Ο Στρατός Εσωτερικής Κατοχής στην εκπαίδευση

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Δήμου στη LIFO, όπου Στρατός Εσωτερικής Κατοχής νοούνται οι πάσης φύσεως οργανωμένες συντεχνίες που εκβιάζουν και λυμαίνονται το κράτος, θα ήταν σκόπιμο να αναλογιστούμε πώς δρα το συγκεκριμένο "στράτευμα" στην εκπαίδευση και ποιες ευεργεσίες έχει προσφέρει για την ποιότητα του δημόσιου σχολείου.

Ένας πρόχειρος απολογισμός της συγκεκριμένης προσφοράς θα μπορούσε να συνδέσει τη "δράση" του, κατά κύριο λόγο, με την απουσία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, στο όνομα της κατοχύρωσης της ελευθερίας και της δημιουργικότητας των εκπαιδευτικών. Με τη συλλογιστική αυτή όλοι οι "μάχιμοι" εκπαιδευτικοί θεωρούνται άξιοι επιστήμονες και δάσκαλοι, ανεξάρτητα αν βρίσκονται ή δεν βρίσκονται στην τάξη, αν διδάσκουν ή σαχλαμαρίζουν, αν νοιάζονται για όλους τους μαθητές ή μόνο για εκείνους που θα ενισχύσουν την τσέπη τους με τα ιδιαίτερα, αν γνωρίζουν το γνωστικό αντικείμενο ή παπαγαλίζουν το λυσάρι που διαβάζουν (ίσως και καλύτερα) και οι μαθητές τους, αν, αν...

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η εργώδης προσπάθεια διασφάλισης της δυνατότητας διορισμού σε πάσης φύσεως ειδικότητες, ώστε να περιοριστεί το ποσοστό της ανεργίας, χωρίς να εξετάζεται αν όλοι αυτοί οι πτυχιούχοι είναι σε θέση να διδάξουν τα μαθήματα που βάσει των νόμων τους ανατίθενται (Μπορεί κανείς πολύ εύκολα να εντοπίσει φιλολόγους που καλούνται να διδάξουν αρχαία ελληνικά, χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα εξάμηνο το σχετικό μάθημα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους).

Αφόρητη είναι επίσης η πίεση που ασκείται από τους κομματικούς μηχανισμούς κατά την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης, στο όνομα πάντα της αξιοκρατίας (των ημετέρων), εφόσον έτσι διασφαλίζεται η απρόσκοπτη προώθηση μιας εκπαιδευτικής πολιτικής που εξαρτάται από την επίνοια ή τη μικροπολιτική σκοπιμότητα του εκάστοτε Υπουργού.

Ας μην ξεχάσουμε και την υπηρεσία που προσφέρει για "επαναστατική" γυμναστική, τόσο στους διδάσκοντες όσο και στους διδασκόμενους. Οι τελευταίοι άλλωστε αναφανδόν επαινούνται, αν δεν ενθαρρύνονται κιόλας, για την κατάληψη των σχολικών κτηρίων, στο όνομα πάντα της ποιότητας και της βελτίωσης της εκπαίδευσης.

Ας θυμηθούμε ακόμα τη συνδικαλιστική "κάλυψη" εκπαιδευτικών που υποπίπτουν σε παραπτώματα (όχι βέβαια επιστημονικής ή παιδαγωγικής υφής), αλλά και την επίπονη προσπάθεια διατήρησης της καθεστηκυίας αγραμματοσύνης, στο όνομα της κατοχής ενός απολυτηρίου ή πτυχίου που δεν "μολύνεται" από τις ανάγκες της αγοράς ή από τον ιδρώτα των εκπαιδευομένων.

Ας προσθέσουμε την προσφορά του "στρατεύματος" στον "εκδημοκρατισμό" του συστήματος, έννοια που κατά την τρέχουσα πρακτική συνδέεται με την επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας και την ισοπέδωση αξίων και αναξίων. Εδώ εντάσσεται και η πίεση για την ίδρυση όλο και περισσότερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ή για τη διαιώνιση προγραμμάτων αμφίβολης αποτελεσματικότητας (ας σκεφτούμε λ.χ. την Ενισχυτική Διδασκαλία, λες και το δημόσιο φροντιστήριο μπορεί να είναι καταξιωμένο στην κοινωνική συνείδηση, τη στιγμή που είναι απαξιωμένο το δημόσιο σχολείο).

Στο όνομα άλλωστε της διατήρησης της παράδοσης ας αναφέρουμε τη διαιώνιση των "εκπαιδευτικών" εκδρομών, των μαθητικών παρελάσεων, του μαθητικού συνδικαλισμού από το ... νηπιαγωγείο, την πρωινή προσευχή, τις αργίες και τις σχολικές γιορτές κλπ

Με όλα τούτα και άλλα παρόμοια έχω τη βεβαιότητα ότι οι ντιρεκτίβες των Βρυξελλών θα ήταν μια ... κάποια λύση