"Εκδορείς" και δημοκρατία

Η «υστερία» του Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ, της Χρυσής Αυγής και των ακροαριστερών γκρουπούσκουλων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς και η «μουδιασμένη» τοποθέτηση του ανεκδιήγητου ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου διαδραματίζει εκ των υστέρων ρόλο «θεσμικού ρουφιάνου», συνδιαμορφώνουν την τελική αποδοχή της «κραυγής» ως μοναδικού πολιτικού επιχειρήματος. Στην πολιτική θεωρία αυτή η κατάσταση καταγράφεται ως «πρώτη φάση εγκαθίδρυσης του φασισμού». Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τα εξής: οικονομική, κρίση, καλπάζουσα ανεργία, αλυσίδα αποκαλύψεων ζητημάτων διαφθοράς πολιτικών προσώπων, απαξίωση της Δημοκρατίας ως κοινή και συστημική πολιτική αναφορά, εντοπισμός «εσωτερικού εχθρού» (μετανάστης), προσωποκεντρική αναφορά σε εξωτερικό εχθρό (Μέρκελ - Γερμανία), «καθαρτική» χρήση της υστερίας ως μαζικού όπλου διαμαρτυρίας (νύχτα κρυστάλλων, προπηλακισμός καλλιτεχνών «για βλασφημία», κυνήγι μαγισσών, αναγωγή της εθνικής λεβεντιάς σε ύψιστο και καθαγιασμένο τρόπο συμπεριφοράς.

Συνέβη στη Γαλλία του 1934, στη Γερμανία της Βαϊμάρης, στην Ιταλία του Μεσοπολέμου, στην Ισπανία και την Πορτογαλία της δεκαετίας του ’30 και το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει ο φασισμός ως εκδοχή μοντέλου διακυβέρνησης. Βασικοί μοχλοί επιβολής του μοντέλου ήταν οι επιχειρηματίες σε απόγνωση, οι τραπεζίτες σε κρίση και οι πολιτικοί που έψαχναν καταφύγιο για ηθική επαναβάθμιση. Μεταξύ του Πετέν, του Χίτλερ, του Φράνκο, του Σαλαζάρ και του Ντούτσε υπάρχει μία νοητή γραμμή που τους ενώνει. Ήρθαν για να «διασώσουν» την κοινωνία από τα μιάσματα.

Όταν τα γνωστότερα ονόματα της ελληνική πολιτικής σκηνής συμπεριλαμβάνονται δικαίως ή αδίκως σε λίστες και οι γνωστότεροι επιχειρηματίες και άνθρωποι των ΜΜΕ αναγνωρίζονται σε καταλόγους του ΣΔΟΕ, τότε ο τραμπουκισμός και η υστερία που απορρέει από αυτόν αποτελούν παραγωγική μέθοδο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Ο φασισμός είναι μία μέθοδος «αποκατάστασης» γκρεμισμένων αξιών. Είναι αυτός που επιστρατεύει τις θολές αλλά με κοινό παρανομαστή έννοιες, όπως Πατρίδα, Έθνος, Οικογένεια, λεβεντιά, φιλότιμο, Θρησκεία, εντιμότητα. Στην ουσία πρόκειται για οπερετικό κρώξιμο μιας ανιστόρητης υστερίας. Η απόλυτη αποδοχή της συλλογικής ενοχής έναντι ενός συλλογικού εγκλήματος. Ο απόλυτος κάλπικος κλέφτης αυτοαναγορεύεται σε «εκδικητή» και «τιμωρό».

Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Γεωργιάδη εδώ the paper - "Εκδορείς" και δημοκρατία | www.athensvoice.gr