Χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας ανώριμης είναι ο χειρισμός από τους μεγάλους (κόμματα, μερίδα του τύπου, γονείς, καθηγητές) του πιο δυναμικού αλλά ταυτόχρονα ευάλωτου τμήματος της, δηλ. των εφήβων, για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Η χειριστική στάση των μεγαλύτερων προς τους νεότερους οδηγεί πλέον σε μια αντιστροφή των ‘παραδοσιακών’ προτύπων συμπεριφοράς. Αν παραδοσιακά θεωρείτο άσχημο ένας μαθητής να αδιαφορεί για τα μαθήματά του επικαλούμενος την οργή του προς την κοινωνία, σήμερα πολλοί ενήλικες σε καίριες θέσεις, θεωρούν επιβεβλημένο οι μαθητές να οργίζονται κατ’ εξακολούθηση με οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρεί να ανατρέψει ένα σύστημα από το οποίο δεκαετίες τώρα συντηρούνται οι μεγάλοι. Οι δεκατετράχρονοι κουκουλοφόροι, οι φασκελοδεικτούντες σημαιοφόροι, οι μαθητές που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, οι φοιτητές που χτίζουν την είσοδο σε αίθουσες και γραφεία, λαμβάνουν τα εύσημα όσων επιδιώκουν την επικράτηση των προσωπικών τους συμφερόντων ή ιδεών, χωρίς όμως οι ίδιοι να εκτίθενται ή να διακινδυνεύουν τη θέση τους -ποιος άραγε από τους Καθηγητές που, μέσω της διαρκούς μετάθεσης των εξετάσεων, διευκόλυνε την παράταση των καταλήψεων, έχασε έστω και ένα μεροκάματο;
Με την τακτική αυτή όχι μόνο εκμεταλλευόμαστε τους νέους προς όφελός μας, αλλά τους διδάσκουμε επίσης ότι τα προβλήματα κι οι διαφωνίες δεν επιλύονται με τον ανοιχτό, δημοκρατικό διάλογο, όπου ο καθένας αναλαμβάνει επώνυμα την ευθύνη της θέσης του, αλλά μέσω σπασμωδικών αντιδράσεων που δεν αλλάζουν τα κακώς κείμενα, κι απλώς υπονομεύουν ή βίαια διαλύουν οποιαδήποτε μορφή ισονομίας κι οργανωμένης κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου