Πίσω από τον ελληνοπρεπή λυρισμό δεν κρύβεται τίποτε άλλο από τον φόβο που μας εμπνέει η ίδια μας η ιστορία. Πίσω από την ισοπέδωση που παράγει η εν χορώ δημοσίως ή κατ' ιδίαν, έξαρση των συναισθημάτων μας δεν κρύβεται τίποτε άλλο από την απώθηση μιας πραγματικότητας η οποία ξέρει να διακρίνει τους πρωταγωνιστές από τους κομπάρσους. [...] Δεν είμαστε οι μόνοι ούτε είμαστε μοναδικοί. Αυτό είναι βέβαιο. Ο φόβος της Ιστορίας κινδυνεύει να γίνει ένα από τα ουσιαστικότερα προβλήματα της σύγχρονης εποχής. Εκεί που σίγουρα διεκδικούμε κάποιες περγαμηνές πρωτοτυπίας είναι στην αντιμετώπισή του: λαλίστατοι εφαρμόζουμε τον κανόνα "Η σιωπή είναι χρυσός". Στον τόπο ο οποίος στήριξε τη σύγχρονη ύπαρξή του στην ιστορία του, το είδος ιστορικός είναι εν ανεπαρκεία.
Ο φόβος της Ιστορίας είναι στην πραγματικότητα φόβος της δημιουργίας. [...] Και ο φόβος της δημιουργίας είναι φόβος του παρόντος, αφού η δημιουργία είναι ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε το παρόν του δικού μας κόσμου.
Ο φόβος της Ιστορίας είναι φόβος του παρόντος.
Τάκης Θεοδωρόπουλος (2009). Η μελαγχολία της Δευτέρας, Αθήνα: Ωκεανίδα, σελ. 33-34
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου