Ετών δεκατεσσάρων - Έτος 2012

«Ένα 14χρονο κορίτσι από το Αφγανιστάν δολοφονήθηκε από δύο άντρες την Τρίτη, μια μέρα πριν ψηφιστεί η νομοθεσία του αμερικανικού Κογκρέσου σχετικά με βήματα προς την προστασία των γυναικών και κοριτσιών στο Αφγανιστάν, μετά την απομάκρυνση του αμερικανικού στρατού. Η επίθεση αναφέρθηκε αρχικά σε τοπικά μέσα ενημέρωσης και αργότερα επιβεβαιώθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία. Η 14χρονη μαθήτρια κατά την ώρα της επίθεσης ήταν εκτός σπιτιού για να φέρει νερό. Οι δύο άντρες έχουν συλληφθεί από την αστυνομία. Το κορίτσι και οι γονείς της είχαν αρνηθεί μια πρόταση γάμου που είχε κάνει ο ένας από τους δύο. Η Cristina Finch, πρόεδρος της Οργάνωσης υπέρ των Γυναικείων Δικαιωμάτων (Women’s Human Rights), δήλωσε ότι ενώ μπορεί να φαίνεται ότι αυτού του είδους τα περιστατικά αυξάνονται, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο έξω κόσμος τώρα αρχίζει να πληροφορείται γι’ αυτά.» Πηγή: www.lifo.gr

Φτωχή σε πληροφορίες η είδηση, όμως δεν αμφιβάλλω ούτε στιγμή ότι έτσι θα έγιναν τα πράγματα. Και ξέρω… Πολλοί θα τη διαβάσουν και θα πάθουν ό,τι κι εγώ, αλλά θα την προσπεράσουν και θα πάνε παρακάτω, σε πιο ευχάριστα πράγματα. Άλλωστε, περνάμε κι εμείς δύσκολες ώρες… (no comments).

Τρελαίνομαι! Ένα κοριτσάκι δεκατεσσάρων χρονών, δολοφονήθηκε γιατί δεν ήθελε να παντρευτεί κάποιον που την ορέχτηκε. Ούτε και οι γονείς της ήθελαν αυτόν το γάμο. Και ο επίδοξος γαμπρός, με το δικαίωμα που του δίνει ο πανάρχαιος άγραφος νόμος του, ο δικός του νόμος που επιβάλει τη μπούργκα και τον εγκλεισμό, έδειξε σε όλους ποιο είναι το αφεντικό. Έτος 2012.

Απόγνωση. Λιθοβολισμός στην καρδιά και το μυαλό. Και δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να κάνει κανείς και πώς να αντιμετωπίσει αυτήν την φρικιαστική βία.

«Ας την καταγγείλουμε, έστω», σκέφτηκα και επέστρεψα στα δικά μας. Έτσι, σαν μικρή αναλαμπή, μου ήρθε στο νου το παλιό τραγουδάκι του Διονύση, «Δυο- δυο τα κορίτσια… τα κορίτσια πούχουν γίνει δεκατέσσερα χρονών…». Πόσο τυχερά είναι τα κορίτσια του Νιόνιου! Και δεν ξέρω ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτή τη μικρούλα που δολοφονήθηκε στο Αφγανιστάν -ούτε το όνομά της δεν μάθαμε- και κυρίως, για κάποιες που θα ακολουθήσουν για τους ίδιους, λίγο-πολύ, λόγους, ή, ίσως επειδή θα θελήσουν να πάνε στο σχολείο… Ψιλά γράμματα για μια πόλη που κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη στις παγκόσμιες τράπεζες και το ΔΝΤ. Ας ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα που μας ταλανίζει.
Ετών δεκατεσσάρων - Έτος 2012 | Ελένη Αποστολοπούλου | Μεταρρύθμιση