"Μαμά. Μου 'πες κάποτε ότι η μνήμη είναι επιλογή. Αν όμως ήσουνα θεός θα 'ξερες ότι είναι πλημμύρα".
"Σκέφτομαι πάλι τον Μπαρτ. Ο συγγραφέας είναι κάποιος που παίζει με το σώμα της μητέρας του, λέεί μετά το θάνατο της δικής του μητέρας, με σκοπό να το εξυμνήσει, να το εξωραΐσει. Πόσο θέλω να αληθεύει αυτό",
"Τα πιο αληθινά ερείπια δεν καταγράφονται. Το κορίτσι που γνώριζε η γιαγιά τότε στο Γκο Κονγκ, εκείνο που φορούσε σανδάλια φτιαγμένα από σαμπρέλες κατεστραμμένων στρατιωτικών τζιπ, το κορίτσι που έσβησε από προσώπου γης σε μια αεροπορική επιδρομή τρεις εβδομάδες πριν το τέλος του πολέμου - εκείνη είναι ένα ερείπιο που κανείς δεν μπορεί να καταδείξει. Ένα ερείπιο χωρίς τοποθεσία, όπως μια γλώσσα".
"Λένε πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή φοβούνται πως θα διαρκέσει περισσότερο απ' όσο μπορούν να το αγαπήσουν".
"Ένα απόγευμα, που έβλεπα τηλεόραση μαζί με τη Λαν, είδαμε ένα κοπάδι από βίσωνες, τον έναν πίσω από τον άλλον, πάνω σ' ένα λόφο, μια ολόκληρη ασθμαίνουσα σειρά, σε χρώματα τεχνικολόρ, να ορμά ποδοβολώντας στο γκρεμό. "Γιατί σκοτώνουν έτσι τον εαυτό τους;" ρώτησε η Λαν μένοντας με το στόμα ανοιχτό. Ως συνήθως επινόησα κάτι επιτόπου: "Δεν το θέλουν, γιαγιά. Απλώς ακολουθούν την οικογένειά τους. Αυτό είν' όλο. Δεν ξέρουν ότι πάνε ίσια κάτω στο γκρεμό".
"Υπάρχει μια λέξη που ο Τρέβορ μου είπε κάποτε, μια λέξη που είχε μάθει από τον Μπάφορντ, που, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, υπηρέτησε στο ναυτικό στη Χαβάη: kipuka. Είναι το κομμάτι γης που σώθηκε αφότου η λάβα κύλησε από το βουνό - ένα νησί σχηματισμένο από ό,τι επέζησε έπειτα από μια μικρής έκτασης αποκάλυψη. Πριν κατέβει η λάβα, καψαλίζοντας τα βρύα στην πλαγιά, το κομμάτι αυτό ήταν ασήμαντο, ένα τίποτα μέσα σε μια απέραντη πράσινη μάζα. Μονάχα αντέχοντας κερδίζει την ονομασία του. Ξαπλωμένος στρωματσάδα πλάι σου, δεν μπορώ παρά να θέλω να είμαστε το kipuka μας, το δικό μας -ορατό- διασωθέν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου