"Ποιοι ξαφνιάζονται άραγε τώρα στο ΠΑΣΟΚ με τη στάση του κ. Παπανδρέου, που αποδεικνύει ότι το «L’ etat c’ est moi» εφαρμόζεται απολύτως και στο κόμμα; Ή μάλλον, ποιοι δικαιούνται να δηλώνουν όχι μόνο ξαφνιασμένοι αλλά και ενοχλημένοι και εξεγερμένοι; Οι ανταγωνιζόμενοι κόλακές του μήπως; Οσοι έσκυψαν προθύμως την κεφαλή για να περάσει ο ηγέτης θριαμβευτικά, πάνω από ευτελισμένες «άμεσες δημοκρατίες»; Οσοι τον λάτρεψαν σαν μετενσάρκωση του Περικλή και σαν ευρωπαϊκό αντίστοιχο του Μπαράκ Ομπάμα; Οσοι σκηνοθετούσαν κοτζάμ προσκυνηματικό ταξίδι «Επιστροφής στις Ρίζες», στο Καλέντζι δηλαδή, όταν πρωτοβγήκε, με τις κάμερες να καταγράφουν ευλαβικά κάθε κίνηση του Ηγεμόνα, σαν να ’ταν ο νέος Μάο στη «Μεγάλη Πορεία» του; Οσοι περιέγραφαν τη διαστημική του στολή στον Γύρο της Αθήνας με το ίδιο δέος που θα περιέγραφαν τη φορεσιά του πρώτου εν Αθήναις Εξωγηίνου;
Βρήκε και τα ’κανε ο κ. Παπανδρέου. Βρήκε το έδαφος στρωμένο από τον πατέρα του. Βρήκε τις συνειδήσεις των στελεχών καλλιεργημένες σαν συνειδήσεις ευπειθών μαλιστανθρώπων, εξού και η ανελλήνιστη χαιρεκακία του κ. Ν. Παπανδρέου. Χωρίς αυλικούς, ουδείς γίνεται Λουδοβίκος. Το κόλπο είναι πάντα να τους πείθεις πως δεν είναι ταπεινοί θεράποντές του, αλλά ηγεμονίσκοι σχεδόν ισότιμοί σου και κληρονόμοι σου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου