Ελένη, Γιάννη Ρίτσου

...Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,

θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας

είταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι άνθρωποι,

αθώοι,

να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να χτυπούν

το κεφάλι

στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει

ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μες από μια χαραμάδα

λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ' το χρόνο και τη σκιά τους. Ωστόσο -ποιος

ξέρει-

ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει

η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κ' η ομορφιά του ανθρώπου...