Ο γενναίος νέος κόσμος του Ιουνίου

... Ως μόνο μήνυμα ενός ανθρώπου που έχει περάσει το μέσο της ζωής του, και θέλει παρ’ όλα αυτά να μιλήσει και να πει κάτι στους νεότερους ετούτη την τόσο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, θα προτείνω μόνο τη σοφία κάποιου άλλου, που δεν αμφισβητείται.

Συγκεκριμένα, θα παραθέσω δυο αράδες διαλόγου από την “Τρικυμία”, το τελευταίο έργο του Σαίξπηρ. Σ’ αυτό, ο Πρόσπερο, ο καλός μάγος-βασιλιάς, βρίσκεται εξορισμένος, σε ένα ερημονήσι, από τον άνθρωπο που του έκλεψε τον θρόνο. Στο νησί ζει μόνος με την δεκαπεντάχρονη κόρη του, τη Μιράντα, που την είχε μαζί του, μωράκι, όταν εξορίστηκε. Έτσι, η Μιράντα μεγάλωσε στο νησί, χωρίς ποτέ της να έχει δει άλλον άνθρωπο, εκτός από τον πατέρα της και τον άξεστο ιθαγενή Κάλιμπαν. Στην αρχή του έργου, λοιπόν, ναυαγεί έξω από το ερημονήσι ένα πλοίο που κουβαλάει τον άνθρωπο που έκλεψε τον θρόνο του Πρόσπερο, και την παλιοπαρέα του. Είναι όλοι τους κουμάσια, ένας κι ένας. Άρπαγες της εξουσίας, παλιανθρώποι, κακούργοι, αυλοκόλακες, συνωμότες. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του έργου, η Μιράντα πέφτει με τον πατέρα της πάνω στους ναυαγούς. Δεν ξέρει τίποτε απολύτως γι’ αυτούς, εκτός από το ότι είναι οι πρώτοι άνθρωποι που βλέπει. Κατενθουσιασμένη, γυρνάει στον Πρόσπερο και του φωνάζει:

“Κοίτα, πόσα πανέμορφα όντα… Τι όμορφη που είναι η ανθρωπότητα… Ω, τι γενναίος, νέος κόσμος, που έχει μέσα του τέτοιους ανθρώπους!”

Ο Πρόσπερο γυρνάει και της λέει μονάχα:

“Νέος, είναι για σένα”.

Στις επόμενες εκλογές, ο φόβος οδηγεί πολλούς από εμάς, τους παλιότερους, μακριά από ένα έργο που ενώ φαίνεται στους νεότερους όμορφο, γενναίο και νέο, εμείς το έχουμε ξαναδεί. Και ξέρουμε ότι δεν είναι τίποτε από τα τρία, ούτε όμορφο, ούτε γενναίο, ούτε νέο.


Ολόκληρο το άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη εδώ Ο γενναίος νέος κόσμος του Ιουνίου | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon