Τα παιχνίδια της Ιστορίας: να πορευόμαστε από εθνική εορτή σε εθνική εορτή στην κατρακύλα μας, από την 25η Μαρτίου στην 28η Οκτωβρίου. Και τα παιχνίδια της πολιτικής, μιας πολιτικής που εξακολουθεί να ναρκισσεύεται παρότι ο καθρέφτης που της επιστρέφει το τσαλακωμένο είδωλό της έχει ήδη σπάσει σε χίλια κομμάτια: να πορευόμαστε από θρίαμβο σε θρίαμβο στην κατρακύλα μας αυτή, να βαδίζουμε από τη μια εθνική σωτηρία στην αμέσως επόμενη, για την οποία βεβαίως δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αν η προηγούμενη άξιζε όντως το όνομά της. Διότι, όσο κι αν ζούμε σε πληθωριστικά χρόνια, δεν γίνεται να έχουμε σωθεί πέντε κι έξι φορές μέσα σε μόλις δύο χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε δηλαδή τις λίαν επιτυχείς σωστικές προσπάθειες επί Νέας Δημοκρατίας): μία φορά όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριο του 2009, δεύτερη στις 25 Μαρτίου του 2010, όταν στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίστηκε η «ενίσχυση» της Ελλάδας διά της υπαγωγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τρίτη με το Μνημόνιο, τέταρτη με το Μακροπρόθεσμο, πέμπτη στις 21 Ιουλίου, έκτη φορά τώρα, με το κούρεμα του 50% και ό,τι καταναγκαστικό το συνοδεύει.
Για να αξιολογήσει λοιπόν κάποιος το κούρεμα δεν έχει καμία ανάγκη ούτε να αντλήσει από τις δικές του προκαταλήψεις και σταθερές ούτε να προσφύγει στις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (η ευρηματικότητα των οποίων δεν ξεπερνάει κατά πολύ την ευρηματικότητα των κυβερνητικών διθυράμβων) ή να μελετήσει τις συνήθως αντικρουόμενες ερμηνείες και βαθμολογήσεις των ειδικών. Αρκεί να κάνει το εξής απλό: Να πάρει όσα λένε ο πρωθυπουργός και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών έπειτα από κάθε επεισόδιο αυτής της σωτήριας διετίας και να τα φέρει τα πάνω κάτω ή τα μέσα έξω.
Για τη συνέχεια του άρθρου του Παντελή Μπουκάλα βλ. εδώ
kathimerini.gr - Από θρίαμβο σε θρίαμβο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου