... Όταν ικανό κομμάτι της κοινωνίας μας, επικροτεί, είτε ανοιχτά είτε με τη σιωπή της, τα φαινόμενα «οριζόντιας» βίας, τότε τα αποτελέσματα είναι και προδιαγεγραμμένα και προβλέψιμα. Όταν στη θέα του ξυλοδαρμού και του γεμάτου αίματα προσώπου του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωστή Χατζηδάκη, ακούς από κάτω ακόμα και «ζήτω», γιατί να απορείς πώς φτάσαμε εδώ; Όταν μερικοί «αγανακτισμένοι» κουκουλοφόροι, πετάνε καρέκλες και γιαούρτια στον Γ. Νταλάρα, και του φωνάζουν «προδότη» και τα social media κατακλύζονται από επιδοκιμασίες και «μπράβο», προς τι ο αιφνιδιασμός μας; Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος, προπηλακίζεται στο «άβατο» των νεοναζί και «αγανακτισμένων κατοίκων» του Αγ. Παντελεήμονα - εκεί που η παιδική χαρά μένει για χρόνια κλειστή για να μην παίξουν παιδιά μεταναστών - και υπάρχουν σχεδόν πανηγυρισμοί από πολλούς, γιατί να μην περιμένεις να γίνουν κι αυτά; Όταν μέλη της Χρ. Αυγής επιτίθενται στον Πέτρο Ευθυμίου και εσύ από μέσα σου λες «καλά του κάνουν», γιατί να μην έρθει μετά και η σειρά σου; Εφόσον ο ξυλοδαρμός του συναδέλφου του Σκάϊ, Μπογδάνου, ή του Ισραηλινού απεσταλμένου της Jerusalem Post, που αιμόφυρτοι κατέληξαν στο νοσοκομείο, «πανηγυρίστηκε» από αντιμαχόμενες ομάδες, θέλει και ερώτημα για τον αν «τα πάντα μπορούν να συμβούν»;
Και αφού ακούς όλα αυτά τα «ζήτω» και «μπράβο» και «να αγιάσει το χέρι σου» για όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα περισσότερα που έχουν γίνει και γίνονται, φτάνουμε στο σημείο να ακούμε «ζήτω» και να παρακολουθούμε εμψυχωτικά συλλαλητήρια, και για κάποιον που παίρνει τον νόμο στα χέρια και εκτελεί άνθρωπο με καραμπίνα, κυνηγώντας τον μακριά από το σπίτι. Όταν έχεις δικαιολογήσει την χειροδικία, νομοτελειακά θα φτάσεις να υπερασπίζεσαι και την αυτοδικία. Αγαπητοί και αγαπητές, γνώμη μου είναι ότι, δυστυχώς, σε μια πολύ σημαντική καμπή της ιστορίας, χάσαμε…
Επικροτώ αναφανδόν τα γραφόμενα (ολόκληρο το άρθρο εδώ Χάσαμε | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon) αλλά θα συμπλήρωνα ένα ακόμα βασικό κατά τη γνώμη μου τεκμήριο επιλεκτικής καταδίκης της χρήσης βίας: απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στον πρόσφατο καυγά που ξέσπασε ανάμεσα στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τατσόπουλο και στον πολιτευτή της Δράσης Σταυρίδη με αφορμή συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις. Η αποσιώπηση αυτή είναι ακόμη πιο κραυγαλέα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η περίπτωση του Κασιδιάρη αφορά έναν υπότροπο του κοινού ποινικού δικαίου ενώ εκείνη του Τατσόπουλου συνδέεται με την πνευματική ηγεσία του τόπου ή έστω με έναν επιτυχημένο συγγραφέα η γραφίδα του οποίου αποτυπώνει ζητήματα σπάνιας ευαισθησίας.
Αυτή ακριβώς η επιλεκτική καταδίκη έχει ευνοήσει φαινόμενα που καταργούν κάθε έννοια διαλόγου και σοβαρής πολιτικής αντιπαράθεσης και έχουν αναδείξει ως κυρίαρχη αρετή τον τραμπουκισμό, τον απύθμενο ναρκισσισμό και τον εκφασισμό της ζωής μας, πολιτικής, επαγγελματικής, κοινωνικής και πολιτισμικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου