αυτοκτονικές σημασιοδοτήσεις

Το μήνυμα του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα τις προάλλες:


«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω ότι αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».


Εγώ πάντως τρομάζω όταν κάποιος θυσιάζεται ανιδιοτελώς για τους άλλους και οραματίζεται ως συνέχεια της πράξης του Καλάσνικοφ και κρεμάλες. 


Αν όμως είναι όραμα για κάποιους να δουν τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου κρεμασμένους ανάποδα όπως το σώμα του Μουσολίνι στην Πιατσάλε Πορέτο ή όπως το κεφάλι του Βελουχιώτη και του Τζαβέλα κρεμασμένα στην πλατεία Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων, τότε τι είναι άραγε εφιάλτης, ημερολόγιό μου;


Δεν μου αρέσουν αυτά τα οράματα, τα απεχθάνομαι• γιατί δεν είναι μόνο φρικτές υποσχέσεις για το μέλλον. Είναι και πραγματικότητες από το πρόσφατο παρελθόν, του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Εκατοντάδες κομμένα κεφάλια και βασανισμένα σώματα επιδείχθηκαν σε πλατείες για να αναθαρρήσουν οι φίλοι και να φοβηθούν οι εχθροί. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοσταλγούν αυτή τη βαρβαρότητα;


Και με την ευκαιρία, ας σκεφθούν λίγο τα μέντια το «φαινόμενο Βέρθερου», όπως το λένε οι κοινωνιολόγοι: όταν δίνεται μεγάλη δημοσιότητα σε αυτοκτονίες, ακολουθούν και άλλες. Κάποιοι άνθρωποι που είναι σε οριακή κατάσταση διαβαίνουν το όριο και αυτοκτονούν λόγω της δημοσιότητας που δημιουργούν οι αυτοκτονίες που προηγήθηκαν - πολύ περισσότερο όταν αντιμετωπίζονται θετικά, θέλω να πω: όταν επαινούνται οι αυτόχειρες για το ήθος τους και τη γενναιότητά τους.


Πεθαίνουν ωραίοι ως Ελληνες οι γηγενείς - ενώ είναι εντελώς άχρηστοι ακόμη και όταν σκοτώνονται οι μετανάστες: δύο πακιστανοί εργάτες πήγαν να σώσουν δύο ηλικιωμένους ημεδαπούς και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν αλλά σκοτώθηκαν και οι ίδιοι. Το ανόητο ζευγάρι των γερόντων προσπαθούσε να περάσει με αυτοκίνητο από σημείο σιδηροδρομικών γραμμών όπου δεν υπήρχε καν διάβαση, κόλλησαν στις γραμμές, πήγαν να τους βγάλουν οι δύο Πακιστανοί, έφθασε το τρένο, τους τσάκισε όλους.


Αν είχε προλάβει να τους βάλει στα «κέντρα» που ετοιμάζει ο Χρυσοχοΐδης, θα είχαν σωθεί οι δύο άχρηστοι ξένοι. Μάνες τούς κλαίνε, παιδιά και γυναίκες τούς κλαίνε, δεν ξέρω. Μπορεί και να μην το μάθω ποτέ• γιατί δεν ήταν ηρωικός θάνατος με στόχο τους Τσολάκογλου και με αίτημα κρεμάλες για να μεταδοθούν λεπτομέρειες, ανόητο ατύχημα ήταν. Δεν χρειάζεται καλούς σαμαρείτες η χώρα, εκδικητές θέλει.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: ΤΟ ΒΗΜΑ - Το Επταήμερο του Διόδωρου - γνώμες