουτήξει για άλλη μια φορά στη γενιά του ΄30. Και (ξανα)διαβάζω Πολίτη, Θεοτοκά, Δούκα, Βενέζη, Μυριβήλη, Καραγάτση κτλ. Είναι απόλαυση.

Ποια είναι η αγαπημένη ιστορία που λες στα παιδιά σου;

Δεν μου είναι εύκολο να αυτοσχεδιάζω ιστορίες. Προτιμώ να διαβάζω φωναχτά. Τα παιδιά είναι ακόμα μικρά και διαβάζουμε πολύ κάθε μέρα. Πολλές φορές νιώθω τη φωνή μου να βραχνιάζει από το διάβασμα. Αλλά είναι το αδύνατο σημείο μου. Πολύ δύσκολα θα αρνηθώ να διαβάσω στα παιδιά όποια στιγμή και αν μου το ζητήσουν. Και μου το έχουν ζητήσει απίθανες ώρες, πχ 5.00 το πρωί ή σε περιπτώσεις που έχω δουλειά. Τότε παρατάω τη δουλειά και πιάνω το βιβλίο που μου δίνουν.

Τι φοβάσαι και πώς αντιμετωπίζεις τους φόβους σου;

Φοβάμαι πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν κυρίως με την ξέφρενη πορεία του σύγχρονου κόσμου. Το διαχειρίζομαι μένοντας κοντά στα πράγματα που με ηρεμούν, την επαφή με τα παιδιά μου, το διάβασμα, το γράψιμο, τη σωματική άσκηση. Θα μου πεις, κάτσε, αλήθεια τώρα; τα παιδιά σου σε ηρεμούν; το γράψιμο σε ηρεμεί; Εντάξει, όχι πάντα!

Γιάννης Καφάτος