Ο άκρατος (οίνος) και ο έρωτας

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ

Εἰ μὲν ἑκών, Ἀρχῖν’, ἐπεκώμασα μυρία μέμφου,
εἰ δ’ ἄκων ἥκω τὴν προπέτειαν ἔα.
ἄκρητος καὶ ἔρως μ’ ἠνάγκασαν, ὧν ὁ μὲν αὐτῶν
εἷλκεν, ὁ δ’ οὐκ εἴα τἠν προπέτειαν ἐᾶν•
ἐλθὼν δ’ οὐκ ἐβόησα τίς ἢ τίνος ἀλλ’ ἐφίλησα
τὴν φλιήν. εἰ τοῦτ’ ἐστ’ ἀδίκημ’ ἀδικέω.

Αν βέβαια το'θελα που ήρθα και ξεφάντωσα

στην πόρτα σου, Αρχίνε, κατηγόρησέ με χίλιες φορές

αν όμως ήρθα χωρίς να θέλω, συγχώρεσέ μου το θράσος.

Ο άκρατος και ο έρωτας με ανάγκασαν

ο ένας με τραβούσε, και ο άλλος δεν με άφηνε ν' αφήσω το θράσος.

Όμως και όταν ήρθα, δεν φώναξα ποιος ή τίνος,

φίλησα μονάχα το κατώφλι.

Αν αυτό είναι αδίκημα, αδίκησα. 

(μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας)

Το μεθύσι του έρωτα! 

Το μεθύσι του οίνου!

Συνταγή επιβίωσης!!! 

(Ιδιαίτερα σε χαλεπούς καιρούς)

Κάποτε στα νιάτα μου, μεθυσμένη από τα νιάτα, τον έρωτα και το κρασί έκανα "καντάδα", περνώντας με ένα μαγνητόφωνο από το σοκάκι που ήταν το σπίτι του πεφιλημένου.

Δεν τόλμησα να πλησιάσω στο κατώφλι, δεν έμεινα πολλή ώρα.

Ίσως δεν ήμουν πολύ μεθυσμένη ή ερωτευμένη.

Δεν έμαθα καν αν το πήρε είδηση.

Ίσως έφταιγε και το τραγούδι

Με τι καρδιά, με τι πνοή, 

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή.