Είναι ευγενές να είσαι ντροπαλός, ένδοξο να μην ξέρεις να δρας, υψηλό να μην είσαι φτιαγμένος για τη ζωή.
Μόνο η Πλήξη που είναι απομάκρυνση και η Τέχνη που είναι περιφρόνηση χρυσώνουν με κάτι που μοιάζει με ικανοποίηση τη ζωή μας.
Φωσφορισμοί που γεννάει η σήψη μας, είναι τουλάχιστον ένα φως στα σκοτάδια μας.
Μόνο η θεμελιώδης δυστυχία και η καθαρή πλήξη των αδιάκοπων δυστυχιών είναι εραλδικές, όπως και οι απόγονοι μακρινών ηρώων.
Είμαι ένα πηγάδι χειρονομιών που ούτε καν μέσα μου δεν πραγματοποιήθηκαν, λέξεων που δεν σκέφτηκα καν να τις βάλω στην καμπύλη των χειλιών μου, ονείρων που ξέχασα να τα ονειρευτώ μέχρι τέλους.
Είμαι τα ερείπια χτισμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα πέρα από αυτά τα ερείπια, που κάποιος βαρέθηκε καθώς τα 'χτιζε να σκεφτεί αυτά που έχτιζε.
Να μην ξεχνάμε να μισούμε αυτούς που απολαμβάνουν γιατί απολαμβάνουν, να περιφρονούμε αυτούς που είναι εύθυμοι γιατί εμείς δεν ξέρουμε να είμαστε εύθυμοι σαν εκείνους... Αυτό το ψεύτικο όνειρο, αυτό το αδύναμο μίσος δεν είναι τίποτε άλλο από το χοντροκομμένο και λερωμένο από το χώμα βάθρο πάνω στο οποίο υπάρχει και υψώνεται μεγαλοπρεπές και μοναδικό, το άγαλμα της Πλήξης μας, σκοτεινή μορφή που ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο σκιάζει αόριστα με μυστικά.
Ευλογημένοι όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κανέναν.
Μόνο η Πλήξη που είναι απομάκρυνση και η Τέχνη που είναι περιφρόνηση χρυσώνουν με κάτι που μοιάζει με ικανοποίηση τη ζωή μας.
Φωσφορισμοί που γεννάει η σήψη μας, είναι τουλάχιστον ένα φως στα σκοτάδια μας.
Μόνο η θεμελιώδης δυστυχία και η καθαρή πλήξη των αδιάκοπων δυστυχιών είναι εραλδικές, όπως και οι απόγονοι μακρινών ηρώων.
Είμαι ένα πηγάδι χειρονομιών που ούτε καν μέσα μου δεν πραγματοποιήθηκαν, λέξεων που δεν σκέφτηκα καν να τις βάλω στην καμπύλη των χειλιών μου, ονείρων που ξέχασα να τα ονειρευτώ μέχρι τέλους.
Είμαι τα ερείπια χτισμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα πέρα από αυτά τα ερείπια, που κάποιος βαρέθηκε καθώς τα 'χτιζε να σκεφτεί αυτά που έχτιζε.
Να μην ξεχνάμε να μισούμε αυτούς που απολαμβάνουν γιατί απολαμβάνουν, να περιφρονούμε αυτούς που είναι εύθυμοι γιατί εμείς δεν ξέρουμε να είμαστε εύθυμοι σαν εκείνους... Αυτό το ψεύτικο όνειρο, αυτό το αδύναμο μίσος δεν είναι τίποτε άλλο από το χοντροκομμένο και λερωμένο από το χώμα βάθρο πάνω στο οποίο υπάρχει και υψώνεται μεγαλοπρεπές και μοναδικό, το άγαλμα της Πλήξης μας, σκοτεινή μορφή που ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο σκιάζει αόριστα με μυστικά.
Ευλογημένοι όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου