Στις Γυναίκες !!! Στη Ζωή!!! Στο Όνειρο!!!

Δυο αποσπάσματα - ύμνοι για την παγκόσμια ημέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ. 

Στο πρώτο, από την τραγωδία του Χαιρήμονα (ενός από τους επιφανέστερους τραγικούς του 4ου αι π.Χ.) Οινεύς, ο επώνυμος ήρωας περιγράφει μια ομάδα νεαρών γυναικών που κοιμούνταν τη νύχτα στο ύπαιθρο, εξουθενωμένες από τον χορό που προηγήθηκε.

Στο δεύτερο, από το διήγημα του Παπαδιαμάντη Όνειρο στο κύμα, ο αφηγητής περιγράφει το ...όνειρο της ζωής του, τη "μια στιγμή για πάντα".

Και στα δύο αποσπάσματα κυριαρχούν η νύχτα, η σελήνη, η νεότητα, η γυναικεία ομορφιά!!!

ΧΑΙΡΗΜΩΝ, ΟΙΝΕΥΣ (απόσπασμα 14)
ἔκειτο δ᾽ ἡ μὲν λευκὸν εἰς σεληνόφως
φαίνουσα μαστὸν λελυμένης ἐπωμίδος,
τῆς δ᾽ αὖ χορεία λαγόνα τὴν ἀριστερὰν
ἔλυσε· γυμνὴ δ᾽ αἰθέρος θεάμασιν5ζῶσαν γραφὴν ἔφαινε, χρῶμα δ᾽ ὄμμασιν
λευκὸν μελαίνης ἔργον ἀντηύγει σκιᾶς.
ἄλλη δ᾽ ἐγύμνου καλλίχειρας ὠλένας,
ἄλλης προσαμπέχουσα θῆλυν αὐχένα.
ἡ δὲ ῥαγέντων χλανιδίων ὑπὸ πτυχαῖς10ἔφαινε μηρόν, κἀξεπεσφραγίζετο
ὥρας γελώσης χωρὶς ἐλπίδων ἔρως.
ὑπνωμέναι δ᾽ ἔπιπτον ἑλενίων ἔπι,
ἴων τε μελανόφυλλα συγκλῶσαι πτερὰ
κρόκον θ᾽, ὃς ἡλιῶδες εἰς ὑφάσματα15πέπλων σκιᾶς εἴδωλον ἐξωμόργνυτο,
ἕρσῃ δὲ θαλερὸς ἐκτραφεὶς ἀμάρακος
λειμῶσι μαλακοὺς ἐξέτεινεν αὐχένας.
***

Η μια, ξαπλωμένη στο χώμα,

με το χιτώνα λυμένο στον ώμο,

άφηνε να φανεί το στήθος της στο χλομό φως του φεγγαριού.

Της άλλης ο χορός της ελευθέρωσε την αριστερή λαγόνα·

γυμνή φανέρωνε στα βλέμματα του αιθέρα ζωντανή ζωγραφιά5

και η λευκή χροιά του δέρματός της έλαμπε μέσα στα μάτια,

έργο της μαύρης σκιάς.

Άλλη εγύμνωνε τους ωραίους βραχίονες,

αγκαλιάζοντας τον τρυφερό λαιμό μιας άλλης.

Εκείνη, ανάμεσα στις πτυχές του σχισμένου χιτώνα,10

άφηνε να φανεί ο μηρός

και γι᾽ αυτή τη γελαστή νιότη

χαραζόταν βαθιά ο έρωτας ο χωρίς ελπίδα.

Δαμασμένες από τον ύπνο έπεφταν πάνω σε άγριους βασιλικούς,

τσακίζοντας τα μαύρα πέταλα των μενεξέδων

και τον κρόκο, που αποτύπωνε πάνω στους πέπλους

εικόνα όμοια με του ήλιου·15

και η θαλερή ματζουράνα που την έθρεψε η δροσιά

άπλωνε στο λιβάδι τα τρυφερά βλαστάρια της.

(μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα
Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν, και είχεν αναδύσει· [...] Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...[...]
Επί πόσον ακόμη θα το ενθυμούμαι εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης, το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ' ολίγα λεπτά της άλλως ανωφελούς ζωής μου! Ήτο όνειρον, πλάνη, γοητεία. Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή! Δεν ήτο βάρος εκείνο, το φορτίον το ευάγκαλον, αλλ' ήτο ανακούφισις και αναψυχή. Ποτέ δεν ησθάνθην τον εαυτόν μου ελαφρότερον ή εφ' όσον εβάσταζον το βάρος εκείνο... Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε να συλλάβη με τας χείρας του προς στιγμήν εν όνειρον, το ίδιον όνειρον του...