Και άλλο νηπενθές, αν και είναι σίγουρο ότι οι σύντροφοι του Οδυσσέα δεν έφαγαν το συγκεκριμένο είδος λωτού, που μας ήρθε από την Άπω Ανατολή μέσω των Ισπανών θαλασσοπόρων. Γι' αυτό φαίνεται τούτο το τελευταίο δεν είναι τόσο δραστικό, όσο εκείνο των λωτοφάγων.
Και άλλο το "νηπενθές" (εντομοφάγο φυτό!) εκείνο που πρόσφερε η Ωραία Ελένη στους συνδαιτυμόνες της (στον Μενέλαο, στον Πεισίστρατο, τον γιο του Νέστορα, και στον Τηλέμαχο), επειδή, ενθυμούμενοι την προσφορά του Οδυσσέα στην άλωση της Τροίας και την εκκρεμότητα του νόστου του, είχαν πλαντάξει στο κλάμα. Με την έντονη δράση του, σε συνέργεια με το κρασί, αποδείχτηκε κατευναστικό και παυσίλυπο: "νηπενθές τ' ἀχολόν τε,κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων" (δ, 221).
Σε στιγμές κρίσης ενδείκνυται η καταφυγή σε νηπενθή;
Η, πρόσκαιρη έστω, ελάττωση του άλγους αποτελεί προϋπόθεση στιγμιαίας επιβίωσης, δεν ανατρέπει, ωστόσο, τα γεγονότα και τις συνθήκες που τα αναπαράγουν.
Κι αν δεν διαφαίνεται ή δεν υφίσταται δυνατότητα ανατροπής;
Ίσως τότε είναι απολύτως αναγκαία μια γυναικεία φιγούρα, για να προσφέρει κάποιο "λησμονικό του πόνου", όπως ταιριάζει στον παραδοσιακό της ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου