Γύρω από το Πολυτεχνείο, και κυρίως τον εορτασμό του, οικοδομήθηκε το παράδοξο της μεταπολίτευσης: η απόλυτη ταύτιση του αριστερού με το προοδευτικό, η κυριαρχία ενός μαρξίζοντος κοινωνικού λόγου σε συνδυασμό με μια συμπεριφορά που βρισκόταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τις λέξεις που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τον εαυτό της. Οπως ο πιστός φτάνει να κάνει τον σταυρό του, έτσι και ο προοδευτικός έφτανε να επικαλείται τα σύμβολα της αριστεροφροσύνης του και από εκεί και πέρα, άνθρωπος είναι κι αυτός, να χιμάει σαν λιμασμένος στο χρηματιστήριο του life style.
Κι αν σήμερα πολλοί αναρωτιούνται πού πήγε η διανόηση αυτής της χώρας, ας ψάξουν στις αγκυλώσεις που προκάλεσαν όσοι αυτοματισμοί γεννήθηκαν στα χρόνια εκείνα. Η πλουτοκώσταινα έζησε μέσα σε καθεστώς πνευματικής καχεξίας γιατί ο λεγόμενος πνευματικός της κόσμος αρκέστηκε στην επίδειξη των κοινωνικών φρονημάτων που του προσέφεραν όσοι συμβολισμοί ξεπήδησαν μέσα από το Πολυτεχνείο. Δεν του ζήτησε και κανείς τίποτε παραπάνω. Αν είχες βρεθεί στη σωστή πλευρά τις ημέρες εκείνες, τότε είχες τελειώσει με τις υποχρεώσεις σου. Το έργο έγινε πάρεργο μπροστά στην επιδειξιομανία των «προοδευτικών» ιδεών, πάντα διανθισμένων με τις κατάλληλες αναμνήσεις εννοείται.
Το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ακούγεται σήμερα όχι σαν το απολίθωμα μιας ιστορικής στιγμής, του Νοεμβρίου του '73, αλλά μιας ολόκληρης περιόδου, των χρόνων της μεταπολίτευσης. Μια απτή απόδειξη ότι σε όλη αυτήν την περίοδο η ελληνική κοινωνία μπορεί να κατανάλωσε πλούτο αλλά και προοδευτισμό, χωρίς όμως να μπορέσει να παραγάγει ούτε ένα καινούργιο σύνθημα ούτε μια καινούργια λέξη για να περιγράψει το πρωτόγνωρο σήμερα της κρίσης και το άγνωστο αύριο.
Σημάδι μεγάλης φτώχειας και αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου